Posts tagged ‘kat’

mei 19th, 2019

Laura de kattenoppas

Een tijdje geleden schreef ik een blog dat ik op zoek was naar mensen met katten. Zonder Dikkie en met praktisch alleen maar allergische mensen om me heen kwam ik namelijk nauwelijks nog aan mijn dagelijkse kattentaks. Ik kreeg alleen maar reacties van nóg meer allergische mensen en erger: hondenmensen. Maar toen was daar Miriam.

Miriam had nog nooit eerder op mijn blog gereageerd, maar kwam er per toeval op en: ze woonde in Utrecht, had twee katten en ging binnenkort een weekendje weg. Of ik op haar katten wilde passen?

Mijn dag kon niet meer stuk. We mailden wat heen en weer en besloten af te spreken. Pas toen ik vlakbij het huis was, besefte ik dat ik helemaal niets van Miriam en haar vriend wist: hoe oud ze waren, hoe ze eruit zagen, wat ze deden. En wat wisten ze over mij? Ja, op mijn blog staat van alles, maar misschien ben ik helemaal geen leuk en betrouwbaar persoon. Misschien klikte het wel helemaal niet. Het voelde een beetje als een eerste date, een blind date.

Het kwam helemaal goed. Miriam en haar vriend bleken superleuk te zijn – net als de katten – en we hebben veel overeenkomsten. Ik dacht dat het een tienminutengesprek zou worden, maar we bleven uren praten.
‘Jullie zijn echt leuk!’ zei ik, iets wat je eigenlijk nooit moet zeggen op een eerste date. Gelukkig vonden zij mij ook leuk.

En zo zat ik daar een paar weken later, in hun huis, met twee katten. Elke dag werden ze minder schuw en jawel, er is er zelfs eentje op schoot gekropen (niets beters dan een kat op schoot). Ik maakte duizend foto’s, kroelde en speelde. Elke dag werd het iets moeilijker om afscheid te nemen. Verliefdheid houd je niet tegen.

Eenmaal thuis kreeg ik bovenstaande foto, wat ik echt superlief vond. Het bewijst voor mij maar weer eens wat voor toevallige en leuke dingen er gebeuren dankzij mijn blog en dat er zoveel lieve mensen zijn. Dus Miriam: bedankt dat je toentertijd op mijn blog hebt gereageerd! Het is voor herhaling vatbaar.

Tags:
mei 5th, 2018

De kop van de kat is jarig

Dikkie is jarig en oh, wat is ze daar blij mee.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Al bijna 3,5 jaar is Dikkie mijn kat. Ik geef haar te eten en te drinken, aai haar (achter de oortjes en onder de kin is het geheim) en zing liedjes, hoewel ze dat minder lijkt te waarderen (‘Dikkie, je bent de liefste van de hele wereld’). Ik kan precies zien wanneer ze chagrijnig wordt of juist haar gekke momentje krijgt. Ik weet dat ze me altijd staat op te wachten bij de deur als ik naar boven kom en dat het knuffeltijd is als ik wakker word.

Zo klink ik wel als een goed baasje toch? Ik zorg goed voor mijn kat, dus de dierenbescherming hoeft niet gebeld te worden. Er is alleen een ding…

Elk jaar denk ik: wanneer was Dikkie ook alweer jarig, ergens in augustus toch? Zo snel als die gedachte is gekomen gaat hij ook weer weg. Geen zin om te checken. Je raadt het al: ik had nog nooit haar verjaardag gevierd. En hoe oud ze nou precies was? Daar had ik ook geen idee van. Al jaren riep ik dat ze zes was.

Maar wacht nog maar even met bellen naar de Dierenbescherming (‘Why you always lying?’), want dit jaar heb ik het voor het eerst wel gevierd. 3 mei, de dag waarop Dikkie negen werd. En oh, wat genoot ze ervan zoals je op de foto kunt zien.

Tags:
oktober 11th, 2017

Kutkat aangeboden

Mijn week begon al slecht. Nog enigszins slaapaangeschoten stapte ik de woonkamer binnen. Ik keek recht uit op een bilspleet van een man die bezig was met een stellage voor het raam. Sindsdien kwam het niet meer goed. Het regende, maar ik had mijn paraplu uitgeleend aan iemand anders en kwam daar pas achter toen ik al op de fiets zat. Natuurlijk had ik net mijn haar gewassen. Ik gaf een fortuin uit bij de Hema, liep urenlang bij de Donner naar boeken te kijken en toen ik thuiskwam, moest ik meteen werken.

De volgende dag begon zo mogelijk nog slechter. Ik werd eerst wakker door mijn huisgenoot, viel in slaap, werd wakker door de werklui, viel in slaap en toen ging de wekker veel te vroeg. Nietsvermoedend stond ik op om te ontdekken dat Dikkie mijn bed ondergekotst had. Zelf bijna kotsend liep ik in mijn ondergoed naar de woonkamer om keukenpapier te halen om daar te ontdekken dat die stellage er nog stond inclusief bilspletenman. Daarna sprong ik snel onder de douche en fietste ik, terwijl het regende uiteraard, naar een afspraak met een vriendin. Ergens tussen die activiteiten door rook ik een gek luchtje, maar ik had haast, dus ik ging gewoon weg.

Ik kwam thuis en dacht: laat ik even mijn koffer verder inruimen, want ik ga morgen (dat is dus voor jullie vandaag) naar Taiwan. Ik pakte er een wit hemdje uit – die dag ervoor gekocht bij de Hema – en merkte een gele vlek. En toen besefte ik wat de geur was die er uit mijn koffer kwam: kattenpis. Jawel jongens, mijn schat van een kat had én mijn bed ondergekotst én mijn koffer met inhoud ondergeplast.

Huilend stortte ik neer, terwijl ik een vuile blik wierp naar het duivelse beest. Nadat ik een beetje ben bijgekomen, pakte ik haar op. Zo, die gaat bij het grofvuil. Kutkat.

Tags:
februari 12th, 2017

Fictief interview met Dikkie

 

Al een paar jaar is er geen fictief interview meer te vinden op mijn blog en dat is natuurlijk jammer. Er zouden meer fictieve interviews in de wereld moeten zijn. Voor iemand die door haar vrienden als kattenvrouwtje bestempeld wordt (tss, alleen maar omdat ik maandelijks naar het kattencafé ga), schrijf ik bizar weinig over mijn eigen kat. Daarom vandaag een fictief interview met Dikkie.

‘Psst, slaaf!’
Verbaasd kijk ik om. Waar komt dat geluid vandaan?
‘Slaaaaaaf, slaaf, slaaf, slaaf.’
Ik kijk naar beneden en zie daar de schattigste kat ooit staan. Maar waarom noemt Dikkie me slaaf, ik ben toch gewoon haar baasje? Ze rolt met haar ogen.
‘Ik ben hier de baas.’
Oké, ik laat haar gewoon in de waan.
‘En ik ben niet tevreden over jouw prestaties.’
Mijn mond valt wijd open. Haar bakje is altijd met brokjes gevuld en er staan meerdere bakken met water. Als ze me ’s nachts wakker maakt, omdat mevrouw geaaid wil worden, word ik niet boos. Nee, ik aai haar gewoon. Wat valt er nog meer te presteren?
‘Ik heb het over je zangtalenten, of eerder het gebrek daaraan.’
Ik voel mijn wangen rood worden en hoop dat ze niet verder gaat. Niemand weet dit en dat wil ik graag zo houden. Laat staan dat al mijn miljoenen bloglezers dit te weten komen.
‘Weet je wel, dat liedje dat je altijd zingt. ‘Ik hou van Dikkie’ op het deuntje van ‘Ik hou van Holland’. Of ‘Dikkie, je bent de mooiste van de hele wereld’ op het deuntje van ‘Mama, je bent de liefste van de hele wereld’. Ik word helemaal gek. Het is vast aardig bedoeld ofzo, maar JE KAN NIET ZINGEN. KAP ERMEE.’
Verslagen zit ik op mijn stoel. Het lukt me niet eens meer om haar aan te kijken, dit monster dat me nu verraadt. Alles heb ik haar gegeven, álles. Behalve de Griekse yoghurt die ik eet of meer dan een klein stukje kip of kaas. Maar voor de rest toch wel heel veel. En nu vertelt ze mijn grootste geheim aan de hele wereld. Toch draai ik na een paar minuten mijn hoofd om en kijk in die groene, giftige ogen.
‘Dikkie,’ zing ik. ‘Je bent de stomste van de hele wereld.’

