Het ware verhaal waarom ik bijna geen make-up draag

Zoals vele kinderen heb ik verschrikkelijke jeugdtrauma’s, waar ik nog steeds last van heb. Ik moest peer op brood eten van de oppas, coltruien aan van mijn moeder en zo heb ik er nog wel een stuk of tachtigduizend. Vandaag licht ik er weer eentje uit.

Mijn moeder is niet zo’n slons die in haar joggingsbroek met vlekken haar kinderen naar school bracht. Nee, ze draagt mascara, oogschaduw, blush en… lippenstift. Van die roze weet je wel. Nu heb ik op zich geen problemen met lippenstift (behalve dat het zo vies voelt op je lippen, je altijd een afdruk achterlaat op glazen, het er na een paar uur vanaf is, maar wel op je tanden is blijven zitten etc.), maar door mijn moeder heb ik een trauma opgelopen. Ja, jullie gaan er nu achter komen waarom ik (bijna) geen make-up draag.

Na voor de duizendste keer Marco Borsato te hebben geluisterd in de auto zet mijn moeder me af bij de basisschool (dit verhaal speelt zich zo’n twaalf jaar eerder af, niet denken dat ik nu nog naar de basisschool ga hoor, al snap ik wel dat het geloofwaardig is met mijn uiterlijk). Met het refrein van ‘Binnen’ nog in mijn hoofd stap ik de auto uit en zeg: ‘Nou doei he!’
Maar mijn moeder laat het niet daarbij.
‘Kus!’ beveelt ze.
Ik probeer nog te zeggen dat ik bijna te laat ben, maar ze houdt me al in de wurggreep en drukt twee dikke zoenen op mijn wangen.
‘Dag lieverd, veel plezier!’ roept ze me vrolijk na, terwijl ik de pijn in mijn nek weg wrijf. Snel kijk ik om me heen: heeft iemand het gezien? Pff, gelukkig niet.
Uitgelaten van blijdschap ren ik het schoolplein op, naar mijn bffs.
‘Yoooo bitsjes!’
Ze kijken me raar aan. Heb ik de verkeerde kleding aan? Ben ik mijn Pokémonkaarten vergeten?
‘Eh, wat heb je op je wang?’ vragen ze.
Ik ren als een gek naar de spiegel en begin dan onbedaarlijk te huilen.

Op mijn wangen zitten twee grote, roze vlekken. Het is de lippenstift van mijn moeder. Daar ging mijn reputatie. Om nooit meer terug te komen…

20 gedachten over “Het ware verhaal waarom ik bijna geen make-up draag”

        1. Nou, ik heb best lastige ogen. Ik weet niet meer hoe dat heet, maar mijn oogleden hangen een beetje, waardoor je oogschaduw bijna niet ziet. En eyeliner is al helemaal een ramp, maar dat zou ik wel willen kunnen. En ik vind het niet leuk genoeg om er tijd voor te nemen :P

  1. Ben ik blij dat ik dit nooit meegemaakt heb met mijn moeder. :P Al is het wel grappig om mee te maken (zeker als je er later op terugblikt, lijkt me ;) ), op het moment zelf is het natuurlijk minder.

  2. Haha, wat leuk geschreven. En niks om je voor te schamen toch als je nauwelijks make-up draagt. Ik heb tot mijn 35 nooit make-up gedragen en zelfs mijn wenkbrauwen nooit geëpileerd. Ik had vroeger nooit vriendinnen omdat ik altijd erg gepest ben en mijn moeder deed ook niet veel met make-up dus dan leer je het niet. Plus dat ik slechtziend ben en ervan uit ging dat ik het toch niet kon. Inmiddels gebruik ik wel dagelijks make-up, maar geen hele lagen, meestal vrij subtiel.

  3. peer op brood is wel een erg originele combinatie, haha. Gelukkig draagt mijn moeder geen make-up, maar daarom vind ze het juist erg dat mijn zusjes en ik wel een beetje make-up dragen. :’)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.