Vakantiegevoel

Vorige week zat ik op een bankje in het park vlakbij mijn huis. Het grasveld is wit van de margrietjes. Rechts maakt een vader foto van zijn dochter, die al op jonge leeftijd gewend is aan de camera. Links zijn twee kinderen aan het voetballen. De zon doet een poging mijn benen bruin te kleuren. Ja hoor, ik heb hem: het vakantiegevoel.

Ik heb zin om te badmintonnen. Wanneer zijn we daarmee opgehouden? Op vakantie of gewoon in de straat met je broertje. Zuchtend de shuttle steeds oppakken. Lamme armen. ’s Avonds was je de zonnebrandcrème van je armen, die vervangen wordt door de geur van aftersun of dat spul tegen muggen. Ik was vergeten dat dat bij de zomer hoorde, die stomme muggen.

Tientallen boeken en tijdschriften namen we altijd mee in de auto naar Italië. Ik las ze allemaal uit. Op vakantie was er geen moeten, zelfs niet het moeten van genieten. Nu heet het reizen en telt het niet mee als er geen foto van staat op Instagram.

Het is het vakantiegevoel dat ook een beetje pijn doet, van dingen die nooit meer terugkomen, maar ook van dingen die nog staan te wachten. Misschien moet ik toch maar weer een badmintonset kopen.

Kutkat aangeboden

https://www.instagram.com/p/BZn6WYkhQAG/?taken-by=lauradenktwel

Mijn week begon al slecht. Nog enigszins slaapaangeschoten stapte ik de woonkamer binnen. Ik keek recht uit op een bilspleet van een man die bezig was met een stellage voor het raam. Sindsdien kwam het niet meer goed. Het regende, maar ik had mijn paraplu uitgeleend aan iemand anders en kwam daar pas achter toen ik al op de fiets zat. Natuurlijk had ik net mijn haar gewassen. Ik gaf een fortuin uit bij de Hema, liep urenlang bij de Donner naar boeken te kijken en toen ik thuiskwam, moest ik meteen werken.

De volgende dag begon zo mogelijk nog slechter. Ik werd eerst wakker door mijn huisgenoot, viel in slaap, werd wakker door de werklui, viel in slaap en toen ging de wekker veel te vroeg. Nietsvermoedend stond ik op om te ontdekken dat Dikkie mijn bed ondergekotst had. Zelf bijna kotsend liep ik in mijn ondergoed naar de woonkamer om keukenpapier te halen om daar te ontdekken dat die stellage er nog stond inclusief bilspletenman. Daarna sprong ik snel onder de douche en fietste ik, terwijl het regende uiteraard, naar een afspraak met een vriendin. Ergens tussen die activiteiten door rook ik een gek luchtje, maar ik had haast, dus ik ging gewoon weg.

Ik kwam thuis en dacht: laat ik even mijn koffer verder inruimen, want ik ga morgen (dat is dus voor jullie vandaag) naar Taiwan. Ik pakte er een wit hemdje uit – die dag ervoor gekocht bij de Hema – en merkte een gele vlek. En toen besefte ik wat de geur was die er uit mijn koffer kwam: kattenpis. Jawel jongens, mijn schat van een kat had én mijn bed ondergekotst én mijn koffer met inhoud ondergeplast.

Huilend stortte ik neer, terwijl ik een vuile blik wierp naar het duivelse beest. Nadat ik een beetje ben bijgekomen, pakte ik haar op. Zo, die gaat bij het grofvuil. Kutkat.

Terug naar mijn eigen land

https://www.instagram.com/p/BOErSuCADtC/?taken-by=lauradenktwel

Tijdens de eerste halfjaarlijkse cursus die ik volgde, leerde ik Enya kennen. Enya heet niet echt zo, dat is haar Engelse naam. Aziaten hebben namelijk dusdanig moeilijke namen (het kostte me twee maanden om Enya’s echte naam uit mijn hoofd te leren) dat ze eenmaal in Europa een zelfverzonnen naam aannemen. Enya dus. Zoals die zangeres uit Ierland.