Sindsdien heb ik haar niet meer gezien.

mei 17th, 2016

Ik ben geen echt kattenvrouwtje, scusi

IMG_20160419_192411

Dat had je vast wel verwacht toen ik Dikkie in huis nam en al helemaal toen ik verklaarde weer vrijgezel te zijn. Maar helaas:

– De blogjes en foto’s van Dikkie zijn op een hand te tellen. Oké, twee.
– Ik app mijn vriendinnen (van wie bijna niemand zelf een kat heeft en de helft allergisch is, dus ik heb ook niet de juiste vrienden) niet elke dag met: WAT DIKKIE NOU WEER GEDAAN HEEFT. KIJK HOE SCHATTIG ZE IS OP DEZE FOTO.
– Maar toen ik samenwoonde, deed ik dat wel met ex-lover.
– Ik noem mezelf niet ‘het vrouwtje van’.
– Of Dikkie ‘mijn kindje’.
– Ik zeg mijn kat geen gedag als ik wegga. 
– Ik heb maar één kat, niet tien.
– Ik heb Dikkie nog nooit iets van kleding aangetrokken, hoogstens een dekentje over haar heen gelegd.
– Er hangt geen canvasfoto van mijn kat aan de muur.
– Ik praat niet met een hoog stemmetje tegen mijn kat. 
– Over foto’s gesproken: ik plaats niet dagelijks een foto van haar op Instagram. Niet eens wekelijks.
– Ik geef niet mijn halve maandsalaris uit aan kattenspeeltjes.

Valt reuze mee dus.

maart 27th, 2015

Dingen die ik tegen mijn kat zeg


Ik heb de knapste en slimste kat van de wereld.

(niet lezen als je niet van katten houdt en al helemaal niet van mensen die tegen hun katten praten)

Uiteraard inclusief babystemmetje.

Als ze stout is geweest:
– ‘Dat doen we niet he!’ Ik wijs dan ook met mijn vinger, waar ze vervolgens aan begint te ruiken en te likken.
– ‘FOEI, DIKKIE, FOEI.’
– ‘Dat vindt baasje niet zo leuk.’

Als ik wegga:
– ‘Doei Dikkie! Ik ben zo weer terug. Love you!’
– ‘Doei Dikkie.’ (als ik boos op haar ben)
– ‘…’ (als ik heel erg boos op haar ben)

Als ik terugkom en ze met haar pootjes tegen het raam om me zit te wachten:
‘Heb je me zo gemist? Heb je me zo gemist? Ik jou ook hoor. Ja. Jaaa. Wie is een lief poesje? Ja, dat ben jij.’

Als ze lief doet:
‘Ik hou zoveel van jou. Je bent de mooiste kat die er is.’

Als ze stom doet:
‘Je bent echt de stomste kat die ik ken.’

Als ze na tachtigduizend pogingen eindelijk het veertje te pakken krijgt tijdens het spelen:
‘Wat kan jij goed jagen zeg!’

Als ze uitglijdt door de gladde voer of gewoon onhandig doet:
‘Jij bent niet zo’n slim poesje hè?’

Als ze naar me kijkt:
‘Miauw.’ (en dan in stilte juichen als ze terug miauwt).

december 12th, 2014

Onverwachte nadelen van het hebben van een kat

20141206_12361620141206_123730
Dikkie vindt het niet leuk dat ik al die nadelen noem.

Na de onverwachte voordelen konden alle kattenhaters niet wachten op de onverwachte nadelen van het hebben van een kat. Nou, hier zijn ze hoor!

– Je weet hoe het is om een stalker te hebben, aangezien bij elke stap die je zet een kat achter je aanloopt.
– Als je een snoepje geeft, ruiken je vingers naar het snoepje en bijt je kat vervolgens in je vingers.
– Je krijgt een voorproefje van hoe het is als je een kind hebt: je maakt je continu zorgen (eet ze wel genoeg, drinkt ze we genoeg, is ze niet te dik, is ze niet te dun, waar is ze nou? Houdt ze wel van me?)
– In je eentje dansen is awkward als er een kat naar je staart.
– Je moet altijd goed uitkijken als je de voordeur opendoet, want voor je het weet, ontsnapt de kat (thank god zit er bij ons nog een trappenhuis waardoor ze niet meteen op straat belandt).
– Ze kunnen niet vertellen wat er is of wat ze willen.

Sorry kattenhaters, het weegt niet op tegen de voordelen! Dikkie en wij zijn nog steeds dik met elkaar.

november 25th, 2014

Onverwachte voordelen van een kat

FMdA42qDrrpZ_McdnVxuA0_uafL1fchOgyfwKgwgSGg=w584-h510-no
Fuck off met die telefoon.

Natuurlijk, het is leuk voor je Instagram, zo’n kat en om te knuffelen. Maar toch komen er ook nog een hoop onverwachte voordelen bij kijken. Jawel.

