Uitgaan in de winter

Wanneer jij dit leest, bevind ik me waarschijnlijk tussen de hossende mensen in Utrecht samen met Nicole en Manon (of uitgeput in bed als je dit ’s ochtends leest).
Wij gaan namelijk uit of zoals de ‘ik ben lekker gek’-meisjes zouden zeggen: drankjes doen en dansjes dansen met mijn dinnetjes!!! <3 <3 <3
Uitgaan is leuk (‘OMG, volgens mij keek hij wéér naar je!’ ‘Wat een creep.’ ‘Hoeveelste wijn is dit ook alweer?’ ‘Ik had geen hakken aan moeten doen.’), maar uitgaan in de winter is wel een challenge hoor.

Buiten vriest het zo’n twintig graden. Je gaat al bijna dood als je naar buiten kijkt, laat staan als je je daar vrijwillig (en ook onvrijwillig trouwens) op glad ijs zou begeven. Maar goed, de afspraak is gemaakt. Op je hoogste hakken en in je dunste panty glibber je over straat.
‘Ik heb het zoooooo koud!’ gil je om de minuut.
‘Mijn voeten doen pijn,’ klaagt je dinnie.
Je gaat het nooit meer warm krijgen.
Maar dan kom je in de club. Het is bloedjeheet. Het zweet gutst door de zaal heen als een soort schuimparty, maar dan onbedoeld. Verdomme, je had ook geen panty aan moeten doen. Binnen tien minuten zijn je kleren, je hebt er twee uur over gedaan om dit setje uit te kiezen, helemaal doorweekt. En je hebt nog steeds pijn in je voeten.

Een paar uur later staan jullie weer buiten. Je benen vriezen vast aan je panty. Verdomme, had je maar een broek aangedaan met daaronder een thermolegging. Naast je gilt je dinnetje: ‘Ik heb zo’n pijn in mijn voeten!’

Gelukkig heeft de winter ons dit jaar overgeslagen. We will survive.

Kill all hipsters

Ik ben geen hipster. Ik maak nooit Instagramfoto’s van mijn groene smoothie, met mijn bebrilde hoofd ernaast, ook al heb ik helemaal geen bril nodig, en een mutsje op. Mijn vriendje heeft geen baard (thank god) en soms houd ik best wel van mainstream. Dus.

En toen ging ik naar een feestje met de naam ‘Kill all hipsters’. Dat klonk veelbelovend. Niks tegen hipsters (oké wel), maar het mag allemaal wel wat minder. Misschien dat ze vermoorden wat te ver gaat, maar ze zouden op zijn minst niet binnengelaten worden. Toch?

We waren te vroeg, maar we zagen ze al van verre: de mannen met pastelroze skinny’s, de leren rugzakjes en de warrige knotjes bij de vrouwen. Hipsteriger kon niet. Dit ging mis, dat zagen we toen al.

Maar het werd nog erger. Want ondanks al deze niet, maar toch wel heel erg mainstreamheid, gingen we naar binnen. Natuurlijk was ook de muziek behoorlijk hip(ster). Vampire Weekend, Local Natives en andere muziek werd gedraaid, muziek die de hipsters al kenden voordat het mainstream werd. Dat is niet erg. Wat wel erg was, was dat ik de muziek herkende. Nee, ik herkende het niet alleen, ik vond het leuk.

Ik had zowat alle liedjes die gedraaid werden in mijn youtube-afspeellijsten staan.

Het voelde als een stomp in mijn maag, het kwam keihard aan. Het besef: ik ben misschien wel een hipster. Maar toen begon ik na te denken. Natuurlijk ben ik geen hipster. Niemand zegt dat hij een hipster is, want dat is hipster.

Opgelucht danste ik verder op Breezeblocks van Alt-J. Ik was geen hipster.

Vijf types die je tijdens het uitgaan tegen komt

Uiteraard ben ik voornamelijk bezig met hele intellectuele dingen zoals studeren en dergelijke, maar soms heb ik ook behoefte aan een avondje dansen. Heel toevallig is het zo dat je tijdens het uitgaan niet alleen bent: je komt allerlei mensen tegen. En mij zijn een aantal types opgevallen die ik met jullie zal delen, want zo ben ik. Maar dat wisten jullie al, overbodige informatie.

