Vandaag ga ik het over de liefde hebben en hierbij wil ik vertellen dat ik dit (helaas) niet zelf bedacht heb, maar dat dit uit een lezing van Jan Drost komt tijdens de Soul Masqué. En om even onbetaalde sluikreclame erdoor heen te gooien: het staat waarschijnlijk ook in zijn boek Het Romantisch Misverstand (die ik overigens niet gelezen heb, maar een ieder die het mij cadeau wil doen: ik houd je niet tegen).
Ik heb jullie al eerder het verhaal van de bolvormige wezens verteld, maar voor de mensen die te lui zijn om te klikken even in het kort: het verhaal ging dat mensen vroeger bolvormige wezens waren met vier armen, vier benen en twee geslachtsdelen (soms dezelfde geslachtsdelen, soms niet). Maar op een gegeven moment werd Zeus, de oppergod, boos en spleet de wezens in tweeën. Sindsdien zijn de wezens op zoek naar hun wederhelft, want zonder hen zijn ze niet compleet.
Er is dus een romantisch misverstand gebaseerd op dit verhaal en dat is: liefde is jagen naar het hele. Zonder de ander ben je niet compleet. We willen samensmelten met hem of haar. Ja, we zijn alleen geboren en we gaan ook alleen weer dood, maar in de tussentijd horen we toch met iemand samen te zijn? Want vrijgezel zijn, dat hoort toch niet? Kijk alleen al naar de maatschappij die de voorkeur geeft aan stelletjes.
Maar, zegt Jan Drost, als er sprake is van samensmelting: wie heb ik dan om van te houden? Het is een eenheid, er is niemand om van te houden. Je kan de twee personen niet los van elkaar zien.
Relatietherapeuten zeggen dat de meeste problemen in huwelijken voortkomen uit het willen zijn van een eenheid. Mensen denken dat je het altijd met elkaar eens moet zijn. En als dat dan een keer niet zo is, zit je met de gebakken peren.
En dat is juist wat je niet moet doen. Het is eigenlijk heel raar om te denken dat je één kunt zijn met iemand anders, dat je precies dezelfde ideeën en gevoelens en opvattingen kunt hebben als een ander. Dat jullie een eenheid zijn. Je kunt beter van een tweeheid uitgaan, die niet per se hetzelfde hoeft te zijn. De voorwaarde voor een liefdesrelatie is dat je met zijn tweeën bent (er schijnt een vrouw getrouwd met zichzelf te zijn, maar dat kan dus eigenlijk niet he). Je moet dus niet alleen vanuit jezelf denken.
Dat zou ook betekenen dat er niet zoals als de ware is. Want die tweeheid, die kun je niet per se alleen met Harry vormen. Misschien lukt het ook wel met Gerrit.
En als de ware niet bestaat, dan bestaat leunstoelliefde (geweldig woord trouwens), wachten op de ware, ook niet. Maar wat is volgens Jan Drost het belangrijkste? De films en de boeken die je goed vindt, zeggen iets over jou en wat je zoekt in de liefde. Ga geen romantische komedies kijken, want die zijn niet realistisch. Kijk góede films (hij noemde Revolutionary Road, die heb ik niet gezien, maar ik vind Blue Valentine een goed voorbeeld) en gooi de chicklits weg.
Al kan ik het zwijmelen zelf nog niet helemaal opgeven.
Mijn opa heeft een groenfluwelen leunstoel. Die zit vrij awesome.
Vroeger dacht ik ook altijd dat liefde was zoals een romantische film. NO WAY!
Ik was heel boos toen ik er eenmaal achter kwam dat die films fake zijn.
Daarna moet je je een heel ander beeld vormen van de liefde. Inderdaad zoals je zegt elkaar zien als losse personen, niet als stel alles perse samen willen doen en niet claimen. Dan blijkt het nog liefde nog verdomd aardig te zijn. ;-)
Vagelijk moet ik met deze intro denken aan ‘Gods behaving badly’ van Marie Philips. Staat onder de chicklit, maar als je iets weet van de klassieke mythologie is het boekje tien keer leuker. Wordt binnenkort verfilmd overigens, met Christopher Walken in de rol van Zeus geloof ik.
Hmm, die ken ik niet. Ik zal eens even kijken!
Dit is haar blog. Niet zo ‘flashy’ als het jouwe, maar ze heeft soms leuke dingen. En dat boekje is een aanradertje.
http://www.mariephillips.co.uk/
Sommige stelletjes gedragen zich wel echt als een eenheid. Als je de één vraagt om te komen eten (alleen deze ene persoon dus), dan is het nog best een verrassing als ze allebei op de stoep staan. Niet dat ik de wederhelft niet mag ofzo, maar ik vond het niet zo super vanzelfsprekend dat ze dus met z’n 2en zouden komen en qua hoeveelheid eten ging dit ook maar net goed. Maar bij sommige relaties gaat ik/jij/hij/zij al wel vrij snel op in wij…
Een eenheid als in overal hetzelfde over denken is niet realistisch, maar de sterke verbondenheid tussen partners lijkt mij niet iets dat je voor verschillende mensen kunt voelen. Misschien niet slechts voor een iemand, zoals de films beweren, maar ook niet voor een hele reeks partners.
