Mijn fraaie collectie aan verschrikkelijke sokken.
Er schijnen mensen te zijn die thuis op blote voeten lopen. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar ik moet er zelf niet aan denken. Aangezien twintig graden Celsius voor mij aanvoelt als minstens tien graden minder, kan ik het mijn voeten niet aan doen om in contact te komen met de koude vloer.
Daarom draag ik sokken.
Dat klinkt als een statement, maar dat is het niet, want jij draagt waarschijnlijk ook sokken. Goed, dit is voor de rest niet bijzonder (‘Wat is je punt nou, Laura?’), maar wat dan wel?
Goed. Het is zo’n dag. Je hebt je verschrikkelijkste, maar oh zo lekker zittende, sokken aan (bijvoorbeeld met Looney Tunes-figuurtjes of Hello Kitty. Die heb ik overigens allebei niet, maar het had zomaar gekund.). Heerlijk.
Je bent vrolijk, je zingt zelfs een liedje (‘Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit!’) (Heb je hem al in je hoofd zitten?) en hebt zin om je tanden te gaan poetsen.
Je doet de badkamerdeur open, het licht straalt je tegemoet vanuit het badkamerraam, je doet een stap naar voren en… shit !$#%$$%#@$#@$ (vul daar een scheldwoord naar keuze in), je bent in een plas water gestapt.
Als er iets, maar dan ook iets, enorm vervelend is (‘Er zijn altijd ergere dingen te bedenken, Laura.’ ‘Houd toch even je mond joh.’), dan zijn het wel natte sokken. Het plakt aan je voeten, het is niet meer lekker warm, je laat een spoor achter a la Hans en Grietje (maar dan niet met broodkruimels).
En het allerergste: je moet nieuwe sokken aan doen (ja hallo, ik ga niet wachten totdat ze droog zijn, dat duurt een eeuwigheid), van die saaie witte die absoluut niet aan je Looney Tunes/Hello Kitty-sokken kunnen tippen. Jammer, heel jammer.
Welke (kleine) ergernis heb jij?