Er was al een tijdje niets toevalligs of geks gebeurd, dus ik wist dat er weer aan zat te komen. Dat is namelijk waar mijn leven uit bestaat: toevalligheden en gekkigheid.
Ik checkte een oud e-mailadres en zag opeens een mailtje staan van Mijn Bestseller. Meteen kreeg ik flashbacks naar een editie van Manuscripta in 2011 (de echte boekenliefhebbers kennen dat nog wel) waar je gratis iets kon laten drukken. Ik verzamelde een aantal verhalen en liet een dun boekje afdrukken. Niemand die daar uiteraard ooit in geïnteresseerd was, behalve familie en vrienden.
Flash forward naar 2020. Het mailtje bevatte een doorgestuurd mailtje (bijna een inception). Wat bleek? Het team Geestelijke Verzorging in het UMC Groningen organiseert normaal altijd een herdenkingsbijeenkomst op 4 mei, maar dat was nu natuurlijk niet mogelijk. Daarom maakten ze een boekje rondom de thema’s ‘herdenken’ en ‘bevrijding’ voor patiënten en medewerkers. Ze wilden graag mijn toestemming om het toepasselijke en mooie verhaal (hun woorden) ‘De kat en de muis’ uit bovenstaand boekje in het boekje op te nemen.
Verwarring alom in mijn hoofd. Hoe kwamen ze in hemelsnaam bij mij? Waarom dit verhaal? Was het eigenlijk wel een goed verhaal, want het was negen jaar geleden geschreven en ik denk (hoop) dat ik sindsdien wel beter ben gaan schrijven. Natuurlijk staat het verhaal ook op mijn blog en ik moet zeggen tegen mijn jongere zelf: het is zo slecht niet. En: wat mooi eigenlijk dat ze daarvoor mijn verhaal willen gebruiken, wat een eer!
Maar goed, ik moest natuurlijk nog antwoord gegeven en omdat ik het nu pas zag, was de mail al een week geleden verstuurd en 4 mei kwam steeds dichterbij. Snel belde ik naar het UMCG en liet weten hoe vereerd ik me voelde dat ze mijn verhaal wilde opnemen. Ik reageerde zo enthousiast dat de geestelijk verzorger er zelf ook blij van werd, zei ze. Alleen wist ze niet zeker of het verhaal erin opgenomen zou worden, maar ze zou doorgeven dat ik toestemming had gegeven.
Een paar weken later kreeg ik weer een belletje. Het verhaal stond helaas niet in het boekje, want ze moesten een keuze maken uit veel verschillende stukken en deze paste net niet bij de rest. Jammer, maar zeker begrijpelijk. Wel vroeg de geestelijk verzorger nog om toestemming om het verhaal te gebruiken in een patiëntenbijeenkomst. Die mogen nu natuurlijk niet gegeven worden, maar wie weet, ooit.
Oh en hoe hij aan mijn verhaal kwam? Daar zijn we niet achtergekomen. Hij heeft gezocht op een aantal woorden en kwam zo bij mijn verhaal uit. Een mysterie…
Ik heb het verhaal net gelezen en het is echt tof!
Wel super leuk dat ze bij jou verhaal zijn uitgekomen!
‘Snel belde ik naar het UMCG’ – je bent officieel volwassen, nu.
Wel altijd een leuk stukje waardering, dit soort dingen! Heb je verhaal net gelezen.
Goed verhaal. Zie wel een parallel naar de huidige tijd. Al die binnenzitters die ineens vrijheid willen ervaren. :-)
Altijd fijn dit soort waardering. (En terecht want het is een goed verhaal).
Wat heb je dit allemaal mooi geschreven en dat is dus blijkbaar bij de rest ook goed gevallen! tof
Hahah da’s wel heel vet.