Tag: treinen

Een zeldzaamheid

Weet je wat een heerlijk doch zeer zeldzaam fenomeen is? De stille stiltecoupé.

Ik reis regelmatig met de trein en het liefst ga ik boven zitten, omdat ik het idee heb daar meer ruimte te hebben (rare kronkel in mijn hoofd?). Dan kan het je zomaar overkomen dat je in de stiltecoupé terecht komt. Hier heb ik uiteraard geen problemen mee, want hoewel ik van afluisteren houd (nieuwsgierig he), is het ook wel fijn om gewoon een boek in opperste concentratie te kunnen lezen.

Laatst zat ik nog in de stiltecoupé, toen er twee meisjes gingen zitten: ‘Oh, we zitten wéér in de stiltecoupé!’
Gegiechel.
Ze hebben de hele reis gepraat.

Kijk, ik snap het wel. Ik bedoel, zo duidelijk is de NS niet. Het staat in doorzichtige letters op het raam en dat was het wel. Het lijkt mij (maar ach, wat voor een onnozele treinreiziger ben ik?) handiger als je GROTE, OPVALLENDE letters gebruikt. Ik bedoel, nu is het net zoals die mannetjes in de Sixtijnse kapel die steeds ‘Silencio, silence!’ zeggen (hoe bedoel je hypocriet?) en zeggen dat je geen foto’s mag maken, maar niet ingrijpen.

Ik heb de moed nog niet gevonden om te zeggen dat de mensen ‘POTJANDORIE* HUN MOND EENS MOETEN HOUDEN!’, maar eigenlijk boeit het me ook niet zo. Waarschijnlijk omdat ik me er ook wel eens schuldig aan maak. En eerlijk is eerlijk: hoe moeilijk is het om je mond te houden tegen je vriend/vriendin als de rest van de stiltecoupé ook aan het praten is?

Nee, ik heb een veel beter idee. We maken gewoon aparte coupés voor mensen met kinderen (als ik nog een keer een jankende baby hoor, ga ik zelf huilen), voor mensen die graag van harde muziek houden (zodat ze een wedstrijdje wiensmuziekstaathethardst kunnen doen) en mensen die graag willen dat de hele coupé hun gesprek kunnen horen. En een coupé voor de mensen die niet in deze hokjes passen.

Probleem opgelost. Graag gedaan, NS, geen dank.

*Vul hier naar gelieve een grover scheldwoord in.

Bloemen en treinen


Een paar maanden geleden had Anne geblogd over haar bloemenactie en nog recentelijk blogden Kim en Ariska over hun treinavontuur. Ik kwam samen met Nicole op het geniale idee om deze twee dingen te combineren. En zo geschiedde.

Het plan: bloemen kopen (gerbera’s, want rozen hebben doornen en gerbera’s zijn ook mooi), kaartjes met leuke teksten beschrijven en met lint aan de bloemen vastmaken. Een dobbelsteen laten bepalen waar we naar toe gaan, in de trein springen en de bloemen uitdelen.

We gingen enthousiast (en ook bang, want eng en uit comfortzone en nou ja, het is eng!) naar Rotterdam Centraal en gooiden daar met de dobbelsteen. De uitkomst: spoor negen (geloof ik) naar Amsterdam Centraal. In de trein hebben we de teksten bedacht voor op de kaartjes.
We stapten uit (‘Oh, ik vind het echt eng, ik durf niet!’). Nicole ging eerst. Ze gaf een bloem aan een klein kindje die op de schoot van zijn opa zat en die vond het leuk! Daarna gaf ik een bloem aan een vrouw die zat te wachten en ook zij vond het gelukkig leuk. We gingen verder door het station en een aantal mensen (eigenlijk allemaal vrouwen) kregen een bloem van ons.

We stapten uit het station. En toen ging het mis. We probeerden en probeerden. Mannen, vrouwen, niemand wilde een bloem. Ze keken ons allemaal wantrouwig aan (alsof we er geld voor wilden, zien we eruit alsof we geld willen?). Uiteindelijk kwamen we op de Dam terecht, waar allemaal van die verklede mensen staan. Een vrouw in een kippenpak wilde dat ik naar haar toe kwam. Ik gaf haar dus een bloem en toen zei ze: ‘Photo!’ Dus Nicole maakte een foto. Wat de vrouw toen zei?
‘One euro!’
Dacht het dus even niet. Foto gewist en we gingen weer verder.

Eerlijk gezegd werd ik er een beetje depressief van. We probeerden alleen maar iets leuks te doen en het werd niet gewaardeerd. Waarom zijn mensen bij voorbaat al wantrouwig?
Uiteindelijk hebben we bloemen neergelegd op fietsen en terrasjes en de laatste paar bloemen aan van die eigenaars van restaurantjes die daar stonden gegeven (ik weet het, lekkere duidelijk zin, maar volgens mij in één van die zijstraatjes vlakbij het Leidseplein.

Conclusie nummer één: Je kunt bloemen het beste aan kleine kinderen of vrouwen van middelbare leeftijd geven.
Conclusie nummer twee: Veel Amsterdammers en toeristen zijn wantrouwig.
Conclusie nummer drie: Maar het is wel goed dat we het gedaan hebben (uit je comfort zone komen) en gelukkig waren er nog wel mensen die het leuk vonden.

Misschien was Amsterdam niet de juiste plaats. Ik weet het niet. Misschien ga ik het nog een keer doen, maar daar moet ik nog over nadenken. In ieder geval, hoewel de uitkomst anders dan verwacht was, wil ik wel vaker van dit soort dingen gaan doen. Weet iemand nog meer van dit soort acties?

Nu maar hopen dat de mensen die een bloem bij hun fiets of scooter hadden, het wel leuk vonden :)