Let’s go to the movies

Tja, 2016 was natuurlijk geen topjaar. Niet voor de wereld en ook niet voor mij persoonlijk. Maar ik moet zeggen, ik heb ergere meegemaakt. Bovendien heb ik dit jaar een geweldige beslissing gemaakt, die mijn leven totaal heeft veranderd.

In oktober liep mijn sportschoolabonnement af. ‘Hmm, zal ik hem verlengen?’ dacht ik. Meteen doemde het beeld vol luid pratende vrouwen, kreunende mannen, met zweetspetters versierde toestellen en tvschermen met Discovery Channel op. Ik werd gelijk een beetje misselijk en mijn spieren begonnen pijn te doen. Nee, dat was duidelijk geen goed plan. Ik kon dat abonnement beter inruilen voor iets anders. Iets wat me energie gaf in plaats van kostte, iets dat een glimlach op mijn gezicht toverde in plaats van tranen en iets dat bovendien zes euro goedkoper was: een Cinevillepas.

‘Een wat?’ vragen alle niet elitaire plebs. ‘Is dat weer een nieuwe linkse hobby?’
Dat heeft u helemaal goed gezien, gemiddelde Nederlander. Met deze pas kun je namelijk zo vaak als je wil naar allerlei filmtheaters en bioscopen in Nederland. Nee, niet naar die kip van een Pathé, maar van die ouderwetse bioscopen waar je zelf mag bepalen waar je zit en niemand op zijn mobiel kijkt tijdens de film.

Niet alleen zie je hier de beste films, maar ik zie ook mijn vrienden en familie vaker, want een deel daarvan heeft ook een Cinevillepas. Niet dat je echt sociaal hoeft te doen, want je mag niet praten tijdens de film, dus twee vliegen in een klap, zou ik zeggen.

Ik ben bovendien zelfs slanker dan toen ik nog een sportschoolabonnement had, want hé, het is wel tien minuten fietsen naar de bios.

En voor wie denkt dat dit #spon (gesponsorde content, voor de niet Ellegirlforumlezers onder jullie) is: I wish. *hint*

Wie schrijft die blijft (7): scenarioschrijver Alexandra Penrhyn Lowe

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een brievenghostwriter of een scenarioschrijver zoals Alexandra. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Van journalist naar scenarioschrijver  

Na een carrière als journalist voor andere de LINDA. en de Esta volgde Alexandra Penrhyn Lowe een cursus scenario schrijven aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Vlak daarna raakte ze aan de praat met een producer van Nickelodeon. Hoewel ze geen ervaring had, werd ze toch aangenomen als dialoogschrijver voor de populaire kinderserie ‘Het Huis Anubis’.

De opbouw van een soapserie

Een soapserie, ook wel daily genoemd, wordt niet door één persoon gemaakt, maar met een team. Eerst komt de hoofdschrijver (of hoofdschrijvers) die de lange lijnen bedenkt, dus wat er per week gaat gebeuren. Daaronder zit de storyliner, die schrijft het treatment. Dat houdt in: wat er in een aflevering gebeurt op scène niveau, maar dan zonder de dialogen. Die worden namelijk daarna geschreven door de dialoogschrijver.

De computer als een gekooide tijger

Op de fiets bedenkt Alexandra de lange lijnen van een scenario, want dat komt meestal als ze niet aan het werk is. Maar wanneer ze daadwerkelijk begint met het schrijven, ontvouwt het zich als een film in haar hoofd die ze alleen maar hoeft te volgen. Hoewel dat goed gaat, heeft ze toch last van angsten:
‘Toen ik het eerste scenario voor ‘Het Huis Anubis’ had geschreven, moest ik huilen, want ik durfde niet te beginnen. Daardoor komt mijn uitstelgedrag. De computer wordt dan als het ware een bom die af kan gaan, een gekooide tijger. Maar deadlines helpen, want je moet wel. ‘
Maar daarna komt het verschrikkelijke wachten. Elke keer weer.

