foto's Archieven - Laura denkt

I’m ready for my close-up

Weten jullie nog dat ik blogde over mijn voorstelling? Liesbeth was een van de mensen die reageerden en wel met een heel lief voorstel: ze wilde wel foto’s maken. Helaas ging het door omstandigheden niet door. Ze voelde zich schuldig (nergens voor nodig) en bood me daarom een fotoshoot aan. Ik houd er niet van om gefotografeerd te worden (ik ben zo’n persoon die dan heel awkward wordt en enorm bewust van alles wat ik doe), maar zoiets sloeg ik niet af.

Dus op naar Eindhoven. Eerlijk gezegd twijfelde ik of Eindhoven wel mooie plekken had voor zoiets (hoop dat er niet teveel Eindhovenaren/Eindhovers/Eindjes??? mijn blog lezen), maar er bleek nog een stukje groen te vinden. Ik probeerde de studenten op de campus te negeren, terwijl ik als een schaap in de camera keek. Gelukkig kon Liesbeth goed aanwijzingen geven (een hand in de heup, haar naar een kant, kijk nu hier heen, kijk nu daarheen). Dus bedankt, Liesbeth!

Ik denk niet dat ik gefotografeerd worden ooit leuk ga vinden, maar het is leuk om dit soort foto’s van jezelf te hebben. Ik vond het nu wel weer best met op de foto staan, maar toen kwam mijn moeder met wat ze voor haar verjaardag wilde: jawel, foto’s van haar kinderen, zodat ze aan de wereld kan showen hoe famous die zijn. Zucht.

Waarom ik nooit een (serieuze) photo diary zal doen

Ik heb natuurlijk deze wel eens gedaan.

Photo diaries/pictures of my life/my week in pictures/etc zijn onwijs populair. Je kunt jezelf niet serieus nemen als je blogger wanneer je niet de hele wereld ~~verveelt~~ deel uit laat maken van je week. Ik zal dan ook nooit bovenaan de ranglijsten staan, want pff, denk eens aan al deze dingen:

– Je moet per se allerlei leuke dingen doen met allerlei fotogenieke mensen. Liefst mensen die bekender zijn dan jij.
– Veel selfies maken. Dat kan mijn hoofd niet elke dag aan.
– Een dag in bed doorbrengen, omdat alles even kut is? Kan niet. Je moet altijd blij zijn. En minstens tien foto’s per dag hebben.
– Er staan bovendien allemaal andere verboden dingen op de lijst: geen foto’s, terwijl je op de wc zit, geen niets vermoedende Tinderdates fotograferen en het moet ook wel onduidelijk blijven waar je precies woont. Pff, alsof er dan nog iets over blijft om foto’s van te maken.
– Wat dacht je van al die filters en Photoshop die je er eerst tegenaan moet gooien om het er een beetje profi uit te laten zien?
– Je moet koken. Fotogeniek koken. Ik kan dat eerste niet eens.
– Zonder huisdier ben je niet geloofwaardig.
– Je moet allemaal hipsterdingen doen, zoals havermout eten en een smoothie drinken uit zo’n mok met een rietje.
– En als je dat dan allemaal gedaan hebt, duurt het eeuwen voordat die duizend foto’s geüpload zijn. En dan moet je nog bedenken welk ontbijt ook alweer bij welke dag hoorde. Zucht.

Wat een gedoe. Maar goed, ik blijf ze zelf alsnog bekijken van andere mensen, want tja, je bent een voyeur of je bent het niet.

Dionne’s omnibloggersunitedinstagramchallenge

Ik haat Instagram.

Ik haat challenges.

Maar die Dionne, die is een beetje gek. Ik houd wel van gekke mensen. Zij bedacht een challenge op Instagram voor omnibloggers. Laat ik nu een omniblogger pur sang zijn. Bovendien waren de opdrachten geniaal. En je kon taart winnen. Voor taart wil ik mijn principes wel opzij gooien.

Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik nog geen idee of ik heb gewonnen. Maar ik ga uit van wel zo niet, dan koop ik zelf wel taart, LEKKER PUH.

De beste foto’s zal ik eruit lichten voor jullie inclusief hashtags, want #zonderhashtaggeeninstagramchallenge.

Dag 4. Eén van mijn zeven zonden.

#luiheid #samenvattingvanmijnrelatie #kunjeevenwatdrinkeninschenken #ensneleenbeetje

Dag 8. Doe een Whatsappsmiley na.

#duivel #l’enferc’estmoi #nophotoshop (vooral grappig vanwege de referentie naar dit blogje)

Dag 10. Iets van je emmerlijst (daarmee bedoelt Dionne bucketlist, een lijst van dingen die je nog wil doen in je leven).