1. Eenzame Harry.
Over deze zielenpoot heb ik al eens een keer geschreven. Harry wil heel graag knuffelen op de bank met een lief meisje en hij denkt dat hij die tijdens het uitgaan gaat vinden in plaats van bij de plaatselijke damclub. Vrienden heeft hij niet, dus gaat hij maar alleen. Meisjes aanspreken durft hij echter niet, hij wordt al zenuwachtig als ze hem per ongeluk aanraken bij het voorbijgaan.

2. De slettebak.
Dit meisje vraagt zich twee dingen af: hoe kan ik zo min mogelijk kleding dragen en hoeveel jongens zal ik vandaag weer eens zoenen? Haar foundationlaag is zo dik dat je bang bent dat er scheurtjes in haar gezicht komen als ze lacht. Met haar stiletto’s trapt ze nijdig op je tenen als je niet snel genoeg opzij gaat en waag het niet haar aan te kijken, want dan krijg je haar gemeenste blik te zien (mean girls is er niks bij). Tenzij je natuurlijk een player bent.

3. De player.
Ook deze jongen vraagt zich dingen af, zoals: hoe zorg ik dat dit meisje mij zoent zonder dat ik een drankje voor haar hoef te kopen? En: hoe krijg ik dit meisje zo snel mogelijk mijn bed in en als ik mijn ding gedaan heb er daarna weer zo snel mogelijk uit? De gel-industrie verdient goed aan hem, want hij heeft minstens drie potten gel over zijn hoofd gestort. Zijn v-hals komt tot zijn navel en zit dusdanig strak dat je zijn sixpack kunt zien (die sixpack is dan ook het enige leuke aan hem). Kijk hem ABSOLUUT niet aan als je een meisje bent, want voor je het weet, ben je verwikkeld in een heftige tongwedstrijd.

4. De bejaarde.
Iedereen in de club is tussen de 20 en 35 jaar, maar als je om je heen kijkt, zie je opeens een fossiel staan. Dit is of een oude vrouw die haar rimpels probeert te compenseren met haar decolleté (mislukt altijd)  en op zoek is naar een toy boy of een vies, oud mannetje dat verlekkerd naar meisjes met blote benen kijkt. Ik stel voor dat we in clubs niet alleen een minimum leeftijd instellen, maar vooral óók een maximum leeftijd.

5. De gewone medemens.
Dit meisje/deze jongen danst normaal, drinkt wel maar niet teveel, flirt niet al te opzichtig en heeft gewoon een leuke tijd. Helaas zijn deze mensen zeldzaam!

Het gehalte gestoorde mensen is dus aardig hoog tijdens het uitgaan, maar: het is in ieder geval nooit saai.

Op de dansvloer: eenzame Harry


Laten we voor de grap doen alsof dit eenzame Harry is. In het echt heeft Harry trouwens wél een hoofd. 

Ik ga wel eens uit. Ja, het is echt waar, er zijn mogelijkheden om mij in het openbaar te zien dansen (uiteraard ben ik het type dat hevig met de kont schudt en een decolleté tot de navel heeft en hakken van twintig centimeter). Ik ben echter niet de enige in die clubs (oh mijn god, serieus?). Eén type, in verschillende gedaantes, is altijd aanwezig en dat is eenzame Harry.

We bevinden ons midden op de dansvloer. Iedereen is aan het dansen. De meisjes die met hun achterkant schudden op een manier waarvan je niet eens wist dat het mogelijk was. De jongens die doen alsof ze gevoel voor ritme hebben. Er zijn zelfs mensen met heuse dans-skills (uitsloverige breakdancers). En tussen al die bewegende mensen staat één man. Het is Harry. En Harry is eenzaam.

Soms heeft Harry een colaatje in zijn hand, maar meestal niet. Harry draagt een geruit shirt of een vormeloos t-shirt. Eronder zo’n verschrikkelijke broek met heel veel zakken en versleten sportschoenen. Zijn handen bevinden zich in één van de vele zakken van zijn broek, waarin hij speelt met zijn fietssleutels.

Eenzame Harry kijkt om zich heen. Zijn ogen blijven rusten op de leuke meisjes, maar nooit te lang, want oeh, straks merken ze het nog! Hoewel er een toch behoorlijk dansbaar nummer op staat, verroert Harry zich niet. Soms doet hij een stap opzij als iemand er langs moet, maar dat was het wel.

Ik snap eenzame Harry niet. Hij staat er al minstens een half uur, maar in geen velden of wegen zijn zijn vrienden te bekennen. En wat doet Harry überhaupt in een club? Hij danst niet, maar staat wel midden op de dansvloer (waardoor je de hele tijd tegen hem aanstoot, oprotten, Harry!). Hij kijkt wel naar de meisjes, maar wordt rood als ze toevallig terugkijken.

Ik denk dat Harry heel graag een meisje wil. Zo’n lieve, die van knuffelen houdt en broeken met heel veel zakken voor hem koopt, omdat ze weet dat hij dat fijn vindt.

Dan zal ik je wat vertellen, beste Harry. In deze club ga je haar niet vinden. Je kunt beter op korfbal* gaan, dan komt het helemaal goed.

(*Ik heb op de basisschool wel eens aan schoolkorfbalwedstrijden gedaan, maar geef toe: het is een beetje suf. Behalve dan dat veel mensen denken dat de meisjes en jongens samen douchen. Ik kan u vertellen: niet waar.)

Het sms-mysterie: arme Frans

Afgelopen weekend zat ik in Antwerpen. Dat was, zoals je misschien al wel vermoedt, heel leuk. Antwerpen vormt de achtergrond van dit verhaal. Beeld je eens in: ik, Laura, zit samen met het vriendje bij restaurant-café ‘Het Brandijzer’ op een mooie lente-avond. Terwijl we wachten op het eten staren we diep in elkaars ogen, geven we smakkende kusjes aan de ander, oftewel; we doen wat alle kleffe stelletjes doen. Ik had net mijn lippen getuit, toen het vriendje een smsje kreeg. Nu is dit niet heel bijzonder, want iedereen krijgt wel eens een smsje, dus hij ook. Hij liet het smsje aan mij lezen:

Hoi Marcella komende week ff bellen voor een lunchdate! :-) grtz Frans

We hadden allebei het gevoel dat dit smsje niet voor hem was bedoeld, al was het maar omdat hij geen Marcella heet. De vraag is: wat is het verhaal achter dit smsje? Het vriendje en ik zaten nog steeds op het eten te wachten, dus hadden we wel tijd voor een discussie. Ik had bedacht dat Frans Marcella de vorige avond (op donderdag, studentenavond) had ontmoet tijdens het uitgaan. Ze zijn allebei student, ergens in de twintig. Frans sprak Marcella aan en ze hadden een leuk gesprekje.
‘Misschien moeten we een keer afspreken.’ had Frans gezegd.
Marcella had er – dacht hij – enthousiast op gereageerd en zei dat ze een lunchdate wel leuk vond. Dapper vroeg Frans haar telefoonnummer en die had ze voor hem op een bierviltje geschreven. Toen moest Marcella er helaas plotseling zo snel vandoor dat Frans geeneens de kans had gekregen om haar te kussen. Hij nam nog een biertje, maar zonder Marcella was er eigenlijk maar weinig aan. Hij vertrok naar huis.
De volgende dag probeerde hij moed bij elkaar te zamelen. Toen het al een beetje begon te schemeren, dacht hij: nu moet ik wel smsen, anders duurt het wel erg lang. Na tien verschillende teksten te hebben overwogen, typte hij bovenstaand smsje en drukte met ingehouden spanning op ‘verzenden’.
Nu maar afwachten.
Wist Frans veel dat Marcella zomaar een nummer had neergekrabbeld, in ieder geval niet de hare. Ze vond hem eigenlijk niet zo leuk en hij stonk uit zijn mond. Nee, Marcella wilde geen lunchdate. Dan moest ze zeker weer naar die neusharen van hem kijken.

Arme Frans. Wij weten dat die lunchdate er nooit zal komen.

Wat het echte verhaal is, weten we niet. Door een technisch mankement kan het vriendje niet smsen (wat heel erg irritant is by the way) en om Frans nou op te bellen en hem dan duidelijk te maken dat hij bedrogen is door Marcella… Dat gaat zelfs ons te ver.

Wat denk dat het verhaal is achter het smsje?