chocoladekruidnoten Archieven

Spicy nuts

Sinds augustus krijg ik dagelijks bericht van mijn fans ~~en haters~~.
‘Oh Almachtige Laura Denkt, heb je het al gehoord?’
Goedhartig dat ik ben, antwoord ik maar met: ‘Wat gehoord, jij nederige fan?’
‘De chocoladepepernoten liggen weer in de winkel!’
Mijn goedhartige hart stopt. Om twee redenen.
1. ‘Eindelijk,’ denk ik. ‘Daar heb ik wel een week of zes op moeten wachten.
2. Mijn ogen bloeden. ChocoladePEPERNOTEN? Nee. Nee. Nee. Dit is niet oké.

Ik leg het jullie nog één keer uit. Die dingen op dat plaatje hierboven weet je wel, waar ik verslaafd aan ben en die mensen zomaar naar mij opsturen (dat krijg je als je Goddelijk bent), die hebben een naam. Een nogal duidelijke naam vind ik zelf. Het zijn kruidnoten met een laagje chocolade. Dat maakt de naam dus chocoladekruidnoten.

Maar je hebt mensen. En het zijn er zoveel. Die zeggen: chocoladepepernoten. Nee. Nee. Pepernoten zijn van die kleffe, hoekige dingen. Die blijven plakken aan je kiezen. Als je daar een laagje chocolade om doet, zijn ze al helemaal niet meer te vreten.

En toch blijven mensen het zeggen. Sterker nog, er worden winkels pepernotenwinkels genoemd, terwijl ze kruidnoten verkopen. Ik snap echt niet waarom men het maar verkeerd blijft doen.
‘Ja, maar je begrijpt toch wat ik bedoel?’
Ik begrijp ook wat je bedoelt als je ‘ik wort un beetjuh geck fan de werelt’ schrijft (dat deed enorm veel pijn trouwens), maar dat moeten we toch ook niet willen?

Dus lieve mensen, zeg voortaan chocoladekruidnoten. Mocht je toch het woord ‘chocoladepepernoten’ in de mond nemen, dan gooi ik net zo lang chocoladeKRUIDNOTEN naar je totdat je het begrijpt (om ze vervolgens op te rapen van de grond, want zonde).

No shame, only love

https://www.instagram.com/p/BJuzZyqjSIA/?taken-by=lauradenktwel

Vandaag ben ik weer herenigd met mijn grootste liefde. We hebben elkaar toch wel zo’n zes weken moeten missen en dat waren de langste weken van mijn leven. Bovendien gaan we elk jaar door dezelfde hel. Gelukkig hebben de chocoladekruidnoten van Kruidvat en ik nu vele maanden samen te gaan.

Ik weet eigenlijk niet wanneer het allemaal begon. Waarschijnlijk bij hun geboorte, dat eerste jaar. Ik zag ze liggen en ik wist gewoon dat ze mij me hoorden. Ik ben altijd al gevallen voor chocolade (kan het niet helpen dat ik iets heb voor foute types) en zij waren de perfecte combinatie: chocolade én kruidnoten. Er bleek een hele familie van te zijn, Hema, Albert Heijn, maar uiteindelijk koos ik voor die van de Kruidvat. Beter dan dit werd het niet.

Het werd slechter. Eind mei vertelden ze dat ze weg moesten. Naar Spanje. Zogenaamd omdat hun baas dat eiste, maar ik had ergens het vermoeden dat ik niet de enige in hun leven was. Soms zag ik ze op feestjes of bij andere mensen in hun keuken. Misselijk werd ik ervan. Heb ik hier nou al mijn geld aan uitgegeven?

Maar de liefde was groter. Want hoewel dit ritueel zich elkaar jaar herhaalde, kon ik de chocoladekruidnoten simpelweg niet weerstaan. Een haat-liefdeverhouding is óók een verhouding.

Het geeft niet dat ik ze in mijn koelkast moet doen om te zorgen dat ze niet smelten (ik smelt ook, van liefde). Het is niet erg dat mijn halve salaris besteed wordt in de Kruidvat. Het is oké dat kassameisjes, mensen op Twitter en random voorbijgangers me uitlachen. Maar verlaat me alsjeblieft niet weer, chocoladekruidnoten. Blijf voor altijd bij me. Want ik weet niet hoe lang ik dit nog aankan.

