Omdat ik hardlopen niet leuk vind en een superslechte conditie heb Omdat ik hardlopen te hipsterig vind, maar niet in een nijlpaard wil veranderen, besloot ik te gaan skeeleren. Dat heeft tot het volgende geleid:
– Mensen kijken je heel raar aan. Zo van: ‘Jeetje, waarom is ze aan het skeeleren? Ik dacht dat hardlopen in was?’ Honden kijken nog raarder en poezen rennen weg (huilerdehuil).
– Ik ben nog geen één keer gevallen. Wel tachtigduizend keer bijna gevallen door asociale takjes en steentjes op de grond.
– Ik dacht dat ik onmogelijk oncharmanter eruit kon zien dan tijdens mijn ik word net wakker out of bad bed-look, maar het kan dus wel. Volledig ingepakt met beschermingsdingen en een onflatterend kort broekje heb ik gewoon het lef om, in het openbaar (!!!), me te vertonen. Ik heb dan ook nog geen enkele keer ‘Hé sexy dame!’ naar me toegeroepen gekregen, terwijl ik aan het skeeleren was…
– Het kleinste heuveltje is al eng. Als je je naar beneden laat rollen (ben je maf, ik ga niet nog extra er bij skeeleren, dan gaat het al helemaal hard), voelt het alsof je je richting een afgrond en een enkeltje hemel/hel/niets (ligt eraan waar je in gelooft) begeeft.
– Ik ontdek dingen van Oegstgeest. Bijvoorbeeld dat Warmond ernaast ligt. Nee, dat wist ik niet (topografie is niet mijn sterkste kant)…
– Alleen oude mannetjes praten tegen me en zeggen dingen als: ‘Kijk je wel uit?’ (HALLO, IK BEN HELEMAAL INGEPAKT MET BESCHERMINGSDINGEN, WAT DENK JE ZELF?)
– Skeeleren is leuk.