Ja, ik geef het gewoon toe. Ik en mijn tranen zijn vaak één. Als ik een baaldag heb, de M in de maand is, maar vooral in één specifiek geval: als ik naar iets aan het kijken ben.
Dit, lieve mensen, is echt een ernstige zaak. Vroeger, oh, ik was de kilheid zelve. Ik zat in de bioscoop en zag hoe mensen uit elkaar getrokken werden, kinderen die overleden of geliefden die elkaar na jaren weer terug vonden. Geen traan liet ik erom. Iedereen die dat wel deed, was een dikke aansteller, vond ik.
En nu? Ik huil om alles. Militairen die hun kinderen verrassen met hun thuiskomst, films (élke film), Grenzeloos Verliefd, audities, huwelijksaanzoeken (terwijl ik zelf absoluut niet ten huwelijk gevraagd wil worden als er mensen om me heen dansen of er een camera op mijn sufferd staat) en nou ja, wat eigenlijk niet? Ik ben nog in staat om bij een reclame over luiers in huilen uit te barsten.
Er zit echter één maar aan: ik doe het als ik alleen ben. Wanneer ik samen met anderen een serie kijk (oh nee, er zitten twee mensen vast aan een paal en er kan maar één iemand overleven, Grey’s Anatomy voor de mensen die het herkennen), heb ik mijn poker face op.
Oh en mocht je denken: die is zo emotioneel, die moet wel zwanger zijn, dan moet ik je teleurstellen. Maar ik vrees nu al voor het nonstop gehuil dat dán gaat komen!
Ben jij een huilebalk?
Ach ja, zo eens per maand…
Ik moest huilen bij Frozen Planet toen er een zeehondje werd opgejaagd en opgegeten door een stel orka’s. Maar het was ook zo zielig!
Ja ik ben idd een huilebalk, maar ik huil ook echt om alles; wanneer een leraar boos op mij word kan ik al janken.. en ja dat is niet echt handig maar je leert ermee omgaan en dan vind ik het soms ook wel weer fijn om lekker op mijn kamer even uit te huilen.. Het hoort gewoon bij mij nu!
Nee, ik huil niet om films, als je weet dat de helft gewoon allemaal nep is, dan huil ik er niet om! ;-p
Ik huil vooral als er iets wordt aangedaan bij dieren in films. Ik moest huilen bij ” I am Legend” toen de hond dood ging, maar alle mensen en zelfs het kindje dat triggerde me niet. Alsof je dus een lachzenuw hebt, heb je hierbij een huilzenuw, haha.
Schuldig! Romantische films, huwelijksaanzoeken, zielige filmpjes en andere mensen die huilen maken mij stuk voor stuk aan het janken.
Ik huil nooit.
Hier is huilebalk nummer 2!
Ik herken het helemaal! Ik jank echt bij alles. Maar vroeger deed ik dat totaal niet.
LOL, nee geen huilebalk .. maar wel emotioneler. Ik ben een ‘stukje’ ouder en het valt mij op dat ik vroeger stukken killer was. Zonder moeite kon ik kijken naar bijvoorbeeld operaties, kerel op tafel en het mes gaat erin .. nu moet ik echt weg zappen. Kan het niet meer zien..
Ik heb hier ook eens een stukje over geschreven, ik ben een echte huilebalk. Ik jank al bij natuurfilms. Maar ik doe het ook gewoon waar anderen bij zijn. Ik kan het gewoon niet inhouden.
Ik ben echt een jankerd bij films, series en boeken. Ook wel als ik alleen ben, maar ik kan dan echt huilen! Niet normaal. En ook soms als het de tijd van de maand is en ik heb ruzie met mijn ouders en mijn vriendinnen deden dit zonder mij en alles zit tegen en het leven is oh zo zwaar. Maar toch meer bij boeken. Vooral bij Harry Potter, toen Sirius doodging, Dumbledore, Dobby, Fred, Lupin. Janken dat ik deed!
Ohh.. Herkenbaar, alleen slaag ik er meestal niet in om me in te houden bij andere mensen, hoewel ik dat wel probeer. (Dat geldt vooral voor films en dergelijke, wanneer ik me kwaad/ triestig voel, dan huil ik wel in mijn eentje).