#eindelijkgevonden #rozeismijnleven #lekkersoppen

Dag 12. Waar je van walgt.

#afwasmiddeldopjeiseraf #ditsoortmensenbestaan #doedatdopjeerop #ikkanernietnaarkijken

Dag 13. Schrijf je Dirty Little Secret op een vel papier.

#guilty #hebnogsteedsgeenfietslampje #almijngeldisnaardehemagegaan #ikgawellopen

Dag 17. Beeld een celebrity uit en laat je volgers raden wie het is.

#borstjesvooruit #lipjesgetuit #nobotox

Dag 19. Typefouten in WhatsApp.

#whothefuckisjan #jankanerwatvan

Dag 28. Iets wat je vandaag niet deed.

#koken #hebmijneigenkok #ikbetaalhemmetkusjes

Ga ik door met Instagram? No way. Ik zet mijn account op privé, maar behoud hem wel: volgend jaar weer een nieuwe omnibloggersinstagramchallenge (toch Dionne?).

My no iPhone-photos/pictures of my life/mijn week in foto’s/mijn superduperinteressant leven

Ooooooh ik heb zo’n geweldig leven dat ik met jullie allemaal wil delen wat voor ontbijt ik neem, mijn fietsroute, mijn ik verveel me dus ik maak een foto van mezelf-foto’s, oh wat kan ik toch onorigineel koken-foto’s, kleffe mijn vriendje is de allerliefste (is toevallig wel zo) en ntb wjnmk-foto’s en natuurlijk een uitzichtfoto.* Om te laten zien wat voor geweldige fotografe ik ben, heb ik er Instagramachtige effectjes overheen gegooid.

(stiekem vind ik dit soort blogjes wel leuk om te lezen hoor, je bent een voyeur of niet, maar echt, je ontbijt interesseert me niet)

Ook deze week moest ik afwassen en had ik geen zin. Zuchtttttttt, het leven is zohooo zwaar.

Ik heb een paar keer naar Leiden gefietst. Bluhhhh, ik haat fietsen, koud, regen, nat, bah bah bah.

Ik ben echt een keukentalent, al zeg ik het zelf. Nomnomnom.

Uitzicht foto numero uno. Wie raadt waar dit is, krijgt niets.

Ik ging met de trein. Tjoeke tjoeke. Helaas niets van mijn NS-bingo kunnen afstrepen. Stomme NS.

Ontbijten. Moet ook gebeuren. Nomnomnommerdenom.

Ik ging een brief posten. Moest helemaal naar de brievenbus lopen. Zucht.

Nomnomnomnommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.

Kijk mij eens een geweldige fotografe zijn met mijn mobiele telefoon.

Ik twitter (@lauradenkt, volg mij!!!) en daarbij neem ik af en toe een slokje water. Bah. Water is vies. Zo weinig smaak. Nee, dat spreekt elkaar niet tegen. Maar ik probeer een healthy lifestyle te leven (waarbij ik naast rodebietensap, chiazaadjes en goji-bessen vooral veel chocolade naar binnen werk).

Het is dat ik geen huisdier heb, maar anders hadden hier ook nog minstens vijf foto’s van mijn superduperschattige kat genaamd Arnold gestaan (nee grapje, ik zou mijn kat nooit Arnold noemen).

*Niet iedereen was bereid om mee te doen aan dit project. Met niet iedereen bedoel ik vooral mezelf. Maar probeer dus de zoen- en zelfportretfoto’s er zelf bij te denken. Of niet natuurlijk.

‘Wil je met me op de foto gaan?’

Eén van de dingen die ik niet snap:

‘Oh mijn god, het is *vul hier de naam van een willekeurige bekende Nederlander in*!’
‘Eh ja, ben jij daar zo’n fan van dan?’
‘Nee, maar ik ga toch vragen of hij met me op de foto wil!’

Hoe sommige mensen met bekende Nederlanders omgaan. Er zijn twee acties die ze kunnen ondernemen, waarbij de tweede voortvloeit uit de eerste:

1. Aanspreken.
2. Vragen of de desbetreffende BN’er met ze op de foto wil.

Oké, lieve mensen: die man of vrouw wordt al vaak genoeg aangesproken door mensen. Leuk voor je dat je hem/haar gezien hebt, maar lekker boeiend. Ik kijk echt niet tegen je op als je op de foto staat met Frans Bauer (eerder het tegenovergestelde). Bovendien, deze BN’er is gewoon een mens, zoals jij en ik (ja echt!). Dan kun je net zo goed met iedereen op de foto gaan (en voor je het aan mij gaat vragen, nee, dat mag niet, tenzij we bevriend zijn en ik een goede bui heb).

