Tag: uitspraken

Wat je zegt, ben je zelf

Dat mijn moeder gek was, wisten we al. Maar mijn vader kan er ook wat van. Ik denk dat ze daarom met elkaar getrouwd zijn. Gelukkig ben ik zelf wel heel normaal gebleven. Dit zijn de dingen die mijn vader zegt of doet:

Hij begint uit het niets ‘Buona sera senorita’ te zingen of ‘Cantare pepe oelala.’

Jij zegt iets randoms als: ‘Ja, dat is toch Pietje die dat doet?’
Vati: ‘Nee, zijn broer, Gerrit.’

Jij zegt iets randoms als: ‘Ja, hij heet Erik.’
Vati: ‘Erik Engerd.’

Jij doet iets vervelends.
Vati: ‘Wil je een klap op je kanis?’ (dat zei zijn opa altijd, agressieve familie heb ik)

Jij doet iets geks.
Vati: ‘Halve zool.’

Jij doet iets geks.
Vati: ‘Eppo.’ (niet te vergelijken met ‘epo’).

Jij doet iets geks.
Vati: ‘Je bent helemaal sufgepikt door de vlooien.’

Het enige wat ik daarover te zeggen heb, is: wat je zegt, ben je zelf.

Laura’s jargon (2)

Iedereen heeft zo wel gekke dingen die hij zegt. Behalve ik natuurlijk. Ik zeg juist hele normale dingen, maar het zijn anderen die het gek vinden. Mocht je me toevallig in de toekomst ontmoeten, dan is het wel handig om te begrijpen wat ik bedoel. Daarom hier een blogje over mijn jargon. Deel 1 kun je hier vinden.

Stombo: een dombo die nog stom is ook.

Semi-nette zwarte broek: een zwarte broek, maar geen spijkerbroek en ook niet een te nette broek. Volg je hem nog?

Hallootjes: omdat alleen ‘Hallo’ zo saai is.

Ja, maar ja: ik weet niet wat ik moet zeggen, dus ik zeg dat maar, want dat is mijn stopwoordje (of eigenlijk woordjes, want het zijn er drie).

Ik ben de baas: die lijkt me wel duidelijk. Het is gewoon de waarheid.

Iets/iemand is verschwunden: omdat ‘verschwunden’ zeggen veel leuker is dan ‘verdwenen’.

‘Je zit in mijn personal space.’: dit zeg ik meestal tegen mijn broertje die aan tafel met ZIJN lange benen in MIJN personal space zit. Ik bedoel, waar haalt hij het lef in godsnaam vandaan?

Aufschießen: dat is Niederdeutsch voor ‘opschieten’.

Huilerdehuil: Laura vindt iets niet leuk.

Geldtechnisch: want dat is een veel leuker woord dan ‘financieel’.

En zeggen jullie ook normale (maar volgens anderen dus gekke) dingen?

Uitspraken van Lies


Bron
Eén van de vele e-cards die ik mijn moeder stuurde op haar verjaardag. Haar reactie? ‘Zeggen mensen dat ook tegen jou, tegen mij ook heel vaak maar dat heb ik je nooit verteld, want ik dacht dat je het niet zou geloven, maar ja nu mensen het ook tegen jou zeggen geloof je het natuurlijk wel, HA, HA.’

Ach ja, dat arme moedertje van mij. Soms wordt ze belachelijk gemaakt door mij. En dan zet ik ook nog haar rare uitspraken op het internet. Toch schijn ik nog steeds haar liefste dochter te zijn (dat ze er maar één heeft, doet er niet toe). Daar ga ik nu een einde aan maken door nog meer gekke uitspraken te delen.

‘Hallo kinderen van het hele land!’
Dit zegt ze tegen mijn broertje en mij. Wij zijn helemaal niet de kinderen van het hele land, alleen van haar en mijn vader. Volgens mij snapt ze het niet helemaal.

Over mijn blog: ‘Dat vraag ik me al de hele tijd af: wat betekent dubbele punt p?’
:p

Piano pele (spreek uit als peluh).
Mijn moeder zit op pianoles (ze praat meer dan dat ze piano speelt, maar goed). Ze gaat echter niet piano spelen, maar ‘piano peluh’. Ja, mijn moeder is een volwassen vrouw.

Zullen we of zallen we? Of: Nous allons.
Lies wil vertrekken.

Een mailtje naar aanleiding van dit blogje:
Ja hoor vind ik goed, zo langzamerhand zullen ze toch wel medelijden met je krijgen denk je niet met zo’ n seniele moeder, ha, ha, nee het is prima hoor, leuk stukje! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Een mailtje naar aanleiding van dit blogje:

Je moet toch eens een horloge gaan dragen want wij doen nooit rond 19.00 u. koffie drinken, maar rond 20.00 u.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Uttenbol.
Meestal ik. Als ik iets stoms of doms doe. Gaat gepaard met het schudden van het hoofd.

