Posts tagged ‘italië’

augustus 27th, 2012

Voor iedereen die wil weten hoe mijn vakantie was, een korte samenvatting


Ik was hier heel hard aan het nadenken. Of aan het bekijken hoe wit mijn benen nou zijn, dat kan natuurlijk ook. 

Bestemming: het dorpje Lazise bij het Gardameer in Italië.
Accommodatie: een huisje op een camping waar men ofwel Duits ofwel Nederlands was.
Gezelschap: vader, moeder, broertje en in de tweede week ook broer en vriendin van broer.
Duur: twee weken.
Vervoer: auto.

Aantal kaarten dat ik verstuurd heb: 7.
Wanneer zijn de kaarten op de bestemming aangekomen: na ongeveer een week (erg redelijk voor Italiaanse begrippen).

Aantal boeken dat ik gelezen heb: 8.
Aantal boeken dat een + of ++ hebben gekregen: 7.
Aantal tijdschriften dat ik gelezen heb waar ik eigenlijk twintig jaar ouder voor moet zijn: een stuk of 10.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik gemaakt hebt: 2.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik afgemaakt heb: 0.

Uitspraak die het meeste voorkwam: ‘Und jetzt kommen die Kamele.’
Uitspraak die daarna het meeste voorkwam: ‘We gaan de bietenbrug op.’

Lijflied van de eerste week: Normaal – Oerend hard (‘Ik zeg oe!’).
Lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – We leven nog (‘Maar we leven nog, ja, we leven nog en we leven nog, dus niet zeuren.’)
Tweede plaats van het lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – Sammy (‘Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy, want dan word je lekker nat.’).

Aantal keer gezwommen in het meer: 7.
Aantal keer dat ik die verdomde steentjes op het strand en in het water vervloekt heb: niet te tellen.
Aantal keer dat de kano is omgevallen door mijn vreselijk lieve broer dan wel broertje: minstens 5.

Gemiddelde temperatuur: 35 graden.
Gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 25.
Het aantal graden verschil tussen de gemiddelde temperatuur en de gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 10.
Conclusie: ik heb me niet verroerd.
Aantal keer regen: 0.
Hoeveelheid broeken die ik heb gedragen: 0.
Gevoel toen ik na twee weken weer een broek droeg: dit is zoooo raar. En warm. En bedekt.
De kleur die ik in die twee weken in de zon heb opgedaan van zalmroze tot 75% pure chocolade: lawinewit.

maart 31st, 2011

Identiteiten in Jersey Shore

Ik weet niet of je wel eens naar Jersey Shore hebt gekeken. Ik moet bekennen, ik wel, een enkele keer. Het is op zichzelf natuurlijk een niet zo diepgaand programma (het gaat over zogeheten Guido en Guidettes, die veel drinken en veel seks hebben), maar aan de hand van dat begrip Guido/Guidettes kun je er wel serieus over na denken. Guido’s en Guidettes (het is slang) zijn Italiaanse Amerikanen, veelal uit de lagere klassen van de maatschappij, die hun tijd voornamelijk spenderen onder de zonnebank en in clubs. Waar het mij gaat, is het aspect van Italiaans-Amerikaans zijn.

Amerika is een land van veel etnische achtergronden. Iedereen is wel half-dit of half-dat, maar nooit honderd procent Amerikaans. Toch bestaat er zoiets als de typische Amerikaanse cultuur (die overigens ook gevormd is door dat begrip van multiculturaliteit). Denk maar aan McDonald’s, de talkshows of het gegeven dat ze voor elke afstand de auto pakken. Wat ik me afvraag is hoe dat voelt om Italiaans-Amerikaans te zijn. Aan de ene kant ben je Amerikaans, want je woont in de VS en bent daar opgegroeid. Aan de andere kant ben je Italiaans en opgevoed (neem ik aan) met de normen en waarden van dat land. Maar je woont niet in Italië, je kunt waarschijnlijk geeneens Italiaans spreken, op woordjes als ‘ciao’ en ‘arrivederci’ na. Als jij naar Italië gaat, dan ben je het zwarte schaap. Je bent niet volledig Italiaans, je kent niet alle culturele uitingen van dat land. Bovendien heb je een Amerikaanse achtergrond. Is er sprake van een identiteitscrisis?
De vraag is: ben je in Amerika ook een outsider? Je bent niet volledig Amerikaans. Of wel? Want is niet juist het typische aan het Amerikaans-zijn dat je niet volledig Amerikaans bent? Bestaat er dan wel of niet zoiets als de Amerikaanse identiteit (volgens Maxima waarschijnlijk niet, want die vond dat de Nederlandse identiteit ook niet bestond), omdat iedereen een andere achtergrond heeft of maakt dat juist de Amerikaanse identiteit tot de Amerikaanse identiteit?

Ik ben het met Maxima eens. Er bestaat niet zoiets als dé Nederlandse identiteit, dus dé Amerikaanse identiteit bestaat ook niet. In Amerika is de diversiteit aan culturele achtergronden daarbij zo groot, groter dan in Nederland, waardoor er van die identiteit geen sprake kan zijn. Natuurlijk, er zijn een aantal kenmerken die je kan geven aan de Amerikaanse identiteit, maar dat hoeft niet voor elke Amerikaan te gelden.

Hoe denk jij erover en hoe zou jij jouw (Nederlandse) culturele identiteit definiëren?