Tag: gevoel

Het gebeurt meestal onverwachts

Het gebeurt meestal onverwachts en gaat net zo snel voorbij als het gekomen is.

Misschien schijnt het zonnetje. Maar dat hoeft niet. Misschien ben je samen met al je vrienden en familie. Het gebeurt op een bruiloft. Het komt voor wanneer je een kat of een hond aait.

Meestal zijn het juist op die dagen waarvan je denkt: eigenlijk is er geen enkele reden dat ik me zo moet voelen. Je leven is niet perfect. Er zijn studies om te behalen, rekeningen om te betalen, kinderen om op te voeden.  Je wederhelft/geliefde/halve trouwboek/kroeliewoelie is niet de prins(es) op het witte paard of überhaupt niet in je leven. Er moet nog steeds een paar kilo eraf (of juist erbij). Er is altijd wel wat.

Misschien is het als je in het gras ligt en de warmte van de zon op je huid voelt. Of juist op zo’n dag dat het keihard regent en je bijna overweegt om je winterjas aan te trekken.

Eigenlijk kan het op elke dag.

Het is het besef: ik ben gelukkig.

En voor je erbij stil kan staan, ben je het eigenlijk al vergeten.

Net als in de film, ik wil het


Mooi oranje is niet… nou ja, misschien toch wel.

In de VARAgids van deze week (overigens heb ik de VARAgids ook een keer een brief geschreven en nooit iets teruggekregen, maar dat is even off topicgezeur) stond een interview met Jools Holland. Nu weet ik van deze beste man niet zoveel af, maar dat is ook niet relevant. Het gaat om iets wat hij zei in het interview: ‘(…) en ook een cd met pianowerk van de Franse componist Messiaen, Vingt regards sur l’enfant-Jésus. Die draai ik tegenwoordig altijd als ik in de file sta: dan is het alsof ik word opgetild uit de banale realiteit van die file, en alsof alles wat ik zie betekenis krijg in het licht van die rare, abstracte muziek.’ (blz. 8, nummer 22).
Nu ken ik die cd niet en noch ken ik het gevoel alsof alles betekenis krijgt in het licht van die muziek, maar het deed me wel ergens anders aan denken. Een bepaald gevoel en jullie kennen het ook, geef het maar toe.

Het is meestal tijdens het reizen. Ik weet niet waarom. Je zit in de auto, op de fiets of je bent gewoon aan het wandelen. De radio staat aan of je hebt de oordopjes van je mp3(4? 5?)speler in. Er komt een nieuw liedje en boem: het is alsof een film bent.

Het echte leven wordt niet begeleid door muziek, maar in films wel. Jongen en meisje kussen: romantische muziek. Meisje huilt: dramatische muziek. Jongen lacht: vrolijke muziek.
Goed, jij bent daar dus aan het fietsen en je voelt je een beetje sip. Opeens komt er een zielig Coldplayliedje (niks tegen Coldplay, maar vroegah hadden ze wel veel zielige liedjes hoor) en alles lijkt te kloppen. Je wordt gevolgd door een camera, je perst er een paar traantjes uit als een ware acteur/actrice, want dat is het: je zit in een film.
Dan is het liedje voorbij en komt één of ander vrolijk gênant Disneyster-liedje op (‘Hey, I just met you and this is crazy, but here’s my number, so call me, maybe?’) en is het moment voorbij.

Ik denk dat ik teveel films kijk.

Herkenbaar of ben ik écht gek?