‘Dat is een klein detail.’
Als het geen klein detail is.

En ik zal afsluiten met een uitspraak van mijn vader, die erg veel verstand heeft van de hedendaagse muziek.

Vati: ‘Die rapper heet toch Gert Pardoes?’
Bijna, pap, bijna.

Gelukkig zeg ik zelf wel hele normale dingen.

Die Diederik


Zo’n koffertje heeft Diederik, maar dan in het bruin.

Op een dag was ik mijn notitieboekje aan het doorlezen op zoek naar inspiratie. Opeens zag ik iets staan. Wanneer en waarom ik het opgeschreven had, wist ik niet meer en daarom verzon ik onderstaand verhaal erbij:

Diederik had het allemaal volgens het boekje gedaan. Zijn havo afgerond, een hbo-studie communicatie gedaan en nu eindelijk zijn droombaan (en dat in tijden als deze!) gevonden: junior-adviseur bij een niet nader te noemen reclamebureau (waarschijnlijk met een naam als Koetjes en Kalfjes of Reclame Radar).
Dit is wat Diederik aan had op zijn eerste dag: nette bruine schoenen (met zelfs een kleine hak) en een donkerblauw pak met een lichtblauw overhemd. Hij had een lekker luchtje op en zijn gezicht was voorzien van een laagje dure dagcrème. Je kon een liniaal recht langs de scheiding in zijn haar leggen. In zijn bruin-leren koffertje (je moet je tas altijd matchen met je schoenen was hem geleerd) zaten de door zijn vriendin gesmeerde boterhammetjes. Kortom: hij was er klaar voor.

Hij werd voorgesteld aan Pieter-Jan, Jan-Peter en Hendrik-Jan, zijn collega’s.
‘Haha, je zal je naam moeten veranderen, kerel!’ bulderden ze.
Diederik vond het niet zo grappig.
De dag begon met een kop koffie (van Nespresso, what else?) en een paar grappen over vrouwen, die ik hier niet zal herhalen. Daarna moest Diederik een stapel papieren doorwerken, die voor zijn gevoel niet echt nuttig waren.
‘Voor de vergadering natuurlijk!’ was het antwoord toen hij vroeg waarom.
Misschien was dat de uitgelezen mogelijkheid voor Diederik om zijn kwaliteiten te laten zien. Als praeses van zijn studentenvereniging had hij altijd het hoogste woord gehad en hier verwachtte hij niets anders.

Na een paar uur werd hij door Pieter-Jan (of was het toch Jan-Peter?) opgehaald om naar de vergaderzaal te gaan.
‘Wat voor broodje wil jij?’ vroeg Pieter-Jan/Jan-Peter.
‘Oh, ik heb mijn eigen lunch bij me.’ antwoordde Diederik.
Pieter-Jan/Jan-Peter keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Maar het is op kosten van de zaak!’
Diederik wees op de boterhamzakjes die hij uit zijn koffertje had gehaald. Er zat een briefje bij: ‘Veel succes op je eerste dag, kroelbeertje. Hou van je. X tijger.’
Hij wilde het in zijn zak stoppen, maar Hendrik-Jan kreeg het te pakken. Hij las het hardop vol en allen bulderden ze van het lachen. Behalve Diederik.
Blozend griste hij het papiertje uit de handen van Hendrik-Jan en stopte het in de zak van zijn nieuwe pak.
Nadat de opmerking ‘Eet jij maar lekker de bammetjes van Tijger op hoor, Died!’ was gemaakt, ging de vergadering dan toch echt van start.
‘We moeten meer feeling krijgen bij de klant.’ begon Jan-Peter.
‘Ik denk dat we voor het communicatieplan light moeten gaan.’ zei Pieter-Jan. ‘En dan even Jan-Jaap contacteren.’
‘Ik zal het in de reminder zetten.’ was Hendrik-Jans antwoord daarop.
De ogen waren op Diederik gericht. Het was zijn beurt om een belachelijke uitspraak te doen.
‘Eh, ehm, ik eh moet even naar de wc.’ zei hij en rende naar het herentoilet.
Eenmaal daar barstte hij in tranen uit. Hoe ging hij deze onzin in godsnaam overleven?
Uit de verte hoorde hij nog Jan-Peters stem (‘Maar doe je dan niet mee met de borrel?’) en toen werd alles donker…

Goed, dat was het verhaal van de arme Diederik. Ik weet niet hoe het er precies op reclamebureau’s aan toe gaat, maar ik heb wel zo’n idee (vol met vooroordelen :P). Nu willen jullie natuurlijk weten wat er in mijn notitieboekje stond. Inmiddels weet ik trouwens weer hoe ik hierbij ben gekomen. Ik zat in de trein en daar zaten nou ja, twee mannen die waarschijnlijk Hendrik-Jan of Jan-Peter heten en ze maakten gebruik van deze uitspraken, die ik dus opgeschreven heb: ‘in de reminder zetten’ en ‘communicatieplan light’.

