Als je weet dat je over een week een kat krijgt (wat je al jaaaaaaaren wil), dan kan ik een week héél lang duren. Ein-de-lijk konden we de poes ophalen: Dikkie (ja, eerst heette ze Tonka, maar wij noemen haar liever Dikkie, al noem ik haar vooral lieverd, lieffie, schatje, gekkie, eigenlijk zoals ik Jeroen ook altijd noem).
Ik heb zelfs nachtmerries gehad. Dat ze bij ons kwam en helemaal agressief werd, ons niet lief vond. Onbegrijpelijk uiteraard, want wie vindt mij nou niet lief? Maar toch. Je weet maar nooit.
In de auto miauwde ze af en toe klagelijk, maar ze hield er eigenlijk vrij snel mee op als ik ‘Rustig maar, lieverd, we zijn bijna thuis.’ riep met een hoog stemmetje. Eenmaal binnen in het huis kroop ze meteen onder de kachel, maar tot mijn verbazing, toen ik wat water voor haar neerzette, begon ze een hele wandeling in het huis. Alles werd besnuffeld en voorzien van haar geur, inclusief ikzelf.
Op dit moment ligt ze in de tvkast eigenwijs te zijn. Geen zin in snoepjes, geen zin in speeltjes. Maar dat geeft niet, Dikkie. We gaan heel goed voor je zorgen.