mobiel Archieven - Laura denkt

My no iPhone-photos/pictures of my life/mijn week in foto’s/mijn superduperinteressant leven

Ooooooh ik heb zo’n geweldig leven dat ik met jullie allemaal wil delen wat voor ontbijt ik neem, mijn fietsroute, mijn ik verveel me dus ik maak een foto van mezelf-foto’s, oh wat kan ik toch onorigineel koken-foto’s, kleffe mijn vriendje is de allerliefste (is toevallig wel zo) en ntb wjnmk-foto’s en natuurlijk een uitzichtfoto.* Om te laten zien wat voor geweldige fotografe ik ben, heb ik er Instagramachtige effectjes overheen gegooid.

(stiekem vind ik dit soort blogjes wel leuk om te lezen hoor, je bent een voyeur of niet, maar echt, je ontbijt interesseert me niet)

Ook deze week moest ik afwassen en had ik geen zin. Zuchtttttttt, het leven is zohooo zwaar.

Ik heb een paar keer naar Leiden gefietst. Bluhhhh, ik haat fietsen, koud, regen, nat, bah bah bah.

Ik ben echt een keukentalent, al zeg ik het zelf. Nomnomnom.

Uitzicht foto numero uno. Wie raadt waar dit is, krijgt niets.

Ik ging met de trein. Tjoeke tjoeke. Helaas niets van mijn NS-bingo kunnen afstrepen. Stomme NS.

Ontbijten. Moet ook gebeuren. Nomnomnommerdenom.

Ik ging een brief posten. Moest helemaal naar de brievenbus lopen. Zucht.

Nomnomnomnommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.

Kijk mij eens een geweldige fotografe zijn met mijn mobiele telefoon.

Ik twitter (@lauradenkt, volg mij!!!) en daarbij neem ik af en toe een slokje water. Bah. Water is vies. Zo weinig smaak. Nee, dat spreekt elkaar niet tegen. Maar ik probeer een healthy lifestyle te leven (waarbij ik naast rodebietensap, chiazaadjes en goji-bessen vooral veel chocolade naar binnen werk).

Het is dat ik geen huisdier heb, maar anders hadden hier ook nog minstens vijf foto’s van mijn superduperschattige kat genaamd Arnold gestaan (nee grapje, ik zou mijn kat nooit Arnold noemen).

*Niet iedereen was bereid om mee te doen aan dit project. Met niet iedereen bedoel ik vooral mezelf. Maar probeer dus de zoen- en zelfportretfoto’s er zelf bij te denken. Of niet natuurlijk.

Vage verpakkingen: cherrytomaatjes van de Albert Heijn en Samsung

Verpakkingen, handleidingen, teksten achterop shampooflessen: je leest ze, omdat je iets te doen moet hebben in de bus of omdat je niet snapt hoe het strijkijzer werkt, maar eigenlijk is het supersaai. Of toch niet? Het leek me leuk om een nieuwe rubriek te beginnen waarin ik verpakkingen (de serie heet ‘Vage verpakkingen’ vanwege de alliteratie, maar het geldt ook voor handleidingen en dergelijke, mocht je trouwens een betere naam weten, let me know!) laat zien waar iets raars mee aan de hand is, iets grappigs op staat of opmerkelijk is. Mocht jij iets gespot hebben, mail het dan naar laura@lauradenkt.nl!

Cherrytomaatjes

Nu vraag ik me sowieso af waarom ze cherrytomaatjes heten (misschien omdat het de vorm heeft en net zo groot is als een kers?) en waarom, als mijn hypothese klopt, we het dan als ‘sjerrie’ uitspreken en niet als ’tjerrie’ (op zijn Engels dus), maar goed, dat doet er eigenlijk niet toe.

Goed. Cherrytomaatjes van de Albert Heijn dus. Niet zomaar tomaatjes, oh nee, ze zijn mooi wel excellent. Goed om te weten. Waarom ze excellent zijn? Omdat ze geselecteerd zijn op basis van hun unieke vol zoete en aromatische smaak. En wat staat dan daarna? Het leven is genieten.

Beste Albert Heijn. Ik vind cherrytomaatjes lekker en inderdaad, daar kan ik best van genieten. Maar om dat nou meteen op het hele leven te betrekken, dat gaat me toch net iets te ver. Bewaar deze uitspraak maar voor één of ander zweverig tijdschrift over de feel good-mentaliteit.

Samsung

Stel je voor. Je hebt er werkelijk maanden over gedaan om de prachtige lange nagels die je nu hebt te krijgen. Ze zijn zo mooi dat je niet eens een manicure nodig hebt. Het is werkelijk fantastisch.

En dan krijg je een nieuwe telefoon.

In een nieuwe telefoon hoort natuurlijk een SIM-kaart, anders heb je er niet zoveel aan. Maar ja, dan moet je wel eerst het achterklepje verwijderen. Stel je nu eens voor dat je dat klepje verwijdert en dat dan je onwijs mooie lange nagels kapot gaan. Zeg nou zelf, dat is toch een wereldramp?

Dat weet Samsung ook wel, dat dat een wereldramp is. En daarom zijn ze bij Samsung zo vriendelijk geweest om te vermelden dat je wel voorzichtig moet zijn met het achterklepje, anders zou je zomaar je nagels kunnen beschadigen.

Nu heb ik korte nagels, dus maakt het mij niet uit, maar toch: ik geloof dat ik het goede merk heb gekozen.

Ik heb mijn principes opzij gegooid en nu kloppen een paar blogjes niet meer

Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb een smartphone. En niet eens zomaar een smartphone, ik schijn de hipste op dit moment te hebben (van Samsung dan, want ik ben dan natuurlijk weer niet net zo hip dat ik een iPhone heb): een Samsung Galaxy S Advance. Iemand op Twitter vroeg of je daarvoor hoogopgeleid (advanced) moet zijn en dat denk ik wel, al hoefde ik mijn diploma niet te laten zien.

Zoveel mensen hebben een smartphone. Daar is niets geks aan. Maar ik heb mooi wel een probleem. Want nu kloppen een paar blogjes niet.

Ooit schreef ik dat ik enorm blij was dat ik geen WhatsApp had. WhatsApp was stom. Op WhatsApp kon je namelijk zien of iemand je berichtje had gelezen (die functie heeft Facebook nu helaas ook). Mensen worden boos als ze zien dat je het gelezen hebt, maar niet reageert. Mensen communiceren niet meer zoals we al jaren doen (door te praten, weten jullie nog wat dat is, praten?), maar ze appen. Op WhatsApp gebeurt heel veel. Relaties worden opgebouwd, relaties worden vooral afgebouwd (No way dat je iemand nu gaat sms’en dat het uit is, nee, kom op zeg, dat kost geld, doe maar liever via WhatsApp) en ruzies worden uitgevochten. Oftewel: ik vond WhatsApp superduperstom. Zelfs nog stommer dan MSN en dat is zo’n beetje onmogelijk.

En toen liep mijn abonnement af. Ik behoorde tot de selecte (die zichzelf erg elitair bevond) groep die geen smartphone had. Maar ja, dan moet je toch kiezen en denk je: goh, best handig zo’n smartphone. Ik bedoel, er zit niet voor niets het woord ‘smart’ in. Ik ben zelf ook wel ‘smart’. Eén plus één is twee en dan heb je hem opeens.

Het eerste wat ik deed, was WhatsApp installeren. Sterker nog: ik heb het zelfs al gebruikt.

Dus het spijt me heel erg dat dat blogje nu niet klopt en om te voorkomen dat het blogje van een paar dagen terug (over mensen die alleen maar met hun telefoon bezig zijn) ook niet klopt, zal ik een lijstje maken van dingen die ik (hopelijk) niet ga doen nu ik een smartphone heb.

Wat ik hoop niet te doen:
– Boos/nee, kwaad/nee, woest/nee, teleurgesteld zijn als ik zie dat iemand mijn WhatsAppberichtje heeft gelezen (ik ben nog steeds in verwarring of dat nou wel of niet kan, maar laten we even uitgaan van wel), maar toch niet reageert. Zelfs niet als een leuke jongen is.
– Levendiger gesprekken met mijn WhatsAppvriendjes voeren dan met mijn real life gesprekpartners.
– In paniek raken als mijn mobiel: op de grond valt/leeg is/kwijt is, maar één minuut later op een volkomen logische plek blijft te zijn/vies is/duidelijk aangeeft dat ik een smsje dan wel WhatsAppje van iemand heb gekregen, maar ik die op het moment niet kan bekijken door iets totaal onbelangrijks als een werkcollege of iets dergelijks.
– Een Instagramaccount aanmaken en dan foto’s maken van mijn eten, mijn hond die ik niet heb, mijn drinken, weilanden, mijn snacks, outfits of mijn eyeliner of the day. Uiteraard met een mooi effectje erover. En dan beweren dat ik Instagram al heeeeel lang kende, hipster dat ik ben, maar dat ik het eigenlijk niet meer zo leuk vind nu het mainstream is. En dan toch gebruiken.
– Duizend apps gebruiken en dan vooral spelletjes a la Wordfeud en Rumble.

Wens me succes. Ik zal het nodig hebben.

Alleen nog maar gebliep

Pas op: dit wordt een zeikblog.

Het is tijdens verjaardagen. Het komt voor in de bioscoop. Het gebeurt soms zelfs midden in een diepgaand gesprek: mensen die meer bezig zijn met hun telefoon dan met anderen.