Ik heb wel fans hoor

Op het briefje staat: voor Laura, xx je fan

Soms is het leven kut. Je huis is een zooi, je kat wil niet geaaid worden (tsss) en je hebt alles van je favoriete serie al gezien.

Maar dan krijg je opeens een pakketje. Of nou ja, opeens, het zat al in de lijn der verwachtingen aangezien je het adres van je ~~huis~~ kantoor hebt gegeven aan haar. Het is een redelijk zwaar pakketje. Wat zou erin zitten? Was het een kitten of soms Joseph Gordon Levitt? Nee, nog beter.

Duizenden zakjes met chocoladekruidnoten!

Ja, ik weet wel dat jullie denken dat ik van alles hier loop te verzinnen. Dat ik een klein meisje ben en dan ook nog al die ongeloofwaardige verhalen over random mensen die me op random plaatsen herkennen. Geloof je het zelf, Laura? Nou, ja, dus.

Jullie als onbekende burgers weten dat niet, maar als famous persoon hoor je op gratis spullen te azen, onder het mom van ‘dan plaats ik een review op mijn blog’ of ‘ik wijd er wel een tweetje aan’. Waarom zelf betalen als je het ook kunt krijgen, is het motto van menig blogger. Daarom vroeg ik ook op Twitter waarom niemand me VERDOMME NOG AAN TOE nog chocoladekruidnoten had gegeven. Het was al 10 september, dat kon toch niet?

Dat vond Anieke gelukkig ook. Eindelijk kon mijn honger gestild worden en was mijn ego even voldaan. Alleen, er is een probleem… Ze zijn al bijna op. Misschien moet ik toch maar eens een dealtje gaan leggen met een chocoladekruidnotenmerk.

De eerste dag

Gisteren was dus mijn eerste collegedag. Vol goede moed fietste ik naar het station. Het was lekker weer, ik luisterde leuke muziek (Frank Sinatra) en had er zin in.

Tip één: ga nooit naar station Lammenschans.

Naast Leiden Centraal heb je hier in 071 ook nog station De Vink en station Leiden Lammenschans. Bij Lammenschans staan allemaal ongure types en het heeft één spoor (dat is sowieso verdacht). Alle fietsenrekken zijn vol en ja, dat is een probleem, want die lieve Leidse gemeente heeft een fiets fout = fiets weg-beleid. Gelukkig zag ik nog een fietsenrek boven (weet je wel, een fietsenrek boven een andere). Maar hij wilde niet omlaag gaan. En ik móest de trein halen. Dus ik sprak de eerste de beste knul aan, knipperde met mijn wimpers en het was gefixt.

Goed, nog op tijd dus. Alleen die trein hè, die dus niet. Vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier.
‘De trein naar Utrecht Centraal rijdt niet.’
Het duurde even, voordat het besef kwam, maar toen kwam hij ook hard: ik zou te laat komen. Voor het eerste college. Sneu.

Natuurlijk was de bus op Utrecht Centraal ook te laat, want al het slechte komt in tachtigduizenden. Ik stormde het gebouw en daar kwam het moment: je weet dat je de deur open moet doen en dat ie-de-reen naar je kijkt. Diep inademen en gaan met die banaan.

Nou, ik zal je wat vertellen: het kwam allemaal goed. In de collegezaal bleek iemand te zitten die ik ken, het werkcollege dat erop volgde was zelfs leuk en ja, ik heb gewoon dingen gezegd. Vrijwillig. Dat doe ik dus nooit. Bovendien gingen we een spelletje raad de filosoof spelen en wist ik er het meest, dus betweter-alert.

Daarna liep ik terug door de stad naar het station. En daar kwam ik ze tegen, mijn endorfinen. Ja, ze zijn er weer: de chocoladekruidnoten.

Mijn leven is weer compleet.

Ik denk niet dat je dit gaat geloven

Het was 7 december 2013. Ik stond met mijn moeder in de Kruidvat en slaakte opeens een ijselijke gil. De hele Kruidvat viel stil en keek me verbaasd aan.
‘Wat is er?’ vroeg het kassameisje.
Snikkend kwam het eruit: ‘Ik ben vergeten chocoladekruidnoten in te slaan.’

