Ton Rozeman – Wat ik van liefde weet (+ winactie!)

Rozeman, Tom. Wat ik van liefde weet

Ton Rozeman leerde ik kennen op Manuscripta waar hij een workshop korte verhalen gaf. Het viel me al meteen op dat het een rustige, vriendelijke man is, die nadenkt over zijn woorden voor hij ze uitspreekt. Ik besloot hem te interviewen voor de serie ‘Wie schrijft die blijft’  en heb ook een keer zijn boek over korte verhalen schrijven verloot. Nu heeft hij een nieuwe verhalenbundel geschreven, ‘Wat ik van liefde weet’ en daar zal ik jullie wat meer over vertellen!

De bundel begint al met een geweldige zin: ‘Soms wil ze dood, soms wil ze een kind van je.’ Het klinkt veelbelovend en maakt ook de beloftes waar. Ton Rozeman schrijft ogenschijnlijk eenvoudig, maar als je het verhaal uit hebt, besef je dat er meerdere lagen inzitten. Je krijgt als lezer veel ruimte om dingen toe te voegen, wat zorgt voor diepgang.

Helaas worden verhalenbundels veel minder gelezen dan romans. Toch zou je het moeten doen, volgens Rozeman: “Korte verhalen gaan over de essentie, maar dan wel een essentie die zich niet laat benoemen, over een essentie die zich in het echte leven nauwelijks laat betrappen. In een kort verhaal is het er even, in een glimp, vanuit een ooghoek. Wil je het benoemen, dan is het meteen weg.”
Zelf noemde ik het iets wat je makkelijk tussendoor kan lezen, omdat het minder tijd in beslag neemt. Ton reageert er zo op: “Als een kort verhaal een tussendoortje is, dan is het wel een heel essentieel tussendoortje, eentje waarin de film van een leven wordt stilgezet zodat we heel nauwkeurig kunnen aanschouwen waar we anders aan voorbij gaan. En waar we misschien ook wel bang voor zijn.”
Waarom is het thema liefde? En waarom staan er geen positieve verhalen over de liefde in? Ton: “Ik denk dat de verhalen aandachtig iets blootleggen, dat ze iets laten zien waar we gewoonlijk niet de moeite voor willen doen om het te zien. Misschien omdat het pijnlijk is. Maar het is wel positief er aandacht aan te geven. Echte aandacht en echte bereidheid kunnen liefdevol zijn. Misschien is dat wel liefde: durven kijken.”
Het is dus een verhalenbundel om over na te denken of zoals Ton het zelf zegt: “Een verhalenbundel voor een blik op onszelf en op elkaar.”

Als je meer wilt lezen over de totstandkoming van de verhalen kun je Tons blog lezen.

Ik kan het jullie zeker aanraden om deze bundel te lezen. Gelukkig mag ik er eentje weggeven. Als je wil winnen, vul dan een geldig e-mailadres in en zet duidelijk in een reactie dat je meedoet. Na een week zal ik via random.org iemand uitkiezen en ontvangt de winnaar een mail.

Wie schrijft die blijft (1): korteverhalenschrijver Ton Rozeman

© Quintalle Nix

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een columniste of een korteverhalenschrijver zoals Ton. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

***

Ton Rozeman

Al vanaf het moment dat Ton Rozeman leerde schrijven op de basisschool, vond hij het leuk. Tegenwoordig geeft hij les aan de Schrijversvakschool Amsterdam, schrijft korte verhalen en heeft daar ook een boek over geschreven: Korte Verhalen Schrijven (Uitgeverij Augustus). Voor meer informatie, kijk op zijn blog: Korteverhalenschrijven.nl.

De Schrijversvakschool

Op zijn 28e ging Ton naar de Schrijversvakschool in Amsterdam: hij vond schrijven leuk, maar besloot dat het beter kon. Hij koos hiervoor, omdat Hermine Landvreugd, een inspiratiebron voor hem, ook op die school had gezeten. Ton leerde er schrijven op allerlei gebieden (filmscenario, poëzie, essay etc.), maar het interessantste vond hij korte verhalen:
‘Korte verhalen schrijven is heel economisch. Alles wat niet nodig is, raak je kwijt. Je moet denken: wat kan weglaten? Wat doet er niet toe? Het voelt goed om dat te doen, geen toeters en bellen, maar tot de kern komen.’

Voorbeelden

Volgens Ton is de grootmeester van de korte verhalen Raymond Carver: ‘Als ik het niet meer wist, haalde ik zijn boek uit mijn rugzak en ging ik een stukje Raymond Carver lezen, ook al was het voor de zoveelste keer.’
Maar ook Lydia Davis, een recentere ontdekking, is een voorbeeld: ‘Zij heeft me helemaal door elkaar geschud om me te laten zien hoeveel vrijheid het korte verhaal eigenlijk heeft.’

Zijn schrijfboek

In 2011 kwam Tons boek ‘Korte verhalen schrijven’ uit.  Maar wat draagt dit boek bij aan de andere boeken over schrijven die er al zijn?
‘In Nederland was er nog niet echt een boek over korte verhalen schrijven. En er zijn veel boeken die stellig zeggen wat je moet doen, maar daar geloof ik niet in. Ik vind dat je een keuze hebt.’
Het schrijven van het boek vond hij niet moeilijk, omdat het voor hem één grote ontdekkingstocht was. Wat wel lastig was? De deadline halen…

Ik heb aan Ton gevraagd of hij een stukje wilde schrijven met het thema ‘Wie schrijft, die blijft’. Wat hij hierover te zeggen heeft, kun je op zijn blog lezen.

Het was erg interessant om met Ton te praten en om zijn boek te lezen. Korte verhalen schrijven is moeilijk, maar het boek zorgt voor inspiratie en handvatten. Een aanrader dus!