Tag: angst

Maar alles bij elkaar was het jofel evengoed

httpv://www.youtube.com/watch?v=VCA_hAlsjsc

Een jaar (?) geleden kwam er een serie op de tv: Annie M.G. Met plezier heb ik hier naar gekeken, niet alleen omdat ik in Annie M.G. Schmidt geïnteresseerd ben, maar ook vanwege de liedjes. Eén van die liedjes is me bij gebleven en eindelijk heb ik hem gevonden: het kermislied (luister er alsjeblieft naar!).

Het kermislied gaat over iemand die aan het einde van zijn/haar leven is en terug kijkt op het leven.

En dat heeft me aan het denken gezet. Hoe zou ik op mijn leven willen terug kijken wanneer ik negentig (of rond die leeftijd) ben en niet meer lang te leven heb? Wat wil ik dan gedaan en bereikt hebben?

Misschien ben je bang. Bang om aan die studie/baan te beginnen (maar wat als het niet lukt?). Bang om eerlijk te zijn tegen de persoon die je stiekem leuk vindt (wat als hij/zij me niet leuk vindt?). Bang om je leven helemaal om te gooien om iets te doen wat je stiekem heel graag wil (wat als het niet gaat en wat zal mijn omgeving wel niet denken?).
Denk dan even na. Zou je niet vol trots naar jezelf terugkijken wanneer je op je sterfbed ligt dat je je niet hebt laten leiden door die angst? Zou je spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan of eerder van de dingen die je niet hebt gedaan? Wat denk je?

Als ik negentig ben en bijna dood ga, wil ik terug kijken op een leuk leven. Een leven waarin veel gekke en leuke dingen heb gedaan. Een leven vol bijzondere ontmoetingen en mensen. Een leven met liefde en geluksmomenten. Niet op een leven met angst en saaiheid.

Hoe zou jij willen terug kijken op je leven als je op sterven lag?

Mijn angst: de catastrofale omslag

Ik heb een angst en die komt soms uit een donker hoekje gekropen als ik bezig ben met een blog. Deze angst gaat zo: op een dag word ik wakker. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, er lijkt niets aan de hand te zijn. Ik stap mijn bed uit en ja, ik ben zelfs vrolijk. Het eerste wat ik doe, is de computer starten. Ik ben namelijk wakker geworden met een leuk idee voor een blogje. Word opent zich. Een wit vlak verschijnt op mijn beeldscherm. Ik wil gaan typen, maar mijn vingers blokkeren. Wat moet ik eigenlijk zeggen? Met welk woord moet ik beginnen? Ik typ een paar woorden, maar het slaat nergens op. Ik druk op de backspace-knop. Ook de pogingen daarna mislukken.
En dan, met een klap, besef ik het: ik ben de woorden kwijt. Van de één op de andere dag kan ik niet meer schrijven. Ik heb opeens net zoveel schrijftalent als de buurman. En dat is niet zoveel, dat kan ik je wel vertellen.

Mijn dromen zijn weg, want er is geen enkele kans meer dat ik ze kan vervullen. Ik stop met mijn studie en ga bij de Albert Heijn werken. Vijfenveertig jaar lang denk ik aan wat er van mij had kunnen worden als deze catastrofale omslag mij niet had getroffen. Met elke piep van de scanner voel ik een steek in mijn hart. Na mijn pensioen kijk ik veel televisie. Kruiswoordpuzzels durf ik niet aan. Ik doe niet aan boodschappenlijstjes, want ik ben bang voor de pen op het papier. Elke dag als ik opsta, hoop ik dat ik weer de oude ben. Maar dat zal nooit gebeuren…

Gelukkig kan aanleg/talent nooit op de één of andere dag verdwijnen. Het is dus geen realistische angst, maar toch ben ik er soms bang voor.

Welke angst heb jij die eigenlijk niet realistisch is?