Dit is mijn telefoon. Hij heet Gerrit. Nee, dat is een grapje. Hij heeft helemaal geen naam. Zielig he?
Ik was elf. De zin die hierna zou moeten komen, is natuurlijk: ‘en kreeg een brief van Zweinstein/Hogwarts.’ Helaas is dat niet waar. Nee, ik was elf en ik kreeg een mobiele telefoon. Een Nokia 3310.
Mijn god, wat was ik stoer! Waarschijnlijk weten de mensen van veertien of jonger het niet, maar toentertijd was een Nokia 3310 zeg maar de iPhone van nu. Waarom? Je kon een leuk plaatje met enorm grote pixels als achtergrond nemen. Je had ringtones die krakerig klonken. Er konden maar liefst zeven (misschien wel acht) smsjes in je inbox. Nee, dat klinkt vast niet aantrekkelijk voor jullie (‘Zat er geen internet op?’), maar het allerleukste was: er zat Snake op. En niet zomaar Snake, nee, Snake II.
‘Ja, maar dat kan ik gewoon downloaden hoor, daar heb je een app voor.’
Zucht. Lieve kindjes, dat is niet hetzelfde. Snap je, in die tijd pakten mensen mijn telefoon af, omdat ze mijn highscore wilden verbeteren. Bovendien: als ze dan boos waren omdat het niet lukte, dan maakte het niet uit als ze mijn mobieltje op de grond gooiden. De Nokia 3310 is niet kapot te krijgen.
En nu? Nu heb ik een smartphone (geloof ik, zoveel verstand heb ik dus van mobieltjes). Ik kan er liedjes op zetten, foto’s mee maken en op het internet. Maar soms… dan mis ik het snaken.
Had jij vroeger ook een Nokia 3310?