– Vaker stofzuigen = schoner (die van ons verliest niet superveel haren of ze vallen gewoon niet zo op, omdat ze dezelfde kleur als de vloer heeft…).
– Een extra kacheltje naast mijn vriend.
– (Bijna) altijd een hartelijk welkom in de vorm van kopjes.
– Altijd een excuus om belachelijke dingen te zeggen met een hoog piepstemmetje (‘Weet je dat ik heel veel van je houd? Ja, van jou, mijn lieve kat. Jij bent van mij, schatje.’)
– Een kat kan niet praten, hoeveel je ook zeurt.
– Altijd een gespreksonderwerp met je lover.
– Tien keer per dag ‘Awwww’, omdat de kat zo schattig is als ze slaapt.
– Goed excuus om binnen te blijven en niet de kou in te gaan.
– Bij het spelen heb je meer plezier dan de kat zelf.
– Ik heb voor de komende maanden een blogonderwerp (just kiddinggggg).

Voor de kattenhaters (you bitches), er komt ook nog een blog met de onverwachte nadelen.

november 13th, 2014

Haat en liefde liggen niet ver uit elkaar

urE2Et6lL6iO_jrmJodYdULOhqNVPIwhikw1QYN_aNY=w412-h553-no GZNQ9KPW6d16EuhS6NNDh1sIHrDC6aak9zX8atFxoX0=w410-h553-no

Dus. Wij hebben een kat. Ze heet Dikkie, want dat is een geniale naam en mijn vriend wilde haar geen Flapdrol noemen, dus dan kom je daarop uit. Maar hoe bevalt het leven met zo’n dikzak?

Soms is ze de liefste kat ter wereld. Ze ligt op haar rug en toont haar buikje, terwijl ze je met grote ogen aankijkt. Of ze achtervolgt je overal (wat niet zo moeilijk is in zo’n pietpeuterig huisje als dit). Of ze ligt lekker tegen je aan en spint tijdens het aaien. Wow, denk je dan. Dit is liefde.

Soms ben je haar lekker aan het aaien en steekt ze vanuit het niets haar klauwen uit. Of je bent met haar aan het spelen en ze begint te blazen, omdat je aan haar speeltje zit. Of ze zit de hele dag in jóuw kledingkast chagrijnig te zijn en wordt nog chagrijniger als jíj kleding uit jóuw kledingkast haalt. Wow, denk je dan. Dit is haat.

Het is natuurlijk nog even wennen, want ze is krap twee weken bij ons. Elke dag leer ik weer nieuwe dingen (mevrouw vindt muziek van the Kik wel oké) en kijk, ik had het natuurlijk kunnen weten: het is een vrouw. Ik ben alleen maar mannen gewend die redelijk consistent zijn in hun gevoelens en niet de hele dag wisselen van chagrijnig zijn naar lief zijn naar boos zijn naar moe zijn naar actief zijn,

Maar hé, het komt wel goed. Vooral omdat ik gemerkt heb dat we een ideale bond vormen tegen de enige man in huis… Muwhahaha.

november 1st, 2014

Noem je me nou dik?

IMG_20141101_220745

Als je weet dat je over een week een kat krijgt (wat je al jaaaaaaaren wil), dan kan ik een week héél lang duren. Ein-de-lijk konden we de poes ophalen: Dikkie (ja, eerst heette ze Tonka, maar wij noemen haar liever Dikkie, al noem ik haar vooral lieverd, lieffie, schatje, gekkie, eigenlijk zoals ik Jeroen ook altijd noem).

Ik heb zelfs nachtmerries gehad. Dat ze bij ons kwam en helemaal agressief werd, ons niet lief vond. Onbegrijpelijk uiteraard, want wie vindt mij nou niet lief? Maar toch. Je weet maar nooit.

In de auto miauwde ze af en toe klagelijk, maar ze hield er eigenlijk vrij snel mee op als ik ‘Rustig maar, lieverd, we zijn bijna thuis.’ riep met een hoog stemmetje. Eenmaal binnen in het huis kroop ze meteen onder de kachel, maar tot mijn verbazing, toen ik wat water voor haar neerzette, begon ze een hele wandeling in het huis. Alles werd besnuffeld en voorzien van haar geur, inclusief ikzelf.

Op dit moment ligt ze in de tvkast eigenwijs te zijn. Geen zin in snoepjes, geen zin in speeltjes. Maar dat geeft niet, Dikkie. We gaan heel goed voor je zorgen.

Tags: