C’est moi. De enige echte.
Ik ben Laura. Ik heb bruinrood haar, blauwe ogen en een rond gezicht. Ik ben klein en heb een normaal postuur. Elke dag kijk ik minstens twee keer in de spiegel (tijdens het tanden poetsen), dus ik weet echt wel hoe ik eruit zie. Toch? Of niet?
Als je erover nadenkt, is het heel raar. Je ziet jezelf bijna nooit. Ja, op foto’s, in de spiegel en misschien in een filmpje. Maar de meeste tijd toch echt niet. Weet je eigenlijk wel hoe je er van de achterkant uitziet? Hoe zie je eruit als je boos bent of verbaasd? Wat voor lichaamstaal gebruik je bij je familie en hoe zit je erbij als die leuke jongen/dat leuke meisje in de buurt is? Natuurlijk, je ziet wel een deel van jezelf, maar je gezicht niet.
Is dat niet raar? Je kent jezelf het beste, van binnen dan. Van gezicht kennen anderen jou beter (dan bedoel ik vooral de mimiek).
En als je jezelf dan in de spiegel ziet, dan zie je het weer anders dan anderen. Maar dat is sowieso natuurlijk. Ik vind Ryan Gosling (om maar even iemand te noemen) een hele knappe man, maar misschien vind jij hem wel niet om aan te zien.
En als je jezelf dan op film ziet, dan is het soms best confrontrerend: doe ik echt zo? Waarom zit ik de hele tijd aan mijn haar te plukken? Wat heb ik eigenlijk een grote/platte/kleine/vulmaarin kont!
Daarom was ik ook erg blij dat ik het filmpje niet terug kon vinden op de website van een bepaalde regionale zender toen aan Lianda en mij gevraagd werd, voor de camera, wie de burgemeester van Den Haag is. En de videoband (Jawel! Toen hadden we nog videobanden!) van de eindmusical op de basisschool durf ik ook niet terug te kijken. Om maar niet te spreken over het hele ohmijngodklinkikechtzo-gebeuren ;)
Wat denk jij hierover? En hoe vind jij het om jezelf terug te zien op film? Raar, vervelend of normaal? (‘Ik kom dagelijks op tv.’)
Het aanhoren van mijn eigen stem is verschrikkelijk ! :)
En .. in aanvulling op je post .. alledaagse dingen herinner je meestal niet zo goed. Weet jij bijvoorbeeld exact hoe het lichtknopje eruitziet in de woonkamer, of een ander alledaags gebruiks ‘product’ ? :)
Ja, dat is echt een probleem wat je hier omschrijft, want ik ben een beetje bang dat ik niet degene ben die ik zelf denk te zijn :o
Als ik mezelf zie op film dan vraag ik me altijd af of ik altijd zo boers praat :P (Ja dus. Urgh)
De eerste keren dat ik mezelf hoorde of zag vond ik het wel raar. Nu weet ik inmiddels wel een beetje hoe ik klink of ben, dus is de schrik er al gauw af. Neemt niet af dat er soms enige gene is.
Aangezien ik singer/songwriter ben hoor ik mijn stem vrij regelmatig.
Maar dat is dan mij zing-stem. Dat vind ik heel normaal klinken.
Mijn praatstem vind ik echter nog steeds tamelijk raar…
Oh, en: Laura is onzeker over haar kont!
Haha nee hoor, ik ben niet onzeker over mijn kont :P Het was maar een voorbeeld!
Als je maar vaak genoeg naar jezelf kijkt valt het allemaal best mee, is mijn ervaring ;-) En het ligt ook heel erg aan de opnameapparatuur. Als je met je webcam een fotootje maakt of geluid opneemt, dan is dat inderdaad stukken lelijker dan als je fatsoenlijke opname-apparatuur hebt die meer dan 1 klank vast kan leggen enzo ;-)
Ik ben er ook niet dol op om mezelf terug te zien op film. Gelukkig speel ik niet zo vaak de hoofdrol ;-) maar ik durf eigenlijk de dvd van de partnerregistratie niet zo goed te gaan bekijken.
Ik vind het altijd vreemd me terug te zien en te horen op film.
Trouwens, je opgeslagen naam voor de foto is heel cool haha 8)
Hahaha ja, ik had al een foto met de naam ‘foto’, dus toen typte ik maar wat :P
Ik vind jezelf op foto’s terug zien meer wennen dan op bewegend beeld. Bij foto’s kun je toch een beetje makkelijker poseren enzo. Homevideos van toen ik heel jong was zijn nog wel grappig, maar van latere leeftijd is het soms best confronterend. Of leerzaam, zo kan je het natuurlijk ook noemen :) Maar anderen kunnen (soms helaas) niet je achterliggende gedachten lezen/zien, dus iedereen ziet je toch ook wel in een andere context. Als je er over nadenkt is dat soms inderdaad best raar en onhandig ;)
Oh, ik vind het echt vreselijk om mijn eigen stem terug te horen! En video-opnames.. Brr.
