Maand: mei 2017

Terug naar mijn eigen land

https://www.instagram.com/p/BOErSuCADtC/?taken-by=lauradenktwel

Tijdens de eerste halfjaarlijkse cursus die ik volgde, leerde ik Enya kennen. Enya heet niet echt zo, dat is haar Engelse naam. Aziaten hebben namelijk dusdanig moeilijke namen (het kostte me twee maanden om Enya’s echte naam uit mijn hoofd te leren) dat ze eenmaal in Europa een zelfverzonnen naam aannemen. Enya dus. Zoals die zangeres uit Ierland.

Vrijwel meteen klikte het. Ik maakte gemene grapjes en Enya lachte erom. Ik liet haar kennismaken met bitterballen en wraps (Ik: ‘Do you want to eat wraps?’ Enya: *maakt rapbewegingen* ‘Like a rap?’). Zij deed de ene slimme opmerking (Crucial waar ze cruel bedoelde: ‘I think it’s crucial that people eat rabbits.’) na de andere (‘I think we’re all gonna die someday.’).

Inmiddels zijn we begonnen aan de tweede halfjaarlijkse cursus en zijn we al duizend keer naar de bios geweest, want ik heb haar een Cinevillepas aangesmeerd (Cineville, sponsor me please #nosponyet). Dat was allemaal leuk en aardig, maar opeens raakte het besef me als een dreun: Enya komt uit Taiwan. En daar gaat ze weer naar terug. Zonder mij. Wiens leven moet ik dan zuur maken?

‘Come with me!’ zei Enya wel eens. En dat begon ik steeds serieuzer te nemen. Nog langer Enya treiteren, een land ontdekken met een local (ben even aan het oefenen met mijn taalgebruik, want jullie snappen dat ik nu een travelblogger wordt: laurareist.nl) en dan ook nog terug naar mijn roots: ik ben namelijk twee keer in mijn leven voor een Aziaat uitgemaakt (ik ben wel erg wit en blond voor een Aziaat, maar details) en bovendien zijn de mensen in Taiwan gemiddeld 1.55 meter. Drie keer raden hoe lang ik ben.

Dus, mijn volk, nog een paar maanden en dan kom ik eraan!

Watch out for the wasp

Ik dacht dat ik in die zes jaar al mijn trauma’s wel al had verteld. Maar vandaag werd ik weer herinnerd aan een ervan en bleek dat ik er nog nooit uitgebreid over geschreven had. Waarschijnlijk, omdat ik me ervoor schaam.

Het zit zo: het is allemaal mijn moeders schuld. Elke keer als zij een wesp ziet, begint ze te gillen, haar armen om zich heen te maaien (ja, dat werkt averechts, maar vertel dat maar aan de gek) en rent ze keihard weg. Dat heb ik overgenomen. Een keer tijdens vakantie in Italië stootte ik bijna tegen een ober met allemaal gevulde glazen op zijn dienblad aan, omdat er een wesp in de cola zat. De blik die ik toen toegeworpen kreeg, zie ik soms nog steeds voorbij komen in mijn nachtmerries. Ik weet dat je niet doodgaat van een wesp, tenzij ze in je keel zitten of je er allergisch voor bent, maar DAT GELUID. En die GROOTTE. En die ANGEL.

Ooit zat ik achterop bij mijn moeder op de fiets. Er vloog een bij om me heen. Ik ging maaien met mijn armen, want ik ben een flapdrol. De bij stak mij.
‘Mamaaaaaaa,’ gilde ik. ‘Ik ben gestoken.’
Mijn moeder zei dat ik echt heus eerlijk waar niet gestoken was.
Bij thuiskomst bleek het wel zo te zijn. Ik ben dit verraad nooit meer te boven gekomen.

Tegenwoordig, als ik niet in de aanwezigheid van mijn familie ben, gedraag ik me als de coole queen die ik ben. Oh, een wesp? Lekker boeiend. Van binnen schreeuw ik.

Zo zat ik vandaag te netflixen, terwijl ik een mail typte naar een vriendin, op het Ellegirlforum keek en zocht welke films er morgen allemaal draaien. Minding my own business, je weet toch. Opeens hoorde ik het. Dé zoem. Ik had nog de naïeve illusie dat het een dikke bromvlieg was, maar nee hoor. Het immense zwartgele beest had zich genesteld op mijn raam en had het dikke prima naar zijn zin. Ik gilde. De kat keek me meewarig aan. Mijn ouders kon ik niet bereiken, dus appte ik noodlijn 2: mijn broertje. Met zijn hulp (doe je rolluik naar beneden, dan gaan ze naar het licht aka het raam toe) deed ik een poging om het Kwaad weg te krijgen. De kat sprong van het bed en ik gilde van deze onverwachte beweging. Nu is ze bang voor me. Heel mijn leven verpest door een zo’n kutinsect.

Na tientallen doodsbange minuten verdween de wesp uit zicht door het raam. Uitgeput viel ik neer op bed. Morgen ga ik een hor kopen. En een huisgenoot, die wespen weg kan jagen en voor me kookt. Hopelijk to not be continued.

Live Love Laura #1: VLOGGEN GAAT FOUT

Goedemorgeeeeeeeen!

Wat leuk dat jullie naar mijn allereerste vlog kijken. Vanaf vandaag geef ik jullie een blikje in mijn leven. Zoooo spannend!!! Ik ben echt superlui, want ik heb tot half acht uitgeslapen, hihi, gekke ik. Maar nu ga ik snel opstaan, want ik moet ontbijt klaarmaken. Wat denken jullie, zal ik vandaag havermoutpap met goji bessen maken, banaaneipannenkoekjes of een acai bowl? Laat het weten in de comments! Ik zet mijn camera even uit en eet een chocoladereep. Zo’n echte, met calorieën en boter. Pff, wat voelt dat goed.

Goed, even mijn make-up doen. Ik gebruik hiervoor ZZ Cream. Ik gebruik ongeveer het halve bakje, want dan kan ik pan zien en dat is mijn favorite. Zo, nu is het tijd voor de outfit of the day. Ik heb dit mooie roze bomberjack aan, die heb ik #gekregen. Zoooo cute en fluffy! Daaronder heb ik een crop top, zodat jullie mijn abs goed kunnen zien. Ik ben niet voor niets een fitgirl en girlboss hihi.

Ik ga nu een verhaal van vijf minuten afsteken, terwijl ik achter mijn bureau zit, want allerlei effecten en shots maken is echt teveel werk en vloggen is al veel te zwaar. Ik ga ook echt geen drone kopen, dat kost geld. Wacht, ik ga gewoon tien keer in deze vlog zeggen dat ik heeeeeeel graag een drone wil, maar niet weet welke precies. Beter krijg ik er dan eentje. Goed, ik ga een verhaal vertellen. Dit verhaal gaat over een moeilijke periode over mijn leven, namelijk die ene keer (oké, het is me inmiddels al vijftig keer overkomen) dat ik het SD-kaartje van mijn camera in de Uber liet liggen.

Van mijn mediabureau moet ik andere vloggers laten zien, dus ik doe nu net alsof ik al jaren besties ben met iemand die ik niet ken en eigenlijk ook niet zo aardig vind. We doen een of andere challenge zoals elkaar opmaken, terwijl we een blinddoek hebben, hahaha, zo hilarisch #bffs.

Ik probeer een leuk shot van mijn kat te maken, maar ze werkt niet mee. Kutbeest. Alles voor de views, maar dat begrijpt die kutkat blijkbaar niet. Heb ik haar voor niks gekocht. Hm, misschien kan ik een jankfilmpje opnemen met HUISDIER NEMEN GAAT FOUT en zeggen dat het echt niet meer ging. Oooh of een winactie, dat een van mijn fans haar kan winnen. Zoveel opties #lovemylife.

