Sommige mensen hebben zo’n hoofd. Zo’n hoofd dat zegt (het staat nog net niet op het voorhoofd geschreven): ik ben spontaan, spreek me aan. Dat soort mensen hebben dan ook altijd en overal gesprekken. In de bus, op straat, in een winkel.
En dan heb je een ander soort mensen: ik ben chagrijnig, als je me aanspreekt, krijg je een klap voor je kop-mensen. Dan denk je wel tien keer na, voordat je vraagt waar het station is.
Ikzelf heb een jemagmeaansprekenmaaralleenalsikineengoedebuibenhoofd. Tenminste, dat denk ik, want ik heb niet altijd en overal gesprekken, maar wel soms. Nee, diepgaand zijn dat soort gesprekken meestal niet (en daarom vind ik het ook niet erg dat ik ze niet al te vaak heb).
Bijvoorbeeld, je staat op de bus te wachten. Opeens begint het keihard te regenen. Een oud vrouwtje (als je vriendelijk naar ze glimlacht, zien ze dat meestal als een uitnodiging voor een gesprek) begint tegen je te praten:
‘Goh, wat een regen he?’
Je glimlacht en knikt.
‘Raar weer hoor. Vanmiddag was het nog zo mooi weer. Ik heb zelfs in de tuin gezeten.’
Het is een valkuil en je tuimelt er zo in.
‘Ja, morgen geven ze nog meer regen op!’ voeg je toe aan het gesprek.
En voor je het weet, ben je een kwartier over het weer aan het praten.
Nu is het natuurlijk niet erg om over het weer te praten, maar erg origineel is het niet. Het lijkt me wel grappig om een keer een heftige discussie over politiek of de zin des levens te hebben met onbekende medereizigers.
Dat brengt me op iets anders, wat ook grappig is en iets wat mijn oude filosofieleraar altijd doet. Want eens in de zoveel tijd komen ze weer: de Jehova’s getuigen. Dat ze het zijn, moeten ze zelf weten, maar val mij er niet mee lastig. Maar goed, de volgende keer dat je open doet en er staat een Jehova’s getuige voor je deur, ga dan de discussie aan. Dan gaan ze vanzelf wel weg ;)
Onder welke categorie hoofden val jij? ;)