Archive for april, 2013

april 30th, 2013

Daag jezelf uit: Mei

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Ga naar het park. Neem een woord dat je mooi vindt (bijvoorbeeld olifant). Zeg het zachtjes. Nu op normale toon. En dan steeds harder.  Trek je niets aan van de mensen om je heen. (Naar een scene uit (500) Days of Summer)
2. Zing/speel ‘Eye of the tiger’ op je telefoon als je een hardloper ziet (Met dank aan Yak Man).
3. Doe het dansje en liedje uit Singin’ in the Rain als het regent.
4. Stap een halte eerder uit als je met de bus bent en loop het laatste stuk.
5. Reageer en vertel me jouw (straks dan niet meer, want dan vertel je het aan mij) verborgen talent.

april 28th, 2013

Zotte en zalige zoektermen (12)

wat kan je allemaal bijhouden in een schriftje

Hoe vaak je krabt aan je linkerknie, hoeveel koekjes je vandaag hebt gegeten (pas op: confronterend!), welke buschauffeurs wel en welke niet je gedag zeggen of natuurlijk uit hoeveel grassprietjes het Malieveld bestaat.

mannen begrijpen

HAHAHAHA.

hoi ik ben emma en heb een hele irritante vader computer en ik krijg er een later van mijn super uber lieve vader!!!!!!!! nee grapje toch niet

Ehm Emma, gaat het wel helemaal goed met je?

wat moet je doen als je heel vaak huilt

Zorgen dat je altijd een voorraadje zakdoekjes hebt.

hoe vraag je of het met iemand goed gaat

Gaat het goed met iemand?

welke flirtsignalen snapt man

Hij begrijpt het alleen als je met een viltstift ‘IK FLIRT MET JE.’ op je voorhoofd schrijft.

als je 24 jaar oud bent heb je dan veel rimpels

Ja, meer rimpel dan gezicht. Gelukkig ben ik 21.

hoe moet je kleffen

Een jongen of meisje vasthouden en nooit meer loslaten.

is laura gek

Nee joh.

hoe geld verdienen met een beautyblog

Net zo goed zijn als mijn alterego L@uRaaLiiCi0UsSsS.

ze kunnen beter over je praten dan van je eten

Nou inderdaad. Kannibalisme is niet oké.

als je 21 bent ben je dan volwassen

Supervolwassen. Kijk maar naar mij.

mannen die kusjes smsen

He bah.

april 26th, 2013

Op schoolreisje met juf Laura: de uitkomst

Jaaaaaaaaa, de uitkomst van het schooluitje met juf Laura is bekend! Het was enorm spannend en daarom ga ik het nóg spannender maken door eerst over andere dingen te lullen.

Ik wil jullie nogmaals vragen om toestemming aan jullie ouders voor dit uitje te vragen. Zij moeten jullie ook zakgeld geven, want het museum betaalt zichzelf niet. Na het schoolreisje is het de bedoeling dat jullie als huiswerk een verslag maken. Dit mag door middel van een blog, een handgeschreven brief, een video of een tweet/Facebookbericht met ‘Juf Laura is geweldig!!!’. Wie goed zijn best heeft gedaan, krijgt een sticker.

Oké, oké, ik snap dat jullie de spanning niet meer aankunnen, dus ik zal het verklappen. Tromgeroffel alstublieft. Het is geworden…

NEMO IN AMSTERDAM!!!

Als datum heb ik gekozen voor zaterdag 15 juni. Tijd en ander soort informatie komt later wel, eerst even inventariseren wie er mee willen! Als je mee wil (of twijfelt), reageer hieronder. Binnenkort mail of plaats ik de details.

Dus: wie gaat er mee op schoolreisje met juf Laura? :D

april 24th, 2013

Elektra is gek

544656_521248877913385_1477642979_n

(Opdracht: zoek mij. En oh ja, normaal kijk ik niet zo arrogant.)

Jawel, de fabuleuze actrice Laura Bosua maakt haar eerste opwachting bij een toneelstuk: Elektra is gek.
Sinds september zit ik bij de enige (en echte) studententoneelvereniging van Leiden, die Cuculum heet. We begonnen met improvisaties, maar werkten langzaam maar zeker naar een stuk toe en dat is Elektra is gek geworden.

