Tag: sinterklaas

Hoor wie klapt daar, kind’ren?

Eigenlijk vertel ik nooit wat over mijn werk, want ik weet niet zo goed wat ik wel en niet mag vertellen. Maar vooruit, vandaag maak ik een uitzondering. Ik werk als community manager, wat kort gezegd inhoudt het bijhouden van social media voor allerlei merken. Dat doe ik in het Always On team, waar ik de Always On mama ben, omdat ik de baas ben ik er het langste werk. We werken vooral ’s avonds en in het weekend en dat kan gewoon vanuit huis, want het enige wat je nodig hebt, is een laptop en wifi.

Dat betekent dat we elkaar bijna nooit zien. We hebben elk kwartaal een meeting, maar zijn verspreid over het hele land (er woont zelfs iemand aan het einde van de wereld in Groningen!!!). Als AO-mama acht ik het mijn taak om elkaar tussen de meetings ook een keer te zien voor een broodnodige afspraak met pizza, want daar houden we allemaal van (daar word je ook op geselecteerd tijdens het solliciteren).

Deze maand wilden we graag Sinterklaas vieren, alleen lukte het helaas niet om bij elkaar te komen. Ik ben de kwaadste niet en zei: ‘Als je toch een gedicht van me wil, geef me je adres.’
Zo geschiedde. Dit was al een tijdje geleden, dus die domme kinders waren allang vergeten dat ze een gedicht van me zouden krijgen.

Een paar dagen geleden was het eindelijk zo ver. Het waren ontzettend gemene gedichten (‘Hoe jij in het team bent gekomen, snap ik nog steeds niet/want met je minachting voor katten doe je ons verdriet’ en ‘Ik zie je zo’n vier keer per jaar/maar dat is echt al veel te zwaar), maar toch kreeg ik louter positieve reacties.
‘Ik heb tranen in mijn ogen,’ zei de een. ‘Ik word helemaal warm van binnen.’ zei de kilste van het stel. En ik maar lachen. Want ik had er nog een goede grap in gedaan. Bij iedereen had ik namelijk dit als laatste regel:

‘Lieve *naam*, we zijn zo ver weg en toch ook zo dichtbij
Maar mijn favoriete collega, dat ben jij’

Na het delen van de gedichten in de WhatsAppgroep kwamen ze erachter.

Displaying Screenshot_20161202-172811.png

Ik weet niet hoe lang ik nog AO-mama mag blijven.

Ik denk niet dat je dit gaat geloven

Het was 7 december 2013. Ik stond met mijn moeder in de Kruidvat en slaakte opeens een ijselijke gil. De hele Kruidvat viel stil en keek me verbaasd aan.
‘Wat is er?’ vroeg het kassameisje.
Snikkend kwam het eruit: ‘Ik ben vergeten chocoladekruidnoten in te slaan.’

‘Haha,’ denk jij nu als lezer. ‘Geloof je het zelf? Ik ken niemand die zo verslaafd is aan chocoladekruidnootjes is als jij, ze willen er zelfs speciaal een afkickkliniek in Oegstgeest voor oprichten.’
Het is waar. Helaas. Ik heb er niet eens een goed excuus voor. Neem mij op, want ik vrees dat ik gek ben geworden.

Gelukkig hadden ze nog een zakje bij de Kruidvat, op 7 december. Mijn moeder bleek thuis ook nog een zakje te hebben. Ik heb er echter één al opgegeten.

Dat wordt dus vier maanden met één zakje doen.

(u mag doneren)

De verdwenen magie van de kindertijd

Over twaalf weken is het weer Kerst. En een paar weken daarvoor Sinterklaas. Ik heb geen trauma overgehouden aan het feit dat mijn ouders logen over die bebaarde man. Sterker nog; ik kan het me niet eens herinneren. Maar de sfeer rondom deze dagen kan ik me nog wel herinneren.

