Tag: grens

Waar ligt de grens?

Laatst was ik met Manon naar het Museum van Communicatie in Den Haag gegaan. Hoewel het meer op kinderen is gericht, is het toch een aanrader om er naar toe te gaan (vooral als je het kind in jezelf nog niet verloren hebt ;)). Er waren verschillende tentoonstellingen, waaronder briefgeheimen en een tentoonstelling over de verschillende telefoons die in films werden gebruikt.
Maar er was ook iets anders, waar ik het nu over ga hebben. In het museum staat een soort van kleine hut en nieuwsgierig als we waren, liepen Manon en ik daar naar toe. Daarin kun je drie filmpjes zien over, jawel, bloggers. Wel bloggers van een andere categorie dan ik, namelijk mensen die over hun persoonlijke leven en dus ook gezin bloggen. En het heeft me aan het denken gezet.

In één van de filmpjes was er een vrouw die over haar gezin blogde. Haar zoon kwam ook aan het woord. De vraag kwam wat hij ervan vond en of hij er soms moeite mee had. Zijn antwoord was dat hij het wel leuk vond, maar die ene keer dat zijn moeder over zijn arrestatie door de politie schreef, vond hij niet zo leuk.
Goh, wat raar zeg. Ik zou het dolletjes vinden als mijn moeder zou schrijven over die ene keer dat ik ben aangehouden (grapje, ik ben nog *klopt op hout* nooit aangehouden).

Ik weet het niet zo goed met dat soort blogs. Aan de ene kant snap ik wel wat er leuk aan is (vooral voor bekenden, opa’s en oma’s en dergelijke), maar gaat het niet te ver? Zeker wat betreft het politie-verhaal, dat zet je toch niet op internet? En je zet foto’s van je snoezige kinderen op internet. Nu zijn ze nog klein, maar wat als ze daar later bezwaar tegen maken, wanneer ze ouder zijn? Dan is het te laat, dan staan die foto’s er al op en probeer ze er dan maar weer af te krijgen.

Waar ligt de grens? Voor mezelf is die wel redelijk duidelijk. Natuurlijk ben ik soms persoonlijk, maar ik ga niet bloggen over ruzies, grote problemen of zulk soort zaken. Hiermee wil ik niet zeggen dat andere mensen het niet mogen doen, maar dit is mijn grens.
Overigens is het een ander geval wanneer je anoniem blogt, dan snap ik wel dat je dat erop zet. Maar als je niet anoniem blogt en je schrijft bijvoorbeeld over je werkgever, besef dan wel dat je werkgever je zo kan vinden.

Waar ligt bij jou de grens? (ik weet trouwens dat deze discussie wel vaker op blogs genoemd is, maar ik wilde toch nog mijn eigen bijdrage eraan leveren!)

(morgen komt trouwens de onthulling van mijn ultrageheime blogproject haha) 

Gooi het maar in de prullenbak

‘Als je een schuldgevoel hebt, dan moet je een briefje pakken en daar “schuldgevoel” op schrijven. Dan koop je een prullenbak bij de Hema en gooi je het briefje erin. Weg schuldgevoel!’
Dat zei mijn docent theateranalyse een keer tijdens college. Nee, ik weet ook niet meer wat de relevantie ervan was. Waar het om gaat, is dat er zoiets bestaat als een schuldgevoel. Maar waarom? Wat voor doel heeft het of heeft het überhaupt geen zin om je schuldig te voelen?

Als je een schuldgevoel hebt, dan ben je ergens schuldig aan, toch? Zo logisch is het echter niet. De vraag is: wie bepaalt of iemand schuldig is? Ben jij dat zelf of degene die je denkt onrecht aan te hebben gedaan? En wat is de grens, wanneer zou je je wel schuldig moeten voelen en wanneer niet?
Soms voelen mensen zich schuldig zonder dat daar een goede reden voor is of zonder dat iemand ze iets verwijt. Een voorbeeld: Ouders kunnen zich schuldig voelen dat ze te weinig tijd aan hun kinderen besteden, terwijl die kinderen daar misschien niet eens mee zitten. Vaak zijn de mensen die zich de hele tijd schuldig voelen, erg onzeker over zichzelf. Ze houden zich te veel bezig met wat andere mensen van hen denken en voelen zich schuldig zonder reden.

Ik denk zelf dat het schuldgevoel een teken is van zelfinzicht en de wil om jezelf te verbeteren. Je ziet in dat je iets verkeerds hebt gedaan en wilt dat ook goed maken (excuses aanbieden). Als je bovendien aan de ander kenbaar maakt dat je een schuldgevoel hebt, dan zal die ander ook eerder geneigd zijn je excuses te accepteren.

Schuldgevoel is niet per definitie slecht. Het is een teken van altruïsme, maar soms slaan mensen er te ver in door. In dat geval zou ik doen wat mijn docent al zei: weg ermee!