Literatuurwetenschap: weg met het plezierig lezen?

Hoewel mijn literatuurwetenschapperiode qua studie dus bijna voorbij is, kan ik me één van de eerste kennismakingen nog goed herinneren.

Samen met mijn moeder ging ik naar de open dag. We liepen een klein collegezaaltje binnen, waar al een paar mensen zaten. Eerlijk gezegd zagen ze er nogal suf uit. Zouden dit mijn studiegenoten worden?

De docent probeerden ons toe te zetten aan een analyse van het verhaal ‘Tillenbeest’ door Jan Wolkers. Daarna was het tijd voor vragen.
‘Meneer,’ vroeg één van de suffe potentiële toekomstige studiegenoten. ‘Als je Literatuurwetenschap studeert, wordt het lezen van boeken en kijken van films niet juist minder leuk? Omdat je alles wil analyseren, over alles wil nadenken en dat je dan niet meer kan genieten van een boek of film?’
Ik zag het ongeloof in de ogen van de docent. Hoe is dat mogelijk?
‘Nee,’ was dan ook zijn antwoord. ‘Je ziet meerdere kanten, je kan er dieper op ingaan, maar dat hoeft niet per se. Dat kun je ook uit zetten. Het wordt eigenlijk alleen juist leuker.’

En zo is het maar net. Waar Literatuurwetenschap wel voor heeft gezorgd, is dat ik minder flutromannetjes (mag ik dat zo zeggen?) ben gaan lezen, maar dat is natuurlijk niet erg. En het lezen zelf? Dat is inderdaad alleen maar veel leuker geworden.

25 gedachten over “Literatuurwetenschap: weg met het plezierig lezen?”

  1. Ha ja, ik kan geen flutromannetjes meer verdragen sinds ik mijn opleiding volg! :p
    En waar ik ‘flutromannetje’ vroeger enkel ging toegepast hebben op chicklits, geldt die naam nu voor de meeste niet-literaire boeken. Ergens vind ik dat wel een beetje jammer… Ik ben er bijvoorbeeld niet in geslaagd om ‘Haar naam was Sarah’ uit te lezen, omdat de schrijfstijl me verschrikkelijk stoorde.

    1. Mijn zus was met Nederlands ook bezig met het analyseren van boeken en schrijfstijlen enzo, toen vertelde ze me dat ze al een aantal boeken niet had uitgelezen omdat ze zich zo ergerde aan de schrijfstijl. Ik hoop niet dat dat mij ook overkomt, maar denk dat je het inderdaad ook wel ‘uit’ kan zetten. Dat hoop ik dan maar.

      1. Ja, maar ik weet niet of je dat ´uit´ kan zettten, ik had het meer over het analyseren dat uit kan. Maar je wordt wel kritischer wat betreft de keuze van de boeken die je leest in je vrije tijd. Laat ik het vergelijken met chocolade. Als je een keer bonbonbloc hebt gegeten, vind je de koetjesrepen niet meer zo lekker (als je dat al vond) :P

        1. Met bètawetenschap kan je het meeste wel uit zetten maar niet alles. Dat zal met literatuurwetenschap vast niet anders zijn. Ik stoor me best wel eens ergens aan doordat ik een bepaalde achtergrond heb. Oftewel: weg met het plezierig lezen van populair-wetenschappelijke tijdschriften. Maar daarmee ook weg met het geloven van medische/cosmetische onzin. En dat is best handig. (Tja, dat voordeel heb je met literatuurwetenschap dan weer niet?)

  2. Ik vind het soms wel pittig dat je zoveel boeken moet lezen in vrij weinig tijd. Ik vind het lezen van boeken en het leren over literatuur erg leuk, maar het is soms vrij veel. Ik heb dan ook meer klasgenoten die nog geen enkel boek voor literatuur hebben gelezen dan dat ze ze allemaal hebben gelezen… Erg jammer.

    1. Wij lezen weinig Nederlandse literatuur. Ik kan me alleen herinneren dat een docent een keer een boek van Mulisch over Oedipus heeft behandeld ter voorbeeld, maar niet dat we die moesten lezen. Maar naar elke schrijver wordt kritisch gekeken.

  3. Nou, toen ik tijdens mijn eerste jaar Nederlands zoveel boeken en gedichten moest lezen, sloeg ik echt niet ook nog eens een boek voor de lol open. Ik had daar dus wel last van: dat je teveel afstand neemt van het verhaal en het niet meer over je heen laat komen. Zelfs met films had ik dat een tijd.

    Nu lees ik gelukkig wel weer voor de lol, maar het heeft echt een tijd geduurd voor ik dat analyserende los kon laten. En nog steeds betrap ik mezelf er wel eens op. En ik lees juist liever door op te gaan in het verhaal.

  4. Ik heb juist altijd moeite met ‘literatuur’. Want wie bepaalt er nu wat literatuur is en wat niet. Vind eigenlijk dat literatuur vaak shockeert om het shockeren en lang niet altijd te volgen is.

  5. Haha, voor mij is het er ook niet stommer op geworden. Hoewel ik voordat ik aan Nederlands begon ook wel wist wat flutromannetjes waren en me eraan ergerde – en toch las ik ze nog steeds. Net als nu :P

  6. Ik ben juist minder literatuur gaan lezen tijdens mijn studie omdat ik daar de tijd en energie niet voor had. Dat neemt niet weg dat ik dat na het afstuderen wel weer wil gaan oppakken en afwisselen met andere boeken. Flutromannetjes, fantasyverhalen en andere fijne luchtige zaken.

  7. Ik lees echt bizar weinig sinds ik studeer. :( Niets meer naast mijn studie, en eigenlijk ook al heel erg weinig voor mijn studie. Dat tentamen Wereldliteratuur gaat dus duidelijk helemaal goedkomen, uhu. Maar ik kan nog wel gewoon lekker lezen zonder er al te veel over na te denken, gelukkig!

  8. Ik denk dat dit niet voor iedereen zo is. Voor iemand in mijn familie is muziek zijn lust en zijn leven. Daar haalt hij zoveel moois uit, maar ik heb hem ook horen zeggen dat hij een hele kritische luisteraar is geworden. Schoonheidsfoutjes vallen hem meteen op en dat doet veel af aan het genieten van een goed muziekstuk. Zelf heb ik hier (nog) geen last van, maar ik ben er wel een beetje bang voor. Ik snap die vraag dus best.

    1. Ja, maar muziek is wel weer een andere branche/ander vak. Bovendien leer je bij Literatuurwetenschap geen literatuur schrijven, dus dat is anders dan als je bijvoorbeeld conservatorium doet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.