Mijn talent met schriftjes

Ik heb nogal wat schriften. Dat kun je op de foto zien. Dit is nog niet eens de helft. Nu zou je misschien verwachten dat die schriften vol staan met geniale dingen net zoals mijn blog (grapjeeeeeee, mensen), maar niets is minder waar. Er staat amper wat in.

Ik heb namelijk een talent en dat talent is: beginnen met het schrijven in zo’n schriftje en daarna nooit meer.

Maar vandaag zal ik een tipje van de sluier oplichten en jullie laten weten wat in een paar van die schriftjes staan. Goed, schriftje nummer één, er staat onder andere dit in:

ὁ νεανίας
τοῦ νεανίου
τῷ νεανίᾳ
τόν νεανίαν
οἱ νεανίαι
τῶν νεανιῶν
τοῖς νεανίαις
τούς νεανίας

Het lijkt geheimtaal, maar het is gewoon een vervoeging van het oud-Griekse woord voor jongeman. Hebben jullie weer wat geleerd voor vandaag!

Het volgende schrift bevat een fragment uit een debiel verhaal dat ik ooit schreef. Ik weet niet hoe oud ik was, maar in ieder geval niet oud/slim genoeg om te weten dat je Oud-Grieks niet kunt spreken, aangezien het een dode taal is. Hier een stukje ervan over de angst der angsten, spinnen:
Maar goed, intussen zit die spin nog steeds op mijn muur. Volgens mij wil hij me vermoorden. Oh god, wat moet ik doen? Ik wil nog niet dood, er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen met mijn leven, ik moet nog beroemd worden en een bestseller schrijven, optreden met mijn geweldige band, de eerste crimineel worden die Chinees, IJslands en Oud-Grieks kan spreken en daar gaat die godvergeten kutspin nu een einde aan maken? 
Hmm, eigenlijk is hij wel lief. Hij beweegt zeer sierlijk met zijn lange, dunne poten en die oogjes, aww, wat schattig! Volgens mij, ja, volgens mij ben ik écht verliefd. Maar-
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vraag ik aan hem.
Hij knipoogt en schenkt me een heerlijke glimlach.
‘Prins.’
Prins. Wat een geweldige naam. Heette ik maar zo. Alles beter dan Bobje.
‘Weet je, Prins, je bent de aantrekkelijkste spin die ik ook gezien heb.’
‘Ja, dat weet ik.’
En hij is nog slim ook.

Uit dit korte fragment concludeer ik dat het wel meevalt met wat voor gekke dingen ik nu schrijf. Vroeger was het vele malen erger.

Dan heb ik nog een superleuk schrift die ik bij hield tijdens de Romereis toen ik in de vierde zat. Het staat vol citaten van leraren, rare versjes en ook een sfeerverslag van de busreis (de witharige man is de leraar klassieke talen):
De wielen van de bus gingen rond en rond, terwijl op de achtergrond de melodieuze klanken van ‘Daddy Cool’ te horen waren. Verscheidene mensen waren verzeild in dromenland en brachten daarbij wonderbaarlijke geluiden uit. Op één van de voorste stoelen zat een mysterieuze, witharige man die een taal voortbracht uit vergane landen. Kortom: een weerspiegeling van een reis naar een plaats ver van hier.
Ook staat er een schokkende mededeling in: ik ben net door een dik, Italiaans jongetje met een enorme rugzak doodgeschoten. Huilerdehuil.

Ook heb ik een schriftje bijgehouden toen ik voor het eerst met vriendinnen op vakantie ging. We gingen twee weken naar Rimini, het Salou van Italië. Ja, ik weet ook niet wat ik dacht. Laten we het erop houden dat ik sinds die tijd een stuk wijzer ben geworden qua vakantiebestemmingen.
Er staan onder andere lijstjes in van wat ik precies heb gekocht (ik had niet zoveel geld te besteden, dus ik wilde weten wat ik nou precies had uitgegeven. Ik denk dat het lijstje van dag 10 wel een beetje laat zien hoe het was:
Zakmes: €5,- (cadeautje voor mijn broertje).
Drank: €4,50.
Hotdog: €4,-
Internet: €1,-
Campari: €1,40.
Fiets: €1,-
Cola: €3,-
———————–
Dag 10: €19,90.

Ook staan er befaamde quotes in van mijn vriendinnen als “Ik vind dat hersenen eruit zien als spaghetti.’ en ‘Jullie lachen me af!’

