Archive for november, 2017

november 26th, 2017

Help Laura de winter door

In 2012 dacht ik het te weten hoe je de winter moet doorkomen zonder dood te vriezen. Maar nu is het 2017 en ben ik er niet meer zo zeker van dat ik het nog langer ga redden. Tenzij jij me helpt. Geef om mij. Help Laura de winter door.

Het zit zo: ik ben altijd al een koukleum geweest. Onder de twintig graden begin ik al te bibberen. En dat is nogal vaak in Nederland. Op dit moment woon ik dan ook nog in een huis uit de jaren dertig. Ziet er leuk uit hoor, maar je kan net zo goed geen muren hebben met dit gebrek aan isolatie. Tel daar nog een huisgenoot bij van wie het huis is en die geen kou schijnt te voelen (waarom hebben mannen het nooit koud??????) en je snapt waarom er ijsblokken aan mijn lichaam zitten.

Het ergste is nog wel dat het nog geen winter is. Het is herfst, maar ik ga al bijna dood. In bed kan ik niet warm worden, buiten kan ik niet praten door het bibberen en ik begin langzamerhand op een smurf te lijken. Natuurlijk heb ik mijn eigen tips geprobeerd (op de laatste na, weet niet waar je een vriendje kan kopen in de winkel tegenwoordig), maar niets lijkt te helpen.

Zo kan het niet langer. Ik heb jullie tips en euro’s nodig (geld maakt warm toch?). Want als dit zo doorgaat, verschijnen er geen blogs meer. Jullie zijn gewaarschuwd.

november 18th, 2017

Bloed, zweet en blauwe plekken

Dionne staat dus te shinen op de voorgrond, maar op de achtergrond doe ik alsof ik iemand die me steekt met een mes in elkaar sla, dus ja.

Na alles met de buurman, een jongen op straat die zei dat hij me zou vermoorden, omdat ik ‘Houd je bek’ zei toen hij me een kutho*r noemde en het laatste nieuws voelde ik me niet al te veilig meer. Maar ja, je bent een vrouw en bovendien maar 1.55m, dus wat kan je doen? Ik besloot dat ik wilde leren om mezelf te verdedigen. Ik had eigenlijk geen idee hoe ik dat moest doen (ja, in de ballen trappen en je sleutels in de hand houden, maar voor de rest?) Ik las over Krav Maga, een zelfverdedigingsmethode uit Hongarije en Israël,  en dat wilde ik wel proberen. Ik durfde alleen niet.

ik heb namelijk vele trauma’s overgehouden aan gymles (de piepjestest anyone?) en ik wist dat je er bij Krav Maga niet ongeschonden uitkwam. Maar toen was daar Dionne, mijn spirit animal, omdat ze gewoon zegt wat ze denkt tegen onbeschofte bejaarden en die ging allerlei sporten uitproberen in Rotterdam. Nu moest ik wel. En ik ging.

Het was leuker dan ik had verwacht. We begonnen met rondjes rennen in de gymzaal, waardoor ik even zin had om huilend weg te rennen. Maar het was allemaal te doen. We leerden hoe je je moest verdedigen als iemand je steekt met een mes (of een bitchslap geeft, maar wie ziet het verschil in het donker). Tip van de dag: AFSTAND CREËREN. Ren weg als dat kan en zorg anders voor zoveel mogelijk afstand door te trappen en als dat niet gaat door te slaan. Als je op de grond ligt, zit je in een heel slechte positie dus probeer zo snel mogelijk op te staan.

Dit trappen en slaan moest je natuurlijk oefenen bij elkaar. Ik probeerde uit alle macht om Dionnes voorgevel niet aan te raken. Niet dat ik daar graag aan zit, maar ze geeft nog borstvoeding en dat is pijnlijk en ik zag al voor me dat er dan zo’n borst uit elkaar spat en nou ja. Dionne kan helaas hard trappen (we hadden wel stootkussen, maar dan moet je hem wel goed voor je doen, ja, ik heb het tegen jou, Laura), dus ik ben er niet ongeschonden vanaf gekomen.

De volgende dag klaagden we allebei over blauwe plekken en spierpijn, zoveel spierpijn. Maar alles beter dan een messteek.

Tags:
november 12th, 2017

Taiwan, Taiwan, ik krijg er geen genoeg van

Van tevoren had ik me wel een beetje ingelezen, maar je weet nooit hoe een land is totdat je er bent (een van mijn vele #travelbloggerswisdoms). Maar jeetje, wat doen die Taiwanezen soms rare dingen (‘Omg Laura, dat mag je echt niet zeggen.’ ‘Alsof ze dit lezen.’ ‘Ja oké’).

Please wat????????