Vrijwel meteen klikte het. Ik maakte gemene grapjes en Enya lachte erom. Ik liet haar kennismaken met bitterballen en wraps (Ik: ‘Do you want to eat wraps?’ Enya: *maakt rapbewegingen* ‘Like a rap?’). Zij deed de ene slimme opmerking (Crucial waar ze cruel bedoelde: ‘I think it’s crucial that people eat rabbits.’) na de andere (‘I think we’re all gonna die someday.’).

Inmiddels zijn we begonnen aan de tweede halfjaarlijkse cursus en zijn we al duizend keer naar de bios geweest, want ik heb haar een Cinevillepas aangesmeerd (Cineville, sponsor me please #nosponyet). Dat was allemaal leuk en aardig, maar opeens raakte het besef me als een dreun: Enya komt uit Taiwan. En daar gaat ze weer naar terug. Zonder mij. Wiens leven moet ik dan zuur maken?

‘Come with me!’ zei Enya wel eens. En dat begon ik steeds serieuzer te nemen. Nog langer Enya treiteren, een land ontdekken met een local (ben even aan het oefenen met mijn taalgebruik, want jullie snappen dat ik nu een travelblogger wordt: laurareist.nl) en dan ook nog terug naar mijn roots: ik ben namelijk twee keer in mijn leven voor een Aziaat uitgemaakt (ik ben wel erg wit en blond voor een Aziaat, maar details) en bovendien zijn de mensen in Taiwan gemiddeld 1.55 meter. Drie keer raden hoe lang ik ben.

Dus, mijn volk, nog een paar maanden en dan kom ik eraan!

‘Wat doe jij nou eigenlijk allemaal in je vakantie?’

IMG_3765
Fotograaf: Jesse Reij

1. Werken
Een tijdje geleden had ik al een hint achtergelaten over mijn bijbaan (‘Ik kan het thuis achter de laptop doen en het is niets vies.’), maar jullie waren niet slim genoeg om gewoon op mijn Linkedin te kijken en het meteen te zien. Kort gezegd houd ik samen met zeven andere dames ’s avonds en in het weekend de social media bij van allerlei merken. Overdag doen de community managers dat zelf op kantoor.
Maar nu mag ik dat ook doen, omdat er iemand op vakantie is. Daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden (nou ja oké, ook omdat er een nieuwe website komt waar alle medewerkers op staan) en mijn Facebookvriendjes hebben de bovenste gekozen. You like? (ik vond de foto die nu op de over mij-pagina staat leuker, maar ja, democratie hè)

2. Studeren
‘Studeren? Maar dat begint in september toch pas?’ Jawohl, maar eerder beginnen kan nooit kwaad. Bovendien heb ik straks naast mijn studie ook nog twee bijbanen, een blog en oh ja, een sociaal leven. Of zoals sommige familie en vrienden het zeggen: burnout-material.

3. Samenwonen
Ruzie maken over de boodschappen (‘Ik wil een reep chocolademelk.’ ‘ALWEER?!), ruzie maken over de tv (‘Ik wil TLC kijken.’ ‘ALWEER?!’) en ruzie maken over de inrichting (haha nee joh, ik ben gewoon de baas). Samenwonen is zo makkelijk nog niet. Maar gelukkig is het bovenal HEEL ERG LEUK (‘Kappen met dat kleffe gedoe.’). Nog leuker dan ik had gehoopt (‘Het kleffe druipt er vanaf.’).

4. Sociaal doen
Kom je ook niet onderuit tegenwoordig. Ik moet naar de uitmarkt met mensen van mijn ex-stage (pfff) om goedkoop boeken in te slaan (pfffff) en daarna pannenkoeken te gaan eten. Ja, I know, zwaar leven. Daarnaast komt er een housewarming, verjaardagen en heb je natuurlijk ook de ‘gewone’ afspraakjes (met mijn vijf minnaars). Echt balen, maar ja, wat doe je eraan?

Ik heb nog twee weken vakantie (haha vakantie, je werkt bijna elke dag) en daarna gaat het echte leven beginnen. Wat er eigenlijk precies hetzelfde uitziet als bovenstaande, alleen dan allemaal nóg meer. Wish me luck (vooral met puntje 4, poeh).

Zo, nu hoeven jullie niet te vragen hoe mijn vakantie was

IMG-20140804-WA0000
Terugkerende activiteit tijdens deze vakantie was dat Jeroen foto’s van me maakte zonder dat ik het in de gaten had. 