Er komen meteen enkele film/boek-gerelateerde huilbuien bij mij op die volgens mij toch wel onevenaarbaar zijn… Bij ‘Sweeney Todd’ en ‘Remember me’ (in de cinema) moest ik vreselijk huilen op het eind (wat een onverwachte eindes ook!). Bij Remember me was ik in elk geval zo goed als uitgehuild toen de lichten aangingen, bij Sweeney Todd stond ik zelfs op de gang nog te huilen gelijk een klein kind.
Het boek waardoor ik zo moest huilen was ‘gejaagd door de wind’. Ik huilde niet toen ik het boek dichtsloeg, maar daarna ging ik naar mijn mama om te zeggen dat het boek uit was en dat ik het einde niet leuk vond, en plots stroomden de tranen over mijn wangen.
Ik vind het niet erg om een huilebalk te zijn bij films en boeken, voor mij is dat zelfs min of meer een criteria geworden om het boek/ de film te beoordelen ;-)
* criterium natuurlijk.
Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn reactie niet kan aanpassen, want dit is niet de eerste keer dat ik zo op mezelf reageer en dat geeft zo’n stom beeld.
Oh hou op… heb het net zo erg als jij. In de bioscoop kan ik het vaak niet tegenhouden maar gelukkig is het daar donker genoeg hahaha. Heb het ook heel erg met mooie muziek, dat kan me dan zo erg raken dat de tranen in mijn ogen staan niet fijn als je op dat moment bijvoorbeeld op je werk zit…..
Tja we doen het er maar mee, en ik slik de lachende blik van mijn vriendje op het moment dat we weer een zielige film zitten te kijken en de tranen over mijn wangen rollen. Weet je wat? Wij hebben gewoon een goed inlevingsvermogen ;)
Oh bij sommige programma’s komen mijn tranen wel omhoog hoor…
De tranen staan wel eens in mijn ogen, maar echt huilen dat ze over m’n wangen rollen heb ik al lang niet meer gedaan. Ik deed het eerst wel regelmatig, maar heb de laatste jaren blijkbaar weinig waar ik echt door middel van tranen om treur :) En als ik het doe dan overigens ook liever buiten zicht van anderen, gewoon even een momentje voor mezelf zonder dat iedereen gaat vragen wat er is. Ook omdat er dan soms gewoon eigenlijk niet echt iets is.
Alleen als het echt heeeeeel zielig is (Bambi enzo :P)
Ohja, en als mensen onrechtvaardig tegen mij zijn. Dan voel ik me zo hulpeloos dat ik maar ga huilen? Had ik laatst bij de studiecoördinator (omdat een docent oneerlijk deed met mijn cijfer), dat was niet zo geslaagd.
Je wil die zee van tranen die ik al heb gelaten zeker niet overzwemmen !
Fijn toch dat we het kunnen, zo eens goed ontladen … Al moet ik toegeven dat het ook wel eens ongelegen komt.
‘k Heb trouwens gisterenavond zonder enige schroom nog een bijdrage geleverd aan de tranenzee
Herkenbaar. Aluwel het bij mij wel in iets mindere maten is geloof ik.
Eigenlijk heb ik dat echt nooit! Alleen soms als het echt zoiets super ontroerends is, maar dat heb ik nog maar 1 of 2 keer meegemaakt…
♥
Ja daar heb ik ook last van. Vooral bij Grey’s Anatomy, verschrikkelijk programma voor mij eigenlijk, veel te zielig af en toe. Ik moest zelfs een keer huilen bij Eigen Huis & Tuin (dat was wel in een bepaald gedeelte van de maand, maar toch, hè.).
Zoveel huil ik dan nog net niet. Maar ik kan zeker bij elke romantische comedy wel een traan wegpinken. Ja maar één. Want ik moet me van mezelf inhouden :)
Ik ben ook echt een huilebalk. Bij een baaldag huil ik om elk kleine pietpeuterige dingetje en bij films moet ik ook vaak huilen..
