Laura’s liederenanalyse: I don’t need you, Alain Clark

httpv://www.youtube.com/watch?v=_2eM4xY2nj8

(terug van lang weggeweest, deze rubriekdinges)

Spotify raadde me dit liedje aan. Spotify had niet meer verkeerd kunnen hebben. Ik bedoel, kijk nou eens naar die tekst. Leuke man hoor, die Alain Clark, maar zo afhankelijk als een kuikentje van zijn moeder.

Het begint nog goed:

♫Like the sun giving heat to my body
Like the air that I breath♫
Oké, oké.
♫Like fun like clean cool water♫
Ja, is goed joh.
♫Like the shoes on my feet♫
Oh, gaan we opeens over op het materialistische?

♫(…)
I’m not ashamed to admit you’re amazing♫
Inderdaad, wie zou zich daar nou wel voor schamen, Alain?
♫I can’t do without you♫
Eh, dat is dan wel even heel erg overdreven, vooral als je nagaat dat we elkaar nog nooit ontmoet hebben.

♫I need you♫
Kom op zeg. Dit gaat te ver.
♫More than myself, yeah♫
Oké, dit is bullshit. Hoe kun je mij nou meer nodig hebben dan jezelf? Ik weet wel dat ik heel erg geweldig enzo ben, maar toch. Je kan niet zonder jezelf, want dan zou je niet bestaan. Besef je dat wel, Alain?
♫I need you
More than you’ll ever know♫
Dit is erg verontrustend.

♫(…)
Your love is a fight of importance
‘Cause it keeps me alive♫
Echt, what the fuck. Kun je je nóg afhankelijker opstellen van iemand anders? Ik ben toch niet je alles, Alain. Toch? TOCH?!

♫I need you baby (I need you)
You know I do (I need you)♫
Ja, inmiddels wel, aangezien je het zo’n tachtigduizend keer* hebt gezegd.

Ja, die Alain Clark lijkt een stoere man, maar dat is hij alles behalve. Ik heb eerder al geschreven over dat iemand niet je alles kan zijn, omdat je dan zonder die persoon niets bent en jeetje, Alain doet ALLES fout! Zucht. Nou, laten we het voortaan maar bij kijken houden in plaats van naar (de teksten van) zijn liedjes te luisteren.

*Oké, niet tachtigduizend, maar wel zesendertig keer. Zesendertig keer teveel.