Archive for september, 2017

september 25th, 2017

Laura’s liefdesletteren: het kattenmannetje

 

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Als hij naar het station liep, zat ze altijd achter het raam. Grijze strepen en een doordringende blik. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht ter begroeting, maar zij bleef staren. ’s Nachts was het vaak het straatschoffie met de gaten in zijn vacht. Klagelijk miauwend draalde hij dan om hem heen, maar er viel niets te schooien.
‘Ga jij ook lekker slapen, knaap?’
Gejammer als antwoord. Aan zijn muur hing de bekende poster van Le Chat Noir die minzaam op hem neerkeek, terwijl hij naar filmpjes op het internet zocht. De stakker die sprong, maar het net niet haalde. De schoft die zijn broertje een duw gaf. En zijn favoriet: de jonkies die omhoog klommen in de broek van het baasje, maar steeds vielen.
Een paar jaar geleden had hij er zelf eentje naar huis genomen. Pas na twee dagen durfde ze het mandje te verlaten. Ze bleef maar piepen en hij bleef maar niezen. Een onmogelijke liefde.

september 18th, 2017

Waarom ik ben verhuisd (spoiler: niet vanwege iets leuks)

Twee jaar geleden kwam ik in Rotterdam te wonen, nadat mijn relatie uitging en ik snel iets anders moest vinden, omdat we ook samenwoonden. Na twee weken (!!!) vond ik een studio in Blijdorp, dankzij de wijsheid om me op mijn achttiende in te schrijven voor sociale huurwoningen in Rotterdam en ik dus genoeg wachttijd had.

Hoewel ik me k u t voelde (liefdesverdriet, we’ve all been there), leek het in eerste instantie perfect. Het gebouw waarin ik woonde was mooi (jaren dertig, glas in lood!), ik had een studio van veertig vierkante meter dat dankzij huurtoeslag betaalbaar was, dichtbij het station en het centrum. Maar perfectie bestaat duidelijk niet.

Na een paar maanden trilde mijn vloer. De buurman had zijn muziek zo hard opstaan dat ik zelfs niet normaal meer kon nadenken. Dat is niet handig als je moet studeren en (thuis) werken, dus belde ik aan. Drie gangsterachtige jongens stonden voor me. Ze begrepen niet waarom ik vroeg of de muziek zachter mocht, maar uiteindelijk werd het rustig.

Fast forward, anderhalf jaar later. Bijna elke dag hoor ik hiphopmuziek, boem, boem boem. De buurman heeft een of andere dure geluidsbox, waardoor het gedreun extra hard te horen is. Overdag zit ik met oordopjes in. Af en toe bel ik aan, omdat ik er niet van kan slapen. De buurman begrijpt het niet (‘Het is vrijdagavond, half een ’s nachts, je bent jong, waarom ga je niet uit?’), maar zet hem vaak wel zachter. Ik probeer er maar mee te leven, maar echt bevorderend voor mijn woongenot is het niet.

Het is nacht en het is weer raak. Ik ben het zat en stijf van de adrenaline bel ik aan. Ik vraag aan de buurman of de muziek zachter mag, omdat je geen overlast mag veroorzaken na tien uur ’s avonds (dat had de huismeester mij verteld, maar later bleek dat je gewoon nooit overlast mag veroorzaken, op welk tijdstip dan ook). Hij is het er niet mee eens.
‘Zal ik anders de politie bellen?’ vraag ik.
Hij bedreigt me, zegt dat zijn vrienden van de straat me dan op zullen zoeken.

De volgende ochtend besef ik pas wat er is gebeurd. Vanaf dat moment voel ik me niet meer veilig in mijn huis en in het gebouw. Ik stel de woonstichting op de hoogte en het duurt eindeloos lang, voordat er iets gebeurt. Ik moet eerst een bemiddelingsgesprek beginnen (met behulp van een bemiddelingsbureau) en als dat niet lukt, wordt het een rechtszaak.

Terwijl ik wacht tot het individuele bemiddelingsgesprek wordt ingepland, word ik jarig. Het duurt lang, voordat ik in slaap val, want ik hoor alleen maar boem boem boem. Aanbellen of de politie bellen durf ik niet meer na de bedreiging. Ook de volgende nacht en die erna slaap ik slecht door de muziek. Wanneer de muziek ophoudt, kan ik alsnog niet slapen, omdat ik bang en verdrietig ben. Er is niets wat ik kan doen (politie bellen zou vanwege de bedreiging mijn allerallerlaatste optie zijn, overigens waren ze wel op de hoogte, maar zijn ze niet langsgegaan, omdat ik dat (nog) niet wilde) en ondertussen ben ik zo ontzettend moe, maar moet ik wel van alles doen. Sindsdien heb ik niet meer thuis geslapen.

