Tag: scriptie

Het (wederom) verboden s-woord

Is het seks, is het sokken of toch sla? Nee, niets van dat allen, het gaat natuurlijk over het woord scriptie. Ik ben momenteel bezig met mijn tweede scriptie en volgend jaar moet ik er nog één schrijven (love my life). Hier is een handleiding voor hoe je met me om moet gaan de komende weken:

1. Begin NOOIT over het s-woord. Tenzij je graag in elkaar geslagen wordt.
2. Dus ook niet over het onderwerp van mijn s-woord.
3. Heb het ook niet over leuke activiteiten die we samen kunnen ondernemen, want ik mag niet verleid worden.
4. Oh en praat al helemaal niet over andere dingen die ik moet doen (‘Jeetje, je huis is wel een zooitje hè.’ ‘JAHAAA.’).
5. Geef complimenten over de dingen die ik wél heb gedaan (‘Wow, je hebt al het woord ‘Inleiding’ opgeschreven, goed hoor!’).
6. Zorg ervoor dat ik niet uit paniek alleen maar chocolade eet.
7. Accepteer het dat ik je wel eens zal slaan uit frustratie.
8. Of dat ik jou de schuld geef dat het niet lukt.
9. Troost me als ik huil, omdat het dus allemaal even niet lukt.
10. En juich met me mee als ik het eindelijk af heb!

Hiep hoi, nóg een scriptie!

Bij een pre-master hoort ook een scriptie. Gelukkig ben ik dol op het schrijven van scripties, ik heb er immers twee jaar geleden een hele zomer mee gespendeerd (artikelen lezen, terwijl buiten de zon schijnt is heerlijk). Wat nou vrije tijd? Wat een geluk heb ik dat ik in mijn leven wel drie scripties mag schrijven. Dat komt sowieso op mijn dankbaarheidslijstje.

Maar goed, die scriptie van filosofie dus. Eigenlijk is het gewoon een veredelde paper (tussen de 5000 en 7500 woorden, mijn bachelorscriptie van Literatuurwetenschap moest rond de 10.000 zijn) en dat klinkt meteen ook veel beter.

Alleen dat onderwerp, dat is lastig. Toch kwam ik eruit, na een brainstormsessie met de studiecoördinator. Houden jullie je vast? Ik weet dat het ongelooflijk spannend is, dat jullie het bijna niet aankunnen, dus hier komt het dan (de onderzoeksvraag onder voorbehoud, maar wel dit onderwerp): in hoeverre ben je als schrijver verantwoordelijk voor wat er in je boeken gebeurt?

Waarom ik (of de studiecoördinator, dat weet ik niet meer) hierop kwam? Ik wilde graag filosofie combineren met literatuur. Het is al vaker gebeurd dat auteurs aangeklaagd zijn voor iets wat in hun boeken voorkomt of wat hun personages doen (denk aan Oscar Wilde en homoseksualiteit). Leuk onderwerp, maar ik heb wel een paar case studies nog. En aangezien tachtigduizenden (‘Heb je zoveel bezoekers?’ ‘Ehm… bijna.’) meer weten dan één, komt hier dan mijn vraag.

Kennen jullie toevallig zo’n casus?

(‘Dit is wel weer echt misbruik maken van je lezers hè.’ ‘Ja kom op zeg, ik loop maar te zwoegen op die blogjes, ze mogen ook wel eens wat terugdoen.’ ‘Jeetje, je bent er niet bescheidener op geworden sinds je zo succesvol en famous bent.’ ‘Houd je mond, anders ban ik je.’)

Ja, deze blog gaat echt over mijn scriptie

Hoewel ik mijn scriptie spuugzat ben en ik er in principe ook niets meer mee hoef te doen, aangezien ik mijn bachelor heb (jeeeeeej!), zal ik er toch nog een blogje aan wijden.

Toen we rond november/december moesten bepalen waar we onze scriptie over gingen doen, had ik nog geen idee. Een docent van mij zei dat je het ofwel over iets moest doen wat je heeeeel leuk vond ofwel over iets waaraan je je ergerde. Op een nacht werd ik wakker in bed en dacht: ik heb het.
Ik heb er wel eens over geblogd. Als literatuurwetenschapper in Leiden leer je dat de auteur niet het interessantste is aan een boek en vooral zijn interpretatie van het verhaal niet (of dat haalde ik er althans uit). En dat vind ik ook. Als je alleen maar naar een boek kijkt met in je achterhoofd de vraag ‘Wat komt er wel overeen met het leven van de auteur en wat niet?’, dan doe je een boek naar mijn mening tekort. Ik had het idee dat deze instelling echter wel vaak in interviews met auteurs over hun boeken terug te vinden is. Dus geen inhoudelijke vragen, maar vragen naar de relatie tussen het boek en het leven van de schrijver.

Mijn scriptie moest 10.000 woorden zijn en dat betekent dat je je onderwerp moet beperken. Ik heb gekozen voor interviews in kranten en wel interviews met de winnaars van de AKO Literatuurprijs in de periode van 2004-2008. Eerst bestudeerde ik het Nederlandse debat over de status van de literatuur aan de hand van Thomas Vaessens’ boek De revanche van de roman en daarna analyseerde ik de interviews. Vervolgens paste ik nog een close-reading toe op twee van die interviews (één over een autobiografisch boek en één over een niet-autobiografisch boek).

Ik kan jullie vertellen dat mijn hypothese deels klopte, maar dat ik het wel moest nuanceren. Ja, vragen naar de relatie tussen het levan van de auteur en het boek komen veel voor, maar bij niet-autobiografische boeken wel veel minder. Wel zijn er alsnog meer vragen over andere zaken dan het inhoudelijke (bijvoorbeeld het persoonlijke leven van de auteur) dan ik zou willen.

Mijn scriptie moest ik schrijven in de tijd dat ik drie dagen stage had, één vak van mijn minor en één vak van Literatuurwetenschap. Dat was heel druk en een periode vol stress. Ik heb toen ook niet veel gedaan aan mijn scriptie. Daarna begon de vakantie en daarin heb ik wel aan mijn scriptie gewerkt. Ik ben geen hoogvlieger op studiegebied, geen streber die alleen maar negens wil (of kan) halen. Daar komt bij dat ik erg gestresst was. Achteraf gezien had ik mijn tijd beter kunnen verdelen, maar wijsheid komt altijd achteraf. Hopelijk gaat het met de volgende scriptie beter. In ieder geval, ik heb een 6.5 gekregen en dat is precies wat ik had verwacht. Geen traantjes dus, alleen maar opluchting dat ik mijn bachelor heb!

(nu de master nog)

Vanaf heden word ik graag aangesproken met Bachelor of Arts

Terwijl jullie zopen en kropen in Salou of musea bezochten in Frankrijk zat ik te zwoegen op mijn scriptie. Ja, dat vervloekte s-woord, nu kan ik het eindelijk weer voluit zeggen. Over de inhoud zal ik het een andere keer hebben.

Goed, die scriptie dus. Het zal je vast niet ontgaan zijn dat het weer in Nederland dikke prima was, dus daar zit je dan binnen een beetje voor je uit te staren en 9gag en vrouwensite’s en eigenlijk gewoon alles wat er op het internet is te vinden te bekijken, behalve dingen die met je scriptie te maken hebben. Elke week een gesprek, waarna je steeds moedelozer wordt van de aantekeningen en verbeteringen en fouten en je woordenaantal dat maar niet in de buurt van die 10.000 komt. Ondertussen krijg je steeds mailtjes van de Universiteit van Amsterdam met: ‘Waar blijft verdomme je gecertificeerde afstudeerverklaring nou?!?!?!’

Je krijgt te horen dat je 28 augustus je eindgesprek hebt en dat je die verdomde gecertificeerde afstudeerverklaring vóór 31 augustus in moet leveren bij de UvA en je denkt: wat als ik het niet haal? Dat ze bij dat eindgesprek zeggen: nou sorry hoor, maar dit slaat nergens op, doe nog maar een jaartje over. En dat je dan nog langer aan die stomme scriptie moet zitten waar je elk woord van kent en nog langer moet aanhoren ‘Hoe gaat het met je scriptie?’ en dat je bang bent dat je op een dag echt mensen in elkaar gaat slaan vanwege die vraag (je hebt al trillende handjes).

Dus dan heb je dat gesprek en dan blijkt het toch gewoon in orde te zijn en zelfs dat gecertificeerde afstudeerverklaring wordt gewoon geregeld en de volgende dag lever je die in in Amsterdam en dat accepteren ze gewoon en dan ben je opeens ingeschreven voor de master Algemene Cultuurwetenschappen.

En zo ben ik dus Bachelor of Arts geworden.

Veelvoorkomend fenomeen: scriptiestress

Er zijn vier reacties mogelijk op de vraag: ‘Hoe gaat het met je scriptie?’

1. De scriptieschrijver veegt alle borden van tafel, stampt op de grond en schreeuwt of je ver-dom-me NOOIT meer wil vragen.
2. Er verschijnen zweetdruppeltjes op het voorhoofd van de scriptieschrijver, zijn linkeroog knijpt hij steeds samen en daarna begint hij te hyperventileren.
3. De scriptieschrijver begint onbedaarlijk te huilen en snuit al je zakdoekjes vol (juist als je zelf verkouden bent natuurlijk).
4. Je krijgt als antwoord: ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ en de scriptieschrijver staart apathisch voor zich uit of begint over iets anders.

Deze reactie komt nooit voor:
– ‘Goed!’

Ik heb wel eens papers geschreven (ja, echt waar). Dat zorgt voor stress, uitstelgedrag en depressieve gedachten. Maar daar ben je een week, misschien twee weken mee bezig. Daarna kun je weer je favoriete serie gaan downloaden volgen. Over een scriptie doe je maanden. Mijn vrienden en familieleden reageerden zoals bovenstaand op deze klus.

Als ik iedereen moet geloven, is een scriptie schrijven zoals het beklimmen van de Mount Everest, de laatste aflevering van Downton Abbey of het onvrijwillig lezen van Fifty Shades of Grey, maar dan tachtigduizend keer erger.

Helaas zit ik alweer in mijn derde jaar. Je weet dat betekent. Ik moet ook een scriptie gaan schrijven. U begrijpt: ik sta doodsangsten uit.