– Ik had al gelezen dat ze in Taiwan soms niet aan wc’s doen. Of nou ja, geen echte wc’s. Meer een soort van wit gat in de grond waar je boven moet hangen. Soms is daar niet eens wcpapier, maar een emmer met water. En dan moet je dus met je hand…
Daar had ik zo geen zin in. Ik stond al op het punt om de hele reis af te blazen, maar dat bleek verzekeringstechnisch niet te kunnen, dus vooruit dan maar. Gelukkig heb ik maar een keer moeten squatten (goed voor je spieren schijnt) en voor de rest was er altijd de keuze voor een echte wcpot of zo’n gatachtige constructie. Waar je wel rekening mee moet houden, is dat de leidingen slecht zijn en je vrijwel altijd je wcpapier in de prullenbak moet gooien in plaats van doorspoelen. Dat vind ik ook wel een ding ja.
– Met stokjes eten is minder moeilijk dan ik dacht en een alternatief is er ook niet. Soms boden mensen me een vork aan (ze hebben geen idee wat messen zijn, zelfs Enya’s ouders hadden alleen maar een scherp mes om vlees mee te snijden en geen messen om brood mee te smeren), maar als echte nep-Aziaat weigerde ik dat.


Mijn vrienden en trouwe lezers weten hoe ironisch het is dat deze bakkerij ‘Laura’ heet. 

– Tudududu hoor je en je denkt: de ijscoman! De teleurstelling is dan ook groot als het de vuilniswagen blijkt te zijn. Die komt elke avond langs en je moet dan zelf je vuilnis erin gooien.
– De perrons van de metro hebben poortjes die pas opengaan als de metro er staat. Zo kun je niet op het spoor vallen. Ik wil dit ook in Nederland, bij metro’s, trams en de trein. Pronto.
– Veel Aziaten dragen kleurlenzen. Niet voor een feestje, maar gewoon dagelijks en die zijn ook met sterkte verkrijgbaar.
– AirBnB en Uber zijn illegaal in Taiwan, maar dat houdt mensen niet tegen. Bij een AirBnB vroeg de host of we van de overheid waren, maar toen maakte Enya een foto van mijn jetlaghoofd en was het antwoord daarop wel duidelijk.
– Als meisjes korte jurkjes dragen, moeten ze er safety pants onderaan doen, want iemand zou maar je onderbroek kunnen zien. Ik heb persoonlijk mijn onderbroek al duizend keer laten zien tijdens het fietsen in de zomer op de Erasmusbrug, dus ik zie het probleem niet.
– Als je verkouden bent, moet je een mondkapje op, want anders steek je de rest van de wereld aan. Lekker niezen en hoesten en naar adem happen door dat klein beetje lucht wat je steeds maar weer in en uitademt. Lekker hoor.

– Als je in Taiwan eten bestelt, krijg je niet eerst allemaal je drinken en dan allemaal tegelijkertijd je eten. Nee, het kan zijn dat jij eerst je eten krijgt en de ander zijn drinken. Sowieso krijg je altijd een papiertje met de kaart erop waarop je moet aankruisen wat je wil en dat lever je in bij de toonbank.
– De lichtknoppen zitten buiten de kamers (dus bijvoorbeeld buiten de badkamer). IK SNAP DIT NIET.
– De tourbussen zijn superluxe. Je betaalt ongeveer zeven euro voor een rit van 2,5 uur en de stoelen zitten duizend keer lekkerder dan vliegtuigstoelen. Je krijgt je eigen televisiescherm, er is wifi en je kunt je telefoon opladen. In Nederland kost een buskaartje van de Hoeksche Waard naar Rotterdam al zes euro en dan zit je tussen de scholieren en snoeppapiertjes op een rotstoel. Ik protesteer.


Hun Engels is ook niet al te best trouwens.

– De karaoke is ook hier (net als in Japan) in aparte ruimtes die je huurt met je vrienden. Je kunt eten bestellen en drinken is gratis bij te vullen.
– Veel Taiwanezen (en andere Aziaten) hebben ook een zelfverzonnen Engelse naam, omdat hun eigen naam niet te onthouden is voor buitenlanders. Zo kostte het mij drie maanden om Enya’s echte naam te leren. De gekste Engelse naam die ik heb gehoord, is Rainie (ik durfde niet tegen deze persoon te zeggen dat dat geen echte naam is).
– Taiwanezen drinken vooral koude (!!!) zwarte thee met sojamelk.
– Je hebt hier veel night markets. Dat zijn markten die tot laat open zijn waar je bij allerlei kraampjes allerlei eten kunt kopen (allemaal voor geen geld). Mijn favoriet zijn egg waffles, gemaakt van dezelfde ingrediënten als pannenkoeken, maar dan in de vorm van eieren (of Hello Kitty), maar dat mag ik niet zeggen van Enya, want dan kom ik niet culinair en travelbloggery over. Je kunt ook stinky tofu halen (niet aan te raden), worstjes of patat met knoflook. En veel, veel meer.