Allereerst: een keertje een sms’je naar iemand sturen als ik samen met je ben, vind ik niet erg. Maar als het whatsappgesprek dat jij voert levendiger wordt dan ons gesprek dan hebben we wel een probleempje. Ik heb het nu dus over de mensen die echt (geen grapje!) met lijm of iets dergelijks aan hun telefoon geplakt zitten. Al ben je nog zo grappig, praat je nog zo luid, schraap je nog zo hard je keel: ze merken het niet. Daarvoor zijn ze te druk bezig met Wordfeud.

Ik vind het echt asociaal. Toegegeven, ik kijk ook wel eens op mijn mobiel, maar niet de hele tijd. Want dat is het dus met sms’jes en whatsappjes en pingjes (‘Nee Laura, het heet pings.’). Je bent niet verplicht om er meteen op te reageren, het is geheel vrijblijvend. Ja echt.

Wat ik nog het ergste vind, is dat het heel normaal lijkt te zijn als op een verjaardag iedereen naar hun mobiel zit te staren in plaats van naar elkaar. Dan had je net zo goed thuis kunnen blijven, toch?

Dus even een uitdaging, ook al is de ‘Daag jezelf uit’ al geweest: leef een dagje zonder mobiel. Ik heb bijna mijn hele vakantie in Italië gespendeerd en dat was heerlijk!

(‘Oké Laura en dan moet jij eens een dagje zonder computer doen.’ ‘Eh nee, dat lijkt me dan weer géén goed idee.’)

Ik ben heel volwassen, dat zal wel blijken uit dit blogje

httpv://www.youtube.com/watch?v=_wdI5EsdDIo

Het was een paar jaar geleden. Ik was waarschijnlijk zestien, zeventien, zoiets. Eindelijk had ik een semi-moderne telefoon (ik loop altijd een beetje achter op dat gebied, vandaar dat het semi is, want het was wel moderner dan mijn vorige telefoon: een Nokia 3310). Alleen jeetje, wat een stomme ringtones had die. Oké, beter dan die Nokia (weet je wel, je had nog niet echte muziek, maar van die tonen, ik kan het niet uitleggen), maar toch.

Redder in nood was een vriendin. Zij had een ringtone die ik erg leuk vond. Het eindliedje van Spongebob. Hoewel Spongebob van oorsprong een kinderprogramma is, vonden wij het erg leuk. Met behulp van Bluetooth (zo modern!) kreeg ik hem.

Nu ben ik bijna 21 en heel volwassen. Ik studeer en binnenkort ga ik op mezelf wonen. Ik denk na over het leven, heb mijn rijbewijs, ~~sla niet meer met de deuren als ik boos ben~~. Ja, het is echt waar, ik behoor nu (figuurlijk) tot de grote mensen.

Maar die ringtone heb ik nog steeds. Mensen kijken me raar aan in de bus of moeten lachen als ik gebeld word, maar mij maakt het niet uit. Ik word er blij van. Want wat zeggen ze vaak? Koester het kind in jezelf. Dus dat ga ik doen ook.

En ik beloof het je: op mijn 50e heb ik nog steeds deze ringtone.

Ik was elf

Dit is mijn telefoon. Hij heet Gerrit. Nee, dat is een grapje. Hij heeft helemaal geen naam. Zielig he?

Ik was elf. De zin die hierna zou moeten komen, is natuurlijk: ‘en kreeg een brief van Zweinstein/Hogwarts.’ Helaas is dat niet waar. Nee, ik was elf en ik kreeg een mobiele telefoon. Een Nokia 3310.

Mijn god, wat was ik stoer! Waarschijnlijk weten de mensen van veertien of jonger het niet, maar toentertijd was een Nokia 3310 zeg maar de iPhone van nu. Waarom? Je kon een leuk plaatje met enorm grote pixels als achtergrond nemen. Je had ringtones die krakerig klonken. Er konden maar liefst zeven (misschien wel acht) smsjes in je inbox. Nee, dat klinkt vast niet aantrekkelijk voor jullie (‘Zat er geen internet op?’), maar het allerleukste was: er zat Snake op. En niet zomaar Snake, nee, Snake II.

‘Ja, maar dat kan ik gewoon downloaden hoor, daar heb je een app voor.’
Zucht. Lieve kindjes, dat is niet hetzelfde. Snap je, in die tijd pakten mensen mijn telefoon af, omdat ze mijn highscore wilden verbeteren. Bovendien: als ze dan boos waren omdat het niet lukte, dan maakte het niet uit als ze mijn mobieltje op de grond gooiden. De Nokia 3310 is niet kapot te krijgen.

En nu? Nu heb ik een smartphone (geloof ik, zoveel verstand heb ik dus van mobieltjes). Ik kan er liedjes op zetten, foto’s mee maken en op het internet. Maar soms… dan mis ik het snaken.

Had jij vroeger ook een Nokia 3310?