Waar gingen jullie heen: Texel en Alkmaar
Ik snap de combinatie niet: ik ook niet
Wat hebben jullie gedaan in Texel: geshopt en gefietst
Omschrijf het shoppen in één woord: portemonneeleed
Omschrijf het fietsen in één woord: zadelpijn
Wat hebben jullie in Alkmaar gedaan: katten geaaid en geshopt
Omschrijven het katten aaien in één woord: verslaving
Omschrijf het shoppen in één woord: portemonneeleegte
Wat is het stomste dat je hebt gedaan: een flesje Texels bier laten vallen in de trein
Omschrijf het in één woord: nat
Wat heb je eigenlijk allemaal gekocht: gaat je niets aan
Toch niet weer een jurkje hè: …
Hoeveel milkshakes hebben jullie genomen: 0
Ik geloof het niet: het is echt zo
Wat hebben jullie dan wel gegeten: ijsjes, pizza’s, patat, pannenkoeken, sundaes, spareribs, churros, snoepjes, chocolade
Ik schrok al: geen zorgen
Waar gaat de volgende vakantie heen: Engeland, alleen weet mijn vriend dat nog niet
Hij leest ook je blog hoor: sssst

Ze komen niet, ze komen wel

httpv://www.youtube.com/watch?v=cPlNrP9B2Zs

Mijn moeder heeft vliegangst, dus gingen we altijd met de auto op vakantie. Dat was niet altijd een pretje. We hebben een keer de reis naar Italië (achttien uur) in één keer gedaan. We hebben met zijn vieren op de achterbank gezeten richting Frankrijk. We zijn tachtigduizend keer bijna doodgegaan, omdat we links moesten rijden in Engeland.

Ondanks de pijn in mijn ledematen van het lange zitten, de stompen die ik kreeg van mijn broer(tje) en de eindeloze files heb ik ook goede herinneringen aan de autoreizen. Dat zit hem vooral in de muziek.

Meestal mocht iedereen één CD maken met liedjes die we vervolgens eindeloos moesten horen, totdat je oren er pijn van deden. Maar vaak zat er ook nog een verloren CD van mijn moeder verstopt in de auto. De ene keer was het Donna Summer, die wij Domme Flubber noemden, want wat een verschrikkelijke muziek was dat zeg. Behoorlijk gênant ook, aangezien ze zingt alsof ze in een porno-musical zit. Eén liedje was echter wel leuk: ‘State of Independence’. Nog voordat wij wisten wat mama appelsap was, hadden we het al ontdekt. Het koor zong niet Engels, nee gewoon Nederlands en wel: ‘Ze komen niet, ze komen wel.’

Ook de liedjes van Ramses Shaffy kennen we woord voor woord. Enthousiast zongen we mee met de Shaffy Cantate (goed, de tekst daarvan is ook niet zo moeilijk) en natuurlijk ‘Sammy’. Of het goed klonk, durf ik echter niet te zeggen…

Achteraf gezien waren die autoreizen zo slecht nog niet.

Dus ik was op vakantie en hopelijk hebben jullie daar niets van gemerkt, want dat was mijn bedoeling in ieder geval

IMG-20130802-WA0002
Zo zag ik eruit op de heenweg. Snugger als altijd.

Net als vorig jaar een snel en handig verslag.

Plaats der bestemming: Engeland, wel te weten Portsmouth, Oxford en Guildford.
Gezelschap: vader, moeder, broertje.
Duur: heel duur. Oh nee, ik bedoel 9 dagen.
Hoeveelste jaar op een rij dat ik zeg dat ik niet meer met mijn ouders meega, maar het toch doe: 3 (kom op, het is Engeland!).

Stopwoord van de Engelsen: thank you.
Tweede stopwoord van de Engelsen: I’m sorry!
Beste uitspraak van een familielid: ‘Can that?’
Aantal keer mijn moeder van de dood gered, omdat ze niet uitkijkt bij het oversteken: 1.
Aantal keer aangereden door een fietser: 1.
Wiens schuld was het: de mijne.
Hoe reageerde de fietser: ‘WHAT THE FUCK?!’
Hoe reageerde ik: ‘Au.’ Snel doorlopen.

