Posts tagged ‘woorden’

mei 27th, 2014

Laura’s woorden

Zoals jullie weten ben ik een heel normaal meisje en dat wordt ook wel duidelijk uit mijn vocabulaire. Al zeg ik het zelf:

Afstand
afstandsbediening (waarom zoveel tijd besteden aan zo’n lang woord?)

Mob
mobieltje (ik heb het echt veel te druk om he-le-maal ‘mobieltje’ te zeggen)

Flappo/flapho/flapdrol
scheldwoorden

Bist du fertig?
Duits voor: ben je klaar? Want dat is veel leuker dan ‘Ben je klaar?’ zeggen

Ik ben totally confused/ik ben totally in de war
Ik ben heel erg in de war, zo erg dat ik Engelse woorden ga gebruiken

Arty-farty
lievelingswoord

Flabbergasted
Op één na lievelingswoord

Pleasie
heel erg alsjeblieft

Dikke onzin
heel erge onzin

Dikke drol
scheldwoord

Dikke trol
variatie scheldwoord

Tegen mijn vriend: ‘Kriebel.’
 je moet me kriebelen en wel snel een beetje

Ciao/Tschüss
woord ter afscheid

Zeg maar
dat is zeg maar mijn stopwoord

Nouuuuuuuu
stopwoord

Boem boem boem-muziek
muziek met een harde beat

Heel normaal toch?

 

juni 6th, 2012

Ik: uniek of niet?

Als je de titel van deze blog leest, dan denk je misschien: ja, natuurlijk ben je uniek, Laura! Iedereen is uniek! Of: nee, natuurlijk niet, Laura, niemand is uniek, we lijken allemaal op elkaar!
Maar dan ben je op het verkeerde been gezet. Want dat bedoel ik helemaal niet. Het gaat om het woord ‘ik’ zelf. Ik zal het even uitleggen.

Lacan (een slimme meneer) bedacht het systeem van de ordes. Als kind kom je eerst in de imaginaire orde, ook wel het spiegelstadium genoemd. Het kind ziet zichzelf niet in zijn totaliteit, maar leert zichzelf zien door een extern beeld (de ander). Dat zorgt voor gespletenheid, omdat het kind zichzelf dus via via ziet. Met het toetreden van de taalorde (als het leert spreken) komt het kind in de symbolische orde terecht en daar blijft hij de rest van zijn leven. Maar door de taal die het kind leert, gaat er iets verloren, de betekende van zijn eigen ik (Een betekenaar is een woord, bijvoorbeeld ‘boom’. Betekenaren zijn willekeurig. In het Nederlands heet het een ‘boom’, in het Engels ’tree’, maar ze verwijzen naar hetzelfde. Het concept waarnaar verwezen wordt, heet een betekende). Daarnaast heb je nog de reële orde, dat is dat wat niet symboliseerbaar is en daar kun je dus nooit bij.

Goed, ik hoop dat jullie het nog snappen tot nu toe haha en anders kun je altijd vragen om opheldering! We gaan nu verder over betekenaren. Alle woorden zijn betekenaren, zo ook het woord ‘ik’. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar eigenlijk is het raar. Je gebruikt het woord ‘ik’ als verwijzing naar jezelf, maar het zegt niets over jou, het zegt niets over je unieke zelf (in het geval dat je gelooft in een ‘unieke zelf’ natuurlijk). Het woord ‘ik’ is inwisselbaar, iedereen gebruikt het immers. Zelfs je naam zegt niets over jou. De naam Laura zegt niets over mijn identiteit, het is willekeurig, mijn ouders hadden me ook Ashley kunnen noemen.
‘Maar wat als jij de enige bent met die naam?’
Misschien ben je nu wel de enige (ik ben geloof ik de enige die Laura Bosua heet, in ieder geval op Facebook haha), maar dat maakt niet uit. Het zegt het alsnog niets over jou, omdat het willekeurig is. Het is gewoon handig, zo’n naam (als je iemand kwijt bent in een grote menigte bijvoorbeeld), meer niet.

Hoe raar is dit idee wel niet? En misschien ook wel vervelend. Dat taal grenzen heeft, dat je niet alles kan uitdrukken met taal. Dat ‘ik’ niet uniek is.

Denk daar maar aan de volgende keer als je weer teveel over jezelf praat!

november 20th, 2011

Duizenddingendoekje

Weet je wat ik nou een geniaal woord vind? Je kunt het waarschijnlijk al raden, maar ik zal het toch nog maar even herhalen voor de minder oplettenden onder jullie: duizenddingendoekje.

Even een minuut stilte voor dit prachtige woord. Laat het maar tot je doordringen.

Ik zou jullie graag willen vertellen wat Van Dale hierover zegt, maar Van Dale zegt: de betekenis van dit woord is te vinden in Van Dale Online Basis en Van Dale Online Professioneel.
Dat vind ik geen antwoord op mijn vraag, Van Dale.

Goed, waarom is dit nu zo’n fantastisch woord? Natuurlijk: de alliteratie. DDD. Wat ook prachtig is, is dat het meteen zijn functie verteld. Dit doekje is voor duizend dingen. Nu is de vraag natuurlijk: wat voor dingen dan allemaal? En waarom duizend en niet duizendenéén of negenennegentighonderdnegenennegentig?

Het antwoord op de eerste vraag: onder andere om het aanrecht mee schoonmaken, babybillen afvegen (maar dan moet je het daarna niet meer voor het aanrecht gebruiken hoor), de tegels lappen of om stof af te nemen. Voor een doekje die voor duizend dingen te gebruiken is, kan hij dus wel saaie dingen zeg!

Het antwoord op de tweede vraag: weet ik niet. Helaas. Een mysterie, voor altijd.

Langzaam verdwijnt het duizenddingendoekje in ons bestaan. Er zijn zoveel innovaties, verbeteringen, robots die opruimen ook zonder doekje… (in de toekomst dan)

En ik vind het jammer. Dat er nu woorden zijn als ‘daggeren’ en ‘breezersletje’. Later zal ik vol nostalgie mijn kleinkinderen vertellen over de vergeten woorden en dan zullen ze vragen:
‘Maar oma, wat is een duizenddingendoekje dan?’
‘Ach, lief kind.’ zeg ik dan, op zijn grootmoeders. ‘Vroeger maakten we nog schoon met de hand.’
En wanneer mijn kleinkinderen over de grond rollen van het lachen, pink ik een traantje weg om die goede, oude tijd.