‘Haha,’ denk jij nu als lezer. ‘Geloof je het zelf? Ik ken niemand die zo verslaafd is aan chocoladekruidnootjes is als jij, ze willen er zelfs speciaal een afkickkliniek in Oegstgeest voor oprichten.’
Het is waar. Helaas. Ik heb er niet eens een goed excuus voor. Neem mij op, want ik vrees dat ik gek ben geworden.

Gelukkig hadden ze nog een zakje bij de Kruidvat, op 7 december. Mijn moeder bleek thuis ook nog een zakje te hebben. Ik heb er echter één al opgegeten.

Dat wordt dus vier maanden met één zakje doen.

(u mag doneren)

Ze zijn er weer!

Het is al bijna september. Voor jou betekent september misschien weer beginnen aan nieuw school/studiejaar of verder werken na een fijne vakantie, maar voor mij niet (oké ook wel, maar nou ja, he, je snapt me wel, straks). Bijna september betekent dat augustus bijna afgelopen is en augustus betekent: chocoladekruidnoten.
‘Uh Laura, Sinterklaas is pas eind november weer in het land hoor.’
‘Eh lezer, ik ben toevallig verslaafd aan chocoladekruidnoten, dus houd je mond AND GIVE IT TO ME.’
Ik wachtte en wachtte. Het werd 20 augustus, 21 augustus, zelfs 22 augustus, maar die krengen waren er nog niet. Totdat ik zaterdag aan het eind van de middag een berichtje op Twitter kreeg: ze waren er weer bij de Kruidvat!

Alleen ik was een weekendje weg naar Nijmegen met mijn vriendje. En we waren net teruggelopen van het centrum. En het was bijna vijf uur. Maar de dag erna zou het koopzondag zijn. Zou zijn ja.
Nu moet je weten dat Nijmegen drie Kruidvaten/Kruidvatten (???) heeft binnen een straal van 500 meter, maar denk maar niet dat die open waren. Het was namelijk geen koopzondag.

Mijn handen begonnen te trillen, maar toen dacht ik: ach joh Laura, morgen ben je weer in Oegstgeest en dan koop je ze daar. Nog één dag zonder kan toch wel, je bent immers drie maanden clean geweest.

Dus ik kwam bij de Kruidvat de volgende dag. Ik zag Kruidvatmensen de schappen vulden en dacht vol angst: wat als ze ze nog moeten pakken? Maar toen ik dichterbij de kassa ben, zag ik de dozen al staan. Ik kwam dichterbij en dichterbij en- het waren gewone kruidnoten.
‘Zijn er ook chocoladekruidnootjes?’ vroeg ik aan een Kruidvatjongen.
Hij keek me verstoord aan.
‘Nee.’
‘Weet je wanneer die wel komen?’
Nu keek hij me aan alsof ik gek was.
‘Nee.’
Ik dacht dat ik gek werd.

Zo dichtbij en toch zo ver weg. Zo voelde het. Huilend kocht ik dan maar een chocoladereep, maar het voelde niet hetzelfde. Tot ik opeens bedacht dat ik de dag erna een afspraak in Leiden had. En dat Leiden (op zijn minst) twee Kruidvaten/Kruidvatten (???) heeft.

Ik kon bijna niet slapen van de spanning, maar uiteindelijk brak de ochtend toch aan. Zo snel als ik kon, fietste ik naar de Kruidvat bij het station. Ik parkeerde mijn fiets en kon ze al bijna ruiken… Jaaaaaa, ze hadden chocoladekruidnoten!

De caissière keek me raar aan en de rest van de wereld ook (ik zei tegen mijn moeder dat ze er weer waren en ze antwoordde: ‘Lekker tot december in de winkel laten liggen, het is nog veel te vroeg.’), maar ik was weer even het gelukkigste meisje op de wereld. En dat zal ik blijven tot en met december.

(ik heb wel gelijk even een abonnement op het universitair sportcentrum genomen in Leiden, zodat ik de calorieën er meteen vanaf kan sporten)