Al jaren mag ik indirect meegenieten van het voetballeven. Mijn broertje zit namelijk op voetbal en mijn vader is zijn coach. Zoals ik al eerder vertelde, gaat het bij het avondeten dus standaard over dat spelletje met die bal. Natuurlijk gaat het dan soms ook over de jongetjes die in het team zitten.
Een aantal daarvan heb ik wel eens ontmoet en tja, het zijn niet mijn types (sowieso zijn ze minstens vier jaar jonger dan ik, maar goed). Op de één of andere manier heten ze altijd Jordi (of Jordy of Yordi of Yordy, oh nee, die laatste toch niet). Ze hebben van dat blonde stekeltjeshaar en een smal gezicht. Het zijn van die irritante jongetjes, die sneeuwballen gooien in de winter en hun tong uitsteken als je langs fietst. Ze kunnen heel hard schreeuwen (of eigenlijk gillen, want ze hebben de baard nog niet in de keel). Ze willen altijd spits staan, maar zijn te lui om aan hun conditie te werken.
Jongetjes van de voetbal. Godzijdank zijn er ook nog jongens die niet van voetbal houden.