Tag: kinderen voor kinderen

Kinderen voor kinderen, voor kinderen van daaaaaaar

httpv://www.youtube.com/watch?v=WXcjPHL44ec

Ik heb er al eerder over geschreven, maar kom op, het is Kinderen voor Kinderen, daar mag ik best wel nog een keer iets over zeggen. Stiekem is het leuk om die liedjes weer te beluisteren. En daarom zal ik een selectie van vijf nummers maken die ik leuk vond. Natuurlijk zijn er nog veeeel meer leuke liedjes, dus schroom niet om die in een reactie te zetten!

1. Vuur en vlam.
‘Maar sinds ik jou voor het eerst op het schoolplein zag, ben ik nergens meer zeker van.’ Ach ja, die eerste kalverliefde op de basisschool. Niemand die je begrijpt. Gelukkig zijn daar de liedjes van Kinderen voor Kinderen. Keihard meezingen: ‘Zomaar WHAM, in vuur en vlam!’

2. Ik hou van je zonder franje.
Dit vind ik één van de leukste/mooiste liedjes. Samen met Toon Hermans over de liefde. Mooi. (Je moet even naar Kinderen voor Kinderen 17 gaan en dan is het nummer 11 of het liedje intypen bij de zoekdinges. Maar luisteren hoor, hij is echt mooi!)

3. Annemiek.
Ach gossie, ik kon me er van alles bij voorstellen. Je beste vriendin die gaat verhuizen naar ver, ver weg (mijn beste vriendin verhuisde op een gegeven moment ook, van een straat verder HELEMAAL naar de andere kant van het dorp). Houd je zakdoek er maar bij.

4. Sandwichkind.
Tja, ik ben de middelste. En dan ben je dus een sandwichkind. Ook deze is weer herkenbaar (ik was toen al melodramatisch).

5. Smoorverliefd.
Ja, het zijn nog maar kindjes en toch hebben de Kindertjes voor Kindertjes al problemen in de liefde. Dramatisch. De boodschap: word maar niet verliefd (‘Smoorverliefd, ik wist niet dat er zoiets ergs bestond.’). Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb niet naar die boodschap geluisterd!

Dus mensen, oefen je Gooische R en zing luidkeels mee!

Jeugdsentiment: Kinderen voor Kinderen

Ik had er heel veel cd’s van, die ik dan ook vaak luisterde. Ik had niet door dat de kindertjes van Kinderen voor Kinderen met een enorm kakkerig accent zongen. Nee, ik zong gewoon mee!
Op een blauwe maandag had ik besloten om auditie te gaan doen. Mijn moeder raadde het me af. Nu weet ik dat dat maar beter ook is voor deze wereld. We hoeven niet allemaal doof te worden.

Toch heb ik wel eens een kinderenvoorkinderenliedje (leuk galgjewoord en Word keurt het ook gewoon goed!) voor publiek gezongen. Jawel, ik heb op toneel gezeten (theater Hofplein). We gingen niet alleen toneelspelen, maar ook zingen en dansen. Laten die laatste twee nou niet bepaald mijn talenten zijn (vooral zingen niet). Maar goed, ik ontkwam er niet aan. Iedereen moest een liedje zingen voor de groep, dus ik ook. Ik weet niet meer zeker welk liedje ik heb gezongen ‘Ik en mijn beessie’ of ‘Beestenboel’, maar ik had in ieder geval dierenknuffels meegenomen om het wat aan te kleden en wonder boven wonder: ik werd niet uitgelachen.
En ik ben geeneens een dierenliefhebber.
Later heb ik ook nog ‘Ha fijn een onvoldoende!’ gezongen. Waarom? Dat moet je niet aan mij vragen (kan hem nog steeds voor een deel meezingen, dat wel).

Als middelste kind  – ik heb een broertje en een broer – heb je het soms niet makkelijk. Ik kon me dan ook goed identificeren met het liedje ‘Sandwichkind’. Ja, ik was toen al melodramatisch.
Naar ‘Het Tietenlied’ (gezongen door Elize, kennen jullie haar nog?) durfde ik nooit zo goed te luisteren. Wat als mijn ouders het hoorden? Hoe beschamend is dat!
En zo heb ik bij andere liedjes ook weer herinneringen. Ik zou er weken over kunnen bloggen!

Langzaam maar zeker verdween mijn liefde voor Kinderen voor Kinderen. Ik werd ouder en enorm volwassen, dan krijg je dat.
Maar ik moet toegeven, terwijl ik bezig ben met dit blogje: ik ben weer aan het luisteren. Ach, jeugdsentiment… (zei de oude dame).