Het is een moderne versie van de tragedie Elektra van Euripides. Het begint met Elektra die ondervraagd wordt door psycholoog Pieter-Bas en dan nemen we een kijkje in haar verleden. Haar moeder, Klarissa (gespeeld door mij!) heeft namelijk haar vader omgelegd samen met Klarissa’s vriendje Adrianus (gespeeld door mijn vriendje!) en daar is Elektra op zijn zachts gezegd niet zo blij mee. Ondertussen moet ze nog wel in de kroeg van haar moeder werken. Maar ze zint op wraak…

Zelf speel ik twee rollen. Zoals gezegd de rol van de niet zo vriendelijke Klarissa, maar ook Manuela, een toevallige passant in de kroeg aan wie het hele verhaal over de moord op Agamemnon (de man van Klarissa) wordt verteld.

De voorstellingen zijn, zoals je op de poster kan zien, op 16, 17 en 18 mei in Leiden. De prijs ook goed te doen, dus ik zou zeggen: komt allen en kom erachter hoe bitcherig ik kan zijn! (nee, ik wist ook niet dat het mogelijk was, maar dat is dan ook toneelspel he, niet echt, ik ben heel lief) Voor meer informatie, zie: www.cuculum.nl

(We hebben nog twee groepen die een voorstelling geven: Dat je denkt dat je denkt aan vroeger, een verhaal over oorlog en een zoektocht op 23, 24 en 25 mei. En In gesprek, waarin de mobiele telefoon een grote rol speelt op 30, 31 mei en 1 juni).

april 22nd, 2013

Liefdeslessen van tante Laura: hoe moet ik zoenen?

Goed, je hebt die eerste date gehad en dat was heel gezellig. Jullie hebben al besproken hoeveel kinderen jullie nemen (over de namen zijn jullie nog niet helemaal uit, maar dat komt wel goed) en het staat vast dat hij je bovenop de Eiffeltoren ten huwelijk gaat vragen. Maar… jullie hebben nog niet gezoend.

Nadat je hem tientallen sms’jes hebt gestuurd, gaat hij uiteindelijk toch maar akkoord met een tweede date (heerlijk romantisch naar een horrorfilm in de bioscoop). De film is afgelopen, je hebt je al twee uur wanhopig aan hem vastgeklampt (en niet alleen omdat de film zo eng was) en dan is het moment daar: KUSJES.

Maar hoe moet dat eigenlijk, dat tongendraaien? Tante Laura helpt je ook hiermee (zo is ze).

1. Houd je handen op de juiste plek.
Trek hem zo dicht naar je toe dat hij niet meer kan ademen, leg je handen op zijn hoofd of knijp heeeeeeeeeel hard in zijn kont (in de stijl van 50 shades of grey, of doen ze daar alleen aan zweepjes?). Als je besluit je handen op zijn hoofd te doen, trek dan heel hard aan zijn haar, dusdanig hard dat je het met plukjes eruit kan trekken. Mooi aandenken voor later.

2. Neem vooral geen kauwgom.
Mannen houden van puur natuur. En puur natuur betekent dat jij naar knoflook ruikt uit je mond.

3. Hoe meer slijm, hoe beter.
Dit lijkt me wel logisch. Kwijl zijn hele gezicht onder. Neem wel even een doekje mee, voor de zekerheid.

4. Draai rondjes.
Nee, niet je lichaam, je tong. Zo snel mogelijk. Ja, het is een wedstrijd. Je tong is een spier en die heeft ook training nodig.

5. Wat je ook doet, stop niet!
Wordt hij blauw vanwege zuurstofgebrek? Krijgt je je tong niet meer uit zijn keel? Slaat hij woest om zich heen? NIET STOPPEN. Zoenen verbrandt calorieën, dus hoe meer, hoe beter!

Als je deze zoentechnieken toepast, is een derde date gegarandeerd. Dankmailtjes kun je sturen naar tantelaura@jebentawesome.nl.

april 20th, 2013

Bernard Otto Simon Utrecht Anton

Als mensen aan de telefoon of bij één of andere balie vragen hoe ik heet, zeg ik standaard: ‘Laura Bosua. Zal ik dat even spellen?’ (nee, niet Laura, gekkie, mijn achternaam)
Al tachtigduizend keer heb ik mijn ouders ‘Bernard Otto Simon Utrecht Anton.’ horen zeggen. Al tachtigduizend keer krijg ik brieven met Bokua, Bozuwa, Boosuja. Al tachtigduizend keer werd mijn achternaam verkeerd uitgesproken.