‘Maar Laura, dat is oneerlijk, mag het dan echt nooit?’
Nee, zo hard ben ik nou ook weer niet. Het mag best. Maar dan alleen als je écht fan bent van die persoon. Doe het niet, omdat diegene nu eenmaal bekend is, ook al heb je niet zoveel met hem of haar.

Ik snap gewoon niet dat mensen daar waarde aan hechten, aan beroemdheid. Er zijn zoveel meer dingen waar je beter waarde aan kunt hechten.

‘Maar Laura, heb jij dat dan nooit gedaan?’
‘Ja, natuurlijk wel, toen ik dertien ofzo was, naïef en onschuldig. Maar dat mag je aan niemand doorvertellen.’
‘Vuile hypocriet.’

Dit is uiteraard mijn mening, maar wat vind jij ervan? Heb jij er geen problemen mee als mensen dat doen of ben je het met me eens?

Wat bellen blazen, roze Nike-petten en foto’s met elkaar te maken hebben

Wat je op hier kunt zien: een fotolijstje.
Wat je hier niet kunt zien: de foto in het fotolijstje (het is een foto van mij, mijn broer en mijn broertje en ik gok, klein gokje maar, dat ze niet met hun foto op mijn blog willen).

Laatst ging ik foto’s van mezelf maken. Het was niet geheel uit vrije wil. Nee, het was geen pasfoto. We (broer, vriendin van broer, broertje en ik) gingen foto’s voor ons mam/moeders/mammie/Mutti/mem/Hare Koninklijke Hoogheid maken, als kerstcadeau. Wat dat betreft is het wel een tip, want moeders vinden dat leuk.

Dus, goed. De plaats der bestemming was in een niet nader te noemen winkelcentrum. Wij stonden daar. Wat ik zag, was ongeveer dit: een paar meisjes van acht/tien jaar (ik ben niet zo goed in het schatten van kinderen) die roze, te grote Nike-petten op hun hoofd deden en die een foto lieten maken, terwijl een volwassen man bellen stond te blazen.

Ik dacht: dit gaat niet goed komen.

We stonden daar vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Toen vroeg de fotograaf of we een vraag hadden. Nee, een afspraak. Om half drie.
‘Jullie staan voor half vier ingepland.’ zei hij.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik half drie heb gezegd, maar oké. Kan gebeuren. Toch?

Half vier. Daar gingen we dan, gezellig, met zijn viertjes. De fotograaf maakte verschrikkelijke fouten.
‘Zijn jullie een stelletje?’ vroeg hij aan mijn broertje en mij.
Dit is al vaker gevraagd en echt mensen, stop it! Blijkbaar lijken mijn broertje en ik niet op elkaar, maar hallo, we lopen niet hand in hand en ik zeg geen ‘lieverd’ tegen hem. Sterker nog: de kans is groter dat ik boos naar hem kijk en ‘Nouhouuuuu’ zeg, dus: gewoon niet. Gewoon niet.

Tweede fout: ‘Ben jij de jongste?’
Nee, ik ben twintig, mijn broertje is zestien en ik ben hartstikke superdupervolwassen. Ik kan er ook niets aan doen dat ik klein ben en wangen heb waar tantes graag in knijpen.

Goed, de foto’s dus. Het ging, nou ja, het ging. Wat nogal irritant was, was dat de fotograaf de hele tijd zei dat ik sliep (?):
‘Hoe heet je?’
‘Laura.’
‘Claudia?’
‘Nee, Laura.’
‘Laura, JE SLAAPT!’
Ik had mijn ogen een paar keer dicht op de foto’s. Tja. Ik doe dan ook niet mee aan Holland’s Next Top Model.

Ook een probleempje: je moet de hele tijd achter elkaar lachen. Nu is dat geen probleem als een vriendin iets grappigs zegt, maar wel als je naar de camera moet kijken. Steeds voelde ik mijn linkermondhoek trillen en hoorde ik hem fluisteren: ‘Nee, ik wil niet lachen. Alsjeblieft!’

Maar na zoveel ellende is er toch iets goeds: ik zag er niet uit als Shrek op de foto’s (ik ben dan ook niet groen), sommigen zijn zelfs best goed gelukt.

En het mooiste is natuurlijk: een blije moeder.

Wat hebben jullie aan je ouders gegeven voor kerst?

Shake it like a polaroid picture

Ik als klein meisje. En nee, ik had geen kort haar, mijn haar zat in een staart.

Soms heb je van die momenten. Je komt het tegen bij het opruimen. Of je zag laatst die vriendin van vroeger weer. In ieder geval, je gaat ze weer bekijken: de foto-albums van vroeger. Herinneringen komen terug, je moet glimlachen bij het zien van je door oma gebreide trui en oh, wat had je toen nog een babyface.