Modebeeld: naveltruitjes met als accessoire een blubberende buik.
Aantal keer verdwaald: niet te tellen.
Hoeveel Nederlanders gezien: een paar verdwaalde.
Aantal nieuwe jurkjes: 2.
Aantal shoplogs dat eraan zit te komen: 0.
Aantal keer dat mijn familie expres Volendamse liedjes afspeelde: 3. Grom. Ja, ook ‘Laura’ van Jan Smit.
Rare dingen die ik heb gedaan en sportgerelateerd zijn: twee korte sportbroekjes, een lange (in kindermaat, vanwege mijn korte beentjes, ja ja, kom maar op met die grapjes) sportbroek en een sporthempje gekocht en daarnaast ook nog naar de sportschool geweest. Mijn broertje en ik hebben zelfs een stukje hardgelopen van de sportschool naar het hotel, dat is ongekend. Maar ik beloof dat ik me vooralsnog zal richten op het skeeleren.
Gemiddelde temperatuur: 21 graden (geen grapje!)
De kleur die ik in die twee weken in de zon heb opgedaan van zalmroze tot 75% pure chocolade: pindakaasbruin. Ja, echt waar. oké nog net niet porselein, maar dat is heel bruin voor mijn doen.

Oh, ik ben toch zo nieuwsgierig naar wat Laura op vakantie gelezen heeft

Nou, dat komt goed uit, want toevallig gaat dit blogje over de boeken die ik op vakantie heb gelezen. Zoals jullie misschien al weten door mijn vakantieblogje heb ik in totaal acht boeken gelezen. Hieronder een overzicht met mijn oordeel, wellicht nog een paar tips voor jullie!

Maarten ’t Hart – Een vlucht regenwulpen.
Ik vond dit boek een beetje lijken qua stijl op ‘Blauwe maandagen’ van Arnon Grunberg (maar dan andersom eigenlijk, want die van Grunberg is natuurlijk later geschreven): enorm deprimerend. Hoofdpersoon is een zielige man die eigenlijk niks lukt en vooral in de liefde presteert hij niet. En wat er nou eigenlijk gebeurt in het boek? Niet zoveel. Maar omdat er soms nog interessante observaties in zaten, heb ik het toch geen minnetje gegeven.
Laura’s oordeel:

Ann-Marie MacDonald – Laten wij aanbidden.
Oooooh jongens, wat een heerlijk boek! Het vertelt over een familiegeschiedenis en eigenlijk is er met elk familielid wel iets raars aan de hand. Hij is ook lekker dik (meer dan 600 pagina’s) en ik wilde steeds maar doorlezen en dat is natuurlijk een goed teken. Echt een aanrader als je van familiegeschiedenissen houdt en een goed boek voor de vakantie, omdat het niet al te zwaar en ingewikkeld is, maar ook niet zo luchtig als een chicklit oid.
Laura’s oordeel: ++

Miki Sakamoto – De eeuw van de kersenbloesem.
Miki Sakamato vertelt hierin eigenlijk het levensverhaal van haar Japanse grootmoeder en diens familie.  Erg interessant om op deze manier meer van de Japanse cultuur en geschiedenis te leren. Het is echter zonder al teveel emotie geschreven, dat had naar mijn idee het verhaal wel beter kunnen maken.
Laura’s oordeel: +.

Lulu Wang – Het lelietheater.
Volgens mij is deze door één van jullie aangeraden, maar ik heb geen idee meer door wie. Maar in ieder geval: bedankt, want ik vond het een goed boek! Ook hier leer je van, namelijk over China tijdens Mao’s Culturele Revolutie. Goed boek met een mooie wisselwerking tussen emoties en spanning.
Laura’s oordeel: +.

Lewis Carroll – Alice in Wonderland.
Hier komt nog een apart blogje over (ook met ‘Through the looking-glass’), maar oooooh, geweldig boek natuurlijk. MOET je gelezen hebben.
Laura’s oordeel: ++.

Lewis Carroll – Through the looking-glass.
Daar geldt hetzelfde voor: ook weer geweldig. En wat kun je mooie citaten halen uit deze boeken, echt waar! Maar goed, meer hierover later dus.
Laura’s oordeel: ++.