Nee, gewoon nee.

– Bij die night markets zijn ook vaak kleine winkels. Vaak hebben ze niet eens een pashokje. Je mag hier geen topjes of jurkjes passen, alleen broeken, omdat ze bang zijn dat het kapot gaat en je kunt wel zelf inschatten of het gaat passen of niet (????????????????). Het is wel weer enorm goedkoop, dat dan wel. Je wordt gewoon aangesproken in het Chinees, ook al zie je er best wel Nederlands uit. Staar gewoon glazig in hun ogen en ze blijven Chinees praten. Hopeloos.
– Ze doen de natte vaat in een droogmachine. In de tijd dat je alles in die machine hebt gezet, had je ook alles zelf kunnen afdrogen, maar wie ben ik.

Dus ja, wat kan ik er over zeggen? Ik waardeer de goede leidingen in Nederland. Maar ik mis die verdomde Hello Kitty-egg waffles wel.

Tags:
november 7th, 2017

Tante Laura bestaat echt

Nietsvermoedend ging ik eten bij vrienden.
‘Proost op tante Laura!’ zeiden ze.
Ik moest wel een beetje lachen. Tante Laura, goeie.
‘Omg, ze gelooft het niet!’ zei de vriendin.
‘Goed geacteerd, jongens!’ antwoordde ik en ondertussen moest ik best wel lachen, de grapjassen.
Maar toen ging de vriend bewijs halen. En kwam hij terug met een boek over zwangerschap.
‘HUH?’ riep ik uit. ‘BEN JE ÉCHT ZWANGER?’
Het kostte me de rest van de week om van deze verrassing bij te komen.

En nu is de vriendin dus zwanger. Voor iemand die zwanger is, praat ze er weinig over (ze heeft zelfs niet zo’n app die vertelt dat je baby nu een appel is), maar af en toe kan ze het niet laten.
‘Ja, ik twijfelde of ik een Stokke zou nemen.’ zei ze.
Ik knikte. Alsof ik begreep waar ze het over had. Want ik begreep waar ze het over had. Het maakt niet uit waar ze het over heeft, want ik kan erover meepraten.
‘Huh Laura, ben je stiekem zwanger geweest zonder dat wij dat wisten en heb je nu een kind van twaalf jaar?’
Gelukkig niet zeg. Nee, het is erger: ik lees mommyblogs.

Op die mommyblogs heb ik natuurlijk over hormonen gelezen, maar wat ze er niet bij vertellen is dat ze nog tienduizend keer erger zijn. Al twee keer heb ik de vriendin laten huilen. De eerste keer was na de onthulling, waarbij ze zelf zei: ‘Nu moet je me niet meer hè, nu ik echt volwassen ben.’
‘Dat klopt,’ zei ik.
Dus nam ik afscheid met de woorden: ‘Nou, dit was het dan.’
Tranen. Overal tranen.

Ik dacht dat ze er wel van geleerd had, maar bij mijn laatste bezoek ging het helemaal mis. De vriend zat er uitgeleefd bij, helemaal kapot door al het gezeur wat hij de hele dag over zich heen kreeg. Ook nu was ze weer bezig, iets met broodtaart: ‘Je vindt het niet lekker hè? Zeg dan. Je vindt het niet lekker. Waarom neem je het dan?’
Met paniek in zijn ogen keek hij me aan.
‘Vriendin,’ zei ik. ‘Je moet niet van die provocerende vragen stellen.’
De stemming sloeg over.
‘GA JE HET NOU VOOR HEM OPNEMEN?’ riep ze.
‘Die arme jongen heeft het zwaar te verduren.’
‘JE BENT MIJN VRIENDIN, WIE KEN JE NOU LANGER?’
Ik keek naar de vriend.
‘Nou, hem.’
(ik ken haar namelijk via hem)
De rest van de avond sprak ze niet meer tegen me.

Bij het afscheid vroeg ze of we nog vrienden waren. Mijn antwoord was nee.
‘Ik moet huilen hoor!’ riep ze.
Ik geloofde haar niet. Ze begon nep te huilen. Ik begon te lachen. Ik keek of er tranen waren. Er waren tranen. Ze zat echt heel hard te huilen en ik zat echt heel hard te lachen.
‘We zijn welllll vrienden,’ riep ik.
Het mocht niet baten. Ze liep naar boven en er kwamen nog meer tranen.
‘Ze vindt jou leuker,’ zei ze tegen haar vriend.
Het ultieme verraad.