De neiging teveel te zeggen

Volgens Alexandra is er in Nederland een mooie toneeltraditie, maar minder ervaring wat betreft film. Er is vaak de neiging om alles direct te zeggen, terwijl subtekst juist belangrijk is in een scène.
‘Zo haal ik er bijvoorbeeld alle namen eruit, want dat is niet realistisch. Je noemt niet de hele tijd iemand bij de naam wanneer je met hem of haar praat.’
Als voorbeeld geeft Alexandra een scène die ze heeft geschreven voor de KRO-serie VRijland. Het speelde zich af tussen een jongen van 18 en een jongetje van 10, dat heel verdrietig was vanwege de dood van zijn moeder.
‘De suggesties die bij deze scène stonden waren veel te pathetisch. Kinderen kunnen meestal niet zo goed acteren. Dus na hard nadenken kwam ik erop om het jongetje te laten zwijgen, terwijl de jongen praatte. Dat werkte goed, het ontroerde me zelfs.’
Dat is dus een manier om de neiging om teveel te zeggen te doorbreken.

I’m a writer too!

In Nederland krijgt Alexandra de volgende vragen vaak als ze vertelt wat ze doet: ‘Als eerste: heb je wel eens wat gepubliceerd? En als tweede: kun je daarvan leven?’
In Amerika is dat echter anders, positiever. ‘Of ze zeggen dat ze het ‘awesome’ vinden of: ‘I’m a writer too!’
Daarnaast zijn er soms ook vooroordelen. Veel mensen denken dat je niets doet en bellen je dan, omdat ze met je willen lunchen of iets dergelijks.
‘Maar ik ben gewoon aan het werk, dus dat gaat niet. Daar denken veel mensen niet aan.’

Net als in de film, ik wil het


Mooi oranje is niet… nou ja, misschien toch wel.

In de VARAgids van deze week (overigens heb ik de VARAgids ook een keer een brief geschreven en nooit iets teruggekregen, maar dat is even off topicgezeur) stond een interview met Jools Holland. Nu weet ik van deze beste man niet zoveel af, maar dat is ook niet relevant. Het gaat om iets wat hij zei in het interview: ‘(…) en ook een cd met pianowerk van de Franse componist Messiaen, Vingt regards sur l’enfant-Jésus. Die draai ik tegenwoordig altijd als ik in de file sta: dan is het alsof ik word opgetild uit de banale realiteit van die file, en alsof alles wat ik zie betekenis krijg in het licht van die rare, abstracte muziek.’ (blz. 8, nummer 22).
Nu ken ik die cd niet en noch ken ik het gevoel alsof alles betekenis krijgt in het licht van die muziek, maar het deed me wel ergens anders aan denken. Een bepaald gevoel en jullie kennen het ook, geef het maar toe.

Het is meestal tijdens het reizen. Ik weet niet waarom. Je zit in de auto, op de fiets of je bent gewoon aan het wandelen. De radio staat aan of je hebt de oordopjes van je mp3(4? 5?)speler in. Er komt een nieuw liedje en boem: het is alsof een film bent.

Het echte leven wordt niet begeleid door muziek, maar in films wel. Jongen en meisje kussen: romantische muziek. Meisje huilt: dramatische muziek. Jongen lacht: vrolijke muziek.
Goed, jij bent daar dus aan het fietsen en je voelt je een beetje sip. Opeens komt er een zielig Coldplayliedje (niks tegen Coldplay, maar vroegah hadden ze wel veel zielige liedjes hoor) en alles lijkt te kloppen. Je wordt gevolgd door een camera, je perst er een paar traantjes uit als een ware acteur/actrice, want dat is het: je zit in een film.
Dan is het liedje voorbij en komt één of ander vrolijk gênant Disneyster-liedje op (‘Hey, I just met you and this is crazy, but here’s my number, so call me, maybe?’) en is het moment voorbij.

Ik denk dat ik teveel films kijk.

Herkenbaar of ben ik écht gek?