Jhumpa Lahiri – The namesake.
Mijn broer had dit boek meegenomen en ik mocht het lezen. Het gaat over Gogol, wiens Indiase ouders naar Amerika zijn verhuisd. De hoofdpersoon heet dus Gogol (naar de Russische schrijver Nikolai Gogol), maar is daar alles behalve tevreden mee. Ook weer een goed boek (het begint bijna saai te worden haha) en een aanrader!
Laura’s oordeel: +.

Haruki Murakami – 1q84, boek 1.
Murakami is echt één van mijn lievelingsschrijvers. Er is altijd iets geks aan de hand tussen werkelijkheid en schijn bij hem en daar houd ik wel van. Deze serie had ik echter nog niet gelezen, maar ik ben er dus mee begonnen en jongens: ga het lezen! Er zijn drie delen en ik heb nu een groot probleem, want ik wil heeeeel graat deel 2 en 3 lezen (het is namelijk erg spannend), maar in de bibliotheek zijn die uitgeleend en als arme student heb ik er natuurlijk geen geld voor. Huilerdehuil.
Laura’s oordeel: +. 

Oftewel: een goede score! De meeste boeken die ik gelezen heb tijdens mijn vakantie zijn aanraders, dus zet ze maar op je boekenlijstje. Hebben jullie ondertussen nog andere aanraders voor mij?

Voor iedereen die wil weten hoe mijn vakantie was, een korte samenvatting


Ik was hier heel hard aan het nadenken. Of aan het bekijken hoe wit mijn benen nou zijn, dat kan natuurlijk ook. 

Bestemming: het dorpje Lazise bij het Gardameer in Italië.
Accommodatie: een huisje op een camping waar men ofwel Duits ofwel Nederlands was.
Gezelschap: vader, moeder, broertje en in de tweede week ook broer en vriendin van broer.
Duur: twee weken.
Vervoer: auto.

Aantal kaarten dat ik verstuurd heb: 7.
Wanneer zijn de kaarten op de bestemming aangekomen: na ongeveer een week (erg redelijk voor Italiaanse begrippen).

Aantal boeken dat ik gelezen heb: 8.
Aantal boeken dat een + of ++ hebben gekregen: 7.
Aantal tijdschriften dat ik gelezen heb waar ik eigenlijk twintig jaar ouder voor moet zijn: een stuk of 10.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik gemaakt hebt: 2.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik afgemaakt heb: 0.

Uitspraak die het meeste voorkwam: ‘Und jetzt kommen die Kamele.’
Uitspraak die daarna het meeste voorkwam: ‘We gaan de bietenbrug op.’

Lijflied van de eerste week: Normaal – Oerend hard (‘Ik zeg oe!’).
Lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – We leven nog (‘Maar we leven nog, ja, we leven nog en we leven nog, dus niet zeuren.’)
Tweede plaats van het lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – Sammy (‘Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy, want dan word je lekker nat.’).

Aantal keer gezwommen in het meer: 7.
Aantal keer dat ik die verdomde steentjes op het strand en in het water vervloekt heb: niet te tellen.
Aantal keer dat de kano is omgevallen door mijn vreselijk lieve broer dan wel broertje: minstens 5.

Gemiddelde temperatuur: 35 graden.
Gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 25.
Het aantal graden verschil tussen de gemiddelde temperatuur en de gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 10.
Conclusie: ik heb me niet verroerd.
Aantal keer regen: 0.
Hoeveelheid broeken die ik heb gedragen: 0.
Gevoel toen ik na twee weken weer een broek droeg: dit is zoooo raar. En warm. En bedekt.
De kleur die ik in die twee weken in de zon heb opgedaan van zalmroze tot 75% pure chocolade: lawinewit.

Mijn talent met schriftjes

Ik heb nogal wat schriften. Dat kun je op de foto zien. Dit is nog niet eens de helft. Nu zou je misschien verwachten dat die schriften vol staan met geniale dingen net zoals mijn blog (grapjeeeeeee, mensen), maar niets is minder waar. Er staat amper wat in.

Ik heb namelijk een talent en dat talent is: beginnen met het schrijven in zo’n schriftje en daarna nooit meer.