Vroeger had het iets magisch. Je keek er weken naar uit. De intocht van Sinterklaas was ongelooflijk: hij was weer in het land! Als je ’s avonds je schoen zette, was hij ’s ochtends gevuld en de wortel die er eerst in zat, voor het paard van Sinterklaas, verdwenen. Sinterklaasavond was helemaal spannend. Er werd op de deur geklopt (door de buurman, kwam ik later achter) en dan stond er opeens een zak vol cadeautjes voor de deur.
Met Kerst dan ook nog met een boom vol lichtjes waar al een paar dagen de cadeautjes onderlagen. Stiekem kijken op welk cadeautje jouw naam staat en raden wat het is (oké goed, dat doe ik nog steeds).
En dan Oud en Nieuw! Dan mocht je tot twaalf uur opblijven, weet je niet hoe laat dat is? Meestal hield je het niet vol en viel je om tien uur al in slaap, maar gelukkig maakten je ouders je altijd nog even wakker om naar het vuurwerk te kijken en oliebollen te eten.

Er gaat een tag rond in bloggerswereld die ik niet wil, want ik houd niet van tags, maar daarin staat ook de vraag wat je het vervelendste vindt van opgroeien. Ik denk dat het voor mij dit is: dat de magie van de feestdagen is verdwenen. Sinterklaas vier ik niet, bij Kerst denk ik alleen maar: shit, wat moet ik kopen en hoe kom ik aan het geld? en Oud en Nieuw is dat feest van dat klerevuurwerk en te veel mensen zoenen. Maar ik denk niet dat de magie voor altijd is verdwenen: misschien (hopelijk!) komt het weer terug als je zelf kinderen hebt.

De laatste twee maanden van het jaar

Sinterklaas is weer in het land. Werkelijk, het kan me geen drol schelen, want:
1. Ik ben geen vijf meer. (nee, echt niet)
2. Wij vieren geen Sinterklaas.
3. Dit is compleet irrelevant en geen reden, maar ik zie Dieuwertje Blok eigenlijk alleen op tv als ze het Sinterklaasjournaal presenteert, hoe zielig is dat? (voor haar dan, niet voor mij)

Dus, de beste man is nog niet zo lang in het land, maar wat waren er al sinds september? Jawel, de kruidnootjes. En nee, niet zomaar gewone kruidnootjes (daar voel ik me te goed voor), ik ga voor de chocoladekruidnootjes. Want serieus, mensen, hoe lekker is dat? Ik geloof dat ik al minstens twintig kilo ben aangekomen door die dingen, maar who cares?

Dus dat is positief aan het feit dat de Sint zich weer in Nederland bevindt. Dan nu het slechte nieuws. Want je weet dat als die bejaarde hier weer is, dat het eraan zit te komen: de kerstliedjes op Skyradio.

Nu moet ik bekennen dat ik sowieso een beetje een hekel heb aan Skyradio. Ja, ze draaien ook de hippe muziek (wel pas een jaar, nadat ze op nummer één stonden bij een andere populaire radiozender, maar goed), maar ook van die suffe watbenikblijdatiktoennognietgeborenwasmuziek. Celine Dion enzo. (oké, toen was ik wel geboren, maar het is wel suf)

Kijk, er valt mee te leven. Wat namelijk wel heel goed is aan Skyradio is dat ze geen slap gelul tussendoor hebben. Echt, rot op met die stomme spelletjes (hebben jullie wel eens ‘de wasstraat’ gehoord van Radio 2? Dat is echt te belachelijk voor woorden) en dat geneuzel, ik luister radio voor de muziek!

Maar goed, daar blijft het wel bij. Want wat een zwaar, enorm zwaar, minpunt is, zijn die kerstliedjes dus. Ik houd niet van kerstliedjes. Gewoon echt niet. Ik luister zelfs nog liever naar Jan Smit, kun je je voorstellen hoe erg het is.

Maar nu moet je weten dat ik op een blauwe maandag in een winkel heb gewerkt die ik hier niet ga noemen, omdat 1. dat is niet netjes en 2. jullie kennen het toch niet. Ik werkte er tijdens Sinterklaas en Kerst. Drie keer raden welke radiozender steeds aan stond.

Niet alleen krijg ik dus flashbacks van het werken in die winkel (fleecevesten op kleur en maat hangen, kerstbomen in elkaar zetten, kassameisjes van vijftig jaar die op je neerkijken, figuurlijk bedoel ik dan) wanneer ik kerstliedjes hoor, maar ik word er ook gewoon heel agressief van.

Conclusie: ik ga Skyradio de komende twee maanden vermijden. Gelukkig komt straks de top 2000 weer :D