Ik huil eigenlijk niet veel, al zou ik wel iets makkelijker willen kunnen huilen omdat het soms gewoon oplucht :)
Hahaha ik moet eigenlijk ook wel vaak eens een traantje laten terwijl ik dat vroeger helemaal niet deed..
Ik moet heel vaak huilen bij de rare momenten van films waarbij verder niemand daar last van heeft. En bij het eigenlijke zielige moment houd ik het droog… ♥
Ik herken het helemaal! Zelf huil ik ook regelmatig met een film enz. Ik krijg ook de tranen in de ogen wanneer er zo’n soort ‘groepsmoment’ is zoals tesamen scanderen ofzo.
Af en toe jezelf laten gaan kan niet zoveel kwaad denk ik ;)
Nee, ik huil eigenlijk niet zoveel, ook niet bij zielige films en boeken.
Heel herkenbaar,
Ik huil ook bij onogeveer elke film. (wel als ik alleen ben of als ik bij personen ben die ik kan vertrouwen en me op mijn gemak voel anders heb ik mijn maskertje ook op)
Ik heb precies hetzelfde… Zijn de genen denk ik :P. M’n moeder heeft het namelijk nog erger XD
Heel herkenbaar! Als ik alleen een film zit te kijken of een emotionele video kijk op YouTube dan komen de tranen. Voorbij films als The Green Mile, The Lion King, Pearl Harbor, Selena of Armageddon moet ik een traantje wegpinken.
Ik moest trouwens ook huilen bij het boek “Achtste Groepers Huilen Niet” en de laatste deel van Harry Potter toen Sneep en Fred doodgingen.. tranen liepen over mijn wangen! (Ook tijdens de film toen de ouders van Harry als geesten te voorschijn kwamen) Soms kan ik het echt niet inhouden.
Ik huil niet extreem veel, maar wel als ik me erg frustreer over iets en dat nie tophoud. En heel soms bij films.
Ja ik huil best snel, maar minder dan vroeger, toen was het vele malen erger!
Jup, ik ben er ook zo eentje. Nouja, met films dan. Vroeger lachte ik mijn moeder uit als ze weer met tranen in haar ogen zat te kijken naar een programma of film. ‘Ben je weer aan het janken, hahahahaa’ en toen begon ik het zelf te doen. Dus tja… met mijn ouders een film kijken komt zelden voor nu en anders verstop ik mijn betraande ogen eventjes achter mijn haar.
Ik ben vooral een huilebalk als ik niet lekker in mijn vel zit. Dan is zelfs de vraag “hoe is het?” al teveel. Daarnaast heb ik ook nog de pech dat ik het vooral doe als er mensen om me heen zijn. Dat lucht dan wel weer op, maar leuk is het niet :(
Vroeger niet. Sinds een aantal jaren kan ik het steeds beter. Soms zelfs in het openbaar. Daar baal ik soms wel weer van. Maar het is niet anders.
Gisteren ben ik naar de film New Year’s Eve geweest. Een romantische komedie. Ik heb gelachen hoor, maar ik heb ook een traantje weggepinkt. Gelukkig is het donker in de bioscoop.
Whahahhahah ik huil ook heel vaak en heel snel voor de tv!!!
Soms, ik heb zo’n drie jaar gejankt om een verloren liefde.
Ik jank soms bij films zoals de Green Mile en One flew over the cuckoo’s nest.
Zet mij bij een begrafenis en ik jank vooral omdat het mij terug gooit naar de begrafenissen van mijn ouders.
Ik kan janken om pubergedrag van zoon en ik jank soms om mezelf;-)
Hier nog zo ééntje!
Ik stel je gerust, ik ben er ook zo een.
Ik huil echt bij alles inderdaad. Soms word ik er gestoord van. Andere keren lucht het me ook erg op.
Ik heb soms m’n momenten, maar meestal lukt het me niet eens. Laatst wel bij de film Hachi..
De enigste film waarom ik tot nu toe moest huilen was the green mile, nee geen titanic, niet you’ve got mail, geen bloeddorstige moorden.. Een gevangene die niet gevangen mocht worden. Ik vind het echt een prachtige film!
ik ben zeker geen huilbalk ik huil eigenlijk nooit
Jep, ik ben een huilebalk! Tegen mijn zin!
