Het koffieritueel

Elke avond rond een uur of zeven doen wij koffie in huize Bosua. Ja koffie doen, officieel geen werkwoord, maar daar zitten we niet mee. Dat koffie doen (ook al drink ik thee) is een heel ritueel.

Mijn moeder zet het eerste bakje en roept: ‘Laura, KOFFIEEEEEEEEEEEEE!’. Hetzelfde roept ze naar mijn broertje, maar dan tien keer, want die jongen is zo sloom als wat.
Wanneer we dan eindelijk beneden zitten, worden eerst de koekjes uitgedeeld (mijn lievelings zijn van die kaakjes van Verkade, omdat je die in de thee kunt dopen of natuurlijk chocoladekoekjes).

Vervolgens komt het sssst-spel. Dit speelt zich af tijdens het kijken naar De Wereld Draait Door. Eén iemand in het gezelschap kijkt en de anderen praten.
‘Ssssssst.’ hoor je dan.
Dit spel wordt tijdens het gehele koffieritueel gespeeld.

De ouders (en tegenwoordig ook het broertje) hebben inmiddels hun koffie op. Dan begint de strijd. Want: wie zet het volgende bakje?
‘Ik was gisteren!’ zegt mijn broertje.
‘Nee hoor, ik was gisteren al!’ stelt mijn vader.
‘Nou, ik ben ook niet aan de buurt hoor.’ lieg ik vervolgens.
Uiteindelijk geeft één van ons toe en komt het tweede bakje eraan.

De koektrommel gaat weer rond, er wordt nog een aantal keer ge-ssssst en daarna vertrekken de jong-en-lui weer naar boven.

Het koffieritueel is over. Morgen weer.

Hebben jullie ook zoiets, een vast tijdstip om koffie/thee te drinken?

Laura’s Brieven: Douwe Egberts en Uitgeverij Snor

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Douwe Egberts

Ach ja, Douwe Egberts. Wie kent het niet? Vanwege de koffie of misschien wel vanwege de koffiepunten (zouden er mensen zijn die alleen vanwege de koffiepunten Douwe Egberts-koffie kopen?). Eén van de bedrijven die ik uit koos om een brief naar toe te schrijven. U bent vast wel benieuwd naar het antwoord, dus kijk maar hieronder!

Hmm, beetje een tegenvaller. Ik vind het raar dat ze wel op mijn vraag over het spaarpuntenprogramma kunnen antwoorden en niet op de rest. Oh en wat betreft de laatste zin: ik drink helemaal geen koffie haha.

Uitgeverij Snor

Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik bij uitgeverij Snor kwam (misschien via die who to follow van Twitter ofzo), maar op een gegeven moment kwam ik op de website ervan terecht en dacht ik: die ga ik schrijven! Sowieso is de naam al geweldig en ze geven leuke boeken uit, dus ik was wel nieuwsgierig.

Waarom de naam Snor? Omdat het wel Snor zit. En als je een boek aan het lezen bent, en je legt hem ‘open’  neer, dan ziet het eruit als een Snor. En dat treft, want wij maken boeken die gelezen worden en die je open neerlegt om aan iedereen te laten zien. Soms vinden we het zelf een stomme naam, maar meestal niet. Dan vinden we hem stiekem briljant.

Het meest succesvolle boek (als het gaat om de verkoopcijfers) is de Soepkalender. Op onze website kun in de boekwinkel een overzicht zien van al onze titels.

En we werken niet bij een uitgeverij, we zijn een uitgeverij! Dat wil zeggen Annemarieke Piers en Claudette Halkes. Zij zijn begonnen met het maken van boeken voor andere uitgeverijen. In sommige van onze ideeën waren ze niet geïnteresseerd en dat vonden ze jammer. Die boeken zijn ze toen zelf maar gaan uitgeven. En dat beviel zo goed dat ze er niet meer mee zijn opgehouden.

Laatst kreeg ik bovenstaand mailtje van uitgeverij Snor in mijn mailbox. Dit betekent dus dat ze me gegoogled hebben, op mijn blog hebben gekeken (die ze leuk vinden, jeej! :)) en mijn e-mailadres opgezocht hebben. Het is jammer dat ik geen brief terug heb gekregen, maar dat opzoeken kost ook moeite, dus vind ik wel iets positiefs eigenlijk. De antwoorden zijn leuk (ik vind Snor trouwens een geniale naam), maar helaas is niet alles beantwoord. Overigens dat een opengeslagen boek op een snor lijkt, was mij nog niet opgevallen! Jullie?

Koffie, eh… Kofi Annan

Een aantal jaar geleden, geen idee wanneer (meer dan drie jaar in ieder geval) was er een reclame op tv. Ja, nogal schokkend, ik weet het. Toen waren er al reclames op tv. Maar dit was niet zomaar een reclame. Ik weet niet meer precies hoe hij ging en waar hij van was (één of ander koffiemerk?), maar het speelde zich geloof ik op een kantoor af.
Het ging zo: het woord ‘koffie’ mocht niet gezegd worden. Elke keer dat iemand het toch zei, moest er geld in de pot gedaan worden. Verder kan ik me herinneren dat ze een foto van Kofi Annan lieten zien en vroegen wie het was. Het antwoord? ‘Koffie, eh… Kofi Annan.’

Nu moeten jullie weten, ik kom uit een nogal gek gezin (‘Nou, dat had ik echt niet verwacht joh, Laura. Je bent zelf echt doodnormaal.’). Wij doen altijd rond zeven/acht uur koffie (eigenlijk spelen ik en mijn broertje vals, want wij drinken thee), wat op zich nog niet heel gek is. Maar nadat we die reclame hadden gezien, besloten wij hetzelfde te doen.

Het woord ‘koffie’ was uit den boze. Zei je het toch? Kom maar op met dat geld!

Hoe lang we het volhielden, weet ik niet. Ik weet wel dat ik het niet vaak zei (duh, zo gek ben ik nou ook weer niet). Uiteindelijk hadden we aardig wat geld bij elkaar gespaard (als je na gaat, dat elke keer als je het zei, je iets van tien cent moest betalen). Wat we ervan gekocht hebben?
‘Koffiebonen?’
Nee. Bonbons.

Kom jij wél uit een normaal gezin?