foto Archieven - Laura denkt

Foto’s, de kleur groen en de liefde

Hoi.

Hoi, ik zit op een bankje en er zijn allemaal enge mensen, maar ik doe net alsof ik ze niet zie.

Was da nou?

Ik was wel een beetje zenuwachtig. Op de foto gezet worden vind ik namelijk niet zo leuk, want onzekerheid en no way, zie ik er echt zo uit? Bah. Maar enge dingen moet je juist doen, dus toen Tamarah op haar blog schreef dat ze bepaalde dingen qua fotografie wilde uitproberen en hiervoor mensen zocht, reageerde ik.

Lachen joh.

We spraken af in Utrecht op een hele mooie dag. We begonnen in een parkje (Lepelenburg) vlakbij de universiteit, wat vol enge mensen bleek te zitten. Daarna vervolgden we al kronkelend ons weg door Utrecht, vol vallende kastanjes (het was nogal gevaarlijk), mooie gebouwen en… de tuin van de Dom.

Haha, ik zit op Hogwarts.

Het leek net alsof we in een scene van Harry Potter waren gestapt gecombineerd met een romantische film. Terwijl Tamarah de één na de andere foto schoot, zagen we vanuit ons ooghoek een verliefd stelletje zitten. Zo verliefd als pubers, maar ze waren rond de zeventig. De liefde straalde er vanaf.
‘Maak een foto!’ beval ik Tamarah en zoals het een goede slaaf betaamt, luisterde ze.
Het bleek een liefdesverhaal te zijn zoals je in het programma Hello Goodbye tegenkomt. Veertig jaar geleden waren ze geliefden, maar raakten elkaar uit het oog, trouwden beiden, verloren allebei hun partner en nu zagen ze elkaar weer voor het eerst.

*pinkt een traantje weg*

Omg, weer een kastanje die in het water valt. Ik lach maar, maar eigenlijk vind ik het doodeng.

‘Ah, wat asociaal! Heeft ze een fotoshoot, is ze gewoon aan het lezen.’

Never not reading.

Goed, genoeg over hen, laten we over mij praten. Ik verliet Tamarah ook enigszins zenuwachtig achter op het perron van Utrecht Centraal, want hoe zouden de foto’s worden? Maar ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik bij sommige foto’s wel denk: omg, ben ik echt zo dik? (ik blijf een vrouw hè) denk ik vooral: oh, ik wist niet dat ik er ook zo leuk uit kon zien.

Just chillin’.

Wanneer komen die chocoladekruidnootjes nou?

Oeps.

Ik ben zelfs zó blij met de foto’s dat ik ze in mijn bloglay-out heb gebruikt, zoals jullie kunnen zien. Met een beetje verdriet neem ik afscheid van de foto’s door Naomi die ik nog steeds heel leuk vind, maar het uiterlijk van mijn blog wel verdient wel een update na een jaar of twee.

Dus Tamarah, heel erg bedankt, het was super!

Ah, daar zijn de chocoladekruidnootjes!

Ik ben blij.

My no iPhone-photos/pictures of my life/mijn week in foto’s/mijn superduperinteressant leven

Ooooooh ik heb zo’n geweldig leven dat ik met jullie allemaal wil delen wat voor ontbijt ik neem, mijn fietsroute, mijn ik verveel me dus ik maak een foto van mezelf-foto’s, oh wat kan ik toch onorigineel koken-foto’s, kleffe mijn vriendje is de allerliefste (is toevallig wel zo) en ntb wjnmk-foto’s en natuurlijk een uitzichtfoto.* Om te laten zien wat voor geweldige fotografe ik ben, heb ik er Instagramachtige effectjes overheen gegooid.

(stiekem vind ik dit soort blogjes wel leuk om te lezen hoor, je bent een voyeur of niet, maar echt, je ontbijt interesseert me niet)

Ook deze week moest ik afwassen en had ik geen zin. Zuchtttttttt, het leven is zohooo zwaar.

Ik heb een paar keer naar Leiden gefietst. Bluhhhh, ik haat fietsen, koud, regen, nat, bah bah bah.

Ik ben echt een keukentalent, al zeg ik het zelf. Nomnomnom.

Uitzicht foto numero uno. Wie raadt waar dit is, krijgt niets.

Ik ging met de trein. Tjoeke tjoeke. Helaas niets van mijn NS-bingo kunnen afstrepen. Stomme NS.

Ontbijten. Moet ook gebeuren. Nomnomnommerdenom.

Ik ging een brief posten. Moest helemaal naar de brievenbus lopen. Zucht.

Nomnomnomnommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.

Kijk mij eens een geweldige fotografe zijn met mijn mobiele telefoon.

