Tag: verjaardag

Waar is dat feestje?

Ik houd van mijn verjaardagen. Dan komen namelijk al mijn vrienden bij elkaar, wat normaal nooit gebeurt, omdat het niet een grote vriendengroep is. Die ken ik van mijn studie, die van de middelbare school etc. Maar als ze bij elkaar zijn, gaat het altijd goed. Dat komt, omdat het allemaal introverte alfanerds zijn (uitzonderingen daargelaten). Dat betekent wel dat ik een homogene vriendengroep heb, maar oké, je kan niet alles hebben in het leven.

Dit is wat er gebeurt op mijn feessies: iedereen rent meteen eerst naar de kat en gaat haar omstebeurt aaien (als ze niet onder het bed zit, want Dikkie is ook nogal introvert). Als ze daarmee klaar zijn, bekijken ze welke boeken ik in mijn kast heb staan. Uiteindelijk komen ze dan naar mij toe (ze geven geen drie zoenen, want menselijk contact is vies), geven een cadeautje (een boek) en pakken wat te eten. Na wat alcohol kijken ze schichtig om zich heen en spreken dan toch maar de eerste de beste persoon aan. Die persoon blijkt ook van filosofie/literatuur/mij te houden en alles komt helemaal goed.

Natuurlijk duurt dit feestje niet tot vijf uur ’s nachts. Dan liggen we al uren in bed, nagenietend van de rust en weer een mooi feestje. Op naar volgend jaar.

Volwassen zijn is soms wel een feessie

Vroeger moest ik uiteraard mee naar alle verjaardagen, want toen beseften mijn ouders nog niet dat ik de baas ben. Nu is dat niet zo leuk als je introvert en verlegen bent. Slim als ik was, nam ik altijd een stapel boeken mee. Dit hield namelijk alle vragen tegen (‘Hoe gaat het op school?’ keer duizend) en zo ging de tijd lekker snel. Ondertussen toastjes eten en gesprekken afluisteren en ik was een tevreden kind.

Helaas is het als volwassene niet meer sociaal geaccepteerd om boeken te lezen tijdens verjaardagen. Je mag niet eens te lang de kat des huizes aaien en er worden nóg vervelendere vragen gesteld (‘Hoe gaat het met de studie?’ ‘Wat kun je daar eigenlijk mee worden, filosofie?’ ‘Heb je al een nieuwe vriend?’). Zelfs de hapjes zijn niet meer zo’n feest als toen, want nu moet je letten op wat je eet.

Gelukkig hoef ik daar op mijn eigen verjaardag niet bang voor te zijn. Mijn vrienden aaien Dikkie om de beurt, bekijken mijn boekenkast (ik heb er nu trouwens twee, eat your heart out, Belle!), stellen originele vragen (ik probeer nu heel erg hard zo’n vraag te bedenken, maar er komt niets in me op, oeps) en eten m&m’s. Als ik zou willen, kon ik zo tijdens het feestje een boek lezen.

Oké, misschien is volwassen zijn soms toch wel beter.

They say it’s my birthday

blaasdekaarsjesmaaruit

Mijn geboortedag was heel bijzonder. Natuurlijk, omdat ik – de famous Laura denkt – toen ben geboren, maar ook om andere redenen. Ik kwam namelijk 24 juli op deze aardbol. Dat is 24/7, wat al heel cool is. In het jaar 1991, een palindroom van cijfers. En op welk tijdstip? Je gaat dit niet geloven, maar het is echt waar: om 22.22 uur. Nu jij weer.

Voor de mensen die kunnen rekenen: dat maakt mij dus 25 jaar. Zoals het een echte volwassene betaamt, heb ik donderdag pre Birthday cake op, ga ik vandaag weer taart eten en woensdag nog een keertje. Dat wordt flink sporten, want hoewel ik eruit zie als een veertienjarige, heb ik daar niet meer het metabolisme van.

Ja, 25 is een mooie leeftijd. Precies in het midden. Volgend jaar daarentegen, dan zit ik meer richting de dertig. Laten we het daar nog maar even niet over hebben.

Broertje, ik heb je

Mijn broertje is vandaag 21 geworden. 21, dat betekent volwassen in alle opzichten. Hoe dan? In mijn hoofd blijft hij voor altijd zes, een schattig jongetje met een iets te groot hoofd en ondeugende ogen.

In groep twee zette hij al de hele klas tegen de juf op. Op een gegeven moment riep de school mijn ouders op om te komen. ‘Mogen we hem wat strenger aanpakken?’ vroegen ze. Dat mocht wel.
Tijdens zwemles had mijn broertje geen zin om onder water te zwemmen (wie wel), dus zorgde hij er gewoon voor dat niemand luisterde naar de zwemjuf. Zo doe je dat.

Je zou denken dat hij nu op zijn minst een dictator is geworden, maar niets is minder waar. Oké, hij schreeuwt heel vaak naar zijn medespelers tijdens het gamen, maar hij is ook bezig met een lerarenopleiding Duits. En iedereen weet dat leraren Duits niet zoveel gezag hebben (jawohl).

21 dus. En mijn broer is ook al 30. Ooit was mijn broertje zes, ik tien en mijn broer zestien. Dat vonden we heel grappig. Nu schijnen we alledrie volwassen te zijn. Gekkigheid, zeg ik je, gekkigheid.

Eat ALL the pancakes!

Gisteren (of vandaag, als je dit nog leest in het laatste kwartiertje van 24 juli) werd ik 23.

23.

Ik zei al maanden dat ik 23 was, ook al klopte dat niet, maar toch. Shocking. Nu gaan mensen nóg geschokter reageren als ik mijn leeftijd zeg.
‘Oh, ik dacht dat je 16 was.’

Nu dragen de activiteiten die ik heb gedaan op mijn verjaardag ook niet bij aan mijn volwassenheid. Jeroen en ik gingen zwemmen, een ijsje eten om vervolgens pannenkoeken te nemen. Toen ik een kat tegenkwam die zich gewillig door mij liet aaien, was de dag compleet.

Alleen een beetje jammer dat ik mijn ID-kaart ben kwijtgeraakt, dan kan ik niet bewijzen dat ik toch echt, echt, echt 23 ben…

Het was een fijne dag.

Ik ben echt wel heel stoer

Dus ik was jarig. En ik ging naar Walibi. Met een hele leuke en knappe en lieve en niet zo klef Laura jongen. Van te voren had ik gepocht: ja, in Disney ben ik in de Space Mountain gegaan en die is superdupereng (dat is wel waar), dus ik durf alles, ALLES ZEG IK JE.

We gingen in de eerste achtbaan. Ik weet niet hoe hij heette (hij was wit en ging over de kop). We stonden in de rij. Ik dacht: shit. Na jaren wachten gingen we in dat ding. Ik dacht: ik wil niet. En daar gingen we. Mijn hoofd ging van zijn heen en weer en mijn benen (die zaten los) gingen van heen en weer en vooral mijn gillen ging van hoog naar nog hoger. Uiteindelijk was het voorbij, stond ik ietwat trillerig weer met beide benen op de grond en dacht ik: shit, was dit niet het pretpark dat alleen maar uit achtbanen bestond?

Daarna gingen we in de houten achtbaan. Die ging niet over de kop. Maar wel hard naar beneden. En die stang bij mijn heupen brak bijna diezelfde heupen, zodat ik nooit meer kinderen zou kunnen baren en dat allemaal vanwege een achtbaan. Bovendien had ik een jurkje met een strik op de achterkant aan en meisjes: doe nooit een jurkje met een strik op de achterkant aan als je naar een pretpark gaat.

We gingen nog in een ding, waarbij je op de kop hangt en dat hij dan gewoon leuk nog een paar seconden zo blijft hangen. En die doorging. En doorging. En doorging.

Eigenlijk was de enige attractie die ik niet eng vond de zweefmolen.

Met veel kusjes en ijsjes heb ik het toch doorstaan, maar in de Goliath (!!!!!!!) ben ik niet meer gegaan. Nee jongens, ik ben heel erg stoer als het om achtbanen gaat. Ik durf er echt wel in. Maar alleen als ze binnen zijn en ik van tevoren niet kan zien wat er gaat gebeuren…

(Maar ondanks mijn gebrek aan lef was het wel een hele leuke dag :D)

Ik ben dus al bijna 30

blaasdekaarsjesmaaruit

(als je dit leest op 23 juli tussen 23:45 en 00:00, dan ben ik nog niet jarig en moet je even wachten met feliciteren. 24-07 is d-day)

Ik zie er nog steeds uit als 16, maar jongens, vandaag is de dag dat ik bijna 30 ben. Het is namelijk mijn 22e verjaardag.

Dat is even schrikken.

Kijk, 22 is ook zo’n vervelend getal he. 21 ja, dat is mooi. Maar ik heb het nooit zo gehad op twee dezelfde getallen achter elkaar. Nu is 23 nog erger (pas bij 24 vind ik het weer mooi, maar ja 24 is bijna 25 en je weet wat 25 betekent), dus eigenlijk moet ik niet zo sippen.

Dingen die ik ga doen op mijn verjaardag:
– Jullie vreselijk originele felicitaties in ontvangst nemen en ook die op Facebook, van mensen die toevallig zien dat ik jarig ben en me toch wel soort van aardig vinden of nog geld van me krijgen o.i.d. en me daarom feliciteren, zodat ik het kan gaan liken, want dat doet iedereen, ook al slaat het nergens op.
– Naar dit liedje van the Beatles luisteren. Ritueel.
– Denken aan al die kindertjes die op hun 12e al tien boeken hebben geschreven en miljonair zijn en getrouwd en kinderen, oh wacht.
– Naar Walibi met een hele leuke jongen (!!!).
– Misschien ook wel cadeautjes uitpakken en heel misschien taart dan wel pannenkoeken dan wel allebei eten. Joepieeeee!

