Vrij zijn

Ik heb een week vrij. En nou ja, dat heb ik ook wel nodig. Sinds april ben ik gestart bij mijn werk en heb ik eigenlijk geen vrij gehad. Ja, een dagje hier, een dagje daar en oh ja, een week vrij toen ik moest verhuizen: dat is dus alles behalve vrij, kan ik je vertellen. Ook was ik de laatste weken erg druk op werk vanwege onze nieuwe website (check hem hier!!! #trots), dus kan ik wel een beetje rust gebruiken.

Er zijn wel wat mensen die het proberen: ‘Ga je nog ergens heen?’ Maar waar moet je eigenlijk naar toe gaan? Natuurlijk zijn er mensen die alsnog het vliegtuig pakken, maar ik acht mezelf wel verstandiger dan dat. Wel was het de bedoeling dat ik een paar dagen naar Breda zou gaan met Mathijs (doordeweeks, want rustiger), maar daar is zonder horeca ook niet zoveel aan.

Dus wat nu? Gelukkig heb ik me tijdens de coronacrisis nog geen seconde verveeld en ben ik daar nu ook niet bang voor. Er zijn vriendinnen met baby’s die bewonderdmoeten worden, huizen waar samengewoond wordt die bekeken moeten worden en mijn tuin vraagt ook weer aandacht (heerlijk, met een tuin is het echt: het houdt niet op, niet vanzelf, maar dan positief).

Waar ik in het begin van deze tijd bang was, ben ik nu gewend aan het ritme. Ik heb het prima naar mijn zin met mezelf, met Mathijs en de vrienden en familie die ik af en toe op afstand zie. Elke keer als ik naar kantoor ga, is een feestje (niet letterlijk!!!). Ik rommel wat aan in huis, in de tuin, ik scharrel een beetje rond in de buurt. Als ik me dan in een andere omgeving bevind, dan doet dat wat met me. Mijn ogen zijn de polders in de ouderlijke omgeving niet meer zo gewend, de grachten in de stad of mensen die ik niet ken prikkelen meer dan anders.

Ja, ik ben rustiger. Maar eigenlijk… ben ik alsnog niet vrij.