Gesprekken met mensen gaan altijd zo*:
‘Hoe heet jij?’
‘Laura Bosua.’ (uitspraak: boooooosuuuuaaaa).
‘Hmm, Bosua, waar komt die naam vandaan?’ (uitspraak: bosssssua, met een korte o dus, alsof ik niet weet hoe ik mijn eigen naam moet uitspreken).
Blijkbaar zie ik er niet uit alsof ik uit een oeloewoeloeland kom en is mijn Nederlands ook goed genoeg dat ze vragen waar MIJN NAAM vandaan komt en niet waar IK vandaan kom.
Ik zal jullie het antwoord maar alvast geven: Bosua is een Nederlandse verbastering van de Franse achternaam Beaugois, nee, we stammen niet af van de Hugenoten, nee, ik weet niet van welke Fransen dan wel en ja, ik vind Laura Beaugois ook wel mooier, maar ja, niemand heet Laura Bosua, dat dan weer wel.

Maar het is nog altijd beter dan mensen die beginnen over dat liedje van Jan Smit (en tegenwoordig ook van Nick en Simon).

april 18th, 2013

Wat ik niet snap van de Wereld Draait Door

De gasten in de Wereld Draait Door weten vaak pas in de middag van de uitzending dat ze überhaupt in die uitzending komen. Ze moeten snel snel snel naar Amsterdam, snel snel snel in de make-up en dan, geheel in de stijl van DWDD, snel snel snel in een interviewtje van tien minuten op de tv (en dan snel snel snel van die stoel af voor de volgende gast).

Dat lijkt me op zich al heel veel stress geven, maar daar komt bij dat dit programma door miljoenen mensen wordt bekeken. Ook al zou je het maanden van tevoren weten, het blijft spannend.

En dat is dus wat ik niet snap: hoe kunnen die gasten zo rustig en relaxt praten? Hoe krijgen ze ook maar een woord uit hun strot? Waarom wiebelen ze niet op hun stoel of plukken aan hun haar of bijten hun nagels? Waarom roepen ze niet in grote paniek ‘IK WEET HET NIET!’ uit op een random vraag van Matthijs van Nieuwkerk?

Ik denk dat ik me niet meer zou kunnen bewegen en als ik dat wel kon, dat het oncontroleerbaar zou zijn. Dat ik, die nooit stotter, niet verder kom dan: ‘I-i-i-ik.’. Dat ik per ongeluk in de camera kijk. Of mijn glas omstoot over het nieuwe boek van de schrijver die na mij komt.

Maar nee hoor, alle gasten zijn enorm ontspannen. Alsof ze een pilletje van het één of ander hebben gekregen. Ik was haast zeker van dat laatste totdat ik dinsdag een uitzending zag met kindertjes die heel goed een instrument konden bespelen. Eén jongetje wist niet zo goed wat hij moest antwoorden op de vragen van Matthijs en hield het bijna niet van de zenuwen.

Ik haalde opgelucht adem. Ze bestaan dus toch: zenuwachtige mensen bij de Wereld Draait Door.

april 16th, 2013

Het lot van de man

De winkelstraten staan er vol mee. Lamlendig, met de schouders omlaag en blik op oneindig: mannen. Ze zijn meegesleurd door vrouwen, vriendinnen of moeders. Onder het mom van ‘Je hebt nieuwe broeken nodig!’ gingen ze mee, maar nu komen ze erachter dat dat eigenlijk betekent: ‘We kopen een paar broeken voor jou en dan gaan we tientallen winkels af voor mij.’
Ze sjokken achter de luid babbelende vrouwen aan, ploffen uitgeput op krukjes in de paskamers, slepen vele plastic tasjes achter zich aan en zeggen tachtigduizend keer achter elkaar: ‘Leuk, schat.’, ook al maakt het haar nog dikker dan ze al is.
Als je ze ziet, wil je ze graag uit hun lijden verlossen en naar het dichtstbijzijnde café met bier en voetbal sturen, maar die is natuurlijk nergens te bekennen tussen de H&M’ en Vero Moda’s.
Na uren de ene winkel in en de andere winkel uit en dan toch weer die eerste winkel in te zijn gegaan, stelt de vrouw voor om wat te drinken. He zo gezellig, met een gebakje en koffie, lieverd. Ze praat en praat en praat.
‘Hallo, luister je wel?’
‘Huh, wat?’
‘Ik vroeg waar je aan zat te denken.’
Shit, denkt hij.
‘Niets.’
‘Wat nou niets? Je kan toch niet aan niets denken?!’
Hij voelt al aan waar dit naar zal leiden (ze zijn al bijna twintig jaar getrouwd), dus zegt hij, een wilde gok: ‘Wilde je niet toch nog dat ene jurkje passen?’
Enthousiast springt ze op.
‘Goed idee!’
En hij weet: het shoppen is nog lang niet over.

april 14th, 2013

Terug naar Oegstgeest: het fietsprobleem

fietsenfietsenfietsen

Twee jaar geleden woonde ik nog niet in Leiden, maar moest ik wel steeds van het station naar mijn faculteit lopen en dat vond ik irritant. Dus kocht ik een fiets. En een extra slot. Want Leiden is niet het kleine, schattige dorpje van mijn ouders.