Aan het einde van de dag ben ik mijn geld aan het tellen, maar dat mag er niet in van mijn mediabureau. Ik heb alleen een probleem, want ik heb nu negen minuten materiaal, maar ik moet over de tien minuten heen, want dan krijg ik extra reclame, dus meer moneyssss. What to do? #lifeissohard

Ik besluit dan maar met doen alsof ik zooooo blij met mijn fans (Laulautjes zoals ik jullie liefkozend noem), ook al vind ik dertienjarigen die me stalken eigenlijk best eng. Natuurlijk vraag ik of jullie een reactie willen achterlaten in de comments, abonneren op mijn kanaal en doe een duimpje omhoog. Zoals een goede vlogger eindig ik met een cliffhanger. Ik zoom in op een pakketje en zeg: volgende keer laat ik jullie zien wat er in dit pakketje zit, een unboxing video! Dit pakketje is van Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando.’ Het beeld beweegt heen en weer en langzaam raken mijn kijkers in trance. Dodelijk vermoeid zet ik de camera uit en ga slapen op een bedje van honderdeurobiljetten. Morgen weer allemaal pakketjes openen, complimenten ontvangen en mijn geld tellen. Het leven van een vlogger is zwaar.

De kunst van het aaien

https://www.instagram.com/p/BSbhJI3BS6O/

Laatst was ik op de verjaardag van Lianne. Zoals het een echte kattenliefhebber betaamt, verdween ik na een tijdje naar de slaapkamer samen met Liannes vriend… Om de kat te aaien. Ja, jullie dachten nu een scoop te lezen en hoewel Liannes vriend straalverliefd op me werd toen hij deze foto van me zag, heeft hij uiteindelijk toch voor Lianne gekozen, omdat haar blog een groter bereik heeft. Begrijpelijk.

In ieder geval, we hadden het over katten aaien. Want dat is nog een kunst op zich die niet veel mensen verstaan. Ik heb het gezien in het kattencafé in Amsterdam, waar een kat lekker lag te tukken op zijn rug en iemand vol met haar hand op de buik ging om te aaien. Je kunt wel raden dat die hand er niet goed vanaf kwam.

Waarschijnlijk denken mensen dat katten hetzelfde als honden zijn, wat duidelijk niet zo is, want katten zijn leuker. Een ‘kwispelende’ staart bij een kat is geen goed teken, het tegenovergestelde juist. En als een kat op zijn rug ligt en zijn lieve, harige buikje aan je toont, is dat geen hint om dat buikje ook aan te raken. Die is namelijk erg gevoelig en alleen als ze zich heeeel erg vertrouwd voelen (mij is het na een jaar gelukt bij Dikkie) kun je voorzichtig eroverheen aaien.

Dus hier een paar tips, opdat je niet verminkt wordt door kattenklauwtjes:
– Maak een vuist van je hand of steek je vinger uit en laat de kat daaraan ruiken.
– Als de kat niet wegrent, omdat je stinkt, dan kun je voorzichtig beginnen met aaien. Begin altijd bovenaan de kop of eventueel achter de oortje.
– Aai de kat niet herhaaldelijk languit over het lijf (dus van de kop naar de staart). Een keertje kan misschien wel, dat doe ik ook wel eens, maar als je dat herhaaldelijk doet, gaat ze waarschijnlijk uithalen.
– Staar de kat niet aan, dat voelt bedreigend voor hem.
– Aai niet op het stukje vlak voor de staart.
– Sommige katten vinden het ook lekker als je ze onder de kin aait, maar sowieso is bovenop de kop en achter de oren favoriet.

Gefeliciteerd, u heeft succesvol een kat geaaid. De volgende stap is om vrienden met een kat te vinden die jarig zijn de komende tijd. Werken aan je social skills is niet nodig, je kunt gewoon de kat aaien tijdens de feestjes en ondertussen de chips opeten. Veel plezier!