In één schriftje staat heel groot: WERKBRIEFJE AFLEVEREN BIJ TRUUS. Wie Truus is, kun je hier lezen. Helaas is niets aan dat blogje overdreven.
En in een vakantieschriftje staat: zoveel mensen hebben al gezwaaid: 19. Toen was ik al een fanatieke zwaaier.

Ik heb vooral veel schriftjes met (onafgemaakt) verhalen en van vakanties. Ook zitten er veel lege schriften tussen. Ik vind het in ieder geval grappig om terug te lezen!

Heb jij veel (half lege) schriften?

Lollipop

httpv://www.youtube.com/watch?v=H10D0OrHWLo

De verhalen erover hadden we al gehoord en eindelijk was het dan zover, na vijf jaar Latijn of vier jaar Grieks: het traditionele Laatste Avondmaal bij meneer Latijn (zo heet hij natuurlijk niet, maar ik moet hem een naam geven en aangezien hij onder andere Latijn gaf, noem ik hem even voor het gemak zo) voor de 6-gymnasiumklas.

Eén voor één kwamen we binnen.  Omdat er niet genoeg plaats was om allemaal bij elkaar te zitten, zat de ene helft in de woonkamer en de andere helft in de eetkamer. En hoe stereotype het ook klinkt, het was echt waar: de jongens zaten bij de jongens en de meisjes bij de – voel je hem al aankomen? – de meisjes.

We aten het zelfgemaakte Italiaanse eten en praatten over de dingen waar meisjes het over hebben (jongens, andere meisjes, school). Daarna waren we klaar voor de finale: limoncello.

Nou eerlijk waar, ik vond het niet te drinken.

Maar het zorgde wel voor wat moed voor het volgende onderdeel: meneer Latijn had namelijk een huis met een balk bij het plafond, jawel, een rode balk. En een ieder die zijn benen over de balk kon slaan, mocht zijn naam op de muur schrijven. En ja: het is iedereen gelukt. Ook mij. Ik heb mijn naam op de muur geschreven, heel groot, zodat meneer Latijn mij nooit zal vergeten.

Ondertussen stond er muziek op (waaronder ‘Lollipop’). Als ik het liedje (dat jullie hierboven kunnen beluisteren) hoor, dan denk ik aan meneer Latijn die met zijn lage stem ‘dum dum dum’ meezong.

Vorig jaar heb ik nog een keer bij hem gegeten, met een paar oud-klasgenoten. Toen ik hem mailde met de vraag wat zijn adres ook al weer was, was zijn antwoord: ‘Maar Laura, hoe kun je dat nou vergeten? Je naam staat immers met grote koeienletters op mijn muur geschreven!’

Wat is jouw leuke herinnering aan de middelbare school? (en als je er nog op zit: tot nu toe)

Een Griekse mythe en een zwijmelend meisje

Ik heb oud-Grieks gehad op de middelbare school (wat natuurlijk véél leuker is dan Latijn, dat snap je wel) en er is één mythe die ik heel erg lief en eigenlijk ook wel tolerant vind.

Het gaat erover dat de mensen vroeger bolvormig waren. Ieder mens had vier handen en vier voeten, twee gezichten en jawel, twee geslachtsdelen (sommigen zeggen dat het verschillende geslachtsdelen zijn, maar zoals het mij verteld is, verschilt dat per bolvormig mens, dus het kunnen ook twee dezelfde geslachtsdelen zijn). Deze bolmensen werden machtig en daar waren de goden niet blij mee. Daarom sneden ze de bolmensen in tweeën. Sindsdien wil de mens maar één ding: terug naar zijn wederhelft en weer één bol vormen.

Ik vind het een mooi verhaal, omdat het (volgens mijn versie) ervan uit gaat dat alle geslachten bij elkaar kunnen horen. Dus man-vrouw, maar ook man-man en vrouw-vrouw. En ik ben stiekem een enorme zwijmelaar en romanticus, dus het idee van een wederhelft spreekt me ook wel aan.

Helaas gaat het er niet zo toe in het echte leven. Homoseksualiteit is vaak nog steeds een taboe. Ik vind het echt ontzettend jammer en ik zie het probleem ook niet van homoseksualiteit. Liefde is toch mooi, in wat voor vorm dan ook.
En de ware, de wederhelft. Ik geloof niet dat dé ware bestaat, maar het blijft een romantisch idee. Dus ik zwijmel nog even door…