Posts tagged ‘evy’

december 13th, 2013

Mijn gesprekken met Evy

Ik loop dus met Evy. Ja. Nee. Niet letterlijk. Ze praat tegen me. Nee, ik hoor geen stemmen in mijn hoofd. Ze zit in mijn telefoon en vertelt dat ze fier op me is in haar Vlaamse taaltje en dat soort onzin. Ze zegt dat ik het hartstikke goed doe, terwijl ze er niet eens echt bij is. Waarschijnlijk ligt ze op datzelfde moment te luieren op haar bank, terwijl ze The Bold and the Beautiful kijkt ofzo. Maar ja, dankzij haar kan ik nu drie kwartier achter elkaar rennen, dus ergens doet ze toch iets goed. Maar we hebben af en toe onze discussies.

Evy: ‘Je ziet nu op de helft van het loopstukje.’
Ik: ‘WAT?! Dat meen je niet. Het voelt verdomme alsof ik een marathon heb gelopen.’

Evy: ‘Nog maar één loopstukje en dan zit deze les er alweer op.’
Ik: ‘Ja, een loopstukje van tachtigduizend uur, Evy. Verdomme.’

Evy: ‘Ik ben echt fier op u.’
Ik: ‘Ja, dat zeg je ELKE les, Evy, lekker geloofwaardig.’

Evy: ‘Kun je nog zingen of praten tijdens het lopen? Probeer het eens!’
Ik: ‘Ja jezus, Evy, er zijn gewoon mensen in de buurt hoor. Ze denken al dat ik de gek van Oegstgeest ben, laat staan als ik ook nog zo achterlijk ga doen’

Na elk pietluttig stukje van vijf minuten dat ik al voor de tachtigduizendste keer gelopen heb, zegt Evy dat ze fier op me is. Maar als ik voor het eerst twintig minuten heb gerend, houdt ze haar mond dicht. Gek mens, die Evy.

(maar stiekem houd ik wel een beetje van haar, laatst gaf ze me nog een dikke zoen, zei ze)

november 17th, 2013

Een nachtmerrie en één zonnestraaltje

Ik was in mijn geboortedorp en had een afspraak met Evy. Dat kun je natuurlijk niet afzeggen, dus trok ik mijn rozerdanditbestaatniethardloopwindjack aan (en ook wel andere kleren hoor) en begon met hardlopen.

Het ging eigenlijk best goed, zeker gezien de dramatische keer daarvoor (toen werd ik ingehaald door een slak). Er kwam leuke muziek langs, er waren weinig mensen op het pad langs het water waar ik liep en ik moest niet plassen (ook erg fijn tijdens het hardlopen). Maar opeens begon de grond te trillen. Ik hoorde het geluid van honderden trippelende stappen en evenveel zwaardere voetstappen. Ik viel bijna, zo erg was het.

Het beeld wat ik vervolgens zag, was nog erger.

Honderden border collies kwamen op me af, met hun baasjes achter hen. Mooi niet dat die baasjes zeiden ‘Fikkie, af!’. Nee hoor, ze lieten de storm van honden gewoon op me af komen. Ik werd onder de voet gelopen, het geblaf in mijn oren, haren op mijn nietmeerzoroze hardloopjack, vieze tongen over mijn gezicht.

Blijkbaar was het border colliedag in het dorp. Als ik dat had geweten, had ik gerend voor mijn leven. De andere kant op.

Ondanks deze nachtmerrie rende ik daarna weer verder. Deze dag had niet verschrikkelijker kunnen zijn en dat werd het gelukkig ook niet. Het werd ietsje beter. Ik was bijna klaar, toen er een klein meisje naast me kwam rennen. Ze schaterde het uit van het lachen en maakte het lopen net wat leuker.

Ik weet al wie mijn hardlooppartner wordt. En nee, het zijn niet de honden.

november 5th, 2013

I did it

Ik heb groot nieuws: ik heb namelijk Evy’s Start To Run voltooid! En ik kan nog steeds geen vijf kilometer in 30 minuten rennen!

Zo erg is dat natuurlijk niet. Voor iemand die trauma’s heeft aan de Coopertest is het al een hele prestatie om überhaupt een halfuur achter elkaar te kunnen rennen. De laatste les moest ik 32 minuten en Evy zei dat ik waarschijnlijk tussen de 4 en 5 kilometer zou rennen. Het werd 4.45 dus ik ben niet supersloom toch? (Toch? TOCH?!)

Nou, die laatste les, dat was nog wel wat. Ene Jaap raadde me aan om een rondje Klinkenbergerplas in Oegstgeest te doen. Bedankt Jaap. Ik ben nog nooit voor zoveel honden weggerend in mijn leven en bovendien viel ik bijna in het water door de zijwind. Het begon ook nog eens te regenen en toen ik klaar was, moest ik nog een stukje naar huis. Dan kon ik net zo goed naar de supermarkt gaan. Verkleumd en in mijn hardloopkleding kwam ik daar aan (ik wil niet weten wat voor beeld dat gaf) en met chocoladekruidnoten kwam ik weer thuis. Je moet jezelf immers wel belonen. Nu, een half uur later, vallen mijn vingers er bijna af door het typen.

Allemaal voor jou, Evy. Maar het was het waard. Op naar de tien kilometer?

(In eerste instantie was het de bedoeling om ergens in november een wedstrijd te doen, maar ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik het nog niet zeker weet. Ik weet dat ik vijf kilometer kan rennen, maar ik wil geen flashback krijgen en als laatste eindigen zoals bij gym.)

september 19th, 2013

Dit ga je niet geloven, maar het is echt waar

Ik ga een bekentenis doen en die is eigenlijk heel erg. Oké. Adem in, adem uit. Ik kan dit. Ik heb wel vaker gekke dingen gezegd. Oké, hier komt hij dan:

Ik doe aan hardlopen.

Ja, ik. Laura de sporthater die ging skeeleren, nou vooruit, skeeleren, dat kan nog, maar hardlopen? Ik die blogs over hardlopen verafschuwde (en ongeveer elke blog gaat erover, kun je nagaan), die haar vriendje gek aankijkt als hij weer eens aan hardloopwedstrijden van tien kilometer meedoet, ik die een intense, intense haat had aan de piepjestest, de veldloop en rennen voor de trein. Ja, ik.

Hoe komt dat dan opeens? Nou, ik was al gaan skeeleren met het idee van: een beetje beweging kan een mens geen kwaad. En zeker mij niet, want ik ben eigenlijk een man van zestig die driehonderd kilo weegt ik heb een slechte conditie. Maar het allerbeste wat je kan doen om je conditie te verbeteren (en het makkelijkste, want weinig voor nodig), is hardlopen. Dus ik downloadde de podcast van Evy (ja ja, die ken je vast wel) en ging aan de slag.

Ik vertelde het mijn vriendje, mijn moeder, een paar vriendinnen. Maar jullie, mijn besties, nog niet. Waarom niet? Ik wilde het niet na één les zeggen en dat ik vervolgens misschien wel zou opgeven. Maar nu, na net les 11 te hebben voltooid, durf ik er vooruit te komen. Dan gaan we nu door naar het vragenuurtje.

Is het leuk? Leuk, leuk, nah. Het hardlopen an sich niet, maar wat wel leuk is: heel veel poesjes tegenkomen, sowieso buiten zijn, bij mensen naar binnen kijken, merken dat je conditie verbetert, Oegstgeest ontdekken, meer chocolade kunnen eten.
Heb je wel goede schoenen van 250 euro? Nee, want ik doe het nog maar net, dus daar ga ik mijn geld niet aan uitgeven.
Heb je wel goede sportkleding of loop je in je relaxbroek? Ja en natuurlijk loop ik niet in mijn relaxbroek, want hardlopen is niet relax.
Ben je al flauwgevallen? Nee.
Wat is het ergste? De pijn/kramp in mijn zij en in mijn kuiten.
Haat je Evy al? Nog niet. Ze is nog steeds erg fier op mij.
Ga je nu de marathon van New York lopen? Hahahahaha.
Je gaat er toch niet elke week over bloggen? Ik was het niet van plan, alleen als ik er iets origineels van kan maken, maar dat is moeilijk met tienduizenden hardloopblogs.
Ik heb het gevoel dat je bent veranderd… Ach, houd je mond joh.

Dus kom maar op met de jebenthypocriet-reacties! (je mag me uiteraard ook gewoon aanmoedigen en complimenteren)