httpv://www.youtube.com/watch?v=H10D0OrHWLo
De verhalen erover hadden we al gehoord en eindelijk was het dan zover, na vijf jaar Latijn of vier jaar Grieks: het traditionele Laatste Avondmaal bij meneer Latijn (zo heet hij natuurlijk niet, maar ik moet hem een naam geven en aangezien hij onder andere Latijn gaf, noem ik hem even voor het gemak zo) voor de 6-gymnasiumklas.
Eén voor één kwamen we binnen. Omdat er niet genoeg plaats was om allemaal bij elkaar te zitten, zat de ene helft in de woonkamer en de andere helft in de eetkamer. En hoe stereotype het ook klinkt, het was echt waar: de jongens zaten bij de jongens en de meisjes bij de – voel je hem al aankomen? – de meisjes.
We aten het zelfgemaakte Italiaanse eten en praatten over de dingen waar meisjes het over hebben (jongens, andere meisjes, school). Daarna waren we klaar voor de finale: limoncello.
Nou eerlijk waar, ik vond het niet te drinken.
Maar het zorgde wel voor wat moed voor het volgende onderdeel: meneer Latijn had namelijk een huis met een balk bij het plafond, jawel, een rode balk. En een ieder die zijn benen over de balk kon slaan, mocht zijn naam op de muur schrijven. En ja: het is iedereen gelukt. Ook mij. Ik heb mijn naam op de muur geschreven, heel groot, zodat meneer Latijn mij nooit zal vergeten.
Ondertussen stond er muziek op (waaronder ‘Lollipop’). Als ik het liedje (dat jullie hierboven kunnen beluisteren) hoor, dan denk ik aan meneer Latijn die met zijn lage stem ‘dum dum dum’ meezong.
Vorig jaar heb ik nog een keer bij hem gegeten, met een paar oud-klasgenoten. Toen ik hem mailde met de vraag wat zijn adres ook al weer was, was zijn antwoord: ‘Maar Laura, hoe kun je dat nou vergeten? Je naam staat immers met grote koeienletters op mijn muur geschreven!’
Wat is jouw leuke herinnering aan de middelbare school? (en als je er nog op zit: tot nu toe)