Het is echt, tja, verbazingwekkend dat mensen zulke dingen kunnen verzinnen. Ik weet in ieder geval één ding zeker: ik ga niet bij een reclamebureau werken.

Kennen jullie nog meer van dit soort uitspraken?

Laura’s jargon

Mijn boekje kon ik niet vinden. Deze is van mijn broer, vandaar dat ik de gegevens even gefingeerd (zoals dat met een mooi woord heet) heb.

Mijn ouders hebben van ons alle drie (broer, broertje, ik) een groen boekje waarin ze dingen als de groei en het gewicht bij hielden (lekker boeiendddd) toen we klein waren, maar óók onze uitspraken.
Ik deed uitspraken als ‘janke janke’ (vertaling: Jip en Janneke) en ‘eet je smaak’ (vertaling: eet smakelijk).

Geef het toe: ik was toen al een genie qua uitspraken (‘ARROGANT!’ ‘Houd. Je. Mond.’). Maar daar is het niet bij gebleven. Ik zal jullie vandaag een sneak peak (om maar even een stom woord te gebruiken) geven in mijn taalgebruik. Ja, dit is exclusief!

In mails:

Bonjour: aanhef van een mail. Zoals het een echte niet-Franse betaamt.
Kusje van je zusje: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s broer.
-xxx-: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s vriendinnen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s moeder (wat een moeder-dochterliefde!)

Overige:

Tachtigduizend: héél veel.
jwoejrowejriowjeroiejwrioj: Laura begrijpt iets niet of ze weet niet hoe ze het moet zeggen.
Semi-vriendin: iemand met wie je bevriend bent, maar je weet eigenlijk niet waarom. Ook wel frenemies genoemd, maar niet door Laura, want die vindt dat een stom woord. Kan overigens ook iemand zijn die ooit een vriendin was, maar die je nu nog amper ziet.
Porto: portemonnee (nee, ze snapt het zelf ook niet).
Niet-date: een vriendschappelijk afspraakje met een jongen waarvan je stiekem hoopt dat het een wel-date is.
Mp: een mp3-speler. Omdat mp3 te lang is.

Wat een wijsheid, wat een wijsheid en dat is alleen al terug te zien in het taalgebruik!

Mag ik ook een inzicht hebben in jouw jargon?

Wat zegt ze?

Mijn moeder is een beetje gek. Dat is heel logisch, want ik ben ook een beetje gek (het is erfelijk). Ze praat tegen zichzelf (ook als je naast haar staat in de supermarkt, ik wil niet weten wat ze allemaal doet als ik er niet bij ben), ze heeft haar sleutels een keer in de koelkast (?) laten liggen en: ze doet rare/wijze/grappige uitspraken. Ik zal een aantal hiervan delen:

1. ‘Dronken droppies.’
‘Maar dropjes kunnen toch niet dronken worden?’ Nee, dat dacht ik ook. Mijn moeder denkt daar blijkbaar anders over. Volgens haar kunnen gebakjes ook gek zijn (‘Wat ben je toch een gek gebakkie.’).

2. ‘Oh mijn guttie.’
Tja, is weer eens een ander alternatief voor ‘oh mijn god’!

3. ‘Het is of of, niet en en.”
Natuurlijk altijd in situaties dat je ‘en en’ wil. Héél irritant.

4. ‘En tóch houd ik van je.’
Als ik boos ben. Nóg irritanter.

5. ‘Ik moet plassen als een manke.’
Waar deze vergelijking op slaat? Geen idee. Moeten manke mensen zo vaak plassen dan? Ik zie geen causaal verband.

6. ‘Wat zegt ze?’
Als ze je niet verstaat. Maakt niet uit of je een vrouw of een man bent.

Mijn moeder is een beetje gek. Ze vergeet haar leesbril, terwijl die op haar hoofd staat. Ze stuurt smsjes met alleen ‘ok’ erin. Ze zet dingen die ze wil vragen in het onderwerp van een mail in plaats van in de mail zelf.

En tóch houd ik van haar.

Deed/doet jouw moeder wel eens rare/grappige/wijze uitspraken?