Chicklits heb ik nooit boeiend gevonden, maar zwijmelen wel. Zolang je weet dat het niet echt-echt is kan dat best. vind ik dan.
Zwijmelen is heerlijk maar niet de waarheid:)
Liefde is geven en nemen toch van elkaar?
Maar om op je vraag terug te komen.. hier in Groningen is ervaringen verplicht.. Maar ken genoeg die hebben gezegd dat ze wel ervaring hadden en waar het niet zo was.. Je moet gewoon thuis even oefenen met 3 borden te lopen, en dienblad met waterglazen.. Als dat je een beetje lukt… Kun je het wel aan;)
Oké, dankjewel! :)
En dan weet je dat de romantische liefde nep is… En dan heb je beide een eigen leven… En toch denk je dan wel eens: een beetje meer als ‘Mad about you’ zou de relatie wel mogen zijn. Maar tegen de tijd dat je dat denkt, bestaat de relatie alleen nog in naam (tenminste, in mijn geval). Mijn allergie voor ‘alles ‘ samen doen en alles per direct delen is daardoor nog groter geworden. Zucht… Het zal wel nooit meer wat worden … Ik koop mijn eigen leunstoel wel.
Soms ook wel weer jammer dat veel films enzo onrealistisch zijn :). Maar veel dingen die je nu noemt heb ik onlangs ook geleerd in m’n relatievak :). *interesting*.
Jaaa, het zou leuk zijn als je vaker over dat vak gaat bloggen (hoeft natuurlijk niet per se haha), vind ik wel interessant :)
Interessant. Ik wil ook niet een zijn, ik wil liever mezelf kunnen zijn. Als je in een relatie elkaars keuzes accepteert en de ander in zijn waarde laat, vind ik het al heel mooi. Dan mag je zelf doen waar je zin in hebt, ook al vind de ander het niks.
Mooi stuk dit Laura!
Echt iets om over na te denken..
Oh ja, ik geloof ook niet in die éne ware. De wereld is nogal groot om dat ene puzzelstukje te vinden..
En inderdaad, je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn – integendeel, het maakt het veel spannender om eens te discussiëren over iets, zo leer je het meest bij vind ik, zowel over jezelf, als over de ander. Maar langs de andere kant werkt het ook niet als je teveel je eigen identiteit wil behouden, wat de laatste tijd precies ook veel gebeurt. Een relatie is altijd een beetje water in de wijn doen toch…
Ik vind wegdromen a la ‘he’s just not that into you’ wel mogen… zo’n soort van op-het-randje ;-)
Revolutionairy Road heb ik gezien én gelezen. Verdorie heel grauw verhaal, het heeft me dagen daarna nog achtervolgd.
Ik heb een hekel aan koppels die niks meer alleen kunnen doen, maar lijken vergroeid te zijn met hun halve trouwbroek. ZO irritant!
Wat leuk, toevallig ben ik nu net met Grieks die mythe over de bollenliefde aan het vertalen, haha. De kijk van Jan Drost vind ik best interessant, hoewel ik het zwijmelen ook liever nog even niet opgeef..
Leuke post! Echt iets om over na te denken.
mooi geschreven ;)
dit is een van mijn favoriete mythologische verhalen, ik vind dit echt een heel mooi stuk.
ik heb het boek van meneer Drost op mijn bol.com verlanglijstje gezet, zoiets vind ik heel interessant om te lezen. en het is ook de vraag wat die ideeën zijn? soms denk ik: we houden van dezelfde films … oh em gee! we hebben elkaar gevonden! lets get married. maar aan de andere kant: iedereen ziet films op zijn eigen manier en als je toevallig dezelfde visie hebt , dan heb je dezelfde visie in het leven.
en je moet het maar kunnen , zo open zijn dat je 1 wordt.
Mooi stukje!
Wat interessant! Ik ben het er trouwens wel mee eens, want het klinkt vrij logisch. Een eenheid bestaat niet, want er zullen nooit twee dezelfde mensen bestaan. Al geloof ik wel graag in het bestaan van de ware, maar niet in een ware Jacob… als je je maar openstelt, kan de ware heel anders blijken te zijn dan je dacht. Revolutionary Road is trouwens erg goed, geen standaard liefdesverhaal maar het zegt juist iets over wat echte liefde wel en niet is of kan zijn!