Posts tagged ‘horror’

augustus 28th, 2015

De horror van het verhuizen

Kijk, ik ben sowieso niet dol op verhuizen. 21 jaar lang in hetzelfde huis gewoond en nu in drie/vier jaar al drie keer verhuisd. Er zijn dingen die ik leuker vind om te doen (zelfs stofzuigen).

Helaas was het universum weer tegen me gekeerd, nadat ik megageluk had door dit huis te krijgen.

Het begon al met het bestellen van het fornuis, de wasmachine en de koelkast/vriescombinatie bij Coolblue. Zij hebben een ‘vandaag besteld, morgen in huis’-garantie. Om een lang zeikverhaal kort te maken: ik zit na twee weken nog steeds te wachten op de wasmachine en de monteur om het fornuis aan te sluiten.

Dan de verhuisdag zelf. Het begon allemaal dikke prima, maar toen moest de eettafel uit elkaar en daar heb je een sleutel voor nodig. Die we niet hadden. Buur 1 langs. Buur 2 langs. Veel buren spreken niet zo goed Nederlands, dus die hadden geen idee wat ik wilde. Uiteindelijk kwam ik aan bij buren tachtigduizend en jawel, die hadden een sleutel.

Dit is nog niet zo erg. Maar toen gingen we rijden. Van Voorschoten naar Rotterdam, over de snelweg. Dat is normaal gesproken niet zo’n probleem, maar wel als het zulk noodweer is dat je de auto voor je amper kunt zien. We hebben het overleefd, maar vraag me niet hoe.

Inmiddels was het in Rotterdam al donker, want we konden alleen maar ’s avonds verhuizen, omdat er mensen waren die overdag moesten werken (losers). Dat zou in principe geen probleem zijn als er elektriciteit was. Maar die was er niet, want die was kaputti. Dus hebben we met het licht van één staande lamp moeten werken (via een haspel in de gang). Om elf uur ’s avonds waren we soort van klaar (als in: alle noodzakelijke dingen waren uitgepakt).

Jullie snappen wel dat ik nog geen foto’s kan laten zien. Ik ben sowieso geen opgeruimd typje, maar zo erg als het er nu uitziet, is het nog nooit geweest. Ik weet dat ik nu een slechte laifstailblawger ben, maar ik hoop dat jullie het me kunnen vergeven. Ik zal wel een recept voor banaaneipannenkoekjes plaatsen als goedmakertje.

januari 29th, 2013

De horror: bad vijf

Ik was nog maar een klein Lauraatje (‘Huh, maar je bent toch nog steeds klein?’) toen ik op zwemles ging. Je wilt natuurlijk niet verdrinken wanneer je naar zee gaat, dat is zonde.

Je begint, vanzelfsprekend, in bad één. Bad twee volgde. En daarna kwam bad drie.

Bad drie betekende: het diepe in. Het is niet dat ze je erin gooien en je ziet maar hoe je het redt. Je mocht zo’n geel dingetje meenemen om je aan vast te houden.
Ik stond op de rand van het muurtje en ik keek naar beneden. Bad drie was diep. Heel diep. Tussen mij en het rimpelige water zaten tientallen, zo niet honderdtallen, meters. Nee, dat water ging ik niet in.

Naast mij stonden de twee badjuffen. De dikke badjuffrouw keek hoe ik treuzelde.
‘Hup, springen!’ zei ze.
Het water maakte kringen, terwijl de andere kinderen sprongen alsof het niets was. De witte tegeltjes op de bodem staarden me dreigend aan. Mijn knieën knikten tegen elkaar en niet alleen vanwege de kou.
‘Komt er nog wat van?’
Ik was bijna niet te verstaan.
‘Ik durf niet…’
De andere, dunne, badjuf legde een hand op mijn schouder en keek me vriendelijk aan.
‘Het hoeft niet als je niet wil.’
De dikke badjuf sloeg haar hand weg en wees dreigend in de verte: ‘Als je niet springt, dan moet je naar bad vijf.’
Ik volgde haar vinger. Bad vijf was zo mogelijk nog dieper dan bad drie. Aan de rand stond de badmeester, armen over elkaar, me dreigend aan te kijken. Ik zou bad vijf nooit overleven.

Hoe het afgelopen is, kan ik me niet goed herinneren, maar aangezien ik inmiddels mijn A- en B-diploma heb, zal ik wel gesprongen hebben. Maar de horror van bad vijf blijft me achtervolgen in mijn ergste nachtmerries.