Een paar dagen later ontvang ik een brief van de woonstichting. Er is een geweldincident geweest in het gebouw (wat precies wordt niet duidelijk) en dat staat niet op zichzelf. Zelf heb ik ook dingen gemerkt, zoals zwervers die in het trappenhuis bij mij om de hoek lagen en alles vervuilden daar, mensen die vechten in de gang, onbekende mensen in het gebouw. En het is de druppel. Ik ben niet veilig in mijn eigen huis noch in het gebouw. Ik was ondertussen al dringend op zoek naar een huis in Utrecht, maar het ging me niet lukken om zo snel aan een huis te komen met mijn inkomen en kat (Dikkie is heel lief, maar met dit soort dingen maakt ze het echt veel moeilijker). Gelukkig kon ik in een andere woning in Rotterdam met huisgenoot waar ik tijdelijk verblijf, totdat ik iets nieuws heb gevonden in Utrecht. Overigens kwamen er op de dag dat ik ging verhuizen nog een paar agenten met stormram het gebouw binnen en stonden er militairen voor de voordeur. Never a dull moment, zullen we maar zeggen.

De afgelopen maanden waren dus behoorlijk klote. Ik wist hiervoor niet hoeveel invloed buren kunnen hebben op je leven en hoe erg het is om je onveilig te voelen in je eigen huis en gebouw. Gelukkig woon ik er niet meer.

Tags:
september 10th, 2017

Waar is dat feestje?

Ik houd van mijn verjaardagen. Dan komen namelijk al mijn vrienden bij elkaar, wat normaal nooit gebeurt, omdat het niet een grote vriendengroep is. Die ken ik van mijn studie, die van de middelbare school etc. Maar als ze bij elkaar zijn, gaat het altijd goed. Dat komt, omdat het allemaal introverte alfanerds zijn (uitzonderingen daargelaten). Dat betekent wel dat ik een homogene vriendengroep heb, maar oké, je kan niet alles hebben in het leven.

Dit is wat er gebeurt op mijn feessies: iedereen rent meteen eerst naar de kat en gaat haar omstebeurt aaien (als ze niet onder het bed zit, want Dikkie is ook nogal introvert). Als ze daarmee klaar zijn, bekijken ze welke boeken ik in mijn kast heb staan. Uiteindelijk komen ze dan naar mij toe (ze geven geen drie zoenen, want menselijk contact is vies), geven een cadeautje (een boek) en pakken wat te eten. Na wat alcohol kijken ze schichtig om zich heen en spreken dan toch maar de eerste de beste persoon aan. Die persoon blijkt ook van filosofie/literatuur/mij te houden en alles komt helemaal goed.

Natuurlijk duurt dit feestje niet tot vijf uur ’s nachts. Dan liggen we al uren in bed, nagenietend van de rust en weer een mooi feestje. Op naar volgend jaar.

september 1st, 2017

Master Laura

Twee jaar lang was scriptie het verboden woord. S-woord mocht wel, maar oh wee als je ernaar vroeg. Ik heb gevloekt, gehuild en maniakaal gelachen. Het was het laatste wat ik nog moest doen, maar het leek nooit af te komen. Op Facebook zag ik mensen die duizend jaar jonger waren afstuderen. Hoe durfden ze?!

De eerste poging lukte niet en de allerlaatste deadline kwam steeds dichterbij. Ondertussen werd mijn woonsituatie steeds minder fijn en besloot ik te verhuizen. Tip 1: Schrijf geen scriptie. Tip 2: Ga niet verhuizen. Tip 3: Doe zeker niet allebei tegelijkertijd.

Een dag voordat ik het eventuele eindgesprek zou hebben, heb ik wel tachtigduizend keer op de refreshknop gedrukt. De zenuwen werden steeds erger. Ik wilde niet nóg een jaar een geheel nieuwe scriptie schrijven, anderhalf jaar is wel lang genoeg. Ik was er helemaal klaar mee.

Nou jongens, ik heb gegild toen het verlossende antwoord kwam. EIN-DE-LIJK. Ik hoef NOOIT MEER een scriptie te schrijven en ik ben gewoon AFGESTUDEERD. Eindelijk weer goed nieuws en dan ook nog van mensen mogen eisen dat ze me Master Laura noemen. Het leven is mooi.

(totdat ik er gisteren achter kwam dat ik dus geen student meer ben en ook nooit meer studentenkorting krijg, maar oké, als ik moest kiezen, ben ik liever afgestudeerd)