Ik twitter (@lauradenkt, volg mij!!!) en daarbij neem ik af en toe een slokje water. Bah. Water is vies. Zo weinig smaak. Nee, dat spreekt elkaar niet tegen. Maar ik probeer een healthy lifestyle te leven (waarbij ik naast rodebietensap, chiazaadjes en goji-bessen vooral veel chocolade naar binnen werk).

Het is dat ik geen huisdier heb, maar anders hadden hier ook nog minstens vijf foto’s van mijn superduperschattige kat genaamd Arnold gestaan (nee grapje, ik zou mijn kat nooit Arnold noemen).

*Niet iedereen was bereid om mee te doen aan dit project. Met niet iedereen bedoel ik vooral mezelf. Maar probeer dus de zoen- en zelfportretfoto’s er zelf bij te denken. Of niet natuurlijk.

Eindelijk! De langverwachte OOTD

De originaliteit spat er duidelijk vanaf bij deze outfit en dan zien jullie mijn pofmouwen niet eens.

Sinds ik op mezelf woon, voel ik soms de onverklaarbare dwang om mijn avondeten op de foto zetten. Ik ben geen culinair wonder. Ik eet dingen als rijst met een sausje en salades. Geen masterchef zou hier zijn hand voor omdraaien. Maar toch wil ik het dan delen. God knows why.

Ik heb nu ook zo’n spiegel waarin je jezelf helemaal kan zien. Ik sta wel eens voor de spiegel. En dan krijg ik opeens de behoefte om een foto te maken van mezelf (zo’n slechte half in spiegel foto) in mijn Outfit Of The Day (OOTD). Nu moet u weten: ik draag helemaal geen boeiende kleding. Ik ben echt zo’n Vero Moda-meisje (dat ik steeds minder kleding van de Vero Moda draag laten we even buiten beschouwing). Ballerina’s, spijkerbroek, topje, vestje enzo. Saaier kan werkelijk niet. En dan ook echt zo gecombineerd dat ik zwarte ballerina’s met een zwart topje heb. De fashionista’s zouden ervan walgen.

Het is zelfs zo erg (ik durf het haast niet te zeggen) dat ik laatst de Android-app van Instagram heb gedownload. Ik heb hem verwijderd toen ik erachter kwam dat je met die geen GIF-jes kunt maken zoals bij de iPhone-app, want daarom wilde ik hem eigenlijk.

Elke keer als ik zo’n gevoel krijg, tel ik tot tien en dan gaat het weg. Maar er komt een moment dat ik me niet kan tegenhouden. En dat moment is nu. Kijk maar naar de foto hierboven.

En nu allemaal even zeggen wat voor fashionista ik ben en dat ik zo’n geweldig figuur heb. En liken natuurlijk. Is goed voor mijn ego. Zodat ik dan weer kan zeggen: oh ja, even snel bij elkaar geraapt en oooh nee joh, ik ben echt veel te dik. Alvast bedankt.

(Nee grapjes, jongens. Die foto is ergens in juli gemaakt, toen ik op mijn bijleskindje aan het wachten was en ik geen internet noch smartphone had en me dusdanig ernstig verveelde dat ik dit soort foto’s ging maken. Dus dit was helaas alweer de laatste OOTD, jammer hoor)

Wat bellen blazen, roze Nike-petten en foto’s met elkaar te maken hebben

Wat je op hier kunt zien: een fotolijstje.
Wat je hier niet kunt zien: de foto in het fotolijstje (het is een foto van mij, mijn broer en mijn broertje en ik gok, klein gokje maar, dat ze niet met hun foto op mijn blog willen).

Laatst ging ik foto’s van mezelf maken. Het was niet geheel uit vrije wil. Nee, het was geen pasfoto. We (broer, vriendin van broer, broertje en ik) gingen foto’s voor ons mam/moeders/mammie/Mutti/mem/Hare Koninklijke Hoogheid maken, als kerstcadeau. Wat dat betreft is het wel een tip, want moeders vinden dat leuk.

Dus, goed. De plaats der bestemming was in een niet nader te noemen winkelcentrum. Wij stonden daar. Wat ik zag, was ongeveer dit: een paar meisjes van acht/tien jaar (ik ben niet zo goed in het schatten van kinderen) die roze, te grote Nike-petten op hun hoofd deden en die een foto lieten maken, terwijl een volwassen man bellen stond te blazen.

Ik dacht: dit gaat niet goed komen.

We stonden daar vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Toen vroeg de fotograaf of we een vraag hadden. Nee, een afspraak. Om half drie.
‘Jullie staan voor half vier ingepland.’ zei hij.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik half drie heb gezegd, maar oké. Kan gebeuren. Toch?