Leuk artikel is dit trouwens :)
Als ik mijn stem terughoor, vind ik mezelf meestal erg kinderlijk klinken. En ik moet wat aan mijn houding doen. Maar verder, tsja, ’t gaat wel.
Ik moet met stage regelmatig mezelf filmen. Ik vind het verschrikkelijk om terug te kijken. “Waarom doe ik steeds zo?” “Waarom klink ik zo verkouden?”. Nee, niks aan.
O en ik vind Ryan Gosling idd geen knappe man, haha.
Ja, ik vind het ook vreselijk om mezelf terug te zien en vooral horen. Mij maakt het zien niet zoveel uit, maar dat kan ook zijn omdat ik slechtziend ben. Ik vind mijn stem niet echt geweldig klinken op die opnames die ik had toen. Gelukkig heb ik die niet meer, haha.
Dit heb ik dus ook heel vaak! Ik heb een paar keer in de krant gestaan en dan is het heel raar om over jezelf te lezen, vooral als het om iets gaat wat je gezegd hebt. Ook ben ik een paar keer op televisie geweest of zijn er opnames/filmpjes van mij gemaakt en dat is dan ook gewoon heel vreemd. Soms vraag ik me ook wel eens af: hoe zien die mensen mij? Hoe kijken ze naar mij als ik een bepaald iets doe of er op een bepaalde manier uitzie? Eigenlijk kan dat best beangstigend zijn, haha.
Ik vind mezelf altijd zo raar op film. Qua uitzien valt het meestal wel mee, maar het ergste is mijn stem! Dan denk ik altijd; praat ik echt zo? Heb ik echt vrienden? haha ;)
Ik was een tijdje geleden op tv-west (regoniale oproep) maar aangezien ik nog al zenuwachtig was van die camara op mijn geweest reageerde ik echt heel raar.. hihi dat vond ik best wel erg om te zien!
Ik vind het altijd zo gek om mezelf terug te horen op een film ofzo! Want ‘in je hoofd’ klinkt je stem zoals je gewend bent, maar ineens op een film dan klinkt het heel anders! Dat is best wel vreemd toch?
Mensen vragen vaak of ik boos ben….. terwijl ik heel vrolijk ben, blijkbaar straal ik dus wat anders uit dan hoe ik me voel, JAMMER is dat.
Op filmpjes zeg ik altijd: “Huh, praat ik echt zo, wat lijkt mijn stem op de stem van mijn broertje.” haha.
Op het moment van die foto had je precies niet veel geslapen, want ik zie toch wel wat wallen onder je ogen. :-)
Had ik vorig week ook van veel te weinig te slapen, maar voor de rest zie je er heel erg lief/schattig uit. Groetjes.
Ik vind vooral mijn stem erg confronterend!
Ik vind het vreselijk om mezelf te zien op film. Dat zal grotendeels door een portie onzekerheid komen.
Ik denk wel dat anderen jou heel anders zien dan dat je jezelf ziet…
Ik kijk soms, als ik niks te doen heb ofzo, wel eens heel lang in de spiegel en dan begint mijn gezicht steeds meer van me te vervreemden. Dan lijken al die dingen die zo vanzelfsprekend zijn ineens niet meer zo vanzelfsprekend of gewoonweg van een ander. Raar is dat.
Een collega heeft een keer een jongere die heel boos was voor een spiegel gezet, die schrok toen van zichzelf.. Wel een grappige methode..
Zo apart, maar ik snap het helemaal.
Zo ver ik weet bestaat er geen film van mij, en dat wil ik zo houden!
Jeetje, ik heb hier ook zo vaak al over nagedacht. Fascinerend, hoe iedereen anders dingen ziet. Ik vind het altijd zo raar om mezelf op een film terug te zien. Ik zie er zo raar uit van de zijkant! De manier waarop ik beweeg klopt ook gewoon niet. Ook als er in een kledingwinkel bij de pashokjes spiegels staan dat je jezelf ook van de achterkant kunt zien, dat is zo raar! Best gek eigenlijk..
Vroeger vond ik mezelf echt vreselijk klinken, maar sinds ik meer radiowerk en opnamewerk heb gedaan valt dat tegenwoordig best mee :)
Het is ook echt vreemd als je een foto ziet van de achterkant van je hoofd. Dan denk je ‘huh, zit mijn haar achter echt zo?’ Ik zie mezelf ook niet graag op filmpjes en ik hoor al helemaal niet graag mijn eigen stem. Ik denk altijd dat mijn Limburgse accent wel meevalt en ik krijg ook vaak te horen dat het wel meevalt, maar als ik mijn stem dan hoor op een filmpje.. aiaiai!