Films: Nowhere Boy & Be With Me

httpv://www.youtube.com/watch?v=xHlbnjP8Wl4

Nowhere Boy (2009)

Samenvatting: Dit gaat over de vroegere jaren (de jeugd) van John Lennon, de inmiddels overleden ex-bandlid van de Beatles. John heeft het niet makkelijk, want hij heeft geen contact meer met zijn vader en ook zijn moeder ziet hij niet vaak, omdat hij bij zijn tante Mimi woont. Op een gegeven moment richt John een band op en ontmoet hij Paul McCartney, die erbij komt.

Natuurlijk is het levensverhaal (of eigenlijk een deel ervan) van John Lennon geromantiseerd voor de film, maar ik vond het toch erg vermakelijk om te kijken. Het Liverpoolse accent, de grappen en Aaron Johnson (hij speelt de rol van John Lennon) is uiteraard ook niet verkeerd om naar te kijken. Ik weet niet of het voor niet-Beatlefans ook leuk is om te kijken, maar je kan het op zijn minst proberen!
Overigens de titel van de film is gebaseerd op het Beatle-liedje ‘Nowhere Man’. Oh en nog een ander bizar feitje: Aaron Johnson (21 jaar) heeft een relatie met de regisseuse van deze film Sam Taylor-Wood, die 45 jaar is.

Wel kijken: Voor Beatle-fans die het niet erg vinden dat het verhaal geromantiseerd is.
Niet kijken: Als je dikke haat aan de Beatles hebt, maar dat zou sowieso niet leuk zijn.

Leukste quote:
John Lennon: ‘Is Nowhere full of geniuses, sir? Because then I do probably belong there.’

httpv://www.youtube.com/watch?v=9lHSrTLh2ek

Be With Me (2005)

Samenvatting: Het zijn drie verhalen die met elkaar verstrengeld zijn en allemaal in Singapore afspelen. Als eerste het verhaal over de bewaker ‘Fatty’ die verliefd is op de onbereikbare Ann, die in alles het tegengestelde is van hem. Zij heeft een succesvolle carriere, hij woont nog steeds thuis en wordt bovendien ontslagen.
Het tweede verhaal is tussen de tienermeisjes Sam en Jackie, die elkaar via een chatroom hebben leren kennen. Hun vriendschap groeit uit tot een liefdesrelatie, maar dan ontmoet Sam Brian…
Het derde verhaal is van de winkeleigenaar Chiew, die sinds de dood van zijn vrouw eenzaam is geworden. Maar dan komt hij via zijn zoon in contact met de doof-blinde Theresa.

Het zijn drie verhalen over liefde en echt, het is de beste film die ik dit jaar heb gezien. Waar je vooral op moet letten als je deze film kijkt, is de rol die de zintuigen spelen en de manier van communiceren (de brief, het chatten en smsen, eten en de typemachine). Ik vind zelf de muziek ook heel mooi. Overigens speelt Theresa in de film zichzelf: ze is echt een doof-blinde vrouw die zich, ondanks haar beperkingen, heeft weten te redden in deze wereld en ook een opleiding heeft gedaan. Echt een aanrader, kijken dus!

Wel kijken: Omdat het gewoon een goede film is (ja, ik doe even subjectief). Serieus. Geen grapjes. Ga hem gewoon kijken.
Niet kijken: Als je alleen maar naar standaard romantische komedies kijkt (saaaaaaai).

Mooiste quote:

Theresa (op haar typemachine): ‘Be with me, my beloved love
that my smile may not fade’

En: heb ik jullie een beetje kunnen overtuigen?

‘Het boek is echt beter dan de film.’

‘Het boek is echt beter dan de film.’
Hoe vaak hoor je die zin wel niet? Ik heb hem zelf ook meerdere keren gezegd. Tot ik het vak Literatuur en Film kreeg. Eén van de onderwerpen waar we het over hadden, was adaptatie (ook wel boekverfilming genoemd). Helemaal gek werd de docent van bovengenoemde uitspraak. En gelijk heeft hij.