Maar stiekem vind ik haar toch leuker. Zelfs als ze zwanger is.

november 1st, 2017

The bitch is back

Ja hallo, ik ben weer in Nederland. Ik ga uiteraard nog een blog schrijven over welke dingen me zijn opgevallen in Taiwan (spoiler: ze trekken wcpapier niet door, maar gooien het in de prullenbak), maar hier volgt eerst een verslag aan de hand van deze blog met mijn paniekerige vragen:

– Dertien uur vliegen!!! ’s Nachts!!! In een vliegtuig!!! Ik heb nooit langer dan twee uur in een vliegtuig gezeten en al helemaal niet ’s nachts. Het is dus de bedoeling dat ik ga slapen, maar hoe doe je dat in een vliegtuig? En hoe kom je überhaupt die dertien uur door zonder trombose te krijgen en pijnlijke billen van het zitten? Hoe zit het met eten? Zoveel vragen #n00b. Slapen in een vliegtuig doe je niet. Er zijn mensen die het kunnen, maar ik niet. De dag erna heb ik twaalf uur geslapen, maar voelde ik me alsnog moe. Je voorkomt de trombose door een stoel aan de zijkant uit te kiezen en af en toe op te staan. Of door heel vaak naar de wc te gaan. Pijnlijke billen heb je waarschijnlijk alleen als je geen billen hebt, but I got that booty. Eten krijg je in overvloed, mijn god.
– Ik ben bovendien nog nooit buiten Europa geweest. Krijg ik een jetlag? Krijg ik een cultuurshock? Wat kan ik verwachten van Taiwan? Hoe gaat dat als je niets begrijpt, omdat alles in het Chinees is? Ik heb geen idee of ik een jetlag had, want ik had een nacht niet geslapen, dus het zou ook daardoor kunnen komen. Wel heb ik de hele vakantie geen honger gehad (ik at wel hoor). De cultuurshock viel me mee, maar aan het einde van de vakantie vond ik het wel vervelend dat niets vertrouwd was en dat ik niets kon lezen. Gelukkig had ik een tolk bij me.
– Hoe zorg ik ervoor dat ik niet al mijn geld uitgeef? En dat alles in mijn koffer past? Geen zorgen, ALLES in Taiwan is goedkoop. En mijn koffer was net zo zwaar heen als terug, terwijl ik wel allemaal cadeautjes had gekocht????????????????
– Waarom mag mijn kat niet mee? En wat moet ik doen zonder haar dagelijkse kopjes en gespin? Je kat heeft in je koffer geplast, dus die mis je pas eind van de tweede week.
– Wat als ik verdwaal en Enya (de vriendin die daar woont) kwijtraak? Moet ik dan voor altijd in Taiwan wonen? Op straat? En wat voor gevolgen heeft dat voor mijn blog? Ik ben niet verdwaald en alle bloglezers zijn me dankbaar.
– Wat voor gevolgen heeft de gemiddelde lengte van Taiwanezen die dichterbij mijn eigen lengte komt voor mijn mentale gesteldheid en mijn nek? Ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld.
– Hoe moet je met stokjes eten? En hoe moet je met stokjes eten zonder dat je er duizend jaar over doet? De eerste poging lukte meteen en elke dag ging het een stukje sneller.
– Moet ik me om de tien minuten insmeren om te zorgen dat ik niet verbrand? Nee, want het regent de halve tijd. En met regenen bedoel ik NON STOP KEIHARDE REGEN. Gelukkig was het wel een paar dagen zon en toen ben ik gewoon niet verbrand.
– Wat voor kleding moet ik meenemen? En hoeveel? En schoenen? Tip: neem geen maxidresses mee, want als het warm is, zijn ze te warm en als het regent (maar wel warm is, want tropisch) dan worden ze nat. Neem dus vooral korte dingen mee, maar niet teveel decoletté, want daar schrikken ze van. Schoenen: goede sneakers.
– En wat dacht je van boeken? E-reader doe ik niet aan, maar hoeveel echte boeken moet ik dan meenemen en welke? Ik had dus speciaal drie pockets gekocht, waarvan ik er twee ben vergeten. Dit is geen goed plan. Gelukkig had ik wel veel tijdschriften mee. In Taiwan valt nauwelijks een Engels boek te kopen, dus daar kun je niet op vertrouwen.
– Hoe zorg ik dat een travelblogger word en alles gesponsord krijg? DOE HET HET NIET, HET IS HET NIET WAARD. Je kunt beter lifestyleblogger worden, dan krijg je een gevarieerder aanbod aan spullen #gratis #opgestuurd #nospon.

Een blogje met cultuurverschillen volgt nog. Voor nu ga ik proberen te wennen aan de kou (heeft iemand daar nog tips voor?).

Tags: