Shake it like a polaroid picture

Ik als klein meisje. En nee, ik had geen kort haar, mijn haar zat in een staart. 

Soms heb je van die momenten. Je komt het tegen bij het opruimen. Of je zag laatst die vriendin van vroeger weer. In ieder geval, je gaat ze weer bekijken: de foto-albums van vroeger. Herinneringen komen terug, je moet glimlachen bij het zien van je door oma gebreide trui en oh, wat had je toen nog een babyface.

Maar er zit iets raar hieraan, aan het bekijken van de foto’s van je vroegere zelf. Je kijkt bijvoorbeeld naar een foto van toen je tien jaar was. Jij bent het, dezelfde ogen, die bolle wangetjes. Mensen die jou nu kennen, maar vroeger niet, zouden je in één klap herkennen. Maar tegelijkertijd ben je het ook niet. Je haar is donkerder geworden, je hebt lachrimpels rond je ogen gekregen.

Het is zo raar. Want dat meisje/die jongen op die foto, dat ben jij. Jij bent dat meisje/die jongen ooit geweest. Maar je bent nu zo anders. Ouder, wijzer. Je kijkt naar iemand die er niet meer is, maar ook weer wel, want jij bent het.

Ik weet niet of jullie mij zo goed snappen, maar zo ja: vinden jullie het ook niet raar, als je erover nadenkt? Ik bedoel, door foto’s en filmpjes wordt het allemaal tastbaarder, lijkt het alsof je die persoon van vroeger weer terug kunt halen, maar je bent veranderd, jij bent die persoon niet meer. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat je vervreemd bent van jezelf.

Bovendien zien we onszelf niet zo vaak (in de zin van: je kunt niet naar jezelf kijken, behalve in een spiegel, maar dat doe je ook niet de hele dag), dus daar komt het rare gevoel ook vandaan. Denk er maar eens over na als iemand een foto van je maakt en jij bekijkt het: ‘He? Maar zo zie ik er toch helemaal niet uit?’
Nou, wel dus. Maar je kunt jezelf niet zien zoals anderen je zien (denk maar terug aan dit blogje, maar dan in relatie tot identiteit). En daarom is een foto eigenlijk ook heel raar.

Ik voel me vreselijk schuldig, want de volgende keer dat jullie foto-albums gaan kijken (als je vriend(in) bijvoorbeeld voor het eerst bij je thuis komt en je ouders zeggen: ‘En dat was Laura naakt in het badje toen ze één was.’) (dat is me overigens niet echt overkomen hoor, thank God), kunnen jullie alleen maar aan dit blogje denken: ‘Oh mijn god, wat is dit eigenlijk raar!’

Jullie zullen nooit meer normaal naar foto’s kunnen kijken. Het spijt me zeer.

(Ik merk dat mensen me verkeerd begrijpen: ik bedoel er niet mee dat ik het negatief vind, maar dat het gewoon raar is, als je er verder over na denkt.) 

39 gedachten over “Shake it like a polaroid picture”

  1. Haha dalijk sta ik een half uur in de gang naar alle foto’s te kijken en dan kan ik niet meer normaal kijken, hahaha thanks! ;-) Leuk geschreven!

  2. Om eerlijk te zijn, snap ik dat je er met je gedachte niet uitkomt. Ik zou hetzelfde denken, als ik ook maar OOIT op ook maar één van die vragen was gekomen.. HOE KOM JE EROP? xD haha.

    Maar ja, eigenlijk heb je wel gelijk, als je zo’n foto bekijkt… Jij bent het, maar ook weer niet. En toch kan ik er niet zo diep over nadenken als jou, als zou ik wel zulke vragen aan mezelf stellen… Het is van vroeger, het is geweest. Dingen veranderen, alles om je heen maar ook jijzelf. Ik denk dat dat een stukje is dat je je moet realiseren op zo’n moment. Het huis waar je 10 jaar geleden in woont, is ook niet meer wat het geweest is. Je school ook niet, niks en niemand niet. Dat is misschien ook wel iets dat duidelijk tot je door moet dringen, wil je niet blijven vastlopen op zulke vragen, haha.

  3. Ik had het laatst nog, iemand maakte een foto van me en bij het resultaat zei ik meteen, “dat ben ik helemaal niet!”
    Als ik naar foto’s van vroeger kijk ben ik er al aan gewend dat ik dat blijkbaar ben.
    Gelukkig is er weinig tot geen filmbeeld van me. Je ziet je zelf natuurlijk nooit lopen of bewegen en om dat dan ineens terug te zien is echt verschrikkelijk.

    Wat een schattig meisje trouwens op de foto. :-)

  4. Heel herkenbaar!
    Wat ik telkens zie is nog zo’n lief en schattig onschuldig meisje, geen benul van de dingen die komen gaan, nog niet geraakt door pijn en verdriet. Gewoon, grote grijns, grote blauwe ogen, blond haar, stralend koppie! Maar tegelijkertijd vind ik het heel lastig om te beseffen dat ik dat zelf ben.
    Het klinkt heel erg, maar ik vond mijn vroegere ik echt super schattig (en dan bedoel ik de kleine ik he, van 2 tot 6 jaar ofzo). Waarschijnlijk omdat ik me zo moeilijk kan herkennen in haar :)

  5. Filosoof Laura is vandaag aan het woord? haha.
    Maar ik vind het wel iets hebben. Het is vreemd om je voor te stellen dat je klein was nu je ‘groot’ bent (terwijl je dat vroeger niet voor kon stellen hoe je zou zijn als je groot was), maar meestal ben ik ook wel blij dat het niet meer zo is. Ik weet niet nu zoveel meer.
    Zoals Sander zei vind ik wel dat het z’n charme heeft. Je moet sommige foto’s alleen niet aan andere mensen laten zien.

  6. Ik vind het juist leuk om naar beelden en foto’s van vroeger te kijken. Ik kan bij iedere foto bijna alle gevoelens oproepen. Zelfs van toen ik nog heel klein was. Hoewel een hoop mensen zeggen dat dit onmogelijk is en dat mijn beeld gekleurd is door verhalen er omheen.

    Wij maken van alles foto’s en filmen ook van alles. Ik denk dat wij onze kamers er mee kunnen behangen zoveel hebben we hier liggen. Sinds het overlijden van mijn ouders weet ik hoe tastbaar het is om dit soort beelden te hebben. Ik zelf heb ze te weinig van mijn ouders. Maar ik zou graag willen dat de kleine boef niet dat gevoel hoeft te hebben als wij er niet meer zijn :)

  7. Ik kijk altijd met een big smile naar oude fotos.
    Nee, niet raar maar zo is het.
    Ouder, wijzer ( in mijn geval zeer twijfelachtig). Vooral de fotos van mijn puberteit zien er niet uit. Die gekke kleding, dat haar;-)
    Ik vind het leuk om oude albums te bekijken.
    Gelukkig albums want tegenwoordig staat alles op een pc

  8. Van foto’s van heel vroeger, toen ik nog een kleuter was, durf ik me wel eens vergissen. Ik en mijn moeder leken tot we een jaar of twaalf waren namelijk als twee druppels water op elkaar. Dus vaak denk ik dan ‘oh, dat is nog een oude foto van mama’. Niet dus! Best gek om te beseffen, aangezien we nu totaal niet meer op elkaar lijken.
    Als ik foto’s van een oudere periode (13-14 jaar) zie, denk ik ‘oh God, dat iemand me ooit zo buiten heeft laten gaan…’ Ik had ultrakort haar (piekjes), een Harry Potter-bril (en toen was er nog geen Harry Potter) en een blokjesbeugel.
    Bij mij komen altijd die oude herinneringen bovendrijven, en dan begin ik spontaan te glimlachen. Van echt een rare ervaring kan ik dus niet echt spreken (behalve mezelf en mijn moeder verwisselen dan, dat is best raar.)

  9. Wat ik altijd nog het gekst vind is als je regelmatig met iets/iemand op de foto staat die je je niet meer kan herinneren. Schijnbaar vond je die mensen toen belangrijk maar nu weet je niet meer wie ze zijn.

  10. No need om je schuldig te voelen want ik kijk nog steeds met liefde naar de schattige, kleine en vooral rare mini-Naomi. Hoewel ik ouder ben geworden, mezelf op bepaalde fronten heb ontwikkeld en een volwassener uiterlijk heb gekregen, ben ik geen spat veranderd. Moge dat zo blijven :)

  11. Ik snap wat je bedoelt en ik herken dat ook heel erg. Vandaag was ik in het Joegoslavië Tribunaal en werd er live maar toch ook niet live uitgezonden. De TV in de hal had namelijk 30 min. delay. Toevallig dacht ik vandaag ook: dat was toen … nu zitten ze daar allemaal weer……. IT’S SO WEIRD.

  12. Ik begrijp je helemaal.
    Ik dacht dit laatst namelijk ook. Soms gek om te bevatten dat jij dat echt ben geweest. Je weet wel dat het zo is, maar als je er over na gaat denken is het best vreemd ja.

  13. Ik kon er toch al niet gewoon naar kijken ;) Wij hebben zoiets al een keer met filosofie of levensbeschouwing gehad. Omdat je elke zeven jaar eigenlijk weer uit totaal nieuwe cellen bestaat, dan is er dus geen enkele cel terug te vinden van daarvoor, en toch blijf je wie je bent. En noemen we je Laura, ook al zie je er anders uit en is er geen cel meer gelijk. Dat is echt wonderbaarlijk.

  14. Fun fact: je schijnt polaroids helemaal niet te moeten shaken, omdat dan de nog ontwikkelende kleuren door elkaar kunnen gaan lopen. Toen Hey ya van Outkast helemaal grijs werd gedraaid, kwam Polaroid met een officieel persbericht dat het shaken van polaroid-foto’s niet echt de kwaliteit van de foto ten goede kwam. The power of music!

    Fun fact 2: ik heb Hey ya al echt 35 jaar als mijn mobiel-wekker-liedje. Meteen wakker!

    En ja, dit heeft niets met je stukje te maken. Volgende keer beter? :)

    1. Ja, ik ben superboos op je dat je een reactie plaats dat niets met het stukje te maken heeft, echt hoor! Vind ik niet kunnen.

      :P

      Maar superleuk dat dat jouw mobiel-wekker-liedje is, word je nu niet gek van het liedje dan?

  15. Ja, best vreemd. Ik bekijk niet vaak meer foto’s van vroeger.
    We moesten met de klas van de opleidin gwaarop ik zat ook foto’s meenemen van vroeger, de eerste keer was toen we een baby waren en dan gingen we alle foto’s bekijken en raden bij wie de foto hoorde. Soms herkenden ze je toch niet hoor. Maar bij sommige mensen herken je het heel goed.

  16. Ik snap je gevoel wel maar ik zie het persoonlijk niet als een negatief iets eerlijk gezegd. Wanneer ik foto’s van vroeger zie, valt mijn bijna naïeve uitstraling direct op. Wanneer ik foto’s van nu bekijk dan zie ik hoeveel ik meer in het leven sta. Hoeveel dingen ik heb meegemaakt die me veranderd hebben en dan met name sterker gemaakt hebben. Daarom kijk ik ook liever naar de nieuwe foto’s ;-)

  17. die foto is zoooooo lief

    ik moet het meer met verhalen doen, ik heb heel weinig foto’s van mijn kinderjaren – die zijn we kwijtgeraakt in de oorlog – maar ik snap wel wat je bedoelt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.