Ik zal het even uitleggen: je hebt een boek. Bijvoorbeeld Harry Potter. Het boek is heel populair en nu wil men er een film van maken (laat het geld maar binnenstromen!). De film komt uit en uiteraard gaan veel mensen er naar toe, omdat ze het boek zo leuk vonden. Maar nadat ze uit de bioscoop komen, hoor je het overal zoemen: ‘Het boek is echter beter dan de film.’

Waarom komt dat? Als je een boek leest, is er geen beeld. Je hebt alleen taal. In je hoofd vormt zich een beeld van de personages, van de omgeving en het verhaal. Lijkt in jouw beleving Hermione Granger op een bever, blijkt ze in de film gewoon een knap meisje te zijn! Verontwaardigd ben je: hoe kon de filmmaker wel niet?

Maar: iedereen heeft een ander beeld van het boek. Simpelweg omdat iedereen een ander referentiekader (dat zijn je opvattingen, ideeën en nog veel meer) heeft. Hoe goed je iemand ook probeert te casten, je zult nooit een acteur of actrice vinden die aan ieders eisen voldoet. Dat kan gewoon niet.

En dan nog het tweede principe, wat belangrijker is: boek en film zijn twee verschillende media. Het boek is op taal gericht, de film op beeld en geluid. Mensen klagen wel eens over dat delen van het verhaal anders zijn in een film. Dat is zo raar niet, want die aanpassingen worden gemaakt, omdat dat beter uit komt voor het medium film. Als Harry Potter in het boek aan het nadenken is (bijvoorbeeld over hoe hij de horcruxes/gruzielementen kan vinden), dan kun je dat in film niet precies zo weergeven. Je kan een voice-over gebruiken, maar dat is niet hetzelfde (en bovendien niet erg origineel). Dus moet je een andere manier vinden om het weer te geven. Bovendien: elk medium heeft zo zijn kwaliteiten, dus film ook.

Dus de volgende keer wanneer je een boekverfilming kijkt, denk dan niet aan hoe jij de personages had voorgesteld en hoe anders dat nu is (want de filmmaker zou nooit aan je verwachtingen kunnen voldoen). Maar probeer te kijken wat er anders is, hoe de film bepaalde situaties aan pakt en of dat op een goede manier is gedaan.  Zo niet, ga je gang, zeg het maar: ‘Het boek was echt beter dan de film.’ Maar zo wel: waag het niet om het te zeggen!

Nobody puts Baby in the corner

Ach ja, de klassiekers. Van die films die iedereen gezien moet hebben. Eén daarvan is Dirty Dancing, alom bekend. Maar voor de mensen die het niet kennen (heb je onder een steen geleefd?), hier nog een samenvatting:

Frances (ook wel Baby genoemd) gaat met haar ouders op vakantie in één of ander park. Daar ontmoet ze de entertainer/danser Johnny. Door allerlei omstandigheden (ik heb geen zin om er een hele lange samenvatting van te maken) moet ze met Johnny een dans instuderen en gebeurt het onvermijdelijke… ze worden verliefd.

‘Ooooh, wat een romantische film, Laura!’ Ja ja, dat is wel zo, maar vraagt niemand zich dan af hoe het verder is gegaan met Baby en Johnny ná de zomervakantie? Ik namelijk wel.

Ik kan me wel voorstellen hoe het is gegaan. Baby en Johnny hebben de perfecte zomer beleefd, maar dan begint het echte leven weer. Baby is bezig met haar studie. Overdag heeft ze college en ’s avonds zit ze aan het huiswerk. Maar als ze zichzelf en de liefde dan eindelijk in het weekend een beetje tijd gunt, kan Johnny niet! Die moet namelijk in het weekend altijd dansoptredens doen, daar is hij immers voor opgeleid en anders kan hij de huur niet betalen. Het gevolg? Ze zien elkaar amper, de liefde bekoelt en dat was het dan…

Hmm ja, niet zo leuk. Doe mij toch de film maar.

(Of denk jij dat het anders afgelopen zou zijn?)