Half vier. Daar gingen we dan, gezellig, met zijn viertjes. De fotograaf maakte verschrikkelijke fouten.
‘Zijn jullie een stelletje?’ vroeg hij aan mijn broertje en mij.
Dit is al vaker gevraagd en echt mensen, stop it! Blijkbaar lijken mijn broertje en ik niet op elkaar, maar hallo, we lopen niet hand in hand en ik zeg geen ‘lieverd’ tegen hem. Sterker nog: de kans is groter dat ik boos naar hem kijk en ‘Nouhouuuuu’ zeg, dus: gewoon niet. Gewoon niet.

Tweede fout: ‘Ben jij de jongste?’
Nee, ik ben twintig, mijn broertje is zestien en ik ben hartstikke superdupervolwassen. Ik kan er ook niets aan doen dat ik klein ben en wangen heb waar tantes graag in knijpen.

Goed, de foto’s dus. Het ging, nou ja, het ging. Wat nogal irritant was, was dat de fotograaf de hele tijd zei dat ik sliep (?):
‘Hoe heet je?’
‘Laura.’
‘Claudia?’
‘Nee, Laura.’
‘Laura, JE SLAAPT!’
Ik had mijn ogen een paar keer dicht op de foto’s. Tja. Ik doe dan ook niet mee aan Holland’s Next Top Model.

Ook een probleempje: je moet de hele tijd achter elkaar lachen. Nu is dat geen probleem als een vriendin iets grappigs zegt, maar wel als je naar de camera moet kijken. Steeds voelde ik mijn linkermondhoek trillen en hoorde ik hem fluisteren: ‘Nee, ik wil niet lachen. Alsjeblieft!’

Maar na zoveel ellende is er toch iets goeds: ik zag er niet uit als Shrek op de foto’s (ik ben dan ook niet groen), sommigen zijn zelfs best goed gelukt.

En het mooiste is natuurlijk: een blije moeder.

Wat hebben jullie aan je ouders gegeven voor kerst?

Een unicum

Mensen, die foto die jullie hierboven zien, is een unicum. Twee redenen:
1. Het is een foto van mezelf. Ja echt waar, ik ben het, de enige echte Laura (met ‘enige’ bedoel ik uiteraard niet dat er maar één Laura is, maar dat ik schattig ben *ahum*). En dat is een zeldzaamheid op mijn blog, want ik zet niet zo graag foto’s van mezelf erop.
2. Het is een foto van mezelf met make-up op. Nee, niet schrikken: je bent niet per ongeluk op een beautyblog gekomen. Dit is waarschijnlijk eenmalig.

Ik heb namelijk (bijna) nooit make-up op. Misschien vraag je me of ik wel echt een meisje ben, maar op mijn identiteitskaart staat van wel, dus daar ga ik maar vanuit. Ik heb hoogstens, echt hoogstens, soms mascara op. Zeg maar twee keer per jaar ongeveer. Ik weet wat foundation is (dat spul waar sommige meisjes veel te gretig mee aan de slag gaan, zodat ze een extra dikke huidlaag hebben gecreeërd), colourblocking is mij ook niet geheel onbekend (al is dat eigenlijk meer op kledinggebied, maar het kan ook met make-up) en jawel, ik ken zelfs merken als MAC (nee, niet die van de grote, gele M) en Inglot. Maar het ook gebruiken? Nee.

Ten eerste weet ik niet zo goed hoe het moet. En als je niet oefent, dan leer je dat ook niet. Daarnaast ben ik gewoon enorm lui. Met moeite borstel ik elke dag mijn haar (wat een inspanning is dat zeg), laat staan dat ik elke dag een half uur aan mijn gezicht moet friemelen. Daar zou ik dan ook een half uur eerder voor op moeten staan en dat is niet zo goed voor mijn humeur en dus ook niet voor de mensen om mij heen.

Eén reden waarom ik het wel zou (moeten) doen: zodat ik er niet meer als een tienjarig kindje uit zie. Maar dat kan me ’s ochtends ook niet heel erg interesseren. Ik vind het weer dan belangrijker.

Dus vandaar, voor de eerste en misschien wel laatste keer een foto van mij met make-up. Natuurlijk is dit niet my everyday-look als ik make-up zou dragen, want het was voor het eindexamengala (en ik heb het geeneens zelf gedaan, maar laten doen). Maar alsnog heb ik gewoon geen zin om make-up op te doen.

Dus sorry, meisjes en jongens, dit wordt geen beautyblog. Daarvoor moeten jullie naar Lauramake-upt.nl

(Dit is overigens niet bedoeld als kritiek naar beautyblogs, want die lees ik ook en graag, maar zelf draag ik dus geen make-up. Dit klinkt best wel tegenstrijdig eigenlijk, maar goed. Jullie begrijpen me wel. Hoop ik.)

Shake it like a polaroid picture

Ik als klein meisje. En nee, ik had geen kort haar, mijn haar zat in een staart.

Soms heb je van die momenten. Je komt het tegen bij het opruimen. Of je zag laatst die vriendin van vroeger weer. In ieder geval, je gaat ze weer bekijken: de foto-albums van vroeger. Herinneringen komen terug, je moet glimlachen bij het zien van je door oma gebreide trui en oh, wat had je toen nog een babyface.

Maar er zit iets raar hieraan, aan het bekijken van de foto’s van je vroegere zelf. Je kijkt bijvoorbeeld naar een foto van toen je tien jaar was. Jij bent het, dezelfde ogen, die bolle wangetjes. Mensen die jou nu kennen, maar vroeger niet, zouden je in één klap herkennen. Maar tegelijkertijd ben je het ook niet. Je haar is donkerder geworden, je hebt lachrimpels rond je ogen gekregen.

Het is zo raar. Want dat meisje/die jongen op die foto, dat ben jij. Jij bent dat meisje/die jongen ooit geweest. Maar je bent nu zo anders. Ouder, wijzer. Je kijkt naar iemand die er niet meer is, maar ook weer wel, want jij bent het.

Ik weet niet of jullie mij zo goed snappen, maar zo ja: vinden jullie het ook niet raar, als je erover nadenkt? Ik bedoel, door foto’s en filmpjes wordt het allemaal tastbaarder, lijkt het alsof je die persoon van vroeger weer terug kunt halen, maar je bent veranderd, jij bent die persoon niet meer. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat je vervreemd bent van jezelf.

Bovendien zien we onszelf niet zo vaak (in de zin van: je kunt niet naar jezelf kijken, behalve in een spiegel, maar dat doe je ook niet de hele dag), dus daar komt het rare gevoel ook vandaan. Denk er maar eens over na als iemand een foto van je maakt en jij bekijkt het: ‘He? Maar zo zie ik er toch helemaal niet uit?’
Nou, wel dus. Maar je kunt jezelf niet zien zoals anderen je zien (denk maar terug aan dit blogje, maar dan in relatie tot identiteit). En daarom is een foto eigenlijk ook heel raar.

Ik voel me vreselijk schuldig, want de volgende keer dat jullie foto-albums gaan kijken (als je vriend(in) bijvoorbeeld voor het eerst bij je thuis komt en je ouders zeggen: ‘En dat was Laura naakt in het badje toen ze één was.’) (dat is me overigens niet echt overkomen hoor, thank God), kunnen jullie alleen maar aan dit blogje denken: ‘Oh mijn god, wat is dit eigenlijk raar!’

Jullie zullen nooit meer normaal naar foto’s kunnen kijken. Het spijt me zeer.

(Ik merk dat mensen me verkeerd begrijpen: ik bedoel er niet mee dat ik het negatief vind, maar dat het gewoon raar is, als je er verder over na denkt.)

Ik en de NRC Next

Ik heb in de NRC Next gestaan. Dat klinkt spannender dan het was.

Het ging zo: toentertijd (ongeveer vier jaar geleden) had de krant de rubriek ‘kijk@nrc.nl’ (geloof ik). Iedere week was er een thema, bijvoorbeeld ‘badeendjes’ of ‘de kleur pimpelpaars’ (dit zijn thema’s die ik nu even zelf verzin, maar wie weet stonden deze er wel echt in) en dan konden lezers een foto insturen die betrekking had op dat onderwerp.

Het was maandag. Denk ik. Misschien dinsdag. En ik zag in de krant dat het thema ‘imponerend gebouw’ was. Toevallig, heel toevallig (dit kan toch haast geen toeval zijn) was ik die zomer naar Italië geweest, onder andere ook naar de stad Firenze (beter bekend als Florence). Florence heeft veel mooie gebouwen. En ik heb daar foto’s van gemaakt.

Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde mijn foto + onzintekstje op. En hij werd geplaatst, jawel! Hierboven zien jullie eerst mijn foto en daarna de crappy foto van het artikelding in de NRC Next. Ik heb mijn woonplaats zwart gemaakt, niet dat ik nou zo anoniem ben en het enorm moeilijk is om op te zoeken, maar ik ga het jullie niet makkelijk maken. Dus. Je kunt op de foto klikken, dan is het mijn onzintekstje wél te lezen.

Vol trots liet ik het zien aan mijn filosofieleraar (die tevens Grieks en Latijn gaf en Italianofiel, nee dat is geen woord, is) met de vraag welk gebouw het eigenlijk was.

Maanden en maanden heeft hij erover nagedacht, maar hij kwam er maar niet uit.

Het is een eeuwige mysterie.

Zijn jullie wel eens in de (regionale) krant gekomen?