Dag: 22 oktober 2011

Jawel, ik heb er één: een jeugdtrauma

Vroeger, vroeger was alles beter. Dat zeggen ze wel eens. Ik moet bekennen, ik heb geen slechte jeugd gehad. Mijn ouders sloegen me niet, ik kreeg elke dag te eten (zelfs ook een snoepje zo af en toe) en ik mocht zelfs buiten spelen. Maar toch hangt er een schaduw over mijn jeugd. Jawel, ik heb er één: een jeugdtrauma.

Nu moet je weten, om al die snoepjes te kunnen betalen, daar moet voor gewerkt worden. Dus waren mijn ouders niet altijd thuis. De oplossing? Een oppas. Misschien heb jij ook wel eens een oppas gehad. Zo’n lieve, die met je ging knutselen en liedjes voor je zong. Ach, had ik dat maar kunnen hebben…

Mijn oppas heette, tja, hoe zal ik haar noemen? Geen Truus deze keer, nee laten we het op Marietje houden. Ik kan me niet zoveel meer herinneren van Marietje (ik heb waarschijnlijk alles verdrongen), maar één gebeurtenis wel, die ik nog dagelijks voor me zie. Je wilt niet weten hoe vaak ik badend in het zweet wakker werd door al die nachtmerries.

Ik weet niet waarom ze het deed. Het was volkomen onlogisch. Maar daar gaat het niet om. Ik zal het maar vertellen, hoewel het moeite kost.

Marietje dwong me om peer op brood te eten.

Ik voel jullie afschuw. Ik voel het op dit moment ook. Alle herinneringen komen weer naar boven… Want, u moet weten, ik houd ABSOLUUT NIET van peer. Misschien hield ik er daarvoor wel van, want ik kan me de perenijsjes nog herinneren. Maar Marietje heeft het verpest. Huilen deed ik, huilen, maar van Marietje moest ik de boterham met peer (waarom doe je überhaupt peer op een boterham?) opeten. Soms wel twee.

Het is werkelijk hartverscheurend. En weet je wat al dit leed heeft veroorzaakt? Dat ik nu geen peer meer eet.

Bovendien heeft ze hetzelfde bij mijn broertje geflikt. Hij is er nog steeds niet over heen…

Hebben jullie ook soortgelijke (niet-serieuze) jeugdtrauma’s?

This is my crib

Vandaag laat ik jullie mijn kamer zien. Gewoon, omdat het kan. Ja, ik heb alleen maar Ikea-meubels met namen als Billy (boekenkast) en Johan (bureau). Máár: ik heb wel groene en blauwe muren.
Hierboven zien jullie mijn deur. Mijn deur is groen en dat vind ik stiekem heel cool. Op mijn deur bevindt zich een poster uit Italië met allemaal ramen erop. Daarnaast ziet u de helft van mijn supercoole Arabische/oosterse spiegel. En eronder, geloof het of niet, een gitaar. Waar ik misschien tien keer op gespeeld heb een poging op heb gedaan om gitaar te spelen, omdat ik te kleine handjes heb.

Dan gaan we nu over naar the master bed (die je half op de foto ziet, ja, dat is het bed dat elk meisje in Nederland heeft en nee, ik weet niet hoe die heet, Jakob, gok ik) where all the magic (slapen) happens.  Het lijkt hier net alsof mijn plafond groen is, maar dat is (helaas?) niet zo. Daarnaast ziet u een poster (dat plaatje had ik op mijn vorige blog), een slinger van zelfgedode glittervlinders (grapje) en een Beatles-canvasding. Een vriendin heeft die speciaal voor mij in Spanje gekocht en de hele busreis vanuit Spanje naar Nederland met haar leven bewaakt, waarvoor nogmaals dank! Ook nog speciaal aandacht voor het stopcontact: ik dank je hartelijk voor je aanwezigheid, want zonder jou zou ik niet tegelijkertijd mijn mobiel op kunnen laden en mijn haar föhnen en computeren.

Dit is mijn plafond. Nu kun je wel zien dat hij wit is. Ook zie je hier mijn lamp. Ik mag dan wel twintig zijn, maar hij komt gewoon van de Ikea-kinderafdeling. En ja, nogmaals, ik mag dan wel twintig zijn, maar ik heb van die lichtgevende sterren op mijn plafond (nog van vroeger). Ze geven alleen geen licht meer.
Ook zie je een dromenvanger en rechts onderaan (dat witte) is de kont van een berenknuffel van de Pandadroom in de Efteling. Jawel, ik heb gewoon het lef om een derrière op mijn blog te zetten!

Zie hier, Johan. Johan, dit zijn mijn lezers, lezers, dit is Johan. Ik wil jullie er ook even op wijzen hoe opgeruimd Johan is voor mijn doen. Op mijn bureau zie je mijn laptop, vijf vlinders (vind ze allemaal en win geen prijs!) en een ezelpapierbewaarderpapiervasthoudermetzijnmondding. De foto in het blauwe fotolijstje heeft in de NRC Next gestaan en is gemaakt door moi. Het is een gebouw in Florence/Firenze en ga me niet vragen welk gebouw, want dat heb ik geprobeerd uit te zoeken, maar is helaas niet gelukt.

Deze foto is eigenlijk niet boeiend, ik wil alleen maar laten zien dat ik een blauwe kachel heb. En dat is cool. Dus.

Nu jullie deze foto zien, denken jullie vast: ‘Ach god, wat heeft dat arme kind weinig boeken!’ Maar maak je geen zorgen hoor, dit zijn niet de enige boeken die ik heb. Er liggen ook nog boeken in de computerkamer van mijn vader en op zolder. Maar mensen die gratis boeken willen doneren, mogen me altijd mailen.

Dat was het, mensen. Mochten jullie ook nog enorm geïnteresseerd zijn in hoe mijn tv eruit ziet, dan moet je vooral hier klikken.
Ik zou ook graag nog mijn vijftien auto’s willen laten zien (Ferrari’s enzo), maar daar is helaas geen tijd meer voor!