Sunset Boulevard en Big Fish

httpv://www.youtube.com/watch?v=UwxGbhclIGw

Sunset Boulevard

Samenvatting: Joe Gilles is een scriptschrijver in Hollywood, maar het gaat niet zo goed met zijn werk. Door een samenloop van omstandigheden (kijk de film maar als je wil weten welke omstandigheden ;)) komt hij op een gegeven moment terecht in het huis van Norma Desmond. Zij is een voormalige actrice uit de stille film. Ze biedt Joe aan om een script te schrijven voor haar come-back. Maar ondertussen gebeuren er rare dingen.

Dit is een film noir uit 1950. Wat heel ironisch is, is dat de actrice die Norma Desmond speelt (Gloria Swanson) heel erg op haar personage lijkt. Ook zij is een actrice die erg succesvol was in de stille films, maar dat succes werd al veel minder met de komst van de talkies (films waarin gesproken werd).
Wat ik interessant vind, is dat het over iets gaat waar ik eigenlijk eerder niet bij stil stond: de problemen die waarschijnlijk veel acteurs en actrices ondervonden toen de stille film op zijn retour was.

Wel kijken: Als je van film noir houdt of een keer wat anders wil zien.
Niet kijken: Als je weigert om films te zien die niet 3D zijn (stommmmm).

Bekendste quotes:
Norma Desmond: ‘All right, mr. DeMille, I’m ready for my close-up.’
Norma Desmond: ‘I’m big. It’s the pictures that got small.’

httpv://www.youtube.com/watch?v=-d-kjzBmz6I

Big Fish

Samenvatting: Wills vader Ed ligt op sterven en Will vraagt zich af hoe het leven van zijn vader écht was. Ed is namelijk dol op het verzinnen van allerlei fantasieverhalen. Er zijn twee verhaallijnen: het leven van Ed met alle verzinsels en fantasieën erbij en Will die bij het sterfbed van zijn vader zit.

Dit is een film van Tim Burton, maar minder duister dan zijn meeste films. Wat ik zo leuk vind aan deze film zijn alle irrationele dingen, die meestal ook grappig zijn. Het doet me een beetje denken aan een boek als Narnia, de grens tussen realiteit en fictie is weg. Ondanks dat er iets vervelends aan de gang is (het sterfbed van Ed), zitten er veel grappige stukjes in.

Wel kijken: Als je wel houdt van gekke dingen.
Niet kijken: Als je alleen naar realistische films kijkt (maar ja, waarom zou je dat doen?).

Mooiste quote:
Will Bloom: ‘A man tells his stories so many times that he becomes the stories. They live on after him, and in that way he becomes immortal.’

Up en Julie & Julia

httpv://www.youtube.com/watch?v=pkqzFUhGPJg

UP

Samenvatting: Carl, een weduwnaar van 78 jaar, is wel in voor wat avontuur. Hoe je daarvoor zorgt? Door duizenden ballonnen aan je huis vast te maken. Er blijkt echter nog iemand in zijn huis te zijn: padvinder Russell. De reis die ze vervolgens maken, is absoluut niet zonder gevaar en avonturen. Benieuwd? Dan moet je hem gaan kijken :)

Hele leuke film van Pixar, vol humor en onverwachtse gebeurtenissen. Eigenlijk is deze film wel geschikt voor iedereen: jongens en meisjes van 10, maar ook jongens en meisjes van 80.

Wel kijken: Als je verdrietig/boos/blij/chagrijnig/welkestemmingdanook bent en zin hebt in een vrolijke film.
Niet kijken: Als je een aversie hebt tegen animatiefilms.

Leukste quote:

Carl: ‘Hey, let’s play a game. It’s called ‘see who can be quiet the longest.”
Russell: ‘Cool! My mom loves that game!’

httpv://www.youtube.com/watch?v=ozRK7VXQl-k

JULIE & JULIA

Samenvatting: Julie vindt dat ze maar een saai leven leidt, dus besluit ze zichzelf uit te dagen. Ze begint een blog en vertelt daarop over haar poging om dagelijks een gerecht uit het beroemde kookboek ‘Mastering the Art of French Cooking’ van Julia Child te maken. Overigens is het gebaseerd op een waargebeurd verhaal!

