Omdat mijn moeder de liedjes dus niet onthoudt, slaat ze ze op in haar notities. Ja, mijn moeder is hipper dan ik met haar iPhone. Nee, harddisk is geen liedje.
Ik heb de allerliefste moeder van de wereld. Echt waar. Jij denkt misschien dat jouw moeder de allerliefste is en het spijt me dat ik je uit die droom moet helpen. Mijn moeder is dat al.
Ondanks dat Lies, laten we haar zo maar noemen, heel lief is, heeft ze ook zo haar vervelende gewoontes. Ik zal er vandaag eentje uitlichten.
Stel, er is een liedje, laten we zeggen: ‘Rolling in the deep’ van Adele. Dat is een leuk liedje, zeg nou zelf (en dan bedoel ik niet leuk in de zin van ‘vrolijk’, maar je begrijpt me wel). Dat vond ik dus ook. Met de nadruk op vond.
Lies en ik zaten in de auto.
‘We could have had it all.’ brult Adele op de radio.
Mijn moeder stuiterde bijna de auto uit.
‘Oh oh Laura, welk liedje is dit?’
De auto maakte een gevaarlijke zwieber naar links en even ben ik bang de dood tegemoet te zien.
‘Ade-heeeele.’ zeg ik en ik rol met mijn ogen. ‘Dit is al de tiende keer dat je dat vraagt.’
Mijn moeder negeert me en zet de radio op de hoogste volume.
De volgende dag. Ik zit in mijn kamer nuttige dingen te doen zoals twitteren en 16 and pregnant kijken. Het gejank van de baby wordt echter overstemd door iets anders.
Het stemgeluid van Adele.
Mijn moeder heeft blijkbaar de cd van Adele gekocht. Daar heb ik geen problemen mee. Ik laat haar het liedje één keer draaien, op zijn hardst. Maar dan draait ze het nog een keer. En nog een keer. Ze houdt er potverdorie maar niet mee op.
‘ZACHTER!’ schreeuw ik er bovenuit.
Mijn moeder glimlacht alleen maar en zet hem nog een tikje harder.
Een week later komt de woede al opborrelen bij de begintonen van ‘Rolling in the deep’. Het is inmiddels de tachtigduizendste keer dat ik hem heb gehoord. Wat een rotnummer.
Bedankt, Lies, bedankt.
(maar ondanks dat is ze nog steeds de allerliefste moeder van de wereld)