Twee jaar geleden

Twee jaar geleden was het me eindelijk, na probleem op probleem te hebben overwonnen (ik ben niet zo goed met technische dingen), gelukt: ik had WordPress geïnstalleerd op mijn eigen domein. De slimmeriken onder jullie snappen wel dat dat deze blog is. Dit is er gebeurd dankzij mijn blog:

– Ik heb het gepresteerd om meer dan anderhalf jaar lang dagelijks te bloggen en ik weet nu ook niet meer hoe.
– Tijdens één van de eerste dagen schreef ik een blogje over de baard van Nico Dijkshoorn, dat hij retweette en waardoor ik meer dan 2500 unieke bezoekers op een dag kreeg (al tachtigduizend keer verteld, maar ik blijf het leuk vinden).
– Ik schreef veel brieven.
– Ik heb heel veel leuke mensen ontmoet.
– Voorheen vond ik het best eng om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar ben ik volledig vanaf door die vele ontmoetingen.
– Ik deed een aantal gekke acties met andere bloggers.
– Ik interviewde veel mensen, waaronder Marjan van den Berg, die een column over mij in de Margriet schreef (hoogtepuntje).
– Ik interviewde ook veel dingen.
– En natuurlijk nog veel meer, maar 683 blogjes samenvatten is best moeilijk.

De grootste verandering van de afgelopen tijd is dat ik minder ben gaan bloggen. Dat is jammer, maar wel nodig, want het afgelopen half jaar was (en is) erg druk. Maar stoppen? Oh nee, jullie zijn nog lang niet van me af muwhahaha. Op naar de drie jaar!

(er is iets mis gegaan met plaatsen, maar op 24 maart is het dus twee jaar geleden, niet op 23 maart!)

En dan ben je opeens 21 jaar


Inmiddels zie ik er wat ouder uit.

Het was 24 juli 1991, een prachtige, zomerse dag. De gelukkigste dag in het leven van mijn ouders en de rest van de wereld. Ik werd namelijk geboren. Om 22.22 uur (ja, jullie mogen jaloers zijn). Heel toevallig is het vandaag (oké, ik plaats mijn blogjes altijd om 23:45 uur, dus het geldt niet voor de mensen die dit al heel snel lezen en de datum bij het blogje klopt dus niet) 24 juli. Voor de mensen die niet kunnen rekenen: dat maakt mij 21 jaar.

Het is vervelend, want ik begon 20 net zo’n mooi getal te vinden. 20, dat is wel oké. Je bent geen 16 en dus superonzeker meer. Maar je hoeft ook niet echt echt echt for real echt volwassen te zijn. Dat komt pas als je 21 bent.

21. Dat is dus al bijna 30.

21, het jaar van de veranderingen. Het jaar dat ik op mezelf ga wonen (jeej!), met de minor Journalistiek en Nieuwe Media ga beginnen (jeej!), heel veel brieven aan jullie zal schrijven (jeej!), maar ook een scriptie moet maken (…).

Je zou zeggen dat ik het blijst ben vanwege mijn verjaardag (taart, cadeautjes, mensen die huilen van blijdschap omdat ik 21 jaar geleden geboren ben), maar het is Manon die een gat in de lucht springt. Nu kunnen we namelijk ein-de-lijk naar 21+clubs om uit te gaan. Vergeet haar dus ook niet te feliciteren.

Dan geniet ik ondertussen van de taart.

They say it’s your birthday

Vandaag ben ik jarig. Traditiegetrouw luister ik dan ‘Birthday’ van de Beatles. Is veel leuker dan ‘Happy Birthday’ ;). Eén van je bijzonderste verjaardagen is als je achttien wordt. Maar eigenlijk is het vandaag ook wel een beetje bijzonder. Ik word namelijk twintig.

Twintig. Hoe oud klinkt dat? Ik weet wel dat ik vroeger mensen van twintig al volwassen vond. Maar als ik naar mezelf kijk, ben ik dat nog niet. En natuurlijk het belangrijkste: ik ben tiener-af. Nu kan ik nooit meer mijn puberhormonen de schuld geven van zaken die daar eigenlijk niets mee te maken hebben. En nu val ik al helemaal buiten de doelgroep van Spangas (ja mensen, dat kijk ik, en met mij vele studenten gelukkig).

Twintig. Mijn aftakeling begint alweer bijna. Voor ik het weet, ben ik dertig! Dan moet je al helemaal volwassen zijn over dingen zoals werk en huisjeboompjebeestje. Voor ik het weet, ben ik bejaard! Ja ja, wat een drama toch.

En nu even een berichtje voor alle mensen die mijn verjaardag maar niet kunnen onthouden: het is zo simpel, echt waar. 24 juli. Twentyfour-seven. Makkelijk toch?

Natuurlijk mogen jullie me feliciteren (graag zelfs!), maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik ook graag weten hoe oud mijn bezoekers zijn :). Dus let me know!