Ik vond het eerst verschrikkelijk om mezelf terug te zien op video/tv of mezelf terug te horen. Nu valt het wel weer mee, als je het vaak genoeg doet, wen je er wel aan.
Goede bedenking!
Volgens mij verklapt mijn gezicht teveel wat ik denk en voel.
Ik vind het echt niet leuk om mezelf terug te zien of horen. Gelukkig was ons filmpje nergens terug te vinden!
Haha de eindmusical, wat een herinneringen woow!
Ik vind het niet erg om tegen mezelf aan te kijken. Vind het alleen al grappig dat ik zoveel verschillende kapsels heb gehad en dat ik nog steeds niet weet wat ik het best bij mijn hoofd vind passen. Al ben ik echt verliefd op korte kapsels.
En je vergeet het steekvodje tussen de konten!
Ik zet af en toe gitaar/zangflimpjes van mezelf op Youtube, dus wat dat betreft weet ik wel hoe ik klink/kijk. Toch ben je je op het moment van de opname heel bewust van jezelf en probeer je erop te letten hoe je beweegt e.d. dus ik denk niet dat ik precies weet hoe ik ‘normaal gesproken’ overkom op anderen ;)
ja, ik vind het inderdaad ook vreemd! maar ik denk dat dat menselijk is, zegmaar. net als dat je vaak anderen leuk op de foto vindt staan terwijl zij het zelf helemaal niks vinden…
Je kent jezelf kwa innerlijk het beste, maar kwa gezichtsuitdrukkingen enz. reageer je anders en weet je niet hoe je eruit ziet! dat is heel vreemd vind ik persoonlijk.. maar wat kun je hieraan doen? Niks geloof ik!
Ik persoonlijk vind het verschrikkelijk om mezelf terug te zien of horen.
Die gedachte had ik ook vaak. Hoe raar het is dat ik (gevoelsmatig) als een power ranger in een gigantische robot mijn lichaam zit te besturen, en ik het nooit van die andere kant kan zien. Ik heb zelfs wel eens twijfels gezet bij spiegels. xD
Jezelf terug zien op camera is verschrikkelijk. Dat sowieso.
Mijn ouders hebben vroeger elke verjaardag, afzwemmen, schoolmusical, kerstviering en vakantie gefilmd. Toen vond ik het vervelend, nu vind ik het geweldig. Ik weet in ieder geval wel goed hoe ik eruit zie op film, toch blijft het vreemd. Het is toch altijd anders dan je denkt dat je bent. Maar verschrikkelijk vind ik het absoluut niet, ik ben het gewend haha.
Oooh inderdaad! Voor mijn opleiding moet ik regelmatig mezelf laten filmen en dat terugkijken, en dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik klink zó raar op film.. En je gekke trekjes vallen dan zo op xD
Mijn stiefvader filmt veel en daar weet ik mezelf wel op aan te passen. Zodra de camera in mijn buurt is, doe ik qua lichaamshouding anders. Rechter zitten/staan, buik in, kin op goede hoogte en een zo normaal mogelijke gezichtsuitdrukking. Maar bij mijn eigen stem vind ik het wel eng, als bijvoorbeeld voor een examen een gesprek wordt opgenomen hoef ik het bandje echt niet meer terug te luisteren..
Ik vind zo’n beetje alles aan mezelf lelijk, dus ook mijn stem, lichaam, ga zo maar door… Ik vraag me soms wel eens af hoe ik op andere mensen overkom, want dit vind ik wel belangrijk… Mijn moeder heeft alles op film – tachtig zwemlessen, mijn eerste paardrijles,etc.- maar toen was ik nog een klein, schattig propje haha
Ik ben eigenlijk wel heel erg benieuwd naar mijn basisschoolmusical :P Maar over het algemeen vind ik het niet zo erg om mezelf terug te zien, maar wel om mezelf terug te horen :)
Heel herkenbaar geschreven ! Ik kan me er soms aan ergeren dat ik heel erg kinds overkom en mijn stem ook nog zo kinderlijk klinkt. Maar anderzijds is dat ook wel weer iets wat mij mij maakt.
Als ik in de spiegel kijk heb ik soms ook zo’n ohneebenikdatnouecht?-gevoel; superraar!
Oh ja echt verschrikkelijk… Ik heb het vooral met m’n stem.
Ik snap wat je bedoeld. Met je stem is dat ook zo erg.
Vet leuk geschreven!
Ik heb soms best domme acties en maak domme gebaren en geluiden expres, ben wel benieuwd hoe anderen het zien omdat mensen er altijd heel hard om moeten lachen.. Ik wil mezelf wel eens zien, maar als ik het zie op film haat ik het!