Mijn leven als moeder

(Zie hier mijn leven als oma)

‘Zilver, opstaan!’
Ik sjor aan zijn dekbed, maar het kind wordt maar niet wakker. Met een zucht kijk ik om me heen en mijn blik valt op de Playboyposters aan de muur. Straks even op mijn lijstje schrijven dat ik die weg moet halen. Verschrikkelijk, die oversekste jeugd van tegenwoordig.
‘Mamaaaaaaaaaa!’ hoor ik van beneden. ‘MAMAAAAAA!’
Het gejank wordt harder met elke trede die ik neem. Onderaan de trap ligt Vlindertje (volledige naam: Vlindertje Spijker Taneesha). Haar GameGirl, of hoe heet dat ding ook alweer, is niet opgeladen. Ik haal de stekker van Diederiks iPad eruit, maar die begint ook meteen te zeuren.
‘Die moet ik meenemen naar mijn werk, schat.’
Ik heb liever niet dat hij mij ‘schat’ noemt als het er zo venijnig uitkomt, maar als ik het wil zeggen, zie ik dat Bink zijn pap op de grond heeft gegooid. Zuchtend ruim ik het op. Dan maar geen ontbijt vandaag. Ik roep Zilver nog een keer en krijg gebrom als antwoord.
‘Dag, schat.’
Een kus op mijn wang van Diederik en ik ben alleen in de hel. Ik veeg de pap van Binks gezicht weg, trek een jas aan bij Vlindertje (‘Au mama, je doet me pijn.’), neem de telefoon op (Baas: ‘We hebben een vergadering gepland om negen uur uur. Regel jij alle papieren even?’), gil nog even naar boven (‘ZILVER, UIT JE BED KOMEN, NU!’) en ren als een gek met twee kinderen naar de auto. Tijdens de rit (brug open, een opaatje dat tien minuten over het zebrapad loopt, Bink die begint te janken) rijd ik twee keer door rood en volgens mij zag ik een flits, maar ik ben nog net op tijd bij de crèche.

Vijf uur. Kinderen van de crèche (‘Beautiful Hope heeft mij geschopt tijdens het spelen, mama.’), boodschappen doen (‘Ik houd niet van bloemkool.’ ‘Mag ik chips? Van papa mag ik altijd chips.’ ‘EN NU JE MOND HOUDEN.’), koken (‘Wil je dit briefje ondertekenen? Ik moest nablijven.’ ‘Waarom heb je mijn blauwe shirt niet gewassen?’ ‘Omdat je hem vandaag pas in de was hebt gegooid.’ ‘VERDOMME, wat moet ik nou aantrekken vanavond?’), Vlindertje naar ballet brengen, Vlindertje van ballet halen, Zilver naar voetbal brengen, Zilver van voetbal halen en de twee kleintjes op bed leggen (‘Ik wil niet tandenpoetsen.’ ‘Nog een verhaaltje!’) en uiteindelijk de bank.
Diederik zapt heen en weer. Zo irritant. Gelukkig komt Grey’s Anatomy zo. Een hand op mijn arm. De andere op mijn been.
‘Lieverd…’ hoor ik in mijn oor.

Het gegil dat daarop volgt, is in de hele straat te horen.