Alles dat te maken heeft met verdriet of dood of huilen van geluk.
Soms ook uit onmacht in ruzies.
Meeste keren huil ik alleen, en soms bij mijn vriend.
Haha, mijn vriendin doet dat ook :D
Yes I am!
Niks aan te doen. Als iemand anders gaat huilen, huil ik mee. Als iemand afscheid neemt op het werk (ook al ben ik blij dat hij of zij gaat) ik jank.
Mijn mascara is waterproof, just in case!
Ik huil eigenlijk helemaal niet zoveel.
Ik kan ook letterlijk overal om huilen.. soms zelfs reclames, als iemand een sportwedstijd wint en daar zelf emotioneel om wordt.. Echt dramatisch is dat soms, dus heel herkenbaar!
Ten eerste moet ik zeggen dat ik je blog geweldig vind !
en ik huil ook zowat bij alles wat ik zie in films, maar ik was ook eerst zoals jou. Ik ging nooit huilen bij andere personen. Maar ik vrees dat zelfs dit nu aan het veranderen is..
Oh dankjewel, dat is lief van je :D
Sommige films leef ik me zo in dat ik wel moet huilen.
Maar soms licht het er ook aan hoe ik me voel.
Liefs
Ik ben ook een huilebalk, vrij ernstig. En ik had dat, net als jij, tot een paar jaar geleden ook helemaal niet. Opeens was het er. Hoe zou dat komen?
Mega huilebalk hier.
Ga niet eens naar een crematie ofzo van een bekende want ik ben die persoon die dan het aller hardste huilt en gewoon niet kan stoppen…
En ja om tv, om dingen mooi of niet mooi om alles kan ik wel janken.
Ach hoort gewoon bij ons dan he???
Marijke ☺
Ik moet ook vaak huilen van films, maar in de bioscoop kun je dat zo’n beetje stiekem doen.. haha. Bij series pink ik ook regelmatig een traantje weg (Grey’s anatomy, ja.. dan noem je ook wat) . Verder huil ik ook als ik heel erg boos ben en dat is soms nogal vervelend.
ik word eerder emo … maar echt huilen huilen. niet altijd
ik eigenlijk vrij wel nooit !
Ik ben eigenlijk helemaal niet zo emotioneel, haha. Bij films of tv-series krijg ik wel eens een brok in mijn keel, maar het blijft voor mij eigenlijk altijd gewoon fictie en daarom huil ik niet. Ik ben dan eerder gewoon heel erg onder de indruk, zoals bij GA!
Ja! En dat stukje dat je uit Grey’s beschreef: ik heb daar zowat de ogen uit m’n kop gejankt. Zo zielig! Die vrouw heel vrolijk: bewegen mijn tenen ook nog? En seizoen 6, de laatste twee afleveringen: ben je een huilebalk, kijk die dan in je eentje. Van begin tot eind heb ik bij allebei die afleveringen moeten huilen. En laatst keek ik een paar Disney-films met m’n vriendje. Liepen er ineens tranen over m’n wangen bij die romantische momenten! Conclusie: ja, ik ben een huilebalk.
Same here! Ik huil snel, maar wel alleen als ik alleen ben! Zo niet, dan hou ik me altijd in :P
Ik beperk mij tot sommige films.
Heel herkenbaar. Ik huil al-tijd. Voorheen ook niet met anderen erbij tijdens het kijken van een film of serie (wel gewoon op werk, tijdens het shoppen, in bed, terwijl ik mijn boterhammetjes sta te smeren), maar dat lukt tegenwoordig ook niet meer.
Same here!
Jep hier hetzelfde…. vroeger huilde ik nooooiiit! En als ik huilde probeerde ik het niemand te laten zien. Op enig moment jaren later is er iets gebroken bij me (of werkte m’n traanbuizen eindelijk goed) en nu moet ik oppassen dat ik niet te veel huil! Op de een of andere manier ben ik ontzettend emotioneel geworden…