Posts tagged ‘bang’

juni 15th, 2012

Hallo, ik ben Laura en ik ben superduperstoer

De Space Mountain (van buitenaf gezien dan).

Het kermisding. Sorry voor de slechte kwaliteit. Ik ben hier niet verantwoordelijk voor, ik heb de foto niet gemaakt, want ik zat in dat ding, keihard te gillen!

Misschien denk je dat ik zo’n meisje ben. Zo’n meisje dat gaat gillen als één van haar nagels scheurt (‘Oh my godddd, nu zijn mijn nagels niet meer gelijk en ik had net nieuwe nagellak op gedaan, oh my goddddd.’). Zo’n meisje dat nog geen vlieg durft dood te slaan. Zo’n meisje dat niet in achtbanen durft die over de kop gaan.

Ik kan u vertellen, dat ben ik niet. Ik houd er niet van als mijn nagels lang zijn (typt zo vervelend), dus geen last van nagels die scheuren. Vliegen mep ik met plezier dood, rotbeesten. En achtbanen… Daar gaat dit verhaal over.

Ik was zo’n meisje dat niet in achtbanen durfde die over de kop gaan. De Python in de Efteling? Nooit ingegaan, veel te eng. Ik was al blij dat ik in de houten achtbaan durfde.
En toen ging ik naar Disney.

Voor de derde keer. De eerste twee keren was ik sowieso nog te jong om in die achtbanen te gaan, maar no way dat ik nu wel ging. Nou oké vooruit, ik wilde wel met mijn broer in de Indiana Jones, dat durfde ik nog wel.
‘Hij gaat toch niet over de kop he?’
‘Nee joh.’

We gingen in de rij staan. Achter ons stonden veel, heel veel mensen. Elke minuut deden we een stap vooruit (het was druk) en kon je meer van de achtbaan zien. En toen zag ik het: hij ging duidelijk wél over de kop. Ik wilde terug, maar dat ging niet. Doodsbang stond ik daar, te trillen als een gek, ik kreeg bijna een hartaanval van angst, ik bezweek haast van de misselijkheid. Dit was het dan. Mijn leven. Vaarwel.
Ik viel bijna toen ik het wagentje instapte.
Ik wist zeker dat mijn hart uit mijn borstkas zou komen, zo hard bonkte hij.
No way dat ik dit ging overleven.
We begonnen te rijden. Steeds sneller en sneller en sneller en ja hoor, we gingen over de kop.

Ik vond het geweldig.

Daarna ben ik in de Rock and Roll Coaster geweest en drie keer in de Space Mountain (de vorige keer dat ik in Disney was, had ik geroepen dat ik daar nooit van mijn leven in zou gaan, hallo, ik was niet gek).

Een half jaar later ging ik naar de Efteling, voor het eerst in de Python. En man, wat was die saai vergeleken met de Space Mountain.

Daar bleef het niet bij. Van een meisjemeisje veranderde ik in een stoere chick (ik heb een hekel aan het woord chick, maar dat past hier wel goed bij). Ik was namelijk een keer op vakantie in Italië met vriendinnen. We kwamen langs een kermis. Daar was wat je op de tweede foto kunt zien. Een bol die met elastiek vastzit aan twee palen. De bol wordt heeeeeeeel hoog in de lucht afgeschoten (mensen worden zo klein als mieren en zelfs nog kleiner) en draait ook nog rond.

Niemand durfde. Ik en mijn vriendin wel. Mensen keken ons verbaasd aan. Waarschijnlijk riepen ze: ‘DOE HET NIET!’, maar ik ben niet zo goed in Italiaans. Jongens filmden ons, want dit was nog nooit vertoond.

Ik heb nog nooit van mijn leven zo hard gegild.

Sindsdien durf ik in elke achtbaan.

maart 6th, 2012

Maar alles bij elkaar was het jofel evengoed

Een jaar (?) geleden kwam er een serie op de tv: Annie M.G. Met plezier heb ik hier naar gekeken, niet alleen omdat ik in Annie M.G. Schmidt geïnteresseerd ben, maar ook vanwege de liedjes. Eén van die liedjes is me bij gebleven en eindelijk heb ik hem gevonden: het kermislied (luister er alsjeblieft naar!).

Het kermislied gaat over iemand die aan het einde van zijn/haar leven is en terug kijkt op het leven.

En dat heeft me aan het denken gezet. Hoe zou ik op mijn leven willen terug kijken wanneer ik negentig (of rond die leeftijd) ben en niet meer lang te leven heb? Wat wil ik dan gedaan en bereikt hebben?

Misschien ben je bang. Bang om aan die studie/baan te beginnen (maar wat als het niet lukt?). Bang om eerlijk te zijn tegen de persoon die je stiekem leuk vindt (wat als hij/zij me niet leuk vindt?). Bang om je leven helemaal om te gooien om iets te doen wat je stiekem heel graag wil (wat als het niet gaat en wat zal mijn omgeving wel niet denken?).
Denk dan even na. Zou je niet vol trots naar jezelf terugkijken wanneer je op je sterfbed ligt dat je je niet hebt laten leiden door die angst? Zou je spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan of eerder van de dingen die je niet hebt gedaan? Wat denk je?

Als ik negentig ben en bijna dood ga, wil ik terug kijken op een leuk leven. Een leven waarin veel gekke en leuke dingen heb gedaan. Een leven vol bijzondere ontmoetingen en mensen. Een leven met liefde en geluksmomenten. Niet op een leven met angst en saaiheid.

Hoe zou jij willen terug kijken op je leven als je op sterven lag?