Maar er zit iets raar hieraan, aan het bekijken van de foto’s van je vroegere zelf. Je kijkt bijvoorbeeld naar een foto van toen je tien jaar was. Jij bent het, dezelfde ogen, die bolle wangetjes. Mensen die jou nu kennen, maar vroeger niet, zouden je in één klap herkennen. Maar tegelijkertijd ben je het ook niet. Je haar is donkerder geworden, je hebt lachrimpels rond je ogen gekregen.

Het is zo raar. Want dat meisje/die jongen op die foto, dat ben jij. Jij bent dat meisje/die jongen ooit geweest. Maar je bent nu zo anders. Ouder, wijzer. Je kijkt naar iemand die er niet meer is, maar ook weer wel, want jij bent het.

Ik weet niet of jullie mij zo goed snappen, maar zo ja: vinden jullie het ook niet raar, als je erover nadenkt? Ik bedoel, door foto’s en filmpjes wordt het allemaal tastbaarder, lijkt het alsof je die persoon van vroeger weer terug kunt halen, maar je bent veranderd, jij bent die persoon niet meer. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat je vervreemd bent van jezelf.

Bovendien zien we onszelf niet zo vaak (in de zin van: je kunt niet naar jezelf kijken, behalve in een spiegel, maar dat doe je ook niet de hele dag), dus daar komt het rare gevoel ook vandaan. Denk er maar eens over na als iemand een foto van je maakt en jij bekijkt het: ‘He? Maar zo zie ik er toch helemaal niet uit?’
Nou, wel dus. Maar je kunt jezelf niet zien zoals anderen je zien (denk maar terug aan dit blogje, maar dan in relatie tot identiteit). En daarom is een foto eigenlijk ook heel raar.

Ik voel me vreselijk schuldig, want de volgende keer dat jullie foto-albums gaan kijken (als je vriend(in) bijvoorbeeld voor het eerst bij je thuis komt en je ouders zeggen: ‘En dat was Laura naakt in het badje toen ze één was.’) (dat is me overigens niet echt overkomen hoor, thank God), kunnen jullie alleen maar aan dit blogje denken: ‘Oh mijn god, wat is dit eigenlijk raar!’

Jullie zullen nooit meer normaal naar foto’s kunnen kijken. Het spijt me zeer.

(Ik merk dat mensen me verkeerd begrijpen: ik bedoel er niet mee dat ik het negatief vind, maar dat het gewoon raar is, als je er verder over na denkt.)

Fotoleed

Ik kijk in de spiegel en ik zie het meteen: dit is een goede dag. En goede dagen zijn zeldzaam, dat weet jij misschien ook wel. Daar moet je van gebruik maken, dus pak ik mijn camera en zet mijn mooiste glimlach op. Vol spanning druk ik op het knopje, zodat ik kan zien hoe de foto is geworden.
Van schrik laat ik de camera bijna uit mijn handen vallen. Zie ik er echt zo uit? Maar hoe kan dat, in de spiegel leek ik niet op Shrek.

Gelukkig zijn er ook nog de jeugdfoto’s. Alle kinderen zijn schattig, dus ik ook, toch? Vol afschuw bekijk ik de foto-albums. Ik heb de meest debiele kleding aan, wat hebben mijn ouders me aangedaan? En waren er echt geen betere foto’s te vinden, waar ik bijvoorbeeld níet onder de ijs zat?
Er zitten ook een aantal klassenfoto’s tussen. De schoolfotograaf lijkt er een gave voor te hebben om op précies het verkeerde moment te klikken. Dat is een talent, jongens en meisjes. Maar niet het juiste. Het vervelende van schoolfoto’s is ook dat op het moment dat je moet lachen je kaken lijken te verkrampen. Ze kunnen geen kant meer op en al helemaal niet in glimlach-stand. Als je dan na de flits opstaat en terug naar het lokaal gaat, merk je dat ze weer soepeltjes zijn als nooit tevoren. Te laat.
Maar deze foto’s zijn niets, en dan bedoel ik ook echt niets, vergeleken met pasfoto’s. En dan heb ik het over het pasfotobeleid van de laatste paar jaren. Dit is samengevat het beleid:

– NIET lachen. Wat je ook doet, lach niet! Foto’s van chagrijnige mensen zijn namelijk veel leuker.
– Je hebt oren, ja toch? Dan moet je ze laten zien ook! Dus doe dat haar erachter en laat die elvenoortjes van jou zien!

Ik ken niemand – en oh, wat kan ik veel mensen, wel minstens tien miljoen – die door dit beleid een leuke pasfoto heeft. En dat doet me verdriet.

Ik sla het foto-album dicht en bekijk de pasgemaakte foto nog een keer. Hmm, eigenlijk nog niet zo heel slecht.