Na twee weken werd hij gestolen.

Goed, goed, kan gebeuren. Nieuwe oude fiets. Nieuw extra slot. Binnen twee minuten bij de faculteit zijn en ‘Muwhahaha’ doen naar de mensen die moeten lopen is fijn.

Na twee weken werd hij gestolen.

Oké, dan maar weer lopen. Ik liep en ik liep en ik liep en toen ging ik in Oegstgeest wonen. Oegstgeest mag dan wel het bijzettafeltje van Leiden zijn, maar dat wil niet zeggen dat het te lopen is naar het centrum. Dus moest ik wel een fiets.
Mijn fiets parkeren in Leiden kost me minimaal tien minuten (wat ik allemaal wel niet had kunnen doen in die tijd, een tweede studie volgen, een kind opvoeden, het aidsprobleem oplossen!). Dit zijn de werkzaamheden:
– Een rek zoeken, want fiets fout = fiets weg (als de dieven je fiets niet stelen, dan is het de gemeente Leiden wel).
– Mijn fiets in het rek proppen (lang leve mensen met fietsmandjes en bakfietsen en dat soort ongein).
– Mijn voor- en achterlicht uitknippen.
– Mijn sleutels uit het slot halen.
– Mijn extra slot van mijn snelbinders halen en om mijn fiets doen.
– Uithijgen door dit zware werk.

Afgelopen weekend was ik bij mijn ouders en had ik afgesproken met vrienden. Ik fietste er naar toe (geen rode verkeerslichten om doorheen te fietsen, geen mensen die dingen als ‘OPLETTEN, TRUT!’ naar me schreeuwen, geen irritante slome fietsers voor me) en het was heerlijk. Ik parkeerde mijn fiets, niet in een rek, want die was er niet en dat maakt de gemeente helemaal niets uit. Ik zette mijn fiets op slot en: ik was klaar. Ik genoot.

De volgende dag kwam ik weer terug in Oegstgeest en zag dat mijn fiets voor de tachtigduizendste keer was omgevallen. Welkom thuis, Laura.

april 12th, 2013

De wachtkamer

Blogonderwerp bedacht door: Jacques

Ik heb vele uren van mijn leven doorgebracht in de wachtkamer van de orthodonist. Dat ging eigenlijk altijd zo:

Op de tafel lagen Donald Ducks van tien jaar geleden en de stoelen zaten alles behalve prettig, zo’n ruimte. Mijn gevoelens wisselden van hoe lang gaat dit verdomme nog duren tot misschien mag mijn beugel er binnenkort uit tot ik moet de rest van mijn leven een beugel dragen.
De klok deed tik, tik en ik probeerde angstvallig oogcontact met de chagrijnige mevrouw achter de balie te vermijden. Sommige kindertjes poetsten hier tegenover de balie hun tanden, maar no way dat ik daar met een schuimende bek voor Jan met die wel hele korte achternaam ging staan.
Ik ging verzitten. De stoel zat nog steeds niet lekker. Aan de muur hingen posters van mensen met perfect rechte tanden. Wrijf het er maar lekker in hoor.
Werkelijk iedereen werd uit de wachtruimte geroepen, ook dat meisje dat pas net binnen kwam. Eén grote angst: ik kom hier nooit meer weg.
Naar buiten kijken had ook geen zin, want daar was alleen een eindeloze stroom aan voorbijzoefende auto’s te zien. Ik bladerde door een Fancy uit 1999. Help, ik heb hand in hand gelopen met een jongen, ben ik nu zwanger? Ik legde hem maar weer op tafel.
‘Laura!’
Na een half uur was het dan eindelijk zo ver. Vijf minuten gepruts in mijn mond en een ‘Nee, je beugel mag er echt nog lang niet uit, waarschijnlijk pas in 2040 ofzo.’ en ik kon er weer vandoor.

Om een maand later weer dezelfde gruwel van de wachtkamer door te maken.