Maar vandaag zal ik een tipje van de sluier oplichten en jullie laten weten wat in een paar van die schriftjes staan. Goed, schriftje nummer één, er staat onder andere dit in:

ὁ νεανίας
τοῦ νεανίου
τῷ νεανίᾳ
τόν νεανίαν
οἱ νεανίαι
τῶν νεανιῶν
τοῖς νεανίαις
τούς νεανίας

Het lijkt geheimtaal, maar het is gewoon een vervoeging van het oud-Griekse woord voor jongeman. Hebben jullie weer wat geleerd voor vandaag!

Het volgende schrift bevat een fragment uit een debiel verhaal dat ik ooit schreef. Ik weet niet hoe oud ik was, maar in ieder geval niet oud/slim genoeg om te weten dat je Oud-Grieks niet kunt spreken, aangezien het een dode taal is. Hier een stukje ervan over de angst der angsten, spinnen:
Maar goed, intussen zit die spin nog steeds op mijn muur. Volgens mij wil hij me vermoorden. Oh god, wat moet ik doen? Ik wil nog niet dood, er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen met mijn leven, ik moet nog beroemd worden en een bestseller schrijven, optreden met mijn geweldige band, de eerste crimineel worden die Chinees, IJslands en Oud-Grieks kan spreken en daar gaat die godvergeten kutspin nu een einde aan maken? 
Hmm, eigenlijk is hij wel lief. Hij beweegt zeer sierlijk met zijn lange, dunne poten en die oogjes, aww, wat schattig! Volgens mij, ja, volgens mij ben ik écht verliefd. Maar-
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vraag ik aan hem.
Hij knipoogt en schenkt me een heerlijke glimlach.
‘Prins.’
Prins. Wat een geweldige naam. Heette ik maar zo. Alles beter dan Bobje.
‘Weet je, Prins, je bent de aantrekkelijkste spin die ik ook gezien heb.’
‘Ja, dat weet ik.’
En hij is nog slim ook.

Uit dit korte fragment concludeer ik dat het wel meevalt met wat voor gekke dingen ik nu schrijf. Vroeger was het vele malen erger.

Dan heb ik nog een superleuk schrift die ik bij hield tijdens de Romereis toen ik in de vierde zat. Het staat vol citaten van leraren, rare versjes en ook een sfeerverslag van de busreis (de witharige man is de leraar klassieke talen):
De wielen van de bus gingen rond en rond, terwijl op de achtergrond de melodieuze klanken van ‘Daddy Cool’ te horen waren. Verscheidene mensen waren verzeild in dromenland en brachten daarbij wonderbaarlijke geluiden uit. Op één van de voorste stoelen zat een mysterieuze, witharige man die een taal voortbracht uit vergane landen. Kortom: een weerspiegeling van een reis naar een plaats ver van hier.
Ook staat er een schokkende mededeling in: ik ben net door een dik, Italiaans jongetje met een enorme rugzak doodgeschoten. Huilerdehuil.

Ook heb ik een schriftje bijgehouden toen ik voor het eerst met vriendinnen op vakantie ging. We gingen twee weken naar Rimini, het Salou van Italië. Ja, ik weet ook niet wat ik dacht. Laten we het erop houden dat ik sinds die tijd een stuk wijzer ben geworden qua vakantiebestemmingen.
Er staan onder andere lijstjes in van wat ik precies heb gekocht (ik had niet zoveel geld te besteden, dus ik wilde weten wat ik nou precies had uitgegeven. Ik denk dat het lijstje van dag 10 wel een beetje laat zien hoe het was:
Zakmes: €5,- (cadeautje voor mijn broertje).
Drank: €4,50.
Hotdog: €4,-
Internet: €1,-
Campari: €1,40.
Fiets: €1,-
Cola: €3,-
———————–
Dag 10: €19,90.

Ook staan er befaamde quotes in van mijn vriendinnen als “Ik vind dat hersenen eruit zien als spaghetti.’ en ‘Jullie lachen me af!’

In één schriftje staat heel groot: WERKBRIEFJE AFLEVEREN BIJ TRUUS. Wie Truus is, kun je hier lezen. Helaas is niets aan dat blogje overdreven.
En in een vakantieschriftje staat: zoveel mensen hebben al gezwaaid: 19. Toen was ik al een fanatieke zwaaier.

Ik heb vooral veel schriftjes met (onafgemaakt) verhalen en van vakanties. Ook zitten er veel lege schriften tussen. Ik vind het in ieder geval grappig om terug te lezen!

Heb jij veel (half lege) schriften?