C’est moi. De enige echte.
Ik ben Laura. Ik heb bruinrood haar, blauwe ogen en een rond gezicht. Ik ben klein en heb een normaal postuur. Elke dag kijk ik minstens twee keer in de spiegel (tijdens het tanden poetsen), dus ik weet echt wel hoe ik eruit zie. Toch? Of niet?
Als je erover nadenkt, is het heel raar. Je ziet jezelf bijna nooit. Ja, op foto’s, in de spiegel en misschien in een filmpje. Maar de meeste tijd toch echt niet. Weet je eigenlijk wel hoe je er van de achterkant uitziet? Hoe zie je eruit als je boos bent of verbaasd? Wat voor lichaamstaal gebruik je bij je familie en hoe zit je erbij als die leuke jongen/dat leuke meisje in de buurt is? Natuurlijk, je ziet wel een deel van jezelf, maar je gezicht niet.
Is dat niet raar? Je kent jezelf het beste, van binnen dan. Van gezicht kennen anderen jou beter (dan bedoel ik vooral de mimiek).
En als je jezelf dan in de spiegel ziet, dan zie je het weer anders dan anderen. Maar dat is sowieso natuurlijk. Ik vind Ryan Gosling (om maar even iemand te noemen) een hele knappe man, maar misschien vind jij hem wel niet om aan te zien.
En als je jezelf dan op film ziet, dan is het soms best confrontrerend: doe ik echt zo? Waarom zit ik de hele tijd aan mijn haar te plukken? Wat heb ik eigenlijk een grote/platte/kleine/vulmaarin kont!
Daarom was ik ook erg blij dat ik het filmpje niet terug kon vinden op de website van een bepaalde regionale zender toen aan Lianda en mij gevraagd werd, voor de camera, wie de burgemeester van Den Haag is. En de videoband (Jawel! Toen hadden we nog videobanden!) van de eindmusical op de basisschool durf ik ook niet terug te kijken. Om maar niet te spreken over het hele ohmijngodklinkikechtzo-gebeuren ;)
Wat denk jij hierover? En hoe vind jij het om jezelf terug te zien op film? Raar, vervelend of normaal? (‘Ik kom dagelijks op tv.’)