In de film is er de afwisseling tussen het leven van de Amerikaanse Julia Child in Frankrijk en tientallen jaren erna, wanneer Julie haar gerechten probeert. Niet de leukste film die ik ooit gezien heb, maar wel leuk voor een avondje :)

Wel kijken: Als je van koken, Meryl Streep (zij speelt Julia Child) of bloggen houdt.
Niet kijken: Als je de films met Meryl Streep erin zat bent.

Leukste quote:

Paul Child: ‘What is it you REALLY like to do?’
Julia Child: ‘Eat!’
Paul Child: ‘And you’re so good at it!’

Heb jij deze films wel eens gezien?

Juno

Bron

Je bent verliefd. En verliefde mensen doen wat de bloemetjes en bijtjes ook doen. Zo ook Juno en haar vriend Paulie. En dan komt ze erachter dat ze zwanger is.

Juno is geen dertienineendozijnfilm. Hoewel je misschien verwacht dat het heel serieus is, zitten er veel grappige dingen in. De intro bijvoorbeeld vind ik heel leuk en ik wil ook een telefoon in de vorm van een hamburger! Maar het zet je ook aan het denken: wat zou ik doen als ik zwanger zou zijn?

Dus hup, pak die Jennifer Aniston-romkom niet uit de kast, maar ga deze film kijken!

Wel kijken: Origineel, grappig, leuke cast (helaas wel zonder knappe jongen, maar goed, dat leidt ook alleen maar af), leuke muziek.
Niet kijken: Als je allergisch bent voor zwangere vrouwen.

Leukste quote:

Juno: ‘I think I’m in love with you.’
Paulie: ‘You mean as friends?’
Juno: ‘No… I mean for real. ‘Cause you’re like, the coolest person I’ve ever met, and you don’t even have to try, you know…’
Paulie: ‘I try really hard, actually.’

Alice in Wonderland

Bron

Disney speelde toch wel een grote rol in mijn jeugd. Junglebook, the Lion King, Bambi, ik heb ze allemaal gezien. Maar mijn lievelingsfilm van Disney? Dat is Alice in Wonderland.

Het verhaal zal bij jullie allemaal wel bekend zijn. Klein meisje volgt een konijn met een zakhorloge en komt vervolgens in een bizarre wereld terecht, met koekjes waardoor je opeens heel groot wordt, een Unbirthday Party en nog veel meer rare dingen.

Naast de film moeten jullie ook allemaal het boek lezen. Er staan echt geniale gesprekken en versjes in. De reden waarom ik het boek en de film zo geweldig vind, is omdat in Wonderland alles mogelijk is. Eigenlijk staat Wonderland symbool voor de fantasie die iedereen heeft, waarin alles kan.
Ik vind dat de film erg goed gemaakt is in relatie tot het boek, maar misschien komt dat, omdat ik de film als eerste heb gezien.

Overigens vind ik de laatste versie van Alice in Wonderland niet heel erg goed, al doet Johnny het wel goed als the Mad Hatter!

Kortom: ga kijken deze film (al heb je hem al natuurlijk gezien als klein kind) en geniet ervan!

Wel kijken: Kom op. Klassieker. Disney. Jeugd. De walrus (daar is ‘I’m am the walrus’ van de Beatles door geïnspireerd). Het konijn. Alle personages eigenlijk. Geniaal. Bizar. Lijkt me duidelijk.
Niet kijken: Als je jezelf te volwassen vindt voor Disneyfilms (maar dat kan helemaal niet!)

Leukste quote:

Alice: ‘I simply must pass through!’
Doorknob: ‘Sorry, you’re much too big. Simply impassible.’
Alice: ‘You mean impossible?’
Doorknob: ‘No, impassible. Nothing’s impossible.’