Archive for november, 2014

november 27th, 2014

De tradities en rituelen van Nicole en Laura: de droge oh

Ja, wederom een nieuwe aflevering van de tradities en rituelen van Nicole en Laura. Ik ken Nicole al vanaf de eerste in de middelbare school toen we nog awkward waren toen we nóg awkwarder (geen woord) waren dan nu. Ook deze traditie stamt uit de middelbare schooltijd, met name in de onderbouw, maar is helaas gesneuveld met het verstrijken van de tijd.

Het gebeurde namelijk op MSN, you hate it and you love it, wat niet meer bestaat. Ik bedoel, je had natuurlijk geen zin om je Duits huiswerk te maken, maar de meeste MSN-gesprekken waren supersaai, dus wat doe je dan? Je bedenkt de droge oh.

Eigenlijk was MSN net zoals Facebook: je had ook de mensen die je eigenlijk niet mocht toegevoegd aan je vriendenlijst. Ja hallo, je moest wel wat te roddelen hebben natuurlijk. Dus begon je uit pure verveeldheid toch maar een gesprek met die creepy gast om boem, vanuit het niets, de enorm gemene droge oh te gebruiken.

De droge oh is het toppunt van desinteresse. Het gaat zo:

Creepy gast 666 zegt: ‘Ik ben vandaag van mijn fiets gevallen en nu heb ik een schaafwond op mijn knie.’
Laura (W) zegt: ‘Oh.’

Of:

Lotje (L) Creepy gast zegt: ‘Creepy gast doet de laatste tijd een beetje raar. Ik was gisteren op MSN, maar toen zei hij geen hoi, terwijl hij wel online was… Ik bedoel, we hebben al twee weken hoor.’
Laura (W) zegt: ‘Oh.’

En natuurlijk moest je dan weer de gesprekken kopiëren om ze naar ‘Nicole bijna jarig (^)!!!!!!!!’ te sturen. Want gedeeld leedvermaak is dubbel zoveel plezier.

Gelukkig zijn we nu heel lief voor de rest van de wereld. Of nou ja, oké, we gebruiken de droge oh niet meer, dat is al heel wat toch? Je moet ook weer niet te veel verwachten.

november 25th, 2014

Onverwachte voordelen van een kat

FMdA42qDrrpZ_McdnVxuA0_uafL1fchOgyfwKgwgSGg=w584-h510-no
Fuck off met die telefoon.

Natuurlijk, het is leuk voor je Instagram, zo’n kat en om te knuffelen. Maar toch komen er ook nog een hoop onverwachte voordelen bij kijken. Jawel.

– Vaker stofzuigen = schoner (die van ons verliest niet superveel haren of ze vallen gewoon niet zo op, omdat ze dezelfde kleur als de vloer heeft…).
– Een extra kacheltje naast mijn vriend.
– (Bijna) altijd een hartelijk welkom in de vorm van kopjes.
– Altijd een excuus om belachelijke dingen te zeggen met een hoog piepstemmetje (‘Weet je dat ik heel veel van je houd? Ja, van jou, mijn lieve kat. Jij bent van mij, schatje.’)
– Een kat kan niet praten, hoeveel je ook zeurt.
– Altijd een gespreksonderwerp met je lover.
– Tien keer per dag ‘Awwww’, omdat de kat zo schattig is als ze slaapt.
– Goed excuus om binnen te blijven en niet de kou in te gaan.
– Bij het spelen heb je meer plezier dan de kat zelf.
– Ik heb voor de komende maanden een blogonderwerp (just kiddinggggg).

Voor de kattenhaters (you bitches), er komt ook nog een blog met de onverwachte nadelen.

november 20th, 2014

What’s going on? No. 1

wIYGWPVb2snV6Dq__hipSKfYqxq1in7fb6Y3hDG0pUU=w591-h553-no
Dikkie met al haar vrienden.

Zo’n blogje dat je denkt van: ik heb wel dingen te vertellen, maar die zijn niet boeiend genoeg voor één blog. Dus. Dat.

– Ik heb op maandagavond van tot tien uur college en op dinsdag tot negen uur. Dat betekent dat ik op maandag om half twaalf thuis ben en de dag erna om half elf. Zzzzz.
– Wat wel heel leuk is van het eerste vak (dat een deeltijdvak is, omdat ze zo slim waren om de twee vakken dit blok van de premaster tegelijkertijd te laten vallen, dus ik moest het wel in deeltijd volgen) is dat er zulke interessante mensen zitten. Neem bijvoorbeeld de beroepsmilitair die deeltijd wijsbegeerte studeert. Dat is toch een geweldige combinatie?
– Dikkie heeft ’s nachts een zakje met snoepjes opengescheurd, alle snoepjes opgegeten en ze vervolgens uitgekotst. Ik denk dat ze issues heeft door de naam die we haar gegeven hebben.
– Ik heb een beetje last van een blogdip, hellepie. Weet iemand iets waar ik echt over MOET schrijven? (of ik het echt doe, is een tweede)
– Schaatsen is leuk. Vooral met je lover. Ga schaatsen, mensen (maar val niet).
– Het enige goede aan de winter is dat je een legitieme reden hebt om een muts op je hoofd te zetten als je eigenlijk veel te vet haar hebt (guilty).
– Ik dacht dat The Hunger gGames voor tienermeisjes was met het niveau van Twilight, maar de eerste twee films (vooral de eerste) zijn echt leuk.
– Wall-E daarentegen vond ik een beetje tegenvallen (waarschijnlijk waren de verwachtingen te hoog, omdat iedereen er zo lyrisch over is).
– Hebben jullie nu ook dat liedje van Marvin Gaye in je hoofd?
– Het begint echt eng te worden met al die zwangere bloggers, het lijkt wel een become pregnant-tag. En nou ja, ik doe niet aan tags. Moge dat duidelijk zijn.
– Ik heb zin om weer gekke dingen te doen met mensen, zoals in het verleden toen ik warme chocolademelk op het station uitdeelde, terwijl het sneeuwde en random mensen uitzwaaide op het station. Who’s in?

november 17th, 2014

Het lot bestaat: de meant to be-heid tussen Char Mander en mij

Het was een donderdagochtend. Ik had net twee hele lange uren hoorcollege moeten doorstaan en daarmee was het nog niet afgelopen, want nu begon het werkcollege. Als premasterstudent ben je eigenlijk een buitenbeentje, een n00b, een nobody. Maar terwijl ik stond te wachten, raakte ik – voormalig verlegen persoon, hoewel de meningen daarover verschillen – toch aan de praat met mijn studiegenoten.
‘Zit je in je eerste jaar?’ vroeg ik aan het meisje naast me dat er wel aardig uit zag. Ik was er namelijk van overtuigd dat dit een eerstejaarsvak was.
‘Nee, in het tweede jaar,’ zei ze.
Shit, iemand beledigd en ook een hoger niveau dan ik had gehoopt bij zo’n stom vak.
Maar ze bleek niet echt beledigd te zijn. We zaten naast elkaar in de werkgroep en daar kwam het: de connectie. Ze begreep mijn humor, ze praatte zelfs terug met dezelfde humor en… het was magisch.

De magie hield echter niet op. Op de één of andere manier kwam ik aan haar e-mailadres of zij aan de mijne (niet heel romantisch, ik weet het, maar toch). Ze stuurde me een mail en toen dacht ik: hmm, ik ken dat e-mailadres ergens van.

Let wel: ik heb geen fotografisch geheugen (ik kan makkelijk een film van een jaar geleden weer zien en dan toch nog verrast zijn door het einde) en ze had ook geen opvallende naam. Laten we haar Char Mander noemen (want pokémon is awesome). Weet je wat, dacht ik, ik google de naam. Er kwamen allerlei mensen uit, maar niet één waarvan ik dacht: oh ja.

Weet je wat, dacht ik, ik doe eens gek, ik vul haar e-mailadres in op mijn blog.

Bingo.

Ik was geschokt, verbaasd, flabbergasted. Want wat bleek? Char Mander was vroeger zelf een blogger geweest, ik had zelfs een brief naar haar gestuurd, ze had nog maar een paar dagen voor onze ontmoeting gereageerd op mijn blog. En dat terwijl ik mijn blog zelfs aan haar had laten zien. En ze zei niets! Waarom? Wat is er aan de hand? Wat is dit voor mysterie? De rest van de dag kon ik niets doen, omdat ik in shock was, maar ik weigerde om haar te mailen en te vragen om het antwoord, want ik wilde haar confronteren in real life: WHAT THE FUCK, CHAR?

Diezelfde avond kreeg ik een mailtje van haar: ‘OMG, volgens mij heb jij een keer een brief naar mij geschreven!’

Tss. dacht ik. Doe maar alsof je er nu achter komt, achterbaks wijf. Ik heb je wel door. Dus dat zei ik toen ik haar weer zag.
‘Je hebt in september nog op mijn blog gereageerd!’
Nu was zij op haar beurt flabbergasted.
‘Huh, echt niet?’
Wat bleek (ik ging meteen op speurtocht tijdens het werkcollege in plaats van naar dingen over epistemologie te luisteren), haar zusje zat wel eens op haar account en reageerde daarmee op mijn blog. Dat zusje op haar beurt geloofde weer niet dat ik, dé famous Lauradenkt (oké, misschien heeft ze het niet in die woorden gezegd) naast Char Mander in het werkcollege zat. Ze geloofde het pas toen ik iets in Char Manders schrift schreef en zei dat ze zo’n lelijk handschrift uit duizenden zou herkennen…

Char Mander kon niet geloven dat dit gebeurde, maar eerlijk gezegd overkomen mij wel vaker dit soort dingen in de soap die mijn leven heet. In ieder geval, toeval bestaat niet, Char Mander en ik zijn voorbestemd, in een platonische relatie/vriendschap en dat bleek wel toen ik bij haar bleef eten en het opeens elf uur was.

Ik had niet verwacht vrienden te maken tijdens mijn premaster (niet op een ‘I’m not here to make friends’ – America’s Next Top Model-manier), maar ik ben blij dat het is gebeurd.

Char Mander, you and me forevah, babe.

november 13th, 2014

Haat en liefde liggen niet ver uit elkaar

urE2Et6lL6iO_jrmJodYdULOhqNVPIwhikw1QYN_aNY=w412-h553-no GZNQ9KPW6d16EuhS6NNDh1sIHrDC6aak9zX8atFxoX0=w410-h553-no

Dus. Wij hebben een kat. Ze heet Dikkie, want dat is een geniale naam en mijn vriend wilde haar geen Flapdrol noemen, dus dan kom je daarop uit. Maar hoe bevalt het leven met zo’n dikzak?

Soms is ze de liefste kat ter wereld. Ze ligt op haar rug en toont haar buikje, terwijl ze je met grote ogen aankijkt. Of ze achtervolgt je overal (wat niet zo moeilijk is in zo’n pietpeuterig huisje als dit). Of ze ligt lekker tegen je aan en spint tijdens het aaien. Wow, denk je dan. Dit is liefde.

Soms ben je haar lekker aan het aaien en steekt ze vanuit het niets haar klauwen uit. Of je bent met haar aan het spelen en ze begint te blazen, omdat je aan haar speeltje zit. Of ze zit de hele dag in jóuw kledingkast chagrijnig te zijn en wordt nog chagrijniger als jíj kleding uit jóuw kledingkast haalt. Wow, denk je dan. Dit is haat.

Het is natuurlijk nog even wennen, want ze is krap twee weken bij ons. Elke dag leer ik weer nieuwe dingen (mevrouw vindt muziek van the Kik wel oké) en kijk, ik had het natuurlijk kunnen weten: het is een vrouw. Ik ben alleen maar mannen gewend die redelijk consistent zijn in hun gevoelens en niet de hele dag wisselen van chagrijnig zijn naar lief zijn naar boos zijn naar moe zijn naar actief zijn,

Maar hé, het komt wel goed. Vooral omdat ik gemerkt heb dat we een ideale bond vormen tegen de enige man in huis… Muwhahaha.

november 11th, 2014

Blog confessions

– Ik vind mommyblogs echt HEEL leuk. Seriously. (En nee, ik ben niet zwanger zoals de rest van blogwereld) Vooral van mensen die er op een originele, grappige manier over schrijven zoals Des en Dionne (die laatste gaat me killen, omdat ik haar blog een mommyblog noem).
– Ik lees beautyblogs. Ik draag alleen mascara. Ja.
– Meestal schrijf ik de blog op de dag zelf, terwijl ik vroeger altijd vooruit blogde.
Ik heb er over nagedacht om (nog) minder te gaan bloggen, maar ik kan niet zonder pressure. Dit gedeelte van de blog schreef ik al vooruit en nu klopt het niet meer, want ik ben mijn ritme een beetje kwijt.
– Ik hartje hartje hartje de omnibloggers, ook al brengen ze ultieme bitcherigheid bij me naar boven (ja, ik kan nog gemener zijn dan je dacht dat ik al was).
– Eén van mijn hobby’s is bloggers ontmoeten. Oké nee, dat nou ook weer niet, maar ik heb er op zijn minst al tachtigduizend ontmoet (ja, dit is een hint).
– Ik vind je blog minder leuk als er veel (spel)fouten in staan.
– Vlogs vind ik vervelend. Ik vind lezen fijner dan naar een filmpje kijken en veel vlogs zijn van iemand die alleen maar achter zijn/haar bureau zit te lullen.
– I don’t care about your outfit of the day/eyelook of the day/whatever of the day.
– Ik zou immens veel tijd over hebben zonder het bloggen en het lezen van blogs. Maar hé, het houdt me van de straat.

november 6th, 2014

Het nadeel van Literatuurwetenschap en Wijsbegeerte studeren

Nee, het is niet dat je er 0 euro’s mee verdient.

Nee, het is niet dat iedereen vraagt: ‘En… wat kun je daar nou eigenlijk mee?’

Het gaat erom dat je je veel meer bewust bent van je eigen fouten en überhaupt van vervelende dingen in het leven. Nu ben ik sowieso al geen positief zonnestraaltje dat strooit met uitspraken als ‘Ik accepteer mezelf zoals ik ben.’ of ‘Na regen komt altijd zonneschijn’. Maar het is er niet beter op geworden.

Neem nou Literatuurwetenschap. In Leiden is één van de specialiteiten gender. Ik vind het heel boeiend, maar het verontrust me ook wel. Want daardoor is het me nóg duidelijker geworden dat er een verschil is tussen hoe mannen en vrouwen worden behandeld en erger nog: dat dat waarschijnlijk nooit echt over zal gaan (want we hebben die tweedeling ook nodig om de wereld in te delen) en dat ik het zelf ook in stand houd (door bijvoorbeeld lief met mijn ogen te knipperen als de conducteur langskomt en vergeten ben in te checken).

En filosofie. Door deze studie ben ik me vooral bewust van mijn eigen fouten. Verkeerde denkpatronen, bepaalde vooroordelen… I’m guilty. Iedereen is guilty. Maar het is vervelend om te weten dat je het verkeerd doet en het desondanks tóch blijft doen. Verandering is niet altijd even makkelijk namelijk.

Maar goed, het levert natuurlijk ook weer veel op, zo’n studie Literatuurwetenschap en Wijsbegeerte. Behalve geld. Dat dan weer niet.

november 1st, 2014

Noem je me nou dik?

IMG_20141101_220745

Als je weet dat je over een week een kat krijgt (wat je al jaaaaaaaren wil), dan kan ik een week héél lang duren. Ein-de-lijk konden we de poes ophalen: Dikkie (ja, eerst heette ze Tonka, maar wij noemen haar liever Dikkie, al noem ik haar vooral lieverd, lieffie, schatje, gekkie, eigenlijk zoals ik Jeroen ook altijd noem).

Ik heb zelfs nachtmerries gehad. Dat ze bij ons kwam en helemaal agressief werd, ons niet lief vond. Onbegrijpelijk uiteraard, want wie vindt mij nou niet lief? Maar toch. Je weet maar nooit.

In de auto miauwde ze af en toe klagelijk, maar ze hield er eigenlijk vrij snel mee op als ik ‘Rustig maar, lieverd, we zijn bijna thuis.’ riep met een hoog stemmetje. Eenmaal binnen in het huis kroop ze meteen onder de kachel, maar tot mijn verbazing, toen ik wat water voor haar neerzette, begon ze een hele wandeling in het huis. Alles werd besnuffeld en voorzien van haar geur, inclusief ikzelf.

Op dit moment ligt ze in de tvkast eigenwijs te zijn. Geen zin in snoepjes, geen zin in speeltjes. Maar dat geeft niet, Dikkie